Het resultaat erkennen, fuck it, ik kom dr aan!
Een burn-out is niet alleen iets mentaal, er is ook een heel groot fysiek aspect bij. Bij een depressie kan dat ook zo zijn trouwens.
4 Maanden geleden had ik een uitgebreid bloedonderzoek, en de resultaten waren ronduit slecht.
Het was gewoon een aftekening van hoe ik met mijn lichaam om ging. Ontstekingswaarden hoog, rode bloedlichaampjes laag, bloedplaatjes laag, vitaminewaarden laag, hemoglobinewaarden om te janken. Natrium, kalium, kreatine, magnesium, MCH, MCV, RDW, alle stofjes die je energie en voeding geven waren gewoon serieus te laag.
En niet alleen dat, het gaf ook het beeld dat mijn lichaam duidelijk niet meer kón opladen. Het was ook een tekort aan stoffen die bewezen hadden je hersenen ook in goede conditie te houden. Kortom, het was stress, uitputting, bagger en ellende. En ik mocht dat ook wel eens gaan erkennen dat het gewoon niet langer zo door kon gaan.
"Uw lichaam is op, opgebrand, uitgeput, fysiek en mentaal zit het er doorheen. Als u op deze manier zo doorgaat dan haalt u de 50 niet Meneer de Vries". Harde woorden van een arts en hulpverlener, die maar al te waar zijn. "Het is geen wonder dat u een burn-out heeft, en die depressie is ook niet verwonderlijk. U vraagt teveel van uzelf, en als dank zegt uw lichaam nu dat het genoeg is. Als u die signalen niet erkent dan neemt het lichaam een volgende waarschuwingsplan aan en daar zit u nu in"
Makkelijk was het niet, geen moment. Ik heb heel veel terugvallen gehad, en de allerdonkerste plekjes in mijn hoofd gevonden waar ik zelf geen weet van had.
Ook lichamelijk was het zwaar, soms sliep ik 12 uur op een nacht en was ik nog moe. Dat lijf was zwaar over zijn grens getild en had die rust nodig. En nu gaf ik het dat eindelijk.
En mentaal, tsja, ik weet donders goed wie ik ben maar ik geef te makkelijk mijn waarden op. Als iemand me tegenspreekt en mij verteld hoe ik het moet zien dan geef ik te weinig tegengas. Dan neem ik dat aan voor waarheid. Of het nou goed bedoeld is of niet, het raakt me gewoon te snel en brengt me aan het twijfelen over alles in mij.
Kortom, ik ben wellicht over mijn eigen kunnen te onzeker, en dat kan voor sommigen best raar overkomen denk ik.
En ze waren er allemaal erg blij mee ook. Ook al stond mijn uitleg soms haaks op wat zei voorschreven. Zo heb ik geleerd dat, ondanks dat ik gewoon van rust hou, ik af en toe gewoon ook dat gaspedaal even helemaal moet indrukken.
Maar dat moet niet elke dag.
Dus ik neem nu ook rustmomenten, máár ook heel bewust "bam!" momenten. En als ik die goed combineer geniet ik meer van mijn rust, dan ís rust ook rust voor mij. Op mijn manier, en niet dat een ander zeg "neem NU rust", nee zo werkt het voor mij niet. Ik bepaal zelf mijn rustmomenten, en weet ze tegenwoordig ook prima te vinden, en ik heb er minder nodig dan de gemiddelde mens wellicht, maar dat is wie ik ben.
Waar ik heel bewust mee bezig ben nu, is eten en drinken. Ik eet gezonder en vooral meerdere keren per dag. Niet meer alleen 's middags en de rest vergeten. Ik zet zelfs alarmen. Ik drink ook veel meer nu, en voor een ileostoma ganger maakt dat gewoon écht een wereld van verschil.
Slapen doe ik ook 6-7 uur per nacht, en ik gebruik tegenwoordig een minmale hoeveelheid slaapmedicatie. Want ik ben aan het afbouwen. Ja nu al.
En ik voel me fysiek ook beter dan ooit moet ik zeggen. Een half jaar geleden voelde mijn lijf ook erg goed aan, en ik nam aan dat ik toen mijn beste lichaam ooit had. Maar ook toen zat ik gewoon niet goed qua bloedbeeld.
