Ik ben er wel weer klaar voor
Gisteren had ik een vrije dag, iets wat ik de laatste tijd wel vaak heb en ook wel iets waar ik tegenwoordig wel wat mee kan.
En ik heb de dag eens gebruikt om na te denken, want er was best wat om over na te denken. Zelfs voor een impulsief iemand als ik.
Het is tijd voor de volgende stap, zo simpel is het eigenlijk.
Ik heb nu ongeveer een half jaar in de ziektewet gezeten, en eerlijk toegeven, dat was ook nodig. De eerste weken heb ik niet of nauwelijks gewerkt, maar al snel zat ik toch weer op 20 uur per week (en soms wat meer).
En nog eerlijker gezegd, van die eerste weken weet ik weinig meer. Ja het was een diep donker dal waar ik doorheen ging, ik ben de laatste die dat zal ontkennen.
Maar ik ben er doorheen gekomen, en ook nog relatief snel.
Ik heb niet echt het idee dat ik "mezelf heel erg tegengekomen ben", of dat ik volledig in een burn-out of depressie zat aangezien ik nog wel heel veel deed en kon. Het was gewoon die grote optelsom van alles en te weinig tijd voor jezelf nemen. Niet luisteren naar je lijf en mezelf wegcijferen.
Tsja dan houd het een keer op.
En dan de honderden vragen waar je geen antwoord op weet te vinden. Waarom knappen mensen waar ik om geef? En waarom kan ik niets doen hoe graag ik ook wil en hoe hard ik ook probeer?
Vragen waar geen antwoorden op zijn, en vragen die ik me veel te persoonlijk aantrek.
De pijn die ik soms zag en meemaakte de afgelopen 20 jaar heb ik me vaak te persoonlijk aangetrokken of heb ik genegeerd als het om mij ging.
Soms is het ook de situatie, en niet de personen. En zo moet ik ook meer leren kijken, en dan vind ik daar ook een betere rol in voor mezelf. Sterker.
Terug naar mijn "gewone simpele" leventje.
Ik voel dat ik het aankan, en ik wil ook weer.
Vrij zijn is leuk als het vrij zijn is, maar "vrij zijn" door de ziektewet is dat zeker niet.
En ik weet ook wel dat ik niet van de ene op de andere dag weer volledig terug ben, en ik weet ook wel dat dat niet vol gas kan.
Maar laat ik gewoon eens beginnen met mijn werk.
Mijn werk is niet het belangrijkste in mijn leven, dat ben ik namelijk zelf, maar ik mag het wel graag doen. En als ik weer 100% mee draai kan ik ook beter de balans opzoeken daarin. Het werk en vrij gedeelte. Ik kan nu wel van alles oppakken, maar dat heeft weinig zin als ik straks daar minder tijd voor heb. Dan wordt het weer heel druk en daar heb ik gewoon geen zin in.
Ik hou nou eenmaal van rust.
De enige manier om te testen of ik het aankan is immers om het te proberen.
Tegelijk heb ik ook aangegeven dar ik twijfel of ik het huidige rooster wel vol kan houden. Ik draai 8 nachtdiensten per maand, waarvan 6 achter elkaar. Van die 6 mag wel wat af.
Mijn leidinggevende begreep dat gelukkig. En ik heb echt niet de illusie dat zoiets binnen een week geregeld is. Dat is ook niet wat ik vraag. Het is geven en nemen in de wereld, dus ook hierin. Ik geef mijn grens aan, dus ik neem een standpunt in. Tegelijk biedt ik mij ook flexibel aan omdat ik weet dat dit niet over 1 nacht ijs gaat. Dus ik geef en ik neem. Er is balans.
En met die balans kan je veel meer bereiken dan dat er 2 mensen een standpunt innemen en daar niet van willen afwijken.
En dat is al een grote verandering voor mij, ik heb een grens aangegeven. En nog mooier, hij werd erkent en er wordt wat mee gedaan.
