Toch weer op zoek naar dat "lichtje"

De afgelopen weken ging het goed, serieus en echt goed. Ja okay  er waren mindere momenten maar die kon ik aan. Echt heel erg depressief en naargeestig somber ben ik niet geweest.

Maar vandaag, vandaag is het toch weer zoeken naar dat "lichtje", gewoon jezelf weer omhoog halen.
Hoe het komt? Ik heb geen flauw idee.

Gisteren was goed, tot het einde dan.

Gisteren was een hele goede dag. Ik heb samen met mijn vader het dak op hun nieuwe blokhut gelegd. Dat was een leuke klus. Ik vind het altijd fijn om met mijn handen te werken. Als ik lichamelijk bezig ben en het zweet staat op mn kop ben ik in een "happy place".
En ik mag erg graag samen klussen met mijn vader dus het was écht gewoon een hele fijne ochtend en middag. Okay we zijn tot het begin van de avond doorgegaan, dus best wel lang, maar dat was goed.

Daarna lekker gegeten met mijn ouders en rustig terugrijden naar mijn huis. En rustig is bij mij 100 kilometer per uur over de A7 met de ramen open en de muziek van Alter Bridge keihard aan.
Wie me voorbij wil gaat me maar voorbij, ik rij lekker kalm aan en bler mee met de muziek.

Thuisgekomen even de katten knuffelen en dan door naar de kroeg van een goede vriend van me die daar zijn verjaardag vierde.
Maar ik zat er en ineens was het gewoon weer een momentje van "pats". Het klopte gewoon niet. Er waren alleen maar mensen die ik kende, maar om de een of andere reden voelde ik me toch een soort van eenzaam.
De kop begon te malen en ik zag weer allemaal herinneringen voorbij komen.
En voelde me nog eenzamer.
Hoe kan dat toch?

Ik besloot naar huis te gaan, slapen.

Rare dromen

Ik weet niet precies wat ik gedroomd heb, wel dat het een rare droom moest zijn geweest. Wakker met een stapel kussens vast en gewoon een heel verdrietig en leeg gevoel.
De wekker stond goed vroeg, want ik wilde om 7 uur op mijn werk zijn.
Ik moest namelijk naar het Martiniziekenhuis voor een onderzoek bij urologie voor klachten waar ik al sinds mijn operaties mee loop. Niks ernstigs, niks pijnlijks, wel lastig. Dat niveau.

Op het werk kreeg ik mezelf maar niet op tempo, wat ik ook probeerde, het lukte niet.

Snel naar het Martini om daar na wat korte onderzoekjes te horen dat ik een brief krijg voor grotere onderzoeken. Iets wat ik we verwacht had, dus ik schrok er niet van. Nierfunctie test, blaasscopie en prostaatonderzoek en dan de zenuwfuncties van alles waar ze in de buurt zijn wezen te snijden ooit.

Ik heb daar nul problemen mee en lig daar niet van wakker. Ik word eindelijk serieus genomen en er volgt onderzoek, ik geloof in een goede afloop.

Daarna weer terug werken en weer....het ging gewoon niet. Niet vooruit te branden, geen motivatie, en steeds die herinneringen maar in alles zien. Het maakt je dan erg verdrietig en somber.
Snel mijn werkzaamheden afgemaakt en op naar huis.

Thuis, zelfde verhaal.

Thuis had ik me voorgenomen grote boodschappen te doen voor de rest van de week, en daarna het huishouden eens grondig doen.
En dat ging allemaal goed en snel, maar ik kon mijn hoofd er maar niet goed bijhouden. Ik werd gek van mezelf.
Steeds maar weer leven in dingen die niet meer zijn, steeds maar de herinnering herbeleven. Ik dacht dat ik dat nu wel gehad had. Het ging zo goed!

Ik weet dat het fases zijn waar ik door moet, nu niet opgeven en instorten om weer volledig terug te vallen. Dat is het niet waard.

Met mijn opgedane kennis van de laatste 2 maanden weet ik ook dat ik dan bezig moet met leuke dingen.
Dus ik op naar het scouting eiland. Er staat daar een grasmaaier op me te wachten.
Een van onze leden heeft een tweedehands grasmaaier gekocht voor heel weinig geld, maar het was niet bekend of hij het deed. Mooi klusje voor mij dus.

Na wat simpele mechanische controles, het schoonspuiten van de carburateur, het luchtfilter vol spuiten met start  vloeistof en een klein beetje benzine in de tank besloot ik mijn geluk eens te proberen. Na een paar pogingen kwam de maaier in een enorme rookwolk tot leven.
Na wat kleine fine tuningen liep het apparaat stabiel en was het geen rookspuwer meer.
Ik heb zelfs een heel stuk gemaaid met het ding, enige euvel was een wiel wat steeds los liep, maar dat is simpel te verhelpen.

Er waren wat andere mensen aanwezig, een van hun zei: nou dan heb je gewoon nu iets om trots op te zijn.
Tsja ik voelde het gewoon niet. De kop is gewoon aan het malen. En ja, wat doen heeft me wel goed gedaan......maar niet goed genoeg. Wat kan ik nu nog meer doen dat mij helpt?

Misschien doe ik ook wel teveel

En dan ga je in je hoofd de afgelopen weken eens bij langs.
Er zijn dagen bij dat ik 7 afspraken heb, nee niet alleen Lentis maar ook werkdingen, dokterdingen. Ik kom soms ook niet toe aan mezelf vermaken.
En dan gaat mijn geest weer terug naar de tijd dat ik dat niet nodig had, dat ik dacht ergens voor te leven. Invulling zoeken.

Allemaal leuk, maar als het niet bij mij begint dan zal het nooit ergens goed beginnen. En ik was zo goed bezig. Waarom knalt die kop dan toch weer op hol?

Ik zit dit nu te schrijven en ik weet het gewoon nog steeds niet. Ik ga straks gewoon lekker (en ongezond) eten maken, heb ik zin in. Ga eens kijken of ik nog wat leuks aan films of een goede docu kan vinden, en heb een fles rosé koud staan.

Misschien moet ik dat maar eens gaan doen.

En dan morgen maar verder, op zoek naar het "lichtje".