Klaar met stap 3 en 4, plus wat PMT me geleerd heeft
En dan zit het er echt op, tenminste bij de ADB. Iets wat ik zelf bestempel als stap 3 en 4. Stap 1 was erkenning voor en van mezelf:"Ik ben stuk, ik ben gecrashed en geknapt, ik kan niet meer en letterlijk alles moet nu op standje stoppen".
Dat is een heftig moment, en een moment waarvan je weet dat er nog veel heftige momenten achteraan zullen komen. Maar dat is nou eenmaal de situatie waar je in zit, erken het.
Stap 2 was het zoeken van hulp. Een lange weg van eerste (verkeerde) diagnoses, wachtlijsten, intakes, doorverwijzingen en nog meer intakes. Het heeft 2 maanden geduurd eer ik zat waar ik moest zitten. En toen nog eens 2 weken voor we de juiste "plek" daar weer voor mij in gevonden hadden.
Stap 3 is voor mij het crisisplan en alles wat daar bij hoort. Hoe komt het dat ik mentaal in crisis zit? Wat zijn de oorzaken in mij die dit doen.wat zijn de externe oorzaken, wat komt uit het al dan niet recente verleden als oorzaak en wat is het punt waarop ik door een samenloop van al die dingen bij elkaar volledig geknapt ben en niet meer wilde (leven).
Daaraan gekoppeld was het de zoektocht naar mijn eigen waarden en wereldbeeld, mijn eigen dingen, mijn eigen ik en ook heel veel rust en tijd daarvoor nemen. Naja voor mijn doen dan.
En stap 4 was het allemaal weer bij elkaar zetten. Hoe denk ik over mezelf. Wat is er nou allemaal écht gebeurd. Hoe kan ik mijzelf die rust geven die ik zoek. Hoe kan ik de zin van mijn eigen leven weer in zien. En hoe steek ik zelf in elkaar? Wat zit allemaal in mijn eigen blinde vlek? Wat zijn de dingen die mijzelf niet opvallen?
Het is vooral dat laatste waar ik hulp bij nodig heb, want voor mij is alles gewoon normaal.
En die stappen zijn allemaal voltooid. Het laatste van stap 4, de blinde vlek nog niet helemaal, maar die neem ik mee in stap 5.
Ik weet donders goed wie ik ben. Ik heb dat al meerdere malen verteld. Ik sta open voor alles en ben breed geïnteresseerd. Ik mag graag doen, maar ik hou vooral van rust.
Het moeten is er af. Ik leef meer in mijn wereld, en dat is iets wat ik nooit volledig gedaan heb. Het was altijd een klein stukje mij en dan een heel groot deel werk, relaties, eigenlijk alles maar dat stukje voor mij vergat ik steeds. Vond ik niet belangrijk.
Nu stukken belangrijker. Ik weet dat ik dat nog steeds makkelijk opgeef als de situatie er om vraagt of als het dingen werkbaarder maakt. En dat is niet erg, dat is ook mijn karakter. Maar ik hou wel veel meer rekening met mij, en vraag nu ook wel eens aan een ander om zich eens aan mij aan te passen.
Het liefst zoek je natuurlijk een situatie waarin het aanpassen van 2 kanten komt, maar als dat om wat voor reden niet wil ben ik nu niet degene die altijd maar toegeeft.
Afgelopen donderdag begonnen we met een oefening waarin opkomen voor jezelf centraal stond. Maar al snel bleek dat ik daar geen moeite mee heb als jet direct op mij gericht is. Ik ben assertief genoeg, op een hele vriendelijke manier.
Maar toen kwam een oefening waarbij mijn therapeut een stok vast hield, en ik een stok. Het doel was om met de ene hand de stok naar de ander te gooien, en met de andere hand de stok die de ander tegelijk gooit, op te vangen.
Het ging in het begin best goed, maar na een tijdje ving ik een paar keer mis.
"Weet je hoe dat komt?"
