Nog één keer, maar toch een beetje bang.
Het blijft een beetje vallen en opstaan. Maar dat is voor mij net zo als voor iedere willekeurige andere. Soms heb je geluk, soms heb je pech. Soms zit het mee, soms valt het tegen.
De ene keer gaan dingen zoals je een beetje "verwacht" dat ze gaan, de andere keer gaat het (soms zonder wat voor reden dan ook) totaal anders en denk je.....waar heb ik dit nou weer aan verdiend?
Omgaan met tegenslagen blijft gewoon een moeilijk ding. En ik heb behoorlijk wat tegenslagen gehad de afgelopen 30 jaar. Ze hebben me gemaakt wie ik ben, de goede kanten van mij, maar ook de slechte kanten.
De grootste fysieke tegenslagen heb ik altijd wel goed kunnen incasseren. Dat waren hele duidelijke dingen en daar kon ik mezelf prima mee uit de voeten maken. En het heeft me ook geleerd mijn lichaam met al zijn tekortkomingen te accepteren. Een niet helemaal goed werkend maag-darm systeem, een stoma, poliepen en tumoren, en natuurlijk mijn doofheid.
Ze staan een beetje bekend als "onzichtbare ziekten"vertelde iemand mij eens, maar wel dingen die je voor het leven tekenen.
Het zou allemaal best, voor mij is het gewoon een dagelijks iets en ik heb daar wel mijn draai in gevonden, met vallen en opstaan dus. En ik zou ook wel moeten want het is nou eenmaal de realiteit.
Ik kan het wel even aan hoor. Een druk concert bijvoorbeeld is niet een heel groot probleem, geluid komt van 1 kant en overheerst gelukkig.
Maar een hele drukke winkelstraat bijvoorbeeld, met allemaal pratende mensen? Ik hou dat ongeveer een uurtje vol (met tegenzin) en dan wordt ik helemaal gek. Al dat geluid van allemaal kanten, en ik kan niks echt goed plaatsen. De gehoorapparaten maken overuren, en mijn hersenen ook. Al die prikkels.
Als je zo goed als doof bent (zonder gehoorapparaten in), is geluid (met gehoorapparaten in) en behoorlijke aanslag op je. Een beetje het HSP idee, maar dan wel op 1 ding. Al zou ik nooit van drukte houden, want.....naja ik hou van rust.
Ik ben liever in de vrije natuur want in t algemeen is het daar wat rustiger.
Daarnaast reageer ik ook heel sterk op visuele prikkels, wat ook wel logisch is want auditief is het wat minder bij mij, dus onbewust compenseer ik dat. Heel veel bewegingen komen nogal hard binnen soms.
Ik heb ondertussen het werk weer opgepakt, officieel een kleine 2 weken. Onofficieel werk ik al veel langer mijn uren.
Het doet mij aan de ene kant goed en ik hou er van. Ik merk dat ik aan de andere kant weer te makkelijk in het werk verdwijn. Niet dat ik het iedere dag meeneem en het bij me blijft. Maar wel dat ik me toch weer teveel op het werken richt en daardoor weer te weinig op mezelf.
Het werken doet me goed, maar ook weer niet tegelijk. En dat is best wel raar om dat te erkennen.
Nou draai ik ook best een druk rooster, maar dat is volgend jaar (lees over een kleine 2 weken) gelukkig anders.
Even een voorbeeld, ik heb de afgelopen 7 dagen 50 uur gewerkt. Dan heb ik 1 dag bij te komen en ga ik 6 dagen de nachtdienst in (48 uur in de nacht), heb ik dag bijkomen en is het weer even druk.
Het is ooit zo er bij ingeschoten, en op een 24 uur bedrijf vallen de uren nou eenmaal soms raar.
Maar toch, ik ben teveel met werk bezig, te weinig met mij.
Ik probeer er wel dingen naast te doen, en dat lukt ook wel hoor. Maar de balans is nog niet wat het wezen moet. En dat lukt op dit moment ook niet echt, waardoor ik toch merk dat kleine dingen (die voor mij persoonlijk dan weer erg groot zij) me behoorlijk van mijn stuk brengen. En ergens zegt een stem dan.....waar heb ik dit nou aan verdiend?
En zo heb ik eigenlijk sinds mijn schoolperiode geleefd.
School en werken (ik deed 4 dagen stage, 1 dag school en 4 dagen werken per week, en ja dat past niet in een week maar ik kreeg het wel voor elkaar), werken en werken (1 baan van 16 uur bij de raad van de kinderbescherming en een baan van 36 uur bij de pomp).
En als er dan dingen wegvallen dan voelt het ineens niet meer veilig. De veiligheid van het werken.
