De langste vier maanden
Het blijft een woord waar nog steeds een taboe op ligt: Depressie
Wat is het nou precies? En waar komt het door? Er is geen simpel antwoord, dat is me wel duidelijk. Het is iets wat iedereen kan overkomen. Een samenloop van omstandigheden, teveel tegelijk, niet begrijpen wat je overkomt en het ook moeilijk kunnen vertellen, vooral in het begin.
Bij mij kwam het als een samenloop van omstandigheden. Teveel dingen die ik maar niet kon begrijpen. Heel veel waarom's en nergens een antwoord op. Teveel tegenstrijdigheden, een lichaam wat "op" was. En dan ineens dat moment dat je knapt.
En dat is best een intens en heftig moment.
Je hele hoofd zit vol met alles wat er gebeurd is, je hebt er geen overzicht meer op en dan ineens komt er een stem die zegt "stop er mee, het heeft geen zin meer".
Ik wilde ergens halverwege maart mijn direct leidinggevende op mijn werk opbellen om te zeggen dat als ik de komende tijd wat anders reageer het ligt aan dat ik niet lekker in mijn vel zit.
Het resulteerde dat ik in tranen aan de telefoon zat en haar huilend zei "Ik kan niet meer, het is op, ik, kan en wil niet meer".
Ik heb dagen doorgebracht in bed, er niet uit kunnen komen. Iets wat totaal niet bij me past.
Ik heb contact gezocht met de huisarts, heb slaappillen gekregen want ik sliep maximaal 3 uur per dag.
Dat helpt je sowieso goed naar de kloten. Ik ben bij de psycholoog van de huisartsenpost gekomen en we hebben gewerkt aan burn-out therapie. Dat heeft geholpen in het begin. Maar de depressie bleef.
Het werd duidelijk dat ik daar hulp bij nodig had. Ik heb me zelf gericht op mindfulness en meditatie. Helaas is meditatie niet geschikt als je in een depressie zit, maar dat wist ik toen nog niet.
Ik werd aangemeld bij Lentis, wat de Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ) in Groningen doet.
Ondertussen waren we 2 maanden verder, en ik had niet het idee dat alles echt hielp.
Ik zag mezelf als reddeloos, ik kon geen rust vinden, constant malende gedachten. En ikzelf die overal de schuld van had.
En steeds maar dat stemmetje in me dat zei "stop er toch mee, het heeft geen zin meer". Ik werd er bang van, maar kon steeds minder weerstand er aan geven.
Ik heb het GGZ gebeld en verteld wat er in mijn hoofd speelde.
"Ik ben op dit punt terecht gekomen, blijkbaar kan ik mezelf hier niet uit redden anders had ik dat wel gedaan. Ik heb hier hulp bij nodig." Dat is wat ik mezelf vertelde, en dat is naar mijn idee ook wat er nodig was.
Het begint bij Acute zorg altijd met medicatie. Hoe erg ik er ook op tegen ben, antidepressiva en slaapmiddelen. Alles om de hersenen weer rust te geven. Het voelde als een verlies dat ik zoiets nodig had, maar wie a zegt moet b zeggen.
Ik kreeg een coach en een psycholoog toegewezen. En veel opdrachten mee. Ik heb boekwerken vol geschreven in de nadenk opdrachten. En ik vind daarin dat ik heel veel weet over mezelf.
Bij de ADB (acute zorg) werd ik goed doorgelicht door de mensen daar. En daar bleek ook dat ik best veel wist over mezelf. Maar dat ik soms ver over mijn grenzen ga en anderen me te vaak laat vertellen hoe te denken of te doen. En daar te makkelijk aan toe geef. Of het nu goed of niet goed bedoeld is. Ik sta gewoon voor mezelf niet sterk genoeg in mijn schoenen.
Het is zeker niet een heel slechte eigenschap, ik heb geleerd dat ik heel open ben en dat dat ook nadelen heeft.
Maar ik heb vooral geleerd dat ik van rust hou, dat ik best zelfverzekerd ben, en dat ik me heel goed bewust ben van wat ik kan of niet. Ik hoef niet zo nodig gelijk te hebben, iedereen heeft recht op zijn eigen gelijk.
Ik heb ook geleerd dat ik best eenzaam ben juist doordat ik dat zelf zo ervaar. Want na al mijn dingen als hobby's, levensstijl en contacten eens samen met de mensen daar bekeken te hebben werd het al snel duidelijk dat ik die eenzaamheid vanuit mij ervaar, maar dat hij er niet is. Ik heb echt wel genoeg om me heen. Ik moet me gewoon bewuster worden van alles.