Klinkt misschien heel logisch voor sommigen, maar voor mij is het echt een hele stap. Ik heb mezelf niet weggecijferd omdat het nou eenmaal makkelijker is voor iedereen als ik zo'n rooster draai. Ik heb om mij gedacht en gevraagd aan een ander om dat ook te doen.
Was niks engs aan, en het voelde best goed. Ik hoef niet iedereen gelukkig te maken immers. Als ik mezelf gelukkig maak dan heb ik al wat geluk. Die kan ik dan weer prima delen met iemand anders. Krijg je wisselwerking en gaan dingen automatisch.
Veel handiger voor iedereen.
De snelle Ard in mij zegt "het liefst morgen al!", maar ik weet dat dat te vroeg is. Wel heb ik aangevraagd of ik eerder bij de ARBO arts terecht kon, om met hem dat te bespreken.
Die man had een hele hele langzame reïntergratie bedacht voor me. Eentje die zeker een half jaar ging duren als ik er aan zou beginnen. En hoe langer ik er over nadenk, hoe minder ik mezelf daarin herken.
Dan werk ik mezelf heel erg tegen. Ja rust is goed, maar je ergens voor inzetten ook. En ik mag mij erg graag voor mij inzetten.
En als ik geluk heb, heb ik volgende week 3 diensten van 8 uur achter elkaar. Late diensten ook nog, degene waar ik het minste mee heb, Maar toch, ik wil ze draaien, want ik wil mezelf testen.
Okay, ik ben de rest van volgende week vrij, dus rust is er genoeg.
En weet je? Ik voel het gewoon in me, heel sterk ook: Ik ben er wel weer klaar voor! Voor alles!
En ik heb de dag eens gebruikt om na te denken, want er was best wat om over na te denken. Zelfs voor een impulsief iemand als ik.
Het is tijd voor de volgende stap, zo simpel is het eigenlijk.
Ik heb nu ongeveer een half jaar in de ziektewet gezeten, en eerlijk toegeven, dat was ook nodig. De eerste weken heb ik niet of nauwelijks gewerkt, maar al snel zat ik toch weer op 20 uur per week (en soms wat meer).
En nog eerlijker gezegd, van die eerste weken weet ik weinig meer. Ja het was een diep donker dal waar ik doorheen ging, ik ben de laatste die dat zal ontkennen.
Maar ik ben er doorheen gekomen, en ook nog relatief snel.
Ik heb niet echt het idee dat ik "mezelf heel erg tegengekomen ben", of dat ik volledig in een burn-out of depressie zat aangezien ik nog wel heel veel deed en kon. Het was gewoon die grote optelsom van alles en te weinig tijd voor jezelf nemen. Niet luisteren naar je lijf en mezelf wegcijferen.
Tsja dan houd het een keer op.
En dan de honderden vragen waar je geen antwoord op weet te vinden. Waarom knappen mensen waar ik om geef? En waarom kan ik niets doen hoe graag ik ook wil en hoe hard ik ook probeer?
Vragen waar geen antwoorden op zijn, en vragen die ik me veel te persoonlijk aantrek.
De pijn die ik soms zag en meemaakte de afgelopen 20 jaar heb ik me vaak te persoonlijk aangetrokken of heb ik genegeerd als het om mij ging.
Soms is het ook de situatie, en niet de personen. En zo moet ik ook meer leren kijken, en dan vind ik daar ook een betere rol in voor mezelf. Sterker.
Maar nu wil ik terug
En nu? Nu wil ik weer terug. Nee niet terug als in terug in de staat waarin ik verkeerde.Terug naar mijn "gewone simpele" leventje.
Ik voel dat ik het aankan, en ik wil ook weer.
Vrij zijn is leuk als het vrij zijn is, maar "vrij zijn" door de ziektewet is dat zeker niet.
