Het zelf niet zien
Gisteren was best een goede dag. En dat mag ook wel eens gezegd worden.
Het had er niks mee te maken dat ik die dag 38 werd, ik heb niks met mijn verjaardag. Ik vier hem ook niet, het is gewoon een ding. Ik vier dingen wanneer ik wil, niet wanneer een kalender mij dat verteld.Ik hou meer van spontane dingen.
Ik begon de dag met een somatisch onderzoek bij Lentis, dat is een duur woord voor praten over je leefstijl en een klein lichamelijk onderzoek (echt klein, gewicht, lengte, bloeddruk, hartslag).
Het was een nieuw iets voor Lentis, opgezet door mijn coach die tevens gediplomeerd verpleegkundige is. Ik was de eerste met wie het afgenomen werdt.
Het was een leuk gesprek en onderzoek, ik ben zulke dingen natuurlijk gewend dus samen met mijn coach hebben we ook wat kleine "fouten" uit de vragenlijst gehaald.
Ook hebben we het even over woensdag gehad. Ze was trots op me, ondanks dat ik een hele zwarte dag had, heb ik wel heel duidelijk mijn grenzen aangegeven. Ben ik alles gaan doen om mezelf uit dat dal te halen en heb ik erkent dat ik dat op dat moment zelf niet kon.
Ik heb gebeld, gepraat en heb activiteiten ondernomen.
Natuurlijk heb ik het niet honderd procent goed gedaan die dag, ik heb een zwaarder middel meegekregen van hun dat als noodstop fungeert als het echt niet meer gaat. "Je had dat kunnen nemen hé"
Ja, dat klopt, maar ik hou gewoon niet van dat soort spul, ik laat het liever liggen en probeer mezelf er doorheen te schoppen.
"Kijk, dat middel schrijven we je niet voor niks voor. We weten namelijk dat jij het niet als snoepjes neemt, dat je het liever helemaal niet neemt. Tegelijk weten we ook dat ook jij een breekpunt hebt en soms dat dal weer inschiet.We geven dit alleen mee aan mensen die we verantwoordelijk genoeg achten, en dat achten we jou zeker. Dus een volgende keer, neem het gewoon in, afgesproken?"
Ik gaf toe, ik kreeg weer de preek van "je eist veel teveel van jezelf, erken je situatie en handel daar naar. Het is gewoon iets wat er bij hoort, je bent te koppig en je gaat te vol er voor. Je balans is al een stuk beter dan het was, je doet het verrekte goed, maar soms moet je ook even pas op de plaats maken. 20 Jaar roofbouw eist een tol."
Ik weet dat ze gelijk hebben, dat is het niet, maar tsja......koppig he. De stap van "ik weet dat ik hier wat hulp bij nodig heb, want als ik het zelf kón zat ik hier niet" is wel gezet, maar soms komt de koppigheid weer terug.
Echt zo'n dag dat ik dacht: "Ongeacht wat de rest van de wereld er van vindt.....op zo'n dag als vandaag denk ik gewoon: Ik heb de leukste baan die er is!"
En ja, dat is ook zo. Ik kom er steeds meer en meer achter dat er gewoon een reden is dat ik dit al bijna 20 jaar doe. 20 Jaar op dezelfde plek, hetzelfde werk. Het is gewoon helemaal mijn ding. Ik ben de liefde voor het vak wellicht even kwijt geweest, maar nu ik er vanuit een andere hoek tegenaan kijk denk ik...... Fuck it, dit is gewoon wat ik leuk vind! En ja, een vak is het. Je moet ze de kost geven die bij ons kwamen en dacht "dat simpele werk wel even te doen", met bosjes haakten ze af, want zo simpel was dat helemaal niet, dat leek het alleen maar.......tot je het moet doen.
Mijn arbo arts, en deze keer heb ik dus echt een arts, vroeg me over wat er gebeurd was sinds ons laatste gesprek.
Ik vertelde de hele situatie en wat er allemaal gebeurd was.
"U heeft een hele belangrijke en goede stap genomen. Het is heel moeilijk voor een mens om toe te geven dat hij mentaal iets niet kan en daar hulp bij nodig heeft. U heeft de moeilijkste stap genomen. U heeft erkent dat u een probleem hebt, dat voor u de volledige oorzaak niet compleet duidelijk is, dat u niet in staat bent om dit zelf te kunnen en u heeft hulp gezocht en het erkent. Dat vraagt heel wat van een mens, u bent over uw trots heengestapt en heeft geaccepteerd waarin u nu zit. Zie dat als iets wat erg moedig is om te doen."