Of ik er wat aan heb? Geen idee,maar ik mag me er graag mee bezig houden.
Dat viel de mensen van de ADB ook op. Dat ik het daadwerkelijk leuk vond om er mee bezig te zijn en ik open stond voor alles wat ze op me afvuurden.
Niet gelijk oordelen maar eerst proberen, en als er een oordeel is dat gewoon erkennen, niet wegstoppen, maar gebruiken en bijstellen. Oordelen zijn niet per definitie negatief, je moet ze alleen niet nemen als De Waarheid. Sta open, en vertel niet hoe een ander moet denken.
Toch weer een soort mindfulness vond iemand. Ik reageerde dat mindfulness soms ook verteld hoe te denken en dat dat gewoon iets is wat tegen mijn natuur in gaat. Geef iemand zelf de vrijheid, zoek de balans, zoek het gesprek. Zoek elkaar en ga vanuit daar verder.
Nu is het vooral zorgen dat ik er niet in terugval.
De medicatie is afgebouwd. Ik heb een goed en duidelijk beeld van mij, van wat ik belangrijk vind, en wat ik wil doen.
Het leuke is dat het gewoon weinig verschild van wat ik altijd gedaan heb. Hoe ik er tegenaan kijk, DAT is wat er veranderd is.
En dat is ook het mooie wat ik samen met mijn coach gezien heb. Eigenlijk hoeft er niet veel te veranderen aan alles om je heen, of aan jezelf. Je karakter, je persoon, die is wat het is, die zal nooit veranderen. De manier waarop je er tegenaan kijkt, die wel.
En ondanks dat ik zie hoeveel stappen ik gezet heb, en ook dat ik steeds hoor dat ik het heel snel gedaan heb. Dat ik een wilskrachtig persoon ben, die gewoon teveel gegeven heeft, en iedereen een keer knapt.......ondanks dat zijn het voor mij de 4 langste maanden ooit geweest.
Ik ben door een heel diep en donker dal gegaan, hele enge plekken in mijn hoofd gezien. Het is te vroeg om te zeggen dat ik er volledig uit ben. Maar op tijd genoeg om te zeggen dat dat ook niet meer zo lang gaat duren.
En dan? Tsja, en dan zie ik dan wel weer. Ik heb nooit echt duidelijke doelen gehad. Ik leef heel erg in het nu. Morgen zie ik morgen wel. En met dat in het nu bedoel ik niet de mindfulness nu, maar mijn eigen nu. Denken aan toen mag altijd, zonder toen geen nu. Daar vind ik mindfulness soms iets te kort in schieten, maar das puur persoonlijk, helpt het een ander is dat prima.
Ik vind het ergens teveel een "zo moet je het zien" statement. Het laat te weinig vrijheid over voor denken.
En tsja, vrijheid in mijn denken is iets wat ik gewoon nodig heb. Al weet ik dat ik ook wel eens minder mag denken hoor. Ik ben gewoon te nieuwsgierig, en ik vind het ook gewoon leuk en interessant dat denken. Hoe anderen denken, hoe ik denk, de hele psychologie er achter.
Maar ik heb er nu wel een stuk meer rust in, en dat scheelt een hoop. Ik heb de edele kunst van het niks doen maar omarmd en dat kan ik prima een dag of middag doen zonder me schuldig te voelen. Laad ik best bij op. Ik moet niet meer zoveel van mezelf.
Ik heb wel genoeg gedaan, en ik werk (binnenkort) weer 40-50 uur per week, dan mag ik best wel een keertje niks doen.
Wat is het nou precies? En waar komt het door? Er is geen simpel antwoord, dat is me wel duidelijk. Het is iets wat iedereen kan overkomen. Een samenloop van omstandigheden, teveel tegelijk, niet begrijpen wat je overkomt en het ook moeilijk kunnen vertellen, vooral in het begin.
Bij mij kwam het als een samenloop van omstandigheden. Teveel dingen die ik maar niet kon begrijpen. Heel veel waarom's en nergens een antwoord op. Teveel tegenstrijdigheden, een lichaam wat "op" was. En dan ineens dat moment dat je knapt.
En dat is best een intens en heftig moment.
