Katzenauge

Ongewild ben ik een wereldreiziger geworden. En dat al op mijn jonge leeftijd, wie had dat ooit verwacht!
Net iets meer dan een jaar geleden werd ik geboren in Taiwan. Ik heb daar de eerste maanden van mijn leventje met mijn grote broer doorgebracht op straat. Het leven als straatkat in Taiwan is niet makkelijk, en aangezien ik heel klein ben was ik een makkelijke prooi. Gelukkig had ik mijn grote broer waarmee ik samen overleefde.

Op een dag werden mijn broer en ik opgepakt door mensen, we werden in een doos gestopt en ze brachten ons naar een grote kooi met meer katten er in. Dat was voor ons erg wennen en traumatisch, want velen waren gemeen door het leven op straat. De grote kooi was warm en vies, en wij werden ook steeds viezer en dunner.
Tot er ineens andere mensen kwamen die ons in een soort kleine kooi deden. We reden heel lang achter in een bus en kwamen uit bij een groot vliegveld.

Daar werden samen in een donkere doos gestopt, en we gingen volgens mij een vliegtuig in. We hebben uren en uren in het donker gezeten en we hoorden het praten van vele soortgenoten. Het was erg eng en lawaaiig en we waren heel erg bang door alles.
En toen werden we ineens uit de doos gehaald!

Het was wel raar, de mensen zagen er heel anders uit dan de mensen die we in Taiwan zagen. Groter en bleker, en ze maakten hele andere geluiden ook.
Een vrouwtjesmens met een witte jas aan en handschoenen probeerde mij vast te pakken. Maar ik liet mij niet zomaar pakken! Ook mijn grote broer beschermde me.
Wat denken die mensen wel niet eens! Je kunt ons niet zomaar oppakken!

Maar na wat pogingen hadden ze me toch, ik werd op een tafel gelegd en ze keken me overal na. In mijn oren, mijn mond, mijn klauwtjes werden onderzocht. Ze staken zelfs een naald in me, auw! Ik zag ze weglopen met een rood buisje wat eerst nog niet rood was en aan de naald vast zat. Wat gemeen!

Ik werd in een kleinere kooi gezet en ik zag dat mijn grote broer dezelfde behandeling kreeg. Heel erg gemeen! Waarom doen ze zoiets?

We werden voor het eerst in ons leven apart in 2 kooitjes gezet. Ik heb uren achterelkaar geroepen om mijn grote broer. Heel hard!
Gelukkig hadden ze snel door dat ik niet zonder hem kon, dus uiteindelijk zetten ze ons weer samen in een kooi. Eindelijk durfde ik te slapen.

Nog een reis!

Maar de volgende dag werd onze kooi weer opgepakt en gingen we een busje in. Weer een reis! Deze keer kon ik naar buiten kijken.We vertrokken van een best kleine stad. Amsterdam hoorde ik ze steeds zeggen. Best een klein rustig plaatsje vond ik dat. Taiwan was veel groter en drukken en veel meer herrie. Dit was rustiger.
Maar na heel veel tijd kwamen we op een plek wat ik nergens mee kon vergelijken. Ik zag nergens hoge gebouwen, er waren heel veel bomen en heel weinig mensen.

We kwamen in een kamer met veel andere katten. Er waren speeltjes en hangmatten en ligmatten en het was er lekker warm. Voor mij als Taiwanese straatkat was dit de kattenhemel!
Het was wel wennen want de andere katten vonden ons eerst maar raar. Maar ik ben een sociale Siamees dus ik praat graag, ik heb ze van alles gevraagd! Mijn broer ook, maar die praat wat minder dan mij. Ik ben dan natuurlijk ook een praatgraag meisje.
Na verloop van tijd praatten alle katten lekker met me mee.

