Toegeven dat je iets niet kunt

Afgelopen donderdag weer een gesprek gehad met de psycholoog. Een wekelijks terugkerend iets onderhand. Jammergenoeg kan ze me op dit moment geen “gereedschap” geven om mijn hoofd en humeur wat beter te krijgen zegt ze.

Je zit in een rouwfase, ongeacht hoeveel je mediteert, hoeveel mindfulness je toepast of wat dan ook, dit moet eerst slijten voordat je aan jezelf kan werken. En met jouw koppigheid duurt slijten best lang. De koppigheid pakken we daarna wel aan. En je overgrote verantwoordelijkheidsgevoel ook, je legt jezelf veels te hoge eisen op, kent nergens grenzen in en gaat net zo lang door tot je niet meer kan en denkt na een dag rust weer volle bak te kunnen. Daarnaast heb je een schuldgevoel naar alles en iedereen behalve jezelf, want je ziet jezelf als de schuldige van vanalles. Je houdt vast aan de goede dingen maar wel op de verkeerde manier en dat is met jouw fase nu heel logisch maar het helpt je ook niet, en loslaten is iets waar geen knop voor is. Dus tsja je zal hier echt doorheen moeten en je bent echt wel heel goed bezig maar dat zie je niet want jij denkt in oplossingen, en soms is die er gewoon even niet.

Na die bemoedigende woorden vroeg ik haar wanneer ik weer wat werk mocht doen. Niet volle bak, gewoon een paar uurtjes om wat te doen te hebben want na 3 weken ziektewet ben ik wel helemaal gek van het hier zijn, of bij mn ouders, hoe leuk het soms ook is ik voel me gewoon nergens thuis. En werk is tenminste iets waarbij ik me niet nutteloos voel.

Je bent echt heel koppig he, zei ze. Ik denk persoonlijk niet dat werken nu al een optie is. Je hebt een serieuze burn out , maar aan de andere kant als jij denkt daar ritme en doel van te krijgen moet je het ook doen maar stel wel een grens. Maximaal 20 uur per week en als het niet gaat, stop je direct. Geen excuusjes verzinnen.

Ik dus contact opgenomen met het werk en ook al vond ze het niet een fantastisch idee, ik mocht komen.

Rond tien uur vanmorgen begon ik. Onderweg naar t werk kreeg ik een heel raar gevoel, een twijfel. Dat drukte ik de kop in want, kom op ik moet toch wat doen?

Soort van half verdoofd loop ik op het werk rond, automatische piloot werkt maar half. Ik laat soms steken vallen. Het tempo mist, en vooral het plezier mist.

Rond half twaalf sta ik in het magazijn en wederom “knapt” er gewoon weer iets in me. Wat weet ik niet, wat de aanleiding is of waar het wegkomt het was gewoon te veel.

Met tranen in mn ogen loop ik naar het kantoor toe. “Ik kan dit niet”. Wat gelukkig als heel normaal gevonden werd, maar ik voelde me verre van prettig. Ik wilde knallen, ik wilde tenminste nog iets van nut hebben en wat blijkt.....ik kan het gewoon letterlijk niet.

Mijn hoofd wil niet meewerken, gedachtes gaan alle kanten op, nul controle er over. En wat als een dagje iets doen wat me goed moest doen begon, werdt binnen 2 uur toch best wel heftig.

Dan valt het kwartje ook pas echt. Het ís ook teveel, ik héb ook teveel van mezeld gevraagd de afgelopen jaren. Alleen maar gegeven, alleen maar gaten vullen. Alleen maar alles voor iedereen willen doen en rust nemen lukt me niet. Letterlijk niet, als ik alleen thuis zit dan begon mn kop ook toen al te draaien met allerlei gedachten. Dus dan ga ik vluchten in meer werken, meer dingen voor een ander doen, wat ook ik pak alles aan om maar niet alleen te zijn en zeker niet alleen en ga denken over hoe alles de afgelopen jaren alleen maar mis ging.

12 nachtdiensten op rij, 1 dag bijkomen waarop ik weer vanalles doe, dan weer 8 dagdiensten en ondertussen nog steeds vanalles regelen links en rechts. En dat met een lijf wat daar eigenlijk niet zo geschikt voor is.

Vriendschappen worden kennissen of vage vrienden, noem maar op allemaal door mijn eigen vluchtgedrag.

En als dan ook nog plotsklaps  dat ene waar je helemaal niet hoeft te vluchten en waar je je eindelijk thuis voelt en wél rust kan vinden en wél kan genieten wegvalt....dan ga je weer heel veel denken en jezelf weer als schuldige zien in alles wat mis gaat.

En dan wil ik kunnen knallen en vechten en presteren. En meestal kon ik dat, jarenlang gedaan, hoe erger ik me voelde hoe harder ik in dingen wegvluchte.

En dan is nu de grens bereikt is me verteld.

En ik wilde het niet geloven, maar heb het vandaag ondervonden en moet ook echt toegeven.

Ik kan even niks meer

En dat gaat niet in een weekje weg, dat is een heel lang proces en ik moet door veel heen en trots laten vallen en open staan.

En dat is voor mij best moeilijk, want ik wil vechten, ik wil knallen, ik moet dingen doen want anders gaat dat hoofd weer denken.

En dat denken, dat moet anders. En dat gaan ze me leren, en hoe ongelukkig ik me nu ook voel....ze zijn allemaal erg positief want ik luister dus wel en doe ook wat gezegd wordt (okay soms schoorvoetend maar toch), alleen ik zie het zelf nog niet wanmt ik zie geen resultaat. Naja niet zo snel als ik wil....owja ik mag dat niet willen.

Ze vond me wel een hele koppige burn out/depressie patiënt, maar tegelijk ook een hele makkelijke om dingen aan mee te geven. “Je wil echt he, je doet echt je stinkende best dat zie ik en je weet waarvoor je het nu doet. Maar neem de tijd en doe leuke dingen. Niemand komt in 4 weken uit een depressie of een burn out, zelfs jij niet”

Dus: Gezocht, leuke dingen om te doen.