Je hele hoofd zit vol met alles wat er gebeurd is, je hebt er geen overzicht meer op en dan ineens komt er een stem die zegt "stop er mee, het heeft geen zin meer".
Ik wilde ergens halverwege maart mijn direct leidinggevende op mijn werk opbellen om te zeggen dat als ik de komende tijd wat anders reageer het ligt aan dat ik niet lekker in mijn vel zit.
Het resulteerde dat ik in tranen aan de telefoon zat en haar huilend zei "Ik kan niet meer, het is op, ik, kan en wil niet meer".
Niks lijkt meer zin te hebben
En zo voelde het ook. Niks leek meer zin te hebben. Het leek alsof alles wat ik ooit geprobeerd of gedaan heb mislukt was. En ik zat voor de zoveelste keer met allemaal puzzelstukjes en ze pastten gewoon niet. En dat was mijn schuld.Ik heb dagen doorgebracht in bed, er niet uit kunnen komen. Iets wat totaal niet bij me past.
Ik heb contact gezocht met de huisarts, heb slaappillen gekregen want ik sliep maximaal 3 uur per dag.
Dat helpt je sowieso goed naar de kloten. Ik ben bij de psycholoog van de huisartsenpost gekomen en we hebben gewerkt aan burn-out therapie. Dat heeft geholpen in het begin. Maar de depressie bleef.
Het werd duidelijk dat ik daar hulp bij nodig had. Ik heb me zelf gericht op mindfulness en meditatie. Helaas is meditatie niet geschikt als je in een depressie zit, maar dat wist ik toen nog niet.
Ik werd aangemeld bij Lentis, wat de Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ) in Groningen doet.
Ondertussen waren we 2 maanden verder, en ik had niet het idee dat alles echt hielp.
Ik zag mezelf als reddeloos, ik kon geen rust vinden, constant malende gedachten. En ikzelf die overal de schuld van had.
En steeds maar dat stemmetje in me dat zei "stop er toch mee, het heeft geen zin meer". Ik werd er bang van, maar kon steeds minder weerstand er aan geven.
Ik heb het GGZ gebeld en verteld wat er in mijn hoofd speelde.
Acuut
Ik ben daarna terecht gekomen bij de afdeling Acute zorg. Ik kampte met een depressie en suïcidale gedachten. Je komt daar niet zo maar binnen, en het is wel even slikken als je dat voor jezelf moet erkennen. Maar het begint bij erkennen."Ik ben op dit punt terecht gekomen, blijkbaar kan ik mezelf hier niet uit redden anders had ik dat wel gedaan. Ik heb hier hulp bij nodig." Dat is wat ik mezelf vertelde, en dat is naar mijn idee ook wat er nodig was.
Het begint bij Acute zorg altijd met medicatie. Hoe erg ik er ook op tegen ben, antidepressiva en slaapmiddelen. Alles om de hersenen weer rust te geven. Het voelde als een verlies dat ik zoiets nodig had, maar wie a zegt moet b zeggen.
Ik kreeg een coach en een psycholoog toegewezen. En veel opdrachten mee. Ik heb boekwerken vol geschreven in de nadenk opdrachten. En ik vind daarin dat ik heel veel weet over mezelf.
Bij de ADB (acute zorg) werd ik goed doorgelicht door de mensen daar. En daar bleek ook dat ik best veel wist over mezelf. Maar dat ik soms ver over mijn grenzen ga en anderen me te vaak laat vertellen hoe te denken of te doen. En daar te makkelijk aan toe geef. Of het nu goed of niet goed bedoeld is. Ik sta gewoon voor mezelf niet sterk genoeg in mijn schoenen.
Het is zeker niet een heel slechte eigenschap, ik heb geleerd dat ik heel open ben en dat dat ook nadelen heeft.
Maar ik heb vooral geleerd dat ik van rust hou, dat ik best zelfverzekerd ben, en dat ik me heel goed bewust ben van wat ik kan of niet. Ik hoef niet zo nodig gelijk te hebben, iedereen heeft recht op zijn eigen gelijk.
Ik heb ook geleerd dat ik best eenzaam ben juist doordat ik dat zelf zo ervaar. Want na al mijn dingen als hobby's, levensstijl en contacten eens samen met de mensen daar bekeken te hebben werd het al snel duidelijk dat ik die eenzaamheid vanuit mij ervaar, maar dat hij er niet is. Ik heb echt wel genoeg om me heen. Ik moet me gewoon bewuster worden van alles.