Maar nu......nu merk ik gewoon hoe een lichaam aan kan voelen als het werkt!
En dat is iets wat ik al langer dan 25 jaar niet gevoeld heb. Gewoon letterlijk nergens "kleine pijntjes", geen vermoeidheid waar ik mezelf wel weer doorheen druk, geen koortsachtig gevoel, niet meer die koppijn elke dag. Gewoon.....naja enorm goed.
Ik heb de afgelopen dagen geen moment tegen mijn eigen lichaam moeten vechten, en dat is een heel erg raar gevoel. En daar hou je zoveel positieve energie van over.
En ik verbrui al die energie ook niet meer, ik hou lekker wat voor mezelf.
Ik merk gewoon aan alles dat dit lichaam op dit ogenblik in zijn beste vorm ooit verkeerd. En dat geeft me een rust toch! Fysiek de rust die ik zo lang zocht in van alles en nog wat, en uiteindelijk vond in mezelf. Voor het eerst in jaren voel ik me gewoon niet "ziek".
Ikzelf vind het dan weer te langzaam gaan, maar ja ik hou van snel.
De specialist die vanaf volgende week mijn hoofdbehandelaar wordt zei ook dat het nu gewoon finetunen is en vasthouden. Dat het zeker niet een proces van een paar weekjes is, maar ook niet van de rest van het jaar als dit zo blijft door gaan.
Ik moet nog veel leren, dat weet ik.
En één van die dingen is omgaan met complimenten, mezelf ook belangrijk genoeg vinden daarvoor. Leren waarderen.
Nou vanmiddag heb ik een goede les gekregen want ik ben dr mee overladen. Had bijna mn schoenen uitgedaan en was dr naast gaan lopen.
Maar even zonder gekheid:
Ik was degene die in duidelijke woorden vertelde wat er mis was en wat ik wilde bereiken. Samen met de mensen van Lentis ben ik er mee bezig gegaan....en ook al ben ik er nog niet helemaal......fuck it, ik kom dr aan!
4 Maanden geleden had ik een uitgebreid bloedonderzoek, en de resultaten waren ronduit slecht.
Het was gewoon een aftekening van hoe ik met mijn lichaam om ging. Ontstekingswaarden hoog, rode bloedlichaampjes laag, bloedplaatjes laag, vitaminewaarden laag, hemoglobinewaarden om te janken. Natrium, kalium, kreatine, magnesium, MCH, MCV, RDW, alle stofjes die je energie en voeding geven waren gewoon serieus te laag.
En niet alleen dat, het gaf ook het beeld dat mijn lichaam duidelijk niet meer kón opladen. Het was ook een tekort aan stoffen die bewezen hadden je hersenen ook in goede conditie te houden. Kortom, het was stress, uitputting, bagger en ellende. En ik mocht dat ook wel eens gaan erkennen dat het gewoon niet langer zo door kon gaan.
"Uw lichaam is op, opgebrand, uitgeput, fysiek en mentaal zit het er doorheen. Als u op deze manier zo doorgaat dan haalt u de 50 niet Meneer de Vries". Harde woorden van een arts en hulpverlener, die maar al te waar zijn. "Het is geen wonder dat u een burn-out heeft, en die depressie is ook niet verwonderlijk. U vraagt teveel van uzelf, en als dank zegt uw lichaam nu dat het genoeg is. Als u die signalen niet erkent dan neemt het lichaam een volgende waarschuwingsplan aan en daar zit u nu in"
Werk aan de winkel
En ja, dat betekend werk aan de winkel. En het was goed veel werk ook. Meerdere therapie vormen per week. Het fysieke en het mentale aspect werd goed aangepakt, en ik ben leergierig en enthousiast dus dat heeft me geholpen.Makkelijk was het niet, geen moment. Ik heb heel veel terugvallen gehad, en de allerdonkerste plekjes in mijn hoofd gevonden waar ik zelf geen weet van had.
Ook lichamelijk was het zwaar, soms sliep ik 12 uur op een nacht en was ik nog moe. Dat lijf was zwaar over zijn grens getild en had die rust nodig. En nu gaf ik het dat eindelijk.