Ik zei dat ik dat totaal niet zo zag, ik zei het meer als een persoonlijk falen. Het voelt ook niet als een goed iets, het voelt naar en eng en vreemd en soms trek ik het gewoon niet. En dat is heel moeilijk om te erkennen, ik die altijd zo sterk was.....is nu stuk.
"U moet het zien als een golvende lijn waar u nu in zit. De golf gaat nu heel snel op en neer, hoge pieken en diepe dalen snel achter elkaar. En wat u doet als de golf op een hoge piek is, is nog meer gas geven om de golf nog hoger te krijgen. Daardoor daalt de golf enorm snel naar een enorm diep dal en duwt u die golf juist nog meer naar beneden. Het wordt dan een soort manie, goed is enorm goed, slecht is heel zwart. Het woordje balans heeft u vast heel vaak gehoord. U moet leren om het precies andersom te doen. Is de golf hoog, neem dan juist rust, is de golf laag geef dan extra gas. Daardoor wordt de golf minder hoog en laag en zal naar verloop van tijd gewoon weer een kalme lijn worden. U doet de juiste dingen op precies de verkeerde momenten. U loopt uzelf weer volledig voorbij.
Maar u heeft de goede stap gezet, u heeft hulp en u bent meer dan goed bezig."
Tsja, ik zie het maar niet hé, het voelt niet als goed.
"Dat is iets wat volledig bij deze situatie hoort, u ervaart het niet als goed maar als slecht. Terwijl dat totaal niet zo is, en na verloop van tijd zult u dat ook niet meer zo zien. Zie het als een wond die heelt, je moet er niet aan krabben anders duurt het langer. Maar nu krabt u er alleen maar aan en komt de aandacht alleen maar op de wond en niet op de rest.
U werk er nu 20 uur per week bij. Weet u dat dat heel veel is voor iemand in deze situatie? Als u zich er goed bij voelt moet u het gewoon doen hoor. Maar ik adviseer altijd iemand die in deze situatie zit om maximaal 10 uur per week te werken. U zit al op het dubbele en soms doet u nog meer dan dat."
Tsja 20 uur is niks voor mij, ik ben de 40+ gewend en bij 20 ben ik net warm gedraaid. Ik heb de vrijheid om het anders te doen, maar ik voel me er goed bij, De ene dag lukt het, de andere niet en tegenwoordig weet ik de grens aan te geven. ik zie dat als goed, en ik wil er graag mee door gaan. Simpelweg, ik vind het leuk.
"Dan moet u dat inderdaad gewoon doen, maar ik kan u nu al vertellen dat ik u voor het komende half jaar niet ga adviseren om volledig aan het werk te gaan. U bent goed bezig, en waar ik normaal mensen moet aansturen om actiever te worden in de weg naar volledig werken, moet ik u juist enorm remmen. U wilt teveel, u geeft teveel en u neemt teveel verantwoordelijkheid daar waar dat niet nodig is. Als dat allemaal weg is, dan bent u weer klaar. Tot over 6 weken, en doe het vooral rustig aan."
Nadat mijn ouders weggegaan waren heb ik een hele goede whiskey genomen en eens rustig gezeten met Wonky op schoot en bedacht......weet je, deze dag neemt niemand me af. Dit mag wel zo, lekker simpel, ongedwongen en gewoon goed. Geen opsmuk, niet moeilijk, eerlijk en oprecht de dag doorgekomen.
Ik heb ook erg goed geslapen, pluspunt! Wakker worden met de katten die letterlijk tegen me aan lagen te slapen. Ja ik weet dat er mensen zijn die daar iets tegen hebben. Ik vond het als kind al leuk om beesten bij me te hebben als ik sliep, maar dat mocht nooit.......ik vind het nog steeds leuk en nu doe ik het gewoon. Sommige dingen veranderen niet.
En nu? Rustig opstaan, wat huisvlijt, wat typen en vanmiddag een hele dag scouting....als ik dat trek. En anders maar niet. Morgen zie ik het wel weer. En de hele volgende week heb ik zo goed als gevuld met afspraken en activiteiten.
Weet je misschien doe ik het ook best wel okay.......nu dat zelf nog eens zien
Het had er niks mee te maken dat ik die dag 38 werd, ik heb niks met mijn verjaardag. Ik vier hem ook niet, het is gewoon een ding. Ik vier dingen wanneer ik wil, niet wanneer een kalender mij dat verteld.Ik hou meer van spontane dingen.
