Klachtenbrief naaar het UMCG gestuurd

Vandaag de volgende brief naar het UMCG gestuurd

Geachte patiënten informatie van het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG)

Bij dezen wil ik mij beklagen over de manier van handelen van het UMCG betreffende mijn geplande operatie van 14 november jl.

Na lang wachten had ik eindelijk een bevestiging gekregen van jet UMCG dat mijn operatie gepland stond op 14 november 2011, met de opnamedag op 11 november 2011.

Op vrijdag 11 november melde ik mij keurig op het afgesproken tijdstip bij de inschrijfbalie om de hele dag te wachten op gesprekken met verpleegkundigen, coassistenten en de chirurg die mij gaat opereren. Ik wist uit ervaring dat dit een lange dag van wachten werd en ben daar ook niet in teleurgesteld.

Ik had het hele weekend verlof, zoals gebruikelijk, en meldde mij zondag 13 november weer rond de klok van half acht op de afdeling.

De volgende morgen werd mij mede gedeeld dat mijn operatie om twintig over elf zou plaatsvinden, dus het werd lang in spanning afwachten op het moment waar ik al bijna een jaar op zat te wachten.

Toen het onderhand 14:00 uur was had ik de moed op een operatie allang opgegeven en waren de zenuwen omgeruild voor een lichte irritatie. Vooral het feit dat er nauwelijks informatie verstrekt werd omtrent het lange wachten en het uitblijven van het verlossende woord vond ik niet prettig.

Even later vertelde een medewerkster van het UMCG dat mijn operatie niet door ging, kortweg omdat “alles uitliep” en er “geen plek meer was”.

Even later kwam mijn chirurg ook om te vertellen dat het niet door ging omdat alles uitgelopen was, zelf was ze er ook niet heel blij mee, maar dat viel in het niet met mijn stemming.

Wel vertelde ze mij dat ze de volgende dag een “gaatje” in de planning hadden en ze er alles aan zouden doen om mij dan te opereren. Als ik wilde mocht ik op de afdeling blijven, en anders moest ik mij de volgende dag om 07:00 uur nuchter melden bij de afdeling.

Aangezien ik iedere nacht in het ziekenhuis zonder reden er een te veel vindt heb ik thuis overnacht en was ik keurig om 07:00 uur op de afdeling.

Er werd mij mede gedeeld dat ik tussen 10:00 en11:00 uur zou horen of er plek was (waarom ik dan om 07:00 uur aanwezig moest zijn blijft voor mij een raadsel).

Na lang wachten was het 11:00 uur en wist ik niks. Een zaalarts meldde dat ze snel gingen overleggen over mijn situatie en mij snel zouden informeren. Snel is heel relatief blijkt. Een uur later werd mij gemeld dat er niks te melden viel en het nog steeds afwachten was.

Om 13:30 uur was ik er helemaal klaar mee, de zenuwen waren gesloopt en de irritatie was zeer groot. Ik heb dan ook een zuster gemeld dat ik er niet meer in geloofde en dat ik naar huis ging. Ik was deze manier van behandelen beu.

Snel kwam nog een zaalarts langs om me te melden dat men “net een telefoontje gekregen had van de OK en dat er geen plek meer was”.

Wellicht kunt u zich voorstellen dat ik des duivels was.

Om een onprettige situatie te voorkomen ben ik direct naar huis gegaan, ik wilde niet met de mensen op de afdeling in gesprek omdat ik bang was deze mensen verbaal te beledigen voor iets waar zij in elk geval geen schuld aan hadden.

De volgende dag heb ik contact gezocht met het opnamecentrum en de situatie uitgelegd. Vooral wat het voor mij en de mensen om mij heen betekent. 

 

Omdat ik van de chirurgen te horen gekregen heb dat mijn opname minimaal 7 dagen zou duren en het herstel 6-8 weken sta ik op mijn werk gedurende deze periode in de ZW. Omdat ik nu dus ineens niet geopereerd wordt, ben ik weer thuis en hoor ik niet in de ZW. 