En ik weet ook wel dat ik niet van de ene op de andere dag weer volledig terug ben, en ik weet ook wel dat dat niet vol gas kan.
Maar laat ik gewoon eens beginnen met mijn werk.
Mijn werk is niet het belangrijkste in mijn leven, dat ben ik namelijk zelf, maar ik mag het wel graag doen. En als ik weer 100% mee draai kan ik ook beter de balans opzoeken daarin. Het werk en vrij gedeelte. Ik kan nu wel van alles oppakken, maar dat heeft weinig zin als ik straks daar minder tijd voor heb. Dan wordt het weer heel druk en daar heb ik gewoon geen zin in.
Ik hou nou eenmaal van rust.
Veranderingen
Dus vandaag heb ik bij mijn leidinggevende aangegeven dat ik graag meer wil werken. Nog niet volledig terug, maar wel gewoon 8 uurs diensten, gewoon meedraaien in het rooster en, ja ook weer de nachtdienst in.De enige manier om te testen of ik het aankan is immers om het te proberen.
Tegelijk heb ik ook aangegeven dar ik twijfel of ik het huidige rooster wel vol kan houden. Ik draai 8 nachtdiensten per maand, waarvan 6 achter elkaar. Van die 6 mag wel wat af.
Mijn leidinggevende begreep dat gelukkig. En ik heb echt niet de illusie dat zoiets binnen een week geregeld is. Dat is ook niet wat ik vraag. Het is geven en nemen in de wereld, dus ook hierin. Ik geef mijn grens aan, dus ik neem een standpunt in. Tegelijk biedt ik mij ook flexibel aan omdat ik weet dat dit niet over 1 nacht ijs gaat. Dus ik geef en ik neem. Er is balans.
En met die balans kan je veel meer bereiken dan dat er 2 mensen een standpunt innemen en daar niet van willen afwijken.
En dat is al een grote verandering voor mij, ik heb een grens aangegeven. En nog mooier, hij werd erkent en er wordt wat mee gedaan.
Klinkt misschien heel logisch voor sommigen, maar voor mij is het echt een hele stap. Ik heb mezelf niet weggecijferd omdat het nou eenmaal makkelijker is voor iedereen als ik zo'n rooster draai. Ik heb om mij gedacht en gevraagd aan een ander om dat ook te doen.
Was niks engs aan, en het voelde best goed. Ik hoef niet iedereen gelukkig te maken immers. Als ik mezelf gelukkig maak dan heb ik al wat geluk. Die kan ik dan weer prima delen met iemand anders. Krijg je wisselwerking en gaan dingen automatisch.
Veel handiger voor iedereen.
En zo had ik toch een doel
Ik heb wel vaker gezegd dat ik niet echt doelen heb of nastreef. Dat klopt natuurlijk niet helemaal. Ik heb mijzelf als doel gesteld om voor het einde van het jaar volledig de ZW uit te zijn.De snelle Ard in mij zegt "het liefst morgen al!", maar ik weet dat dat te vroeg is. Wel heb ik aangevraagd of ik eerder bij de ARBO arts terecht kon, om met hem dat te bespreken.
Die man had een hele hele langzame reïntergratie bedacht voor me. Eentje die zeker een half jaar ging duren als ik er aan zou beginnen. En hoe langer ik er over nadenk, hoe minder ik mezelf daarin herken.
Dan werk ik mezelf heel erg tegen. Ja rust is goed, maar je ergens voor inzetten ook. En ik mag mij erg graag voor mij inzetten.
En als ik geluk heb, heb ik volgende week 3 diensten van 8 uur achter elkaar. Late diensten ook nog, degene waar ik het minste mee heb, Maar toch, ik wil ze draaien, want ik wil mezelf testen.
Okay, ik ben de rest van volgende week vrij, dus rust is er genoeg.
En weet je? Ik voel het gewoon in me, heel sterk ook: Ik ben er wel weer klaar voor! Voor alles!
Reacties
Een reactie posten