Ik antwoordde dat het vast aan mijn manier van vangen gelegen had. Dat mijn coördinatie niet helemaal in orde was.
"Dat is pure onzin. Jouw coördinatie is goed, je vangt hem niet altijd mis. Maar wat mij opvalt is dat jij volledig bezig bent met of je de stok wel goed naar mij gooit. Je kijkt alleen naar mijn open hand en bent bezig met hoe ik sta. Hoe jij je het beste kan aanpassen zodat ik niks anders hoef te doen dan mijn hand dicht te doen. Je gooit hem letterlijk elke keer precies op dezelfde plek in mijn open hand. Dat is waar jij mee bezig bent, of het wel goed met mij gaat met deze oefening.
Daarin vergeet jij volledig hoe je zelf moet vangen en wanneer en hoe ik gooi. Dat doe je daarna pas heel gehaast. Kijken naar jezelf in deze oefening, deze oefening gaat om 2 mensen, niet om mij.
Ik gooi soms expres wat anders en het valt je te laat op, omdat jij kijkt hoe ik vang wat jij gooit.
Maak je daar eens niet druk om, ik red mezelf wel. Ik kan ook vangen, dat is mijn taak, enige wat jij moet doen is die stok enigszins recht vooruit te gooien.
Focus je meer op jezelf, kijk meer naar wat ik doe, pas jezelf niet aan alleen om te zorgen dat de oefening goed voor mij gaat, dan is er maar 50% van de oefening goed. Kijk hoe jij moet vangen en vertrouw er in dat ik wel weet wat ik moet doen. Jij hoeft het zware werk niet voor mij te doen.
Als ik daar wat hulp in nodig heb geef ik het wel aan, maar focus je op jezelf en vertrouw erop dat ik mezelf wel red. Kijk naar hoe ik gooi, kijk naar het belangrijkste van deze relatie tussen jou en mij nu. Dat is veel beter, dan werkt deze relatie in vangen en gooien ook veel beter. Iedereen focust zich op dat deel waarvan hij weet dat het belangrijk is dat we er samen op focussen. En dat gedeelte wat de ander moet doen, laten we aan de ander over. Vertrouwen er op dat dat goed komt. Als er iets is geven we dat elkaar aan en dan kunnen we ook dat gedeelte aanpassen.
Maar dat is nou niet zo belangrijk.
Je hoeft niet te zorgen dat iedereen het makkelijk heeft en dat alles voor iedereen goed gaat. Vertrouw er op dat mensen dat zelf kunnen. Hoe goed je het ook bedoeld, hoe fijn het ook is dát je dat voor de ander doet.......je maakt het voor jezelf wel een heel stuk moeilijker, en dat is nergens voor nodig."
En zo zag ik ineens in een hele simpele oefening, héél veel van mezelf terug. Echt een openbaring.......ja hij heeft gelijk......zó ben ik ook.
Ik had daarna zoveel moeite met het letten op hoe hij gooide in plaats van hoe ik het beste kon gooien om het hem makkelijk te maken, dat ik letterlijk mijn hele hoofd naar links moest wenden omdat ik anders instinctief toch meer bezig was met het gooien.
Echt heel raar hoe onnatuurlijk dat dat voelt.
Maar het viel me ook op hoeveel beter dat de hele oefening ging.
En zo weten we dus waar ik de komende weken aan ga werken in de PMT. En hoe meer ik er bij stil sta hoe meer het opvalt dat ik in heel veel dinegn, zowel werk als privé veel teveel bezig ben met hoe ik het de ander gemakkelijk kan maken, zonder stil te staan bij of het er voor mij wel makkelijker op wordt daardoor.......en of het überhaupt wel zinvol is dat te doen. Een ander red zich toch prima, laat ik meer bezig zijn met de relatie en niet met het gemakkelijk maken voor de ander.