Ik wist ondertussen dat we in iets waren wat een asiel heette. We woonden in Beilen, maar het was niet de bedoeling dat we daar bleven wonen. We moesten "geplaatst" worden. Dat betekend dat er mensen komen die je uitzoeken en meenemen naar hun huis en dan woon je bij mensen!
Wat een idioot idee! Mensen houden toch niet van katten? Mijn broer en ik werden altijd weg gejaagd door mensen. En er gingen verhalen rond dat sommige katten zelfs opgegeten werden door mensen!
Ik moet niks hebben van mensen, als ik ze zie verstop ik me!

De eerste weken in het asiel

Na een aantal weken kwam er weer een mens met een wit pak aan. Hij nam mij en mijn broer mee, en weer kwamen we op een tafel te liggen.
Ik weet niet veel meer want ze deden iets met me en ik viel ineens in slaap. Maar daarna had ik een kaal buikje en een groot litteken en heel veel spierpijn. Nare mensen ook!
Mijn broer had geen kaal buikje, maar hij voelde zich ook niet zo goed en bij hem hadden ze zijn balletjes weggehaald!

Ik hoorde later dat ze dat met elke kat deden, ik weet niet waarom maar leuk vind ik het niet.
In het asiel kwamen veel mensen kijken naar de katten. Ik vond dat eng en verstopte me altijd. Mijn broer Wonky vond mensen wel interessant. Hij houdt er van als ze hem aandacht geven. Ik vind dat maar raar.
Ik praat nog steeds heel veel met de andere katten, en ze praatten allemaal terug. Dat is erg gezellig, maar als er mensen komen kijken dan zetten ze me even in een aparte kooi. Ik hoorde dat ze dat doen omdat ze bang zijn dat mensen geen pratende katten willen. En als ik praat, praat iedereen. Raar hoor, praten is toch gezellig?

Veel mensen willen mijn broer meenemen, maar als ze horen dat ik dan ook mee moet dan willen ze ineens niet meer. Daar ben ik best blij om, ik hou niet zo van mensen.

Maar op een dag kwam er een mens kijken, en hij zat heel rustig op de vloer en alle katten liepen een beetje om hem heen. En wat doet die rare broer van mij? Die gaat zomaar op zijn schoot zitten. Dat doet hij nooit!
En de mens geeft hem aaien en praat met hem in mensentaal....alsof hij dat kan verstaan.

Na een tijdje gaat de mens weg, maar komt weer terug en hij loopt naar mijn kooi! Help! Hij maakt hem open en ik verstop me snel. Maar dan pakt de mens Wonky ineens op en zet hem ook in de kooi. en Wonky zegt tegen me dat deze wel aardig is, ik moet maar eens kijken.
Dus ik kijken, aait hij me gelijk. Schrikken! Ik verstop me weer snel!

We hebben een huis!

De mens gaat weg, en even later komt er een mens van het asiel aan.....met een kooi!
Ze pakt mij en Wonky en we worden  in de kooi gezet. Wat is dit!

De mens neemt ons mee in zijn auto, en na een tijd haalt hij ons er weer uit. Hij zet ons neer in een kleine gang en doet de kooi open. Ik ben doodsbang en ren naar de eerste verstop plek die ik kan vinden. Achter een grote witte kast die een beetje lawaai maakt. Ik blijf hier voor de rest van mijn leven verstopt dacht ik!

Mijn broer Wonky bleef stijf van angst in de kooi. Hij vind mensen wel leuk.....maar dit is gewoon heel eng. Ook hij zoekt een verstop plek. Ik weet niet waar maar ik roep hem keer op keer!
Na een paar uur kom ik uit de verstop plek en zag ik Wonky onder een bank. Ik heb de hele nacht daar met hem gelegen.

Blijkbaar zijn we nu "huisdieren" zei Wonky.....ik weet nog steeds niet of ik daar zo blij mee ben!

