Bouwwerk
Bouwen is goed, maar zo goed als je fundering is.
Je kan het mooiste bouwwerk ter wereld maken, met de mooiste kleuren, mooiste vormen en mooiste constructies die er bestaan. Als de fundering niet goed is, stort alles in.
Een kaartenhuis, waar de onderste kaart uit weggehaald is. Al heel lang, en degene daar naast eigenlijk ook, en verderop nog een.
En dan komt er een vlaag wind uit een onverwachte hoek en......
Daar ligt je bouwwerk.
Je staat er bij en kijkt er naar. Waar ging het mis, wat heb ik kunnen doen om dit te voorkomen? Doe ik dat nu te laat? Kan ik weer bouwen naar wat het was? Dat mooie wat ik dacht te hebben, en ook had, maar het stond op de verkeerde fundering. Alles klopte aan het bouwwerk zelf en er werd al aan alle mogelijke kanten uitgebouwd met een blik op de toekomst, maar dan stort het toch in.
In terwijl het instort zie je her en der reparaties uit eerdere tijden, die eigenlijk gewoon lapwerk zijn.
Een schilderijtje voor de scheur. Een lelijke kamer die je niet meer wilt zijn dus sluit je de deur gewoon maar, want dan zie je het immers niet meer.
In de kelder liggen nog allemaal afgedankte spullen die eigenlijk naar de stort moeten, maar je bent er nooit aan toe gekomen. Je hebt nog meer rommel en doet de kelderdeur open en....er past niks meer bij. Het moet eigenlijk weg......maar ach, dan stop ik het wel in een andere kamer die ik niet gebruik.
Eigenlijk ben je jezelf aan het wijsmaken dat er ook helemaal geen rommel in de kelder ligt, dat die ene lelijke kamer niet lelijk is maar dat je er gewoon niet graag meer komt. Dat schilderijtje voor de scheur, ach dat staat ook wel.
Ik leef immer in de bovenste verdieping van mijn bouwwerk, en dat is de mooiste verdieping. Daar heb ik mijn hele leven naar toe gewerkt en daar, juist dáár klopt alles! Daar staat alles waar het moet staan, daar zijn de kleuren mooi, is de sfeer goed en voel je je eindelijk eens thuis in dat best wel grote bouwwerk. Na jaren van bouwen ben je een beetje klaar met dat ene bouwwerk steeds maar oplappen, je hebt je verdieping gemaakt en daar wil je nu leven. En daar leef je ook, voel je, denk je, en gaat alles automatisch. Je vergeet gewoon alle ellende van al die verdiepingen er onder gewoon en leeft alleen nog maar in de top, de hemel van je bouwen.
Alle moeite is eindelijk beloond, je hebt je plek. Je bent thuis.
Maar om boven te komen moet je toch steeds de trap op, en je loopt hem maar blind op en doet je oren dicht. Niet kijken, niet luisteren ik wil naar boven daar hoor ik.
De fundering kraakt, de kelder puilt uit van de rommel, de deur van de lelijke kamer valt open en het schilderijtje voor de scheur valt weg.
Maar ik zie het niet, wil het niet zien ook, ik wil naar boven en als ik daar ben is alles goed.
En dan sta je ineens helemaal bovenin je bouwwerk, en dan wanneer je je mooiste moment gehad hebt en plannen hebt om het nóg mooier en completer te maken......voel je een trilling.
De fundering stort in, je valt. Alles wat opgebouwd is, valt neer met jou er in en is stuk.
Je ziet de resten om je heen, en je knapt. Het is stuk, jij bent stuk.
Tussen de resten van wat je ooit opgebouwd hebt zoek je de herkenbare stukken, maar niks past meer bij elkaar lijkt het ineens.
Je kijkt nog eens en je ziet dat de kelder helemaal open ligt, met alle afgedankte dingen er in volledig in het zicht.
De lelijke kamer heeft het ook nog gehouden zelfs. En de rest is alleen een herinnering aan wat was.
Het eerste wat je denkt is dat je gelijk weer wil bouwen. Planken over de kelder en gaan!
Maar die fout wil je niet nog een keer maken, dat kan je jezelf en degenen die af en toe bij je in het bouwwerk leven niet aan doen.
De puin moet geruimd worden, en daar roe3p je deze keer de hulp van een gespecialiseerd bedrijf van in. Want zoals ik het zelf altijd deed, dat werkte niet.
En wellicht is het ook geen slecht plan om eens een expert te vragen hoe ik de fundering leg.
En deze keer ga ik het wél goed doen.
Want die allerbovenste verdieping waar alles fijn was, alles mooi, alles automatisch ging en ik mij eindelijk eens thuis voelde na al die jaren......dat moet niet mijn bovenste verdieping worden.....
Nee dat moet mijn enige verdieping zijn, mijn Tiny House, op een goede fundering, gevuld met liefde en geluk zoals de bovenste verdieping ook ooit gevuld was. Alleen nu op een goede fundering, en nu gewoon écht goed. Niet alleen een ding goed, nu alles goed.
Welkom in mijn bouwwerk. Ik noem het mijn leven, en ook al ligt het op het moment in puin en ligt er overal rommel en zooi.....volgens de bouwkundige experst valt het allemaal te repareren en zal er ook voor mij een mooi bouwwerk staan.
Alleen moet ik eerst wel door de shit heen die ik jaren weggestopt heb inde kelder.
Ook een bouwwerk valt te herstellen, en beter er uit te komen.
Ook een depressie valt te herstellen en er beter uit te komen.