Dat is een heftig moment, en een moment waarvan je weet dat er nog veel heftige momenten achteraan zullen komen. Maar dat is nou eenmaal de situatie waar je in zit, erken het.
Stap 2 was het zoeken van hulp. Een lange weg van eerste (verkeerde) diagnoses, wachtlijsten, intakes, doorverwijzingen en nog meer intakes. Het heeft 2 maanden geduurd eer ik zat waar ik moest zitten. En toen nog eens 2 weken voor we de juiste "plek" daar weer voor mij in gevonden hadden.
Stap 3 is voor mij het crisisplan en alles wat daar bij hoort. Hoe komt het dat ik mentaal in crisis zit? Wat zijn de oorzaken in mij die dit doen.wat zijn de externe oorzaken, wat komt uit het al dan niet recente verleden als oorzaak en wat is het punt waarop ik door een samenloop van al die dingen bij elkaar volledig geknapt ben en niet meer wilde (leven).
Daaraan gekoppeld was het de zoektocht naar mijn eigen waarden en wereldbeeld, mijn eigen dingen, mijn eigen ik en ook heel veel rust en tijd daarvoor nemen. Naja voor mijn doen dan.
En stap 4 was het allemaal weer bij elkaar zetten. Hoe denk ik over mezelf. Wat is er nou allemaal écht gebeurd. Hoe kan ik mijzelf die rust geven die ik zoek. Hoe kan ik de zin van mijn eigen leven weer in zien. En hoe steek ik zelf in elkaar? Wat zit allemaal in mijn eigen blinde vlek? Wat zijn de dingen die mijzelf niet opvallen?
Het is vooral dat laatste waar ik hulp bij nodig heb, want voor mij is alles gewoon normaal.
En die stappen zijn allemaal voltooid. Het laatste van stap 4, de blinde vlek nog niet helemaal, maar die neem ik mee in stap 5.
Op naar stap 5
En in stap 5 is het verder uitzoeken hoe ik mezelf kan bewapenen tegen terugvallen. Hoe ik kan omgaan met mijn eigen grenzen en hoe ik moet omgaan met mijn eigen lichaam.Ik weet donders goed wie ik ben. Ik heb dat al meerdere malen verteld. Ik sta open voor alles en ben breed geïnteresseerd. Ik mag graag doen, maar ik hou vooral van rust.
Het moeten is er af. Ik leef meer in mijn wereld, en dat is iets wat ik nooit volledig gedaan heb. Het was altijd een klein stukje mij en dan een heel groot deel werk, relaties, eigenlijk alles maar dat stukje voor mij vergat ik steeds. Vond ik niet belangrijk.
Nu stukken belangrijker. Ik weet dat ik dat nog steeds makkelijk opgeef als de situatie er om vraagt of als het dingen werkbaarder maakt. En dat is niet erg, dat is ook mijn karakter. Maar ik hou wel veel meer rekening met mij, en vraag nu ook wel eens aan een ander om zich eens aan mij aan te passen.
Het liefst zoek je natuurlijk een situatie waarin het aanpassen van 2 kanten komt, maar als dat om wat voor reden niet wil ben ik nu niet degene die altijd maar toegeeft.
PMT oefeningen
En met PMT oefeningen is ook wel gebleken dat ik dat heel diep heb zitten. Dat alles voor een ander doen en niet kijken wat goed is voor mij. Echt PMT is een geweldige vorm van therapie en zeker degene waar ik de meeste baat bij heb.Afgelopen donderdag begonnen we met een oefening waarin opkomen voor jezelf centraal stond. Maar al snel bleek dat ik daar geen moeite mee heb als jet direct op mij gericht is. Ik ben assertief genoeg, op een hele vriendelijke manier.
Maar toen kwam een oefening waarbij mijn therapeut een stok vast hield, en ik een stok. Het doel was om met de ene hand de stok naar de ander te gooien, en met de andere hand de stok die de ander tegelijk gooit, op te vangen.
Het ging in het begin best goed, maar na een tijdje ving ik een paar keer mis.