Ik begon de dag met een somatisch onderzoek bij Lentis, dat is een duur woord voor praten over je leefstijl en een klein lichamelijk onderzoek (echt klein, gewicht, lengte, bloeddruk, hartslag).
Het was een nieuw iets voor Lentis, opgezet door mijn coach die tevens gediplomeerd verpleegkundige is. Ik was de eerste met wie het afgenomen werdt.
Het was een leuk gesprek en onderzoek, ik ben zulke dingen natuurlijk gewend dus samen met mijn coach hebben we ook wat kleine "fouten" uit de vragenlijst gehaald.
Ook hebben we het even over woensdag gehad. Ze was trots op me, ondanks dat ik een hele zwarte dag had, heb ik wel heel duidelijk mijn grenzen aangegeven. Ben ik alles gaan doen om mezelf uit dat dal te halen en heb ik erkent dat ik dat op dat moment zelf niet kon.
Ik heb gebeld, gepraat en heb activiteiten ondernomen.
Natuurlijk heb ik het niet honderd procent goed gedaan die dag, ik heb een zwaarder middel meegekregen van hun dat als noodstop fungeert als het echt niet meer gaat. "Je had dat kunnen nemen hé"
Ja, dat klopt, maar ik hou gewoon niet van dat soort spul, ik laat het liever liggen en probeer mezelf er doorheen te schoppen.
"Kijk, dat middel schrijven we je niet voor niks voor. We weten namelijk dat jij het niet als snoepjes neemt, dat je het liever helemaal niet neemt. Tegelijk weten we ook dat ook jij een breekpunt hebt en soms dat dal weer inschiet.We geven dit alleen mee aan mensen die we verantwoordelijk genoeg achten, en dat achten we jou zeker. Dus een volgende keer, neem het gewoon in, afgesproken?"
Ik gaf toe, ik kreeg weer de preek van "je eist veel teveel van jezelf, erken je situatie en handel daar naar. Het is gewoon iets wat er bij hoort, je bent te koppig en je gaat te vol er voor. Je balans is al een stuk beter dan het was, je doet het verrekte goed, maar soms moet je ook even pas op de plaats maken. 20 Jaar roofbouw eist een tol."
Ik weet dat ze gelijk hebben, dat is het niet, maar tsja......koppig he. De stap van "ik weet dat ik hier wat hulp bij nodig heb, want als ik het zelf kón zat ik hier niet" is wel gezet, maar soms komt de koppigheid weer terug.
Werken dan maar
Door naar het werk, en eerlijk is eerlijk.....ik heb een fantastische werkdag gehad. Niet druk, lekker bezig. Eigen tempo bepalen. Dingen doen die echt nut hadden. Bezig met de vloeistof voorraad (brandstof) en gewoon helemaal in mijn element.Echt zo'n dag dat ik dacht: "Ongeacht wat de rest van de wereld er van vindt.....op zo'n dag als vandaag denk ik gewoon: Ik heb de leukste baan die er is!"
En ja, dat is ook zo. Ik kom er steeds meer en meer achter dat er gewoon een reden is dat ik dit al bijna 20 jaar doe. 20 Jaar op dezelfde plek, hetzelfde werk. Het is gewoon helemaal mijn ding. Ik ben de liefde voor het vak wellicht even kwijt geweest, maar nu ik er vanuit een andere hoek tegenaan kijk denk ik...... Fuck it, dit is gewoon wat ik leuk vind! En ja, een vak is het. Je moet ze de kost geven die bij ons kwamen en dacht "dat simpele werk wel even te doen", met bosjes haakten ze af, want zo simpel was dat helemaal niet, dat leek het alleen maar.......tot je het moet doen.
Arbo gesprek
En na het werken had ik een gesprek met de arbo dienst. Ik was maar een half uur na de afgesproken tijd aan de beurt. Plannen is ook daar moeilijk.Mijn arbo arts, en deze keer heb ik dus echt een arts, vroeg me over wat er gebeurd was sinds ons laatste gesprek.
Ik vertelde de hele situatie en wat er allemaal gebeurd was.
"U heeft een hele belangrijke en goede stap genomen. Het is heel moeilijk voor een mens om toe te geven dat hij mentaal iets niet kan en daar hulp bij nodig heeft. U heeft de moeilijkste stap genomen. U heeft erkent dat u een probleem hebt, dat voor u de volledige oorzaak niet compleet duidelijk is, dat u niet in staat bent om dit zelf te kunnen en u heeft hulp gezocht en het erkent. Dat vraagt heel wat van een mens, u bent over uw trots heengestapt en heeft geaccepteerd waarin u nu zit. Zie dat als iets wat erg moedig is om te doen."
