Iets unieks
Ik ben geen kok, ik zal het nooit worden en het is niet mijn ambitie om het te worden.
Maar wat ik wel heel graag doe is werken met smaak, goede producten en mijn visie op hoe iets zou moeten smaken. Mensen nieuwe dingen laten proberen en je eigen draai geven aan dingen. Van niets iets maken, creativiteit en liefde en aandacht geven aan dat waar je mee bezig bent.
Vrijdag was het zo ver, mijn grootste uitdaging tot nu toe. Vrienden gingen trouwen, volledig in scoutingstijl. Maanden van tevoren hadden ze mij gevraagd of ik voor hun een BBQ wilde doen dan. En niet gewoon grillen, nee echt een BBQ. Dat wat ik doe, grote stukken vlees langzaam garen.
en natuurlijk wilde ik dat. Ze hadden wel een richtlijn, maar ik kreeg de volledige vrije hand in wat ik wilde serveren.
En vrijdag was het zo ver.
En daar stond ook een mooie eten stand. Ook geheel in stijl, en ik kon mijn geluk niet op. Hier ga ik mijn ding doen!
Om half 9 ´s ochtends was ik op het terrein, als eerste. Uitladen, wat op een autovrij terrein betekend dat je 3x met een handkar op en neer kan om je auto uit te laden. Mijn auto was volledig volgeladen. 32 kilo vlees, groenten, al mijn keukengerei en geleend gerei. Groots uitpakken.
Ik had van mijn beste vriend zijn smoker kunnen lenen, en ik had er ook 2 webers staan. Om half tien had ik de grote smoker aan. Op zoek naar de juiste afstelling. De goede zenuwen gierden door mijn lijf.
Natuurlijk wist ik dat dat niet zo zou gaan, maar het is toch mooi om er aan te denken.
Ik ben letterlijk de hele dag bezig geweest met opbouwen, snijden, hakken, mensen instrueren, improviseren en het mooiste: mensen vertellen wat je doet.
Want voor mij is het dan wel heel normaal, de gemiddelde mens ziet niet elke dag een smoker en iemand die er vol passie mee bezig is. Veel mensen wilden wel eens weten hoe en wat ik aan het doen was. Daarnaast was er een trouwprogramma, en waren er heel veel scoutingvrienden.
Nou zijn we allemaal al wat ouder, dus het gros heeft kinderen en tsja....ik mag nou ook eenmaal graag met kinderen spelen. Kortom feest!
In mijn hoofd had ik alles al uitgestippeld. Maar in het begin speelde de onzekerheid wat op, dus gebruikte ik kernthermometer en was ik veel teveel bezig met precisie.
Maar daarmee maak ik mezelf alleen gek. Kom op Ard, je doet dit al je halve leven. Je hebt die dingen niet nodig, ze maken het alleen nodeloos moeilijk. Vertrouw op je gevoel en je kennis. Doe wat jij voelt wat goed is, zo sta je in het leven, zo werkt het het beste.
En dus heb ik alle hulpmiddelen weggedaan en ben ik puur op "gut feeling" verder gegaan. Er viel een last van me af. Veel meer vrijheid. Niks de juiste temperatuur zoeken op de thermometer. Kijken, voelen en ruiken. Puur. Laat ze maar eens zien wat voor kunstje je kan flikken.
Een uur voor serveren heb ik de mensen die me gingen helpen bij het serveren verteld wat de bedoeling was. Het enige wat nog moest gebeuren was de pichana. Staartstuk van het rund. Een heerlijk stuk vlees wat relatief onbekend was bij de mensen. Ik heb het zeker 20 keer kunnen vertellen wat ik ging doen.
Maar staartstuk moet je rosé doen, en 4 grote stukken tegelijk dat vergt wel planning en techniek.Nou kan ik veel, maar de thermometer erbij is hier wel essentieel. 55 Graden is dé temperatuur die ik wil. Tot 48 graden op de smoker, en dan op hete kolen op de webers tot 55 graden, dan rusten en dan snijden op de draad.
Dat is werken, dat is zweten.
Terwijl de helpers ook enorm aan het bikkelen waren was ik met de staartstukken bezig en vertelde ik ze wat ze moesten doen. Ik moest de gasten ook nog uitleggen wat de maaltijd was....en toen gingen we los.
En toen was het werken!
Alles liep goed! De pichana werd even wat later geserveerd, maar dat paste mooi in lijn van het diner.
En de rij bleef maar komen, sommigen voor de tweede of derde keer!