Ik vond toen ineens, voor mij, iets heel belangrijks in iets, waardoor alles meer zin leek te hebben en ik eindelijk naast het werken ook zin zag in de dingen. Maar dat viel weg en dan blijft er gewoon niks over.
En schiet ik nu weer terug in de veiligheid van het werken? Eigenlijk een schijn veiligheid.
Met alles wat ik geleerd heb, alles wat ik gedaan heb en alles waarbij ik heb laten zien dat ik het best kan.........merk ik gewoon hoe makkelijk ik terug val in het patroon wat er altijd was. Doorbreken blijft moeilijk, ik hou het een tijdje vol.......en dan val ik heel ongemerkt toch weer terug in wat ik altijd deed.
En die vrije tijd is dan gewoon......suf de tijd uitzitten, doelloos, tot er weer werk is. Want er is niks om de tijd mee op te vullen, dat is weg. Dus wat heeft die tijd dan voor zin?
Nou is dat een beetje overdreven wellicht, maar soms voelt het nog wel zo. Dan val ik terug, vandaag is een beetje zo'n dag. En dan moet ik even stilstaan en mezelf oppakken. Bewust ook, want onbewust doe ik al weer wat ik een dikke 25 jaar altijd al deed.
Ik weet dat het goed is, na al die jaren tijd hebben voor......naja mijn belangrijkste bezit: mij
Tegelijk weet ik dat ik juist dan op dat moment ook al het geleerde in praktijk moet brengen, ander verzuip ik weer in doelloosheid.Juist dan moet ik weer opbouwen, juist dan is er ook echt tijd voor.En juist dan komt er heel veel op me af.
Ik heb heel veel van mijn angsten, depressie en al het andere overwonnen, dat weet ik en daarmag ik best trots op zijn.
Maar nog één keer, en dan zal het echt moeten gebeuren. En daar ben ik eigenlijk best een beetje bang voor.
De ene keer gaan dingen zoals je een beetje "verwacht" dat ze gaan, de andere keer gaat het (soms zonder wat voor reden dan ook) totaal anders en denk je.....waar heb ik dit nou weer aan verdiend?
Omgaan met tegenslagen blijft gewoon een moeilijk ding. En ik heb behoorlijk wat tegenslagen gehad de afgelopen 30 jaar. Ze hebben me gemaakt wie ik ben, de goede kanten van mij, maar ook de slechte kanten.
De grootste fysieke tegenslagen heb ik altijd wel goed kunnen incasseren. Dat waren hele duidelijke dingen en daar kon ik mezelf prima mee uit de voeten maken. En het heeft me ook geleerd mijn lichaam met al zijn tekortkomingen te accepteren. Een niet helemaal goed werkend maag-darm systeem, een stoma, poliepen en tumoren, en natuurlijk mijn doofheid.
Ze staan een beetje bekend als "onzichtbare ziekten"vertelde iemand mij eens, maar wel dingen die je voor het leven tekenen.
Het zou allemaal best, voor mij is het gewoon een dagelijks iets en ik heb daar wel mijn draai in gevonden, met vallen en opstaan dus. En ik zou ook wel moeten want het is nou eenmaal de realiteit.
Drukte
Ik hou bijvoorbeeld niet van drukte, teveel mensen bij elkaar. Ik ben nooit van de drukte geweest en meer van de rust. Het heeft meerdere redenen, maar een er van is ook al dat geluid!Ik kan het wel even aan hoor. Een druk concert bijvoorbeeld is niet een heel groot probleem, geluid komt van 1 kant en overheerst gelukkig.
Maar een hele drukke winkelstraat bijvoorbeeld, met allemaal pratende mensen? Ik hou dat ongeveer een uurtje vol (met tegenzin) en dan wordt ik helemaal gek. Al dat geluid van allemaal kanten, en ik kan niks echt goed plaatsen. De gehoorapparaten maken overuren, en mijn hersenen ook. Al die prikkels.
Als je zo goed als doof bent (zonder gehoorapparaten in), is geluid (met gehoorapparaten in) en behoorlijke aanslag op je. Een beetje het HSP idee, maar dan wel op 1 ding. Al zou ik nooit van drukte houden, want.....naja ik hou van rust.
Ik ben liever in de vrije natuur want in t algemeen is het daar wat rustiger.
Daarnaast reageer ik ook heel sterk op visuele prikkels, wat ook wel logisch is want auditief is het wat minder bij mij, dus onbewust compenseer ik dat. Heel veel bewegingen komen nogal hard binnen soms.