Je kan het mooiste bouwwerk ter wereld maken, met de mooiste kleuren, mooiste vormen en mooiste constructies die er bestaan. Als de fundering niet goed is, stort alles in.
Een kaartenhuis, waar de onderste kaart uit weggehaald is. Al heel lang, en degene daar naast eigenlijk ook, en verderop nog een.
En dan komt er een vlaag wind uit een onverwachte hoek en......
Daar ligt je bouwwerk.
Je staat er bij en kijkt er naar. Waar ging het mis, wat heb ik kunnen doen om dit te voorkomen? Doe ik dat nu te laat? Kan ik weer bouwen naar wat het was? Dat mooie wat ik dacht te hebben, en ook had, maar het stond op de verkeerde fundering. Alles klopte aan het bouwwerk zelf en er werd al aan alle mogelijke kanten uitgebouwd met een blik op de toekomst, maar dan stort het toch in.
In terwijl het instort zie je her en der reparaties uit eerdere tijden, die eigenlijk gewoon lapwerk zijn.
Een schilderijtje voor de scheur. Een lelijke kamer die je niet meer wilt zijn dus sluit je de deur gewoon maar, want dan zie je het immers niet meer.
In de kelder liggen nog allemaal afgedankte spullen die eigenlijk naar de stort moeten, maar je bent er nooit aan toe gekomen. Je hebt nog meer rommel en doet de kelderdeur open en....er past niks meer bij. Het moet eigenlijk weg......maar ach, dan stop ik het wel in een andere kamer die ik niet gebruik.
Eigenlijk ben je jezelf aan het wijsmaken dat er ook helemaal geen rommel in de kelder ligt, dat die ene lelijke kamer niet lelijk is maar dat je er gewoon niet graag meer komt. Dat schilderijtje voor de scheur, ach dat staat ook wel.
Ik leef immer in de bovenste verdieping van mijn bouwwerk, en dat is de mooiste verdieping. Daar heb ik mijn hele leven naar toe gewerkt en daar, juist dáár klopt alles! Daar staat alles waar het moet staan, daar zijn de kleuren mooi, is de sfeer goed en voel je je eindelijk eens thuis in dat best wel grote bouwwerk. Na jaren van bouwen ben je een beetje klaar met dat ene bouwwerk steeds maar oplappen, je hebt je verdieping gemaakt en daar wil je nu leven. En daar leef je ook, voel je, denk je, en gaat alles automatisch. Je vergeet gewoon alle ellende van al die verdiepingen er onder gewoon en leeft alleen nog maar in de top, de hemel van je bouwen.
Alle moeite is eindelijk beloond, je hebt je plek. Je bent thuis.
Maar om boven te komen moet je toch steeds de trap op, en je loopt hem maar blind op en doet je oren dicht. Niet kijken, niet luisteren ik wil naar boven daar hoor ik.
De fundering kraakt, de kelder puilt uit van de rommel, de deur van de lelijke kamer valt open en het schilderijtje voor de scheur valt weg.
Maar ik zie het niet, wil het niet zien ook, ik wil naar boven en als ik daar ben is alles goed.
En dan sta je ineens helemaal bovenin je bouwwerk, en dan wanneer je je mooiste moment gehad hebt en plannen hebt om het nóg mooier en completer te maken......voel je een trilling.
De fundering stort in, je valt. Alles wat opgebouwd is, valt neer met jou er in en is stuk.
Je ziet de resten om je heen, en je knapt. Het is stuk, jij bent stuk.
Tussen de resten van wat je ooit opgebouwd hebt zoek je de herkenbare stukken, maar niks past meer bij elkaar lijkt het ineens.
Je kijkt nog eens en je ziet dat de kelder helemaal open ligt, met alle afgedankte dingen er in volledig in het zicht.
De lelijke kamer heeft het ook nog gehouden zelfs. En de rest is alleen een herinnering aan wat was.
Het eerste wat je denkt is dat je gelijk weer wil bouwen. Planken over de kelder en gaan!
Maar die fout wil je niet nog een keer maken, dat kan je jezelf en degenen die af en toe bij je in het bouwwerk leven niet aan doen.
De puin moet geruimd worden, en daar roe3p je deze keer de hulp van een gespecialiseerd bedrijf van in. Want zoals ik het zelf altijd deed, dat werkte niet.
En wellicht is het ook geen slecht plan om eens een expert te vragen hoe ik de fundering leg.
En deze keer ga ik het wél goed doen.
Want die allerbovenste verdieping waar alles fijn was, alles mooi, alles automatisch ging en ik mij eindelijk eens thuis voelde na al die jaren......dat moet niet mijn bovenste verdieping worden.....
Nee dat moet mijn enige verdieping zijn, mijn Tiny House, op een goede fundering, gevuld met liefde en geluk zoals de bovenste verdieping ook ooit gevuld was. Alleen nu op een goede fundering, en nu gewoon écht goed. Niet alleen een ding goed, nu alles goed.
Welkom in mijn bouwwerk. Ik noem het mijn leven, en ook al ligt het op het moment in puin en ligt er overal rommel en zooi.....volgens de bouwkundige experst valt het allemaal te repareren en zal er ook voor mij een mooi bouwwerk staan.
Alleen moet ik eerst wel door de shit heen die ik jaren weggestopt heb inde kelder.
Ook een bouwwerk valt te herstellen, en beter er uit te komen.
Ook een depressie valt te herstellen en er beter uit te komen.
Reacties
Een reactie posten