Ik zei dat ik dat totaal niet zo zag, ik zei het meer als een persoonlijk falen. Het voelt ook niet als een goed iets, het voelt naar en eng en vreemd en soms trek ik het gewoon niet. En dat is heel moeilijk om te erkennen, ik die altijd zo sterk was.....is nu stuk.
"U moet het zien als een golvende lijn waar u nu in zit. De golf gaat nu heel snel op en neer, hoge pieken en diepe dalen snel achter elkaar. En wat u doet als de golf op een hoge piek is, is nog meer gas geven om de golf nog hoger te krijgen. Daardoor daalt de golf enorm snel naar een enorm diep dal en duwt u die golf juist nog meer naar beneden. Het wordt dan een soort manie, goed is enorm goed, slecht is heel zwart. Het woordje balans heeft u vast heel vaak gehoord. U moet leren om het precies andersom te doen. Is de golf hoog, neem dan juist rust, is de golf laag geef dan extra gas. Daardoor wordt de golf minder hoog en laag en zal naar verloop van tijd gewoon weer een kalme lijn worden. U doet de juiste dingen op precies de verkeerde momenten. U loopt uzelf weer volledig voorbij.
Maar u heeft de goede stap gezet, u heeft hulp en u bent meer dan goed bezig."
Tsja, ik zie het maar niet hé, het voelt niet als goed.
"Dat is iets wat volledig bij deze situatie hoort, u ervaart het niet als goed maar als slecht. Terwijl dat totaal niet zo is, en na verloop van tijd zult u dat ook niet meer zo zien. Zie het als een wond die heelt, je moet er niet aan krabben anders duurt het langer. Maar nu krabt u er alleen maar aan en komt de aandacht alleen maar op de wond en niet op de rest.
U werk er nu 20 uur per week bij. Weet u dat dat heel veel is voor iemand in deze situatie? Als u zich er goed bij voelt moet u het gewoon doen hoor. Maar ik adviseer altijd iemand die in deze situatie zit om maximaal 10 uur per week te werken. U zit al op het dubbele en soms doet u nog meer dan dat."
Tsja 20 uur is niks voor mij, ik ben de 40+ gewend en bij 20 ben ik net warm gedraaid. Ik heb de vrijheid om het anders te doen, maar ik voel me er goed bij, De ene dag lukt het, de andere niet en tegenwoordig weet ik de grens aan te geven. ik zie dat als goed, en ik wil er graag mee door gaan. Simpelweg, ik vind het leuk.
"Dan moet u dat inderdaad gewoon doen, maar ik kan u nu al vertellen dat ik u voor het komende half jaar niet ga adviseren om volledig aan het werk te gaan. U bent goed bezig, en waar ik normaal mensen moet aansturen om actiever te worden in de weg naar volledig werken, moet ik u juist enorm remmen. U wilt teveel, u geeft teveel en u neemt teveel verantwoordelijkheid daar waar dat niet nodig is. Als dat allemaal weg is, dan bent u weer klaar. Tot over 6 weken, en doe het vooral rustig aan."
En dan de rest van de dag
De rest van de dag was super leuk. Ook dat mag gezegd worden. Mijn ouders kwamen langs, gezellig en lekker gegeten. Goede gesprekken, echt super vermaakt. Heel veel sms-jes, appjes en berichten van felicitaties en okay....stiekem is dat best leuk 😉Nadat mijn ouders weggegaan waren heb ik een hele goede whiskey genomen en eens rustig gezeten met Wonky op schoot en bedacht......weet je, deze dag neemt niemand me af. Dit mag wel zo, lekker simpel, ongedwongen en gewoon goed. Geen opsmuk, niet moeilijk, eerlijk en oprecht de dag doorgekomen.
Ik heb ook erg goed geslapen, pluspunt! Wakker worden met de katten die letterlijk tegen me aan lagen te slapen. Ja ik weet dat er mensen zijn die daar iets tegen hebben. Ik vond het als kind al leuk om beesten bij me te hebben als ik sliep, maar dat mocht nooit.......ik vind het nog steeds leuk en nu doe ik het gewoon. Sommige dingen veranderen niet.
En nu? Rustig opstaan, wat huisvlijt, wat typen en vanmiddag een hele dag scouting....als ik dat trek. En anders maar niet. Morgen zie ik het wel weer. En de hele volgende week heb ik zo goed als gevuld met afspraken en activiteiten.
Weet je misschien doe ik het ook best wel okay.......nu dat zelf nog eens zien
Reacties
Een reactie posten