Het buikspek was precies zoals ik het wilde, de pulled pork had een geweldige rookring en de aziatische invalshoek was ook zoals ik wilde. En de pichana´s waren simpelweg subliem. Daar was ik nog het meeste trots op want dat is een precisie klusje.
Ik heb niks anders dan tevreden mensen gehoord. Dit was iets wat heel veel nog nooit geproefd hadden. Dit was uniek.
Want er zijn in Nederland gewoon weinig die dit aanbieden. En als ze het doen al zeker niet op deze manier. Want dit wat ik doe is commercieel niet te doen. Als je alle materiaal en uren in kosten brengt, nee dan wil niemand dat betalen. Dit doe je uit liefde en passie. Creativiteit, ban niets iets maken, dit doe je met hart en ziel. Je legt een stukje van jezelf neer. Dit ben ik!
Na die serveringen was ik ook kapot. Ik heb een biertje gepakt, een sigaret en mijn klapstoel. Nu mocht ik zitten. Nu was het goed.
En terwijl ik nu thuis zit en dit typ, heb ik nog overal de restanten van 2 dagen koken staan. Straks maar alles weer inruimen. Nu even zitten.
Maar ik ben tevreden. Dit was voor mij de grootste prestatie die ik tot dusver heb neergezet op dit gebied. Dankbaar dat ik dit mocht doen.
En hoe wil ik dit ooit een keer toppen?
Weet je, sommige dingen moet je niet willen toppen. Soms moet je er tevreden mee zijn. Beter dan dit wordt het niet, en dat is niet erg, want ik heb het gedaan en dat neemt niemand mij af.
Het is leven is geen zoektocht naar sneller,beter, mooier, groter, de volgende stap en al die dingen en meer voor mij. Het leven is tevreden zijn met wat je gedaan hebt waar je ziel in lag. En niet steeds kijken naar "meer", maar gewoon denken: Ja, dit was goed, geniet er van en koester het, dan is het meer waard dan dat je het wil toppen.
Maar wat ik wel heel graag doe is werken met smaak, goede producten en mijn visie op hoe iets zou moeten smaken. Mensen nieuwe dingen laten proberen en je eigen draai geven aan dingen. Van niets iets maken, creativiteit en liefde en aandacht geven aan dat waar je mee bezig bent.
Vrijdag was het zo ver, mijn grootste uitdaging tot nu toe. Vrienden gingen trouwen, volledig in scoutingstijl. Maanden van tevoren hadden ze mij gevraagd of ik voor hun een BBQ wilde doen dan. En niet gewoon grillen, nee echt een BBQ. Dat wat ik doe, grote stukken vlees langzaam garen.
en natuurlijk wilde ik dat. Ze hadden wel een richtlijn, maar ik kreeg de volledige vrije hand in wat ik wilde serveren.
En vrijdag was het zo ver.
Supermooi terrein
De feestlocatie was het scouting terrein in Dwingeloo. En je kon zien dat er goed veel werk verzet was. Het was een kruising tussen een sprookje en een scoutingkamp. Gewoon alles klopte, en voor mensen met een scoutinghart moest dit wel voelen als thuiskomen.En daar stond ook een mooie eten stand. Ook geheel in stijl, en ik kon mijn geluk niet op. Hier ga ik mijn ding doen!
Om half 9 ´s ochtends was ik op het terrein, als eerste. Uitladen, wat op een autovrij terrein betekend dat je 3x met een handkar op en neer kan om je auto uit te laden. Mijn auto was volledig volgeladen. 32 kilo vlees, groenten, al mijn keukengerei en geleend gerei. Groots uitpakken.
Ik had van mijn beste vriend zijn smoker kunnen lenen, en ik had er ook 2 webers staan. Om half tien had ik de grote smoker aan. Op zoek naar de juiste afstelling. De goede zenuwen gierden door mijn lijf.
Hard werken
En vooraf deed ik natuurlijk heel laconiek. Ik hoefde immer niks anders te doen dan om het uur even te checken of alles goed ging en voor de rest: Rustig aan.Natuurlijk wist ik dat dat niet zo zou gaan, maar het is toch mooi om er aan te denken.
Ik ben letterlijk de hele dag bezig geweest met opbouwen, snijden, hakken, mensen instrueren, improviseren en het mooiste: mensen vertellen wat je doet.
Want voor mij is het dan wel heel normaal, de gemiddelde mens ziet niet elke dag een smoker en iemand die er vol passie mee bezig is. Veel mensen wilden wel eens weten hoe en wat ik aan het doen was. Daarnaast was er een trouwprogramma, en waren er heel veel scoutingvrienden.
Nou zijn we allemaal al wat ouder, dus het gros heeft kinderen en tsja....ik mag nou ook eenmaal graag met kinderen spelen. Kortom feest!