Mindfulness
Tsja ik ben er wel en niet een type voor. Mooie tegenstrijdigheid. Ik gebruik er veel van, om mezelf en mijn wereld om me heen te evalueren. Maar het punt mindfulness en hoe je gedachten werken daar heb ik weinig mee. Ik denk er te complex voor, maar dat is dan ook weer een onderdeel van mij. Er is als weer een hele nieuwe stroming die mindfulness ook anders aan het benaderen is, meer in hoe ik denk over gedachten. Geen flauw idee hoe het precies heet, het is nog vrij nieuw. En ach zo zal er altijd wel weer wat nieuws komen.Of ik er wat aan heb? Geen idee,maar ik mag me er graag mee bezig houden.
Dat viel de mensen van de ADB ook op. Dat ik het daadwerkelijk leuk vond om er mee bezig te zijn en ik open stond voor alles wat ze op me afvuurden.
Niet gelijk oordelen maar eerst proberen, en als er een oordeel is dat gewoon erkennen, niet wegstoppen, maar gebruiken en bijstellen. Oordelen zijn niet per definitie negatief, je moet ze alleen niet nemen als De Waarheid. Sta open, en vertel niet hoe een ander moet denken.
Toch weer een soort mindfulness vond iemand. Ik reageerde dat mindfulness soms ook verteld hoe te denken en dat dat gewoon iets is wat tegen mijn natuur in gaat. Geef iemand zelf de vrijheid, zoek de balans, zoek het gesprek. Zoek elkaar en ga vanuit daar verder.
De langste vier maanden ooit
En nu, na een reis van 4 maanden, ben ik er bijna uit. Het is vallen en opstaan. De depressie is zo goed als weg. Natuurlijk, er zijn sombere momenten, maar wie heeft die niet.Nu is het vooral zorgen dat ik er niet in terugval.
De medicatie is afgebouwd. Ik heb een goed en duidelijk beeld van mij, van wat ik belangrijk vind, en wat ik wil doen.
Het leuke is dat het gewoon weinig verschild van wat ik altijd gedaan heb. Hoe ik er tegenaan kijk, DAT is wat er veranderd is.
En dat is ook het mooie wat ik samen met mijn coach gezien heb. Eigenlijk hoeft er niet veel te veranderen aan alles om je heen, of aan jezelf. Je karakter, je persoon, die is wat het is, die zal nooit veranderen. De manier waarop je er tegenaan kijkt, die wel.
En ondanks dat ik zie hoeveel stappen ik gezet heb, en ook dat ik steeds hoor dat ik het heel snel gedaan heb. Dat ik een wilskrachtig persoon ben, die gewoon teveel gegeven heeft, en iedereen een keer knapt.......ondanks dat zijn het voor mij de 4 langste maanden ooit geweest.
Ik ben door een heel diep en donker dal gegaan, hele enge plekken in mijn hoofd gezien. Het is te vroeg om te zeggen dat ik er volledig uit ben. Maar op tijd genoeg om te zeggen dat dat ook niet meer zo lang gaat duren.
En dan? Tsja, en dan zie ik dan wel weer. Ik heb nooit echt duidelijke doelen gehad. Ik leef heel erg in het nu. Morgen zie ik morgen wel. En met dat in het nu bedoel ik niet de mindfulness nu, maar mijn eigen nu. Denken aan toen mag altijd, zonder toen geen nu. Daar vind ik mindfulness soms iets te kort in schieten, maar das puur persoonlijk, helpt het een ander is dat prima.
Ik vind het ergens teveel een "zo moet je het zien" statement. Het laat te weinig vrijheid over voor denken.
En tsja, vrijheid in mijn denken is iets wat ik gewoon nodig heb. Al weet ik dat ik ook wel eens minder mag denken hoor. Ik ben gewoon te nieuwsgierig, en ik vind het ook gewoon leuk en interessant dat denken. Hoe anderen denken, hoe ik denk, de hele psychologie er achter.
Maar ik heb er nu wel een stuk meer rust in, en dat scheelt een hoop. Ik heb de edele kunst van het niks doen maar omarmd en dat kan ik prima een dag of middag doen zonder me schuldig te voelen. Laad ik best bij op. Ik moet niet meer zoveel van mezelf.
Ik heb wel genoeg gedaan, en ik werk (binnenkort) weer 40-50 uur per week, dan mag ik best wel een keertje niks doen.
Reacties
Een reactie posten