Maar even weer terug
Maar goed ik dwaal een beetje af. Excuses daarvoor.Ik heb ondertussen het werk weer opgepakt, officieel een kleine 2 weken. Onofficieel werk ik al veel langer mijn uren.
Het doet mij aan de ene kant goed en ik hou er van. Ik merk dat ik aan de andere kant weer te makkelijk in het werk verdwijn. Niet dat ik het iedere dag meeneem en het bij me blijft. Maar wel dat ik me toch weer teveel op het werken richt en daardoor weer te weinig op mezelf.
Het werken doet me goed, maar ook weer niet tegelijk. En dat is best wel raar om dat te erkennen.
Nou draai ik ook best een druk rooster, maar dat is volgend jaar (lees over een kleine 2 weken) gelukkig anders.
Even een voorbeeld, ik heb de afgelopen 7 dagen 50 uur gewerkt. Dan heb ik 1 dag bij te komen en ga ik 6 dagen de nachtdienst in (48 uur in de nacht), heb ik dag bijkomen en is het weer even druk.
Het is ooit zo er bij ingeschoten, en op een 24 uur bedrijf vallen de uren nou eenmaal soms raar.
Maar toch, ik ben teveel met werk bezig, te weinig met mij.
Ik probeer er wel dingen naast te doen, en dat lukt ook wel hoor. Maar de balans is nog niet wat het wezen moet. En dat lukt op dit moment ook niet echt, waardoor ik toch merk dat kleine dingen (die voor mij persoonlijk dan weer erg groot zij) me behoorlijk van mijn stuk brengen. En ergens zegt een stem dan.....waar heb ik dit nou aan verdiend?
Veilig, maar ook weer niet
En weet je, het voelt best veilig. Dat is ook het rare. 7 Dagen werken, 1 dag vrij, 6 dagen werken, 1 dag vrij. Je bent constant bezig. Natuurlijk, mijn uren per maand zijn gewoon gedeeld door 4 mijn 38 uur per week. Maar ze vallen gewoon anders, en de rustdagen zijn niet voldoende om er goede momenten voor jezelf uit te halen.En zo heb ik eigenlijk sinds mijn schoolperiode geleefd.
School en werken (ik deed 4 dagen stage, 1 dag school en 4 dagen werken per week, en ja dat past niet in een week maar ik kreeg het wel voor elkaar), werken en werken (1 baan van 16 uur bij de raad van de kinderbescherming en een baan van 36 uur bij de pomp).
En als er dan dingen wegvallen dan voelt het ineens niet meer veilig. De veiligheid van het werken.
Ik vond toen ineens, voor mij, iets heel belangrijks in iets, waardoor alles meer zin leek te hebben en ik eindelijk naast het werken ook zin zag in de dingen. Maar dat viel weg en dan blijft er gewoon niks over.
En schiet ik nu weer terug in de veiligheid van het werken? Eigenlijk een schijn veiligheid.
Met alles wat ik geleerd heb, alles wat ik gedaan heb en alles waarbij ik heb laten zien dat ik het best kan.........merk ik gewoon hoe makkelijk ik terug val in het patroon wat er altijd was. Doorbreken blijft moeilijk, ik hou het een tijdje vol.......en dan val ik heel ongemerkt toch weer terug in wat ik altijd deed.
En die vrije tijd is dan gewoon......suf de tijd uitzitten, doelloos, tot er weer werk is. Want er is niks om de tijd mee op te vullen, dat is weg. Dus wat heeft die tijd dan voor zin?
Nou is dat een beetje overdreven wellicht, maar soms voelt het nog wel zo. Dan val ik terug, vandaag is een beetje zo'n dag. En dan moet ik even stilstaan en mezelf oppakken. Bewust ook, want onbewust doe ik al weer wat ik een dikke 25 jaar altijd al deed.
Nog één keer, maar toch een beetje bang
Dus, voor nu. Ik doe nog één keer die lange series werken. Mijn haat liefde verhouding er mee. En dan, vanaf volgend jaar.....een heel ander rooster met veel minder belasting.Ik weet dat het goed is, na al die jaren tijd hebben voor......naja mijn belangrijkste bezit: mij
Tegelijk weet ik dat ik juist dan op dat moment ook al het geleerde in praktijk moet brengen, ander verzuip ik weer in doelloosheid.Juist dan moet ik weer opbouwen, juist dan is er ook echt tijd voor.En juist dan komt er heel veel op me af.
Ik heb heel veel van mijn angsten, depressie en al het andere overwonnen, dat weet ik en daarmag ik best trots op zijn.
Maar nog één keer, en dan zal het echt moeten gebeuren. En daar ben ik eigenlijk best een beetje bang voor.
Reacties
Een reactie posten