Vertrouw op je gevoel
In mijn hoofd had ik alles al uitgestippeld. Maar in het begin speelde de onzekerheid wat op, dus gebruikte ik kernthermometer en was ik veel teveel bezig met precisie.
Maar daarmee maak ik mezelf alleen gek. Kom op Ard, je doet dit al je halve leven. Je hebt die dingen niet nodig, ze maken het alleen nodeloos moeilijk. Vertrouw op je gevoel en je kennis. Doe wat jij voelt wat goed is, zo sta je in het leven, zo werkt het het beste.
En dus heb ik alle hulpmiddelen weggedaan en ben ik puur op "gut feeling" verder gegaan. Er viel een last van me af. Veel meer vrijheid. Niks de juiste temperatuur zoeken op de thermometer. Kijken, voelen en ruiken. Puur. Laat ze maar eens zien wat voor kunstje je kan flikken.
Een uur voor serveren heb ik de mensen die me gingen helpen bij het serveren verteld wat de bedoeling was. Het enige wat nog moest gebeuren was de pichana. Staartstuk van het rund. Een heerlijk stuk vlees wat relatief onbekend was bij de mensen. Ik heb het zeker 20 keer kunnen vertellen wat ik ging doen.
Maar staartstuk moet je rosé doen, en 4 grote stukken tegelijk dat vergt wel planning en techniek.Nou kan ik veel, maar de thermometer erbij is hier wel essentieel. 55 Graden is dé temperatuur die ik wil. Tot 48 graden op de smoker, en dan op hete kolen op de webers tot 55 graden, dan rusten en dan snijden op de draad.
Dat is werken, dat is zweten.
Terwijl de helpers ook enorm aan het bikkelen waren was ik met de staartstukken bezig en vertelde ik ze wat ze moesten doen. Ik moest de gasten ook nog uitleggen wat de maaltijd was....en toen gingen we los.
Die eerste servering
Uiteraard opende het bruidspaar het diner. Er was een varken aan het spit bij. Dat had een slager afgeleverd, ik hoefde daar niks mee te doen. Maar in plaats van de taart aansnijden sneed het bruidspaar het varken aan. Supermooi!En toen was het werken!
Alles liep goed! De pichana werd even wat later geserveerd, maar dat paste mooi in lijn van het diner.
En de rij bleef maar komen, sommigen voor de tweede of derde keer!
Het buikspek was precies zoals ik het wilde, de pulled pork had een geweldige rookring en de aziatische invalshoek was ook zoals ik wilde. En de pichana´s waren simpelweg subliem. Daar was ik nog het meeste trots op want dat is een precisie klusje.
Tevreden
En dan is de storm over. De keuken ziet er uit alsof er een bom ontploft is. Alle vlees is opgegaan. Alle 32 kilo!Ik heb niks anders dan tevreden mensen gehoord. Dit was iets wat heel veel nog nooit geproefd hadden. Dit was uniek.
Want er zijn in Nederland gewoon weinig die dit aanbieden. En als ze het doen al zeker niet op deze manier. Want dit wat ik doe is commercieel niet te doen. Als je alle materiaal en uren in kosten brengt, nee dan wil niemand dat betalen. Dit doe je uit liefde en passie. Creativiteit, ban niets iets maken, dit doe je met hart en ziel. Je legt een stukje van jezelf neer. Dit ben ik!
Na die serveringen was ik ook kapot. Ik heb een biertje gepakt, een sigaret en mijn klapstoel. Nu mocht ik zitten. Nu was het goed.
En terwijl ik nu thuis zit en dit typ, heb ik nog overal de restanten van 2 dagen koken staan. Straks maar alles weer inruimen. Nu even zitten.
Maar ik ben tevreden. Dit was voor mij de grootste prestatie die ik tot dusver heb neergezet op dit gebied. Dankbaar dat ik dit mocht doen.
En hoe wil ik dit ooit een keer toppen?
Weet je, sommige dingen moet je niet willen toppen. Soms moet je er tevreden mee zijn. Beter dan dit wordt het niet, en dat is niet erg, want ik heb het gedaan en dat neemt niemand mij af.
Het is leven is geen zoektocht naar sneller,beter, mooier, groter, de volgende stap en al die dingen en meer voor mij. Het leven is tevreden zijn met wat je gedaan hebt waar je ziel in lag. En niet steeds kijken naar "meer", maar gewoon denken: Ja, dit was goed, geniet er van en koester het, dan is het meer waard dan dat je het wil toppen.
Reacties
Een reactie posten