Maanden later

Bij een mens wonen is zo erg nog niet. Al zijn het rare beesten hoor! Maar er is altijd eten en drinken en een schone wc. Wonky vindt het heerlijk, hij loopt steeds bij ons mens en vraagt aandacht. Ik moet er nog steeds aan wennen, maar hij lijkt me aardig en ik mag graag rondjes om hem heen lopen en met hem praten.

Hij snapt me alleen niet zo denk ik. Ik vraag vanalles, en soms snapt hij het en soms ook niet. Ik hou ook van aaien weet ik nu. Maar ik zit niet graag op schoot, niet alleen, wel met Wonky er bij.
Maar ik vraag mijn mens heeeel vaak mij te aaien. Als ik lekker in de zon lig, of op het bed, of eigenlijk overal. Als ons mens er is, moet hij ons toch aaien? Waarom komt hij dan niet naar mij als ik dat vraag? Soms wel, soms niet. En ik ben standvast en ik blijf vragen, steeds harder hoor! Ik ben een Siamees dus ik ben koppig.

Wonky is te makkelijk, die ploft gewoon voor de mens zijn voeten neer en dat werkt ook wel zie ik, maar ik ben een dame van stand, ik wil dat de mens bij mij komt.

Overdag is ons mens vaak weg, dan hebben we het hele huis voor onszelf. Lekker naar buiten kijken, eten en drinken, op het balkon liggen en slapen. Dat doen we het liefste overdag. Als ons mens terug komt dan horen we ergens een grote deur dichtgaan.
Dan roepen mijn broer en ik "Kom binnen we willen aandacht!", maar er wonen meer mensen in deze woning want niet elke grote klap van de deur is van ons mens.
Maar als we de gangdeur horen dan schreeuwen we even wat harder. En dan gaat hij bij ons zitten en krijgen we veel aaien. Dat is wel mooi.

Verder snapt ons mens niet heel veel van katten denk ik. Hij is wel aardig, maar ook dom.
Zo mogen we geen nagels scherpen aan de leren bank. Hebben we een paar keer gedaan, maar daar kregen straf voor, water over ons heen. Idioot! Niks scherpt zo lekker nagels als leer. Maar goed dat doen we nu niet meer, tenminste niet waar hij bij is.

Verder spelen Wonky en ik in de avond en dan rennen we overal overheen want dat is leuk! Maar waarom staan er dan ineens rare vierkante dingen met menseneten op de tafel en mogen we er dan ineens niet op!
En een glas water op mijn favoriete vluchtroute op de armleuning van de bank! Dat gooi ik toch om als ik speel! Snap je zelf toch ook wel!

En zo zijn er meer dingen die ons mens echt nog niet doorheeft. Maar we leren het hem vast wel denk ik. Ik praat heel veel met hem, maar dat vind hij niet altijd leuk lijkt het. Maar ik ben een Siamese dame van ruim een jaar nu en dan heb je gewoon veel praatjes.

Wonky praat ook al meer, en ach zo houden we het samen gezellig.
En slapen is ook leuk, als onze mens slaapt doet hij dat onder een dikke lap stof. Dat is leuk want daar kan ik ook onder kruipen en dat is heerlijk warm!
Wonky houdt er van om naast het hoofd van ons men te gaan liggen dan. Maar af en toe maakt hij een heel zwaar geluid, dat is toch niet normaal? En dan vindt hij dat ik veel lawaai maak? Hij moest zichzelf eens horen!

Ik geef toe, we zijn nog niet honderd procent aan elkaar gewend, hij snapt mij en Wonky af en toe nog steeds niet, maar dat leren we hem wel. Ik denk dat we het best wel getroffen hebben met ons raar mens. Hij is heel lief voor ons, dus dat hoeven we hem niet meer te leren.
Maar het wordt tijd dat hij eens snapt wat ik allemaal zeg, want ik praat veel, en met reden ook!

Wie weet tot een volgende keer!

Ushi, gastblogger (de kleine zwarte op de foto)