 

De komende periode kan ik ook niet werken, want de roosters zijn veranderd, de uren zijn verdeeld en dat kan niet terug gedraaid worden op korte termijn. Kortom, ik sta voor gek bij mijn werkgever, die weet nu ook niet waar ze aan toe zijn. Ze hebben een werknemer die nu ongewild in de ZW zit, waar wel loon voor betaald moet worden maar die niet werkt ondanks dat hij dat wel kan. Oorzaak is het UMCG.

Mijn ouders hadden een paar dagen vrij genomen om langs te komen in het UMCG, tevens zou ik bij hun revalideren waardoor ze ook een paar dagen vrij hadden genomen. Die vrije dagen zijn ze nu kwijt omdat er helemaal niks gebeurd is bij het UMCG.

De medewerkster van het opnamebureau had hier geen oren naar en melde mij dat ik “dat maar met het arbeidsbureau ofzo moest bespreken”. Toen ik vroeg of het arbeidsbureau een onderdeel van het UMCG was zei ze dat ze het “gewone arbeidsbureau” bedoelde (deze organisatie bestaat al dik 8 jaar nier meer, en als ze wel bestond had ze met deze kwestie al helemaal niks te maken, maar dat ter zijde).

Ik moest maar blij zijn dat ik op 23 november alweer ingepland stond en dat dat heel snel was. Dat het 9 dagen dan de geplande operatie was ging ze even aan voorbij.

Om nu terug te komen over mijn ontevredenheid over de ontstane situatie, het volgende.

Het is niet dat ik boos ben omdat er operaties uitlopen en daardoor een planning omgegooid moet worden, het is een ziekenhuis en dat kan nou eenmaal gebeuren. Maar dat ik tegen een muur van desinformatie aanloop en niemand die me nu even duidelijk uitlegt wat er aan de hand is en wat er gebeurd om het op te lossen heeft mij zeer boos en teleurgesteld gemaakt.

Er wordt van mij constant begrip gevraagd voor het gebeuren, maar ik krijg niet het gevoel dat er begrip voor mij is dat door de gang van zaken de dingen voor mij ook totaal anders lopen met veel nare gevolgen.

Ik kom niet langs voor een griepprik of een poliklinische ingreep, mar voor een redelijk zware operatie (verwijderen pouch en definitief maken stoma waardoor de hele buik open moet voor de tweede keer, iets waarvan de chirurgen tegen mij gezegd hebben dat best zwaar is) maar heb het idee dat daar volledig aan voorbij gegaan word op het moment dat ik daadwerkelijk in het UMCG ben.

Dat ik ook nergens terecht kan om mijn ongenoegen te melden, of dat iemand even de tijd neemt om met mij door te nemen wat er gebeurd is, waarom het gebeurd is en hoe nu verder te gaan vind ik zeer jammer.

Al met al is het op mij overgekomen dat er meer naar mij gekeken wordt als een ziekte met een mens er omheen dan een mens met een ziekte.

Ook krijg ik het idee dat men niet eens erkent dat er iets mis gegaan is, en al zeker de verantwoordelijkheid er niet voor neemt. Kortom er wordt niet bij stil gestaan dat als het UMCG een soortgelijke fout maakt, dat dit ook gevolgen voor de patiënt heeft.

Al met al heeft het er voor gezorgd dat mijn vertrouwen in het UMCG tot ver beneden het vriespunt gedaald is en ik er zeer sterk aan zit te denken om na deze operatie in samenwerking met mijn huisarts en zorgverzekeraar te gaan kijken of er andere ziekenhuizen zijn die mij kunnen behandelen.

De manier waarop het UMCG met mij omgegaan is de afgelopen 2 jaar verdiend zeker niet de schoonheidsprijs, en met de gebeurtenissen van de laatste dagen er bij is voor mij de maat meer dan vol.