Goed bedoeld

Vorige week kwam een vriend aan met een "goed idee" voor me.

Is Tinder niet iets voor jou? Je bent weer een tijdje alleen,je hebt je dingen zo te zien weer voor elkaar. Is het niet iets om eens te kijken of je op date kan gaan?

Op date gaan?
Ik vond het maar een vreemd woord. In mijn beleving ben ik ook nog nooit op date geweest. Tenminste zo heb ik het nooit voor mezelf verwoord.
Daarnaast heb ik nou niet het idee dat ik "zoekende" ben zoals sommigen dat noemen. Ik heb eerst wel even genoeg aan mezelf.

Ik weet dat zelfs in een van de laatste gesprekken met de psycholoog hij het eens ter sprake bracht.Of ik heil zag in een nieuwe relatie. En ik antwoordde eerlijk dat ik daar gewoon niet aan toe ben.
Natuurlijk, ik mis het wel, ik zou liegen als ik dat ontken. Dat je iemand hebt om mee te delen en te praten en lief te hebben.
Maar op dit moment kan ik mezelf daar gewoon nog niet aan toe geven.
Simpelweg, het voelt niet al de juiste tijd. En wanneer die wel komt, ik zou het niet weten. Dat weet ik als het zo ver is.

Nieuwschierigheid

Maar de nieuwsgierigheid won. Een aantal jaren geleden heb ik me ook al eens laten inlullen. Maar ik liet het zoeken en hoe dat werkte gewoon over aan een vriendin die dat grappig vond voor mij. Mij maakte het niet veel uit, en zij vond het leuk om profielen van vrouwen te zien. "Toch leuk om te zien hoe anderen zich in de markt zetten?"

Daar gaat het bij mij al mis, de markt, ook weer zo iets.

En deze keer, ik weet niet waar het mis ging maar ik gaf toe. Ook om een beetje van het gezeur af te zijn.
Dus ik liet m een profiel aanmaken, met gewoon 2 foto's. Mijn facebook profielfoto en een foto van een scouting kampvuur. Beschrijving? Nou verzin maar wat.

En dan gingen we samen even kijken. Nou dat heb ik geweten.
Het voelde niet erg goed, soort voyeurisme. Ongemakkelijk ook. Hoe sommige mensen zichzelf aanprijzen, sommige grappig dat zeker, en sommigen ronduit plat.

Wie zet er foto's van zijn kinderen op zo'n medium dacht ik ook vaak. En heel veel pogingen tot originaliteit die eigenlijk een beetje dertien in een dozijn zijn.
Nee niks voor mij, het hele concept.

"Kom op geef het even, in het ergste geval reageert niemand, daarnaast leer je wellicht nieuwe mensen kennen, en wie weet zelfs een date"

Ja, daar zit ik op te wachten. De andere partij was er van overtuigd dat het me goed zal doen. En ik gaf maar toe, verwacht er toch niks van.

Ha je hebt beet

Hij had een paar keer naar rechts geswiped, de "ik vind je leuk kant". Kom op, je moet het een kans geven.

En na een uurtje: Ha je hebt beet.

Er was daadwerkelijk iemand die datzelfde bij mij gedaan had.

Ik stuur er een berichtje achteraan, ze lijkt me wel leuk en haar beschrijving is ook wel wat bij jou past.

En toen kwam bij mij allemaal twijfel. Eerlijk, ik heb er slecht over geslapen ook.
Ik kon dit niet goed praten voor mezelf. Er zit nog genoeg op dat gebied in mij dat simpelweg geen plek gevonden heeft en niet verwerkt is. Op relatiegebied ben ik niet voor het geluk in de wieg gelegd zei iemand mij ooit eens. Ik begin het bijna te geloven, iedere keer denk ik dat het klopt, en dan is het zo maar weg.

Gelukkig heeft de vrouw van Tinder nooit gereageerd op dat berichtje. En dat is ergens maar goed ook.
Ze zeggen wel eens dat alles voor een reden gebeurt, en ik denk dat deze reden was dat ik mezelf even goed tegen kwam op dat gebied en nu weet: Nee ik ben er niet klaar voor om met een ander een relatie aan te gaan nu, er is nog genoeg waar ik mee bezig moet.

Dus de app Tinder heeft zijn weg naar de prullenbak op de iPhone gevonden, en het enige wat ik nog denk ik......hoe heb ik me daar nou weer in kunnen laten lullen?

Ja ik weet het, het is goed bedoeld.