Te zwaar

10 Maanden.
Zo lang heeft het geduurd voor ik weer enigszins verder kon met Mij zijn. Ik hoor overal dat 10 maanden snel is.Voor mij voelde het als een eeuwigheid, een eeuwigheid waar ik eerlijk gezegd niet alles meer van kan herinneren, en dat is best eng.

10 Maanden van mijn trots opzij proberen te zetten, mijn koppigheid en mijn "ik weet wat ik moet doen en ik kan dit zelf wel". want als ik het zelf kon, had ik het allang gedaan. En had het ook gewerkt en had ik resultaat gezien. Dat bleef allemaal uit.

Dus nu

En nu dus "verder", wat dat ook moge zijn. Ik ben daar nog niet helemaal achter, maar dat is niet erg. Er zijn heel veel dingen waar ik niet helemaal achter ben, en dat is maar goed ook. Groeien en leren heet dat.

Waar ik wel achter ben is wat ik zeker weten niet meer moet doen.
Ik draai op mijn werk natuurlijk al weer een hele tijd mee op het rooster, ook al zat ik technisch gezien in de ziektewet. Maar daar was ik per december uit, en ik heb deze maand voor de laatste keer mijn eigen uren gedraaid zoals ze stonden op het oude rooster.
Let op, het oude rooster, want vanaf gisteren hebben we een beter en eerlijker rooster die zoveel mogelijk rekening houdt waar het kan in een 24 uur bedrijf met de werknemers.

En ik moet eerlijk zeggen, na 4 weken "mijn oude uren" gedraaid te hebben, stond er een ding in knipperende neon letters te branden in mijn geest:"Hoe heb ik dit in hemelsnaam zo lang volgehouden?".
Ik was echt compleet kapot. Ik heb 2,5 week bijna aan 1 stuk doorgewerkt op de meest vreemde tijden en dat vrat me echt volledig op.
Nu ik geleerd heb hoe ik rust in mij kan houden, merk ik ook wat me nekt. En genekt was ik.
De 3 dagen dat ik vrij was kwam ik bijna het bed niet uit. Moe en stuk. En ik merk dat dat ook door werkt op mijn geest.

Te zwaar

Kortom, volledig te zwaar.
Ik hoorde van een (nu ex) collega die een maand mijn rooster gedraaid heeft tijdens mijn ziekte, de vraag hoe ik het in hemelsnaam vol hield. Hij was er na een maand klaar mee en kapot. Hij was zeker 15 jaar jonger dan mij.
En nu denk ik hetzelfde, dat was gewoon veels teveel van het goede.

Het liet mij geen tijd voor mezelf. Maar ik pakte dat wel.
Zat in het bestuur van de scoutingclub, deed links en rechts wat kleine klusjes er bij, probeerde nog iets van enigszins een sociaal leven te onderhouden én had een relatie.
Enige waar ik eigenlijk echt mezelf kon zijn en rust vond was in dat laatste, voor de rest was de boog constant gespannen.
Er was simpelweg geen tijd voor mij, ik zag het nooit zo.....wat was nou de laatste keer dat ik tijd voor mezelf genomen dag? 2001?

Dus na jaren en jaren roofbouw, en her en der wat ziekte....tsja, nu "verder". Wat dat ook moge zijn.

In kleine stapjes, deze keer wel

En ach, ik ben nooit van de goede voornemens en januari dingen geweest of "een nieuw jaar nu ga ik alles anders doen"......maar grappig genoeg loopt de timing er wel mee gelijk.

En nu is het aan mij, om zonder hulp, de puzzelstukjes weer te plaatsen. En als ik merk dat ik weer terugval in oude dingen ook om hulp te vragen. Nu wel.

Ik begin deze week wederom met nachtdiensten, en dat is inderdaad een beetje kut getimed, maar ik kan niet alles hebben toch?
Dus zo goed en kwaad als het kan heb ik wel wat voor mezelf opgesteld dat ik allemaal ga doen. Voor mij.
Kleine langzame stapjes, ik ben namelijk al heel ver gekomen. Het is geen sprint, maar een marathon.

En de afgelopen weken waren gewoon té zwaar. Dát is ook een les.