Adempauze

Toen de legendarische Canadese formule 1 coureur Gilles Villeneuve zijn eerste ronden voor Ferrari reed, schoot hij bij de allereerste vrije training letterlijk uit iedere bocht van het circuit. De eerste ronden waren één groot drama leek het. Steeds stond hij achterstevoren of naast de baan.
De teambazen van Ferrari wisten niet waar ze het moesten zoeken, wat hadden ze in hemelsnaam in huis gehaald?
Na die eerste ronden kwam Villeneuve rustig de pits binnen. Woedend vroeg de hoogste baas wat hij aan het doen was. Villeneuve antwoordde rustig "Voor ik op de limiet van de wagen kan rijden, moet ik eerst weten waar die limiet ligt.Ik weet nu waar die ligt en ga mijn monteurs wat aanpassingen geven en dan ga ik op de limiet rijden."
De teambazen waren verbaasd van dit brutale antwoord. Maar nog verbaasder dat de Canadees vervolgens ronde na ronde supersnelle tijden liet zien en een sublieme voertuigbeheersing.

Natuurlijk staat Villeneuve ook bekend om zijn alles of niets stijl, maar dat daar gelaten heeft hij ergens wel een punt. Je kan pas weten waar de limiet ligt, als je er overheen geweest bent.
En ik ben eroverheen geweest, ontelbare malen en goed ver ook.
Ik had het alleen zelf niet door, ik vond het normaal. Overal 200% geven, in alles wat ik doe, in alles waarin ik betrokken ben.
Dat kan natuurlijk niet.

Er waren legio dingen in mij die ik nooit verwerkt had, ik vloog maar door en nam nooit tijd voor mezelf. Nee dat is niet waar, ik nam heel veel tijd voor mezelf in de goede dingen die ik leuk vond. Maar stond nooit stil bij de slechte dingen die er ook geweest waren.
Als ik daar aan dacht dan resulteerde dat gewoon in doen, wegvluchten in veel doen. Veel geven, vol gas, altijd.

En dan raak je vroeg of laat een keer uit balans. En dat is op zich nog niet eens zo heel erg, maar als je dan nog langer door gaat dan raakt alles je wel driedubbel hard. Je hebt al geen balans en je incasseert nog meer.
En na verloop van tijd eindig je net zoals Gilles Villeneuve. Je crasht.

Crash! Boom! Bang!

Het ergste van dat crashen is dat ik zelfs de crash niet door had. Paar daagjes rustig aan doen en komt wel goed.
Maar de crash was er wel zeker. Maar in tegenstelling tot die van Villeneuve was de mijne niet fataal. Hij hing er wel even tegenaan, zo eerlijk ben ik wel. Maar ik kon opstaan en lopen.

En toen ik opstond kwam er heel veel ellende op me af. Al dat spul wat nooit verwerkt was.
Kun je heel stellig zeggen: dat kan ik zelf wel. Feit alleen al dat je het nog niet verwerkt hébt geeft al aan dat dat de eerste leugen is.

En hoe te verwerken, tsja, daar heeft ieder zijn eigen manier voor die het beste helpt met de hulpverlening. En dat kan best wel even zoeken zijn, voor mij persoonlijk was het dat wel.
Ik heb verschillende dingen geprobeerd. Groepstherapie (je kent de verhalen, dat was niks voor mij), ACT, CGT en ik heb daarna gewoon weer de CGT omgebogen naar ACT want natuurlijk moet ik alles weer anders doen dan anders.
Maar als ik echt heel eerlijk ben, hebben de gesprekken met psychologen mij het minste geholpen.Ja het hoorde er bij, en ja het had ook echt wel een bijdrage, maar wel een hele kleine.

Wat mij het meeste geholpen heeft waren de één op één gesprekken met mijn coach, en de PMT. Met mijn coach had ik gewoon een hele goede band, en we konden heel goed praten over wat ik nou eigenlijk wilde, wat ik deed, waar ik zat met mijn leven en allemaal dingen gericht op, nouja, wie ik ben en wat ik in mezelf herken en hoe ik daar mee om ga en ruimte geef.
PMT is een meer fysieke vorm van therapie die gedrag koppelt aan het lichaam en hoe je dat uit.
Klinkt heel vaag, is eigenlijk heel praktisch. Google het maar eens, ik ga hier niet weer een lofpreek voor PMT houden.
Het heeft mij heel veel geholpen, ook omdat het me hielp mijn lichaam beter te begrijpen,en ik vind het geweldig omdat het een hele actieve manier van hulpverlening is, er is geen tafel, maar een gymzaal.

Geen psycholoog, maar wel heel veel psychologische kennis.

En ik kan nou heel kort door de bocht gaan en zeggen dat ik dus uiteindelijk het meeste geholpen ben in de hulpverlening door mensen die geen psycholoog zijn. En dan lieg ik geen woord.
Maar iedereen die uitvoerend medewerker is van een hulpverleningsinstelling heeft natuurlijk een enorme psychologische kennis.
Of het nou om de psychiatrisch verpleegkundige, PMT-er, persoonlijke coach, trauma behandelaar, groepstherapeut of wat dan ook gaat, het zijn in feite allemaal halve psychologen. De kennis is er, ze brengen het alleen niet als zijnde een klassieke psycholoog.

En dat gelul over limiet dan?

Ja rustig, daar ben ik nu ongeveer.
Ik ben ondertussen een paar keer, al dan niet, vanuit een grapje of opmerking (tot wel een serieuze vraag), gevraagd of ik ook niet wat in de hulpverlening wil gaan doen.
Dingen als groepstherapeut, persoonlijke coach, depressie hulp of PMT assistent was iets wat ze mij wel zagen doen.
Ik luister goed, beschik over een goed analytische vermogen, ik vertel mensen niet wat ze moeten doen maar ga liever samen met ze op zoek naar wat ze kunnen doen, ik voel emoties goed aan, ben in gesprekken rustig, neem mensen serieus en kan ze heel goed coachen en begeleiden.

Ja ik zeg dat zelf, maar het werd mij ook verteld. En ik ga nou niet meer de ik zijn die zegt van "dat valt wel mee" en negeer het compliment. Ik erkende het en bedankte dat het opviel. Zo zie ik mezelf ook wel.

En ik ga het bij de afsluitende gesprekken volgend jaar ook echt wel aan de orde brengen. Sterker nog ik werk al mee aan een stukje "lesmateriaal".

Máár, de limiet hé.
Ik zit er nu lekker veilig onder, en ik wil niet teveel nieuwe dingen tegelijk op me nemen. Mijn huidige werk bevalt me hartstikke goed en ik zie mezelf dat ook nog wel even doen.
Ik hoef niet op slag en sprong alles opzij zetten om een ander avontuur aan te gaan, zeg ik nu.

Ik wil eerst even de adempauze en gewoon weer de boel de boel laten. Mijn rustige, simpele leventje doen. En wat komt komt, maar eerst even gewoon niks.

Adempauze