"Weet je hoe dat komt?"
Ik antwoordde dat het vast aan mijn manier van vangen gelegen had. Dat mijn coördinatie niet helemaal in orde was.
"Dat is pure onzin. Jouw coördinatie is goed, je vangt hem niet altijd mis. Maar wat mij opvalt is dat jij volledig bezig bent met of je de stok wel goed naar mij gooit. Je kijkt alleen naar mijn open hand en bent bezig met hoe ik sta. Hoe jij je het beste kan aanpassen zodat ik niks anders hoef te doen dan mijn hand dicht te doen. Je gooit hem letterlijk elke keer precies op dezelfde plek in mijn open hand. Dat is waar jij mee bezig bent, of het wel goed met mij gaat met deze oefening.
Daarin vergeet jij volledig hoe je zelf moet vangen en wanneer en hoe ik gooi. Dat doe je daarna pas heel gehaast. Kijken naar jezelf in deze oefening, deze oefening gaat om 2 mensen, niet om mij.
Ik gooi soms expres wat anders en het valt je te laat op, omdat jij kijkt hoe ik vang wat jij gooit.
Maak je daar eens niet druk om, ik red mezelf wel. Ik kan ook vangen, dat is mijn taak, enige wat jij moet doen is die stok enigszins recht vooruit te gooien.
Focus je meer op jezelf, kijk meer naar wat ik doe, pas jezelf niet aan alleen om te zorgen dat de oefening goed voor mij gaat, dan is er maar 50% van de oefening goed. Kijk hoe jij moet vangen en vertrouw er in dat ik wel weet wat ik moet doen. Jij hoeft het zware werk niet voor mij te doen.
Als ik daar wat hulp in nodig heb geef ik het wel aan, maar focus je op jezelf en vertrouw erop dat ik mezelf wel red. Kijk naar hoe ik gooi, kijk naar het belangrijkste van deze relatie tussen jou en mij nu. Dat is veel beter, dan werkt deze relatie in vangen en gooien ook veel beter. Iedereen focust zich op dat deel waarvan hij weet dat het belangrijk is dat we er samen op focussen. En dat gedeelte wat de ander moet doen, laten we aan de ander over. Vertrouwen er op dat dat goed komt. Als er iets is geven we dat elkaar aan en dan kunnen we ook dat gedeelte aanpassen.
Maar dat is nou niet zo belangrijk.
Je hoeft niet te zorgen dat iedereen het makkelijk heeft en dat alles voor iedereen goed gaat. Vertrouw er op dat mensen dat zelf kunnen. Hoe goed je het ook bedoeld, hoe fijn het ook is dát je dat voor de ander doet.......je maakt het voor jezelf wel een heel stuk moeilijker, en dat is nergens voor nodig."
En zo zag ik ineens in een hele simpele oefening, héél veel van mezelf terug. Echt een openbaring.......ja hij heeft gelijk......zó ben ik ook.
Ik had daarna zoveel moeite met het letten op hoe hij gooide in plaats van hoe ik het beste kon gooien om het hem makkelijk te maken, dat ik letterlijk mijn hele hoofd naar links moest wenden omdat ik anders instinctief toch meer bezig was met het gooien.
Echt heel raar hoe onnatuurlijk dat dat voelt.
Maar het viel me ook op hoeveel beter dat de hele oefening ging.
En zo weten we dus waar ik de komende weken aan ga werken in de PMT. En hoe meer ik er bij stil sta hoe meer het opvalt dat ik in heel veel dinegn, zowel werk als privé veel teveel bezig ben met hoe ik het de ander gemakkelijk kan maken, zonder stil te staan bij of het er voor mij wel makkelijker op wordt daardoor.......en of het überhaupt wel zinvol is dat te doen. Een ander red zich toch prima, laat ik meer bezig zijn met de relatie en niet met het gemakkelijk maken voor de ander.
Reacties
Een reactie posten