"Ik krijg niet meer het vermoeden dat ik met een depressief persoon te maken heb"

De afgelopen week was er een van hoge pieken en diepe dalen. Het ergste dal was er een in extremis, maar dit kwam door een externe factor, niet vanuit mijzelf.
De pieken echter, die kwamen wel door en vanuit mijzelf, en dat is goed!

Vandaag had ik weer een afspraak met mijn psycholoog, en we zouden eindelijk bezig gaan met mijn behandelplan. Ja, het is echt waar, ik loop al weer een tijdje bij de tweedelijnspsycholoog en dus niet de acute behandeling psycholoog (wat overigens al heel wat is), maar een behandelingsplan is er nog niet.
Joop (niet zijn echte naam) en ik hebben gewerkt aan de vertrouwensband en heel veel gesprekken gevoerd over hoe mijn leven er uit ziet en wat er allemaal gebeurd is in de 38 jaar dat ik besta.
En eerlijk gezegd is dat best wel wat. Is dat erg? Dat hoeft niet, maar het moet wel plekjes hebben. En die zijn er al een beetje, maar nog niet genoeg.

Het dal

Heel in het kort het diepe dal. Iemand waar ik me heel veel zorgen om maak, en die me best aan het hart gaat, heeft me veel pijn gedaan. Van de ene op de andere dag vol op de open zenuw en heel minachtend over mij praten en gewoon uitlachen. Ik zat ver in fase rood want er werd nul naar mij geluisterd en de andere kant stond niet lopen voor rede. Praatte alles goed vanuit "haar bubbel", en besefte volgens mij zelf niet eens hoeveel pijn en schade ze anderen toebrengt met dat gedrag.
Ik zat er dus mentaal echt helemaal doorheen, ergens tussen boos en bezorgd in.
Ik ben in tijden niet zo diep gegaan in crisis en heb zelfs de lorazepam genomen om me rustig te houden want ik was geknapt, op en beschadigd.

Maar soms helpt dat je ook om jezelf weer te vinden. Te weten dat het soms gewoon niet wil en je de hele wereld niet kan helpen. En dat zorgen om iemand hebben die zelf niet inziet wat voor gedrag en extreme stemmingswisselingen er voortkomen gewoon niet helpen. Soms moet je gewoon loslaten, zeker als je beschadigd bent.

Pieken

Maar ik heb deze week ook genoeg leuke dingen gedaan. Van een kinderactiviteit op de vismarkt, een ongepland maar zeer gezellig middagje en avondje de stad in met mijn beste vriend tot meehelpen bij het bedrijf waar ik zou gaan werken (maar wat wegens medische redenen niet doorgegaan is) en een heel gezellig avondje Noorderzon met lekker eten samen met een collega.
Als ik mezelf nu nog wijsmaak dat ik een saai, leeg en eenzaam leven heb dan ben ik helemaal van de gekte.
Ik heb genoeg gedaan, ik heb keurig 20 uur gewerkt, ik ben binnen mijn fysieke grenzen gebleven en op dat ene incident na, waar ik wel heel erg van slag van was hoor, heb ik gewoon een hele goede week gehad.

Vandaag bij Joop

En ik was niet de enige die het opviel, Joop ook. We hebben het over het incident gehad en Joop kon me daar best wat over vertellen wat mij ook op dat punt rustig maakte.
Maar het mooiste was dat hij zei: "Ik krijg niet meer het vermoeden dat ik met een depressief persoon te maken heb"

En zo voelt het voor mij ook. Ja er zijn dingen waar aan gewerkt moet worden. Ik moet leren niet weg te vluchten in dingen doen als mijn hoofd op hol slaat met gedachten, maar daar een plek aan te geven.
Ik moet leren om meer en meer voor mijzelf te leven, minder te willen doen voor anderen (als in geven)  en ook een keer nemen. Allemaal waar, en daar gaan we ook echt aan werken.
En ik moet leren niet altijd te snel te willen, meer ruimte nemen voor mezelf en niet steeds vol gas. Daar heb ik PMT voor, en daar leer ik nog veel meer ook.

En het betekend niet dat ik "er uit ben", want ga ik nu weer volop aan de bak en weer alles doen als voorheen, ga ik even snel voor de bijl. Alleen dan harder.

Maar het is wel duidelijk nu dat ik heel ver ben al in mijn weg. Het is niet perfect, maar ik streef ook geen perfectie na hierin. Al blijf ik natuurlijk wel een perfectionist. Contradictie, maar toch, het is zo.

Ook heb ik gevraagd of het een teken is dat ik "gek aan het worden ben" als ik herinneringen heel heftig beleef. Als ik iets zie en me dat bijvoorbeeld zo erg doet denken aan een situatie met mijn ex, dat ik haar gewoon voor me zie. Joop vertelde me dat dat gewoon doodnormaal is.

"Je hebt iemand diep zitten en hebt veel goede gevoelens en gedachten aan haar, ondanks hoe alles gegaan is. Dan gebeurt dat gewoon, dat is niet erg, dat is gewoon een teken dat ook jij gevoel hebt en gevoel en rede gaan soms niet samen. Je weet dat het nu is zoals het is, iets wat voor beiden waarschijnlijk op dat punt even zwaar is, dan gebeuren dat soort dingen. Je bent niet gek, en je wordt het ook niet, dat is mijn vak om dat vast te stellen en jij hebt gewoon geen enkele psychische aandoening. Je geeft gewoon veel om iemand, en dat moet een plekje krijgen, krijgt het wel hoor, en dit hoort daar bij. Ergens is het gewoon een heel goed teken."

Rust

En ik heb gewoon bakken vol met rust in mezelf nu. Ik "moet" niks meer. Ik plan ook niet en ik zie het allemaal wel. Niet meer zo extreem als ik dat ooit deed, maar toch, het is wel het aard van het beestje.
Ik hou van mijn leergierige openheid, mijn (soms inktzwarte)  humor en, naja gewoon van wie ik ben.
En dat is al heel wat toch?

Kortom, de weg is nog niet afgelegd, maar het einde van deze weg is wel in zicht. En daarachter ligt een nieuw begin, en ik ben heel nieuwsgierig waar die me brengt