En mentaal, tsja, ik weet donders goed wie ik ben maar ik geef te makkelijk mijn waarden op. Als iemand me tegenspreekt en mij verteld hoe ik het moet zien dan geef ik te weinig tegengas. Dan neem ik dat aan voor waarheid. Of het nou goed bedoeld is of niet, het raakt me gewoon te snel en brengt me aan het twijfelen over alles in mij.
Kortom, ik ben wellicht over mijn eigen kunnen te onzeker, en dat kan voor sommigen best raar overkomen denk ik.
Eten, drinken, slapen en rusten
En ik heb nu gewoon veel meer balans gevonden. Ik heb de plannen van de artsen en behandelaars tot me genomen en ben er mee bezig gegaan. Maar nog belangrijker, ik heb hun ook feedback gegeven. Wat werkt voor mij, wat werkt niet voor mij. De enige die dat kan zeggen en aanvoelen ben ik.En ze waren er allemaal erg blij mee ook. Ook al stond mijn uitleg soms haaks op wat zei voorschreven. Zo heb ik geleerd dat, ondanks dat ik gewoon van rust hou, ik af en toe gewoon ook dat gaspedaal even helemaal moet indrukken.
Maar dat moet niet elke dag.
Dus ik neem nu ook rustmomenten, máár ook heel bewust "bam!" momenten. En als ik die goed combineer geniet ik meer van mijn rust, dan ís rust ook rust voor mij. Op mijn manier, en niet dat een ander zeg "neem NU rust", nee zo werkt het voor mij niet. Ik bepaal zelf mijn rustmomenten, en weet ze tegenwoordig ook prima te vinden, en ik heb er minder nodig dan de gemiddelde mens wellicht, maar dat is wie ik ben.
Waar ik heel bewust mee bezig ben nu, is eten en drinken. Ik eet gezonder en vooral meerdere keren per dag. Niet meer alleen 's middags en de rest vergeten. Ik zet zelfs alarmen. Ik drink ook veel meer nu, en voor een ileostoma ganger maakt dat gewoon écht een wereld van verschil.
Slapen doe ik ook 6-7 uur per nacht, en ik gebruik tegenwoordig een minmale hoeveelheid slaapmedicatie. Want ik ben aan het afbouwen. Ja nu al.
Beter dan ooit
En het resultaat is er naar! Vandaag las ik mijn bloedwaarden, en ze zijn beter dan ooit! Letterlijk. Ik had altijd al bepaalde waarden laag, en dat hoort onlosmakelijk bij mijn ziekte. Maar zelfs deze waarden zitten nu gewoon precies goed!En ik voel me fysiek ook beter dan ooit moet ik zeggen. Een half jaar geleden voelde mijn lijf ook erg goed aan, en ik nam aan dat ik toen mijn beste lichaam ooit had. Maar ook toen zat ik gewoon niet goed qua bloedbeeld.
Maar nu......nu merk ik gewoon hoe een lichaam aan kan voelen als het werkt!
En dat is iets wat ik al langer dan 25 jaar niet gevoeld heb. Gewoon letterlijk nergens "kleine pijntjes", geen vermoeidheid waar ik mezelf wel weer doorheen druk, geen koortsachtig gevoel, niet meer die koppijn elke dag. Gewoon.....naja enorm goed.
Ik heb de afgelopen dagen geen moment tegen mijn eigen lichaam moeten vechten, en dat is een heel erg raar gevoel. En daar hou je zoveel positieve energie van over.
En ik verbrui al die energie ook niet meer, ik hou lekker wat voor mezelf.
Ik merk gewoon aan alles dat dit lichaam op dit ogenblik in zijn beste vorm ooit verkeerd. En dat geeft me een rust toch! Fysiek de rust die ik zo lang zocht in van alles en nog wat, en uiteindelijk vond in mezelf. Voor het eerst in jaren voel ik me gewoon niet "ziek".
Mentaal kom ik er ook, en snel ook!
En mentaal? Tsja, ik blijf een snelle jongen volgens mijn therapeuten. Na een paar hele grote terugvallen heb ik de afgelopen weken zoveel vooruitgang geboekt dat ze trots op me zijn. Deze snelheid had niemand verwacht.Ikzelf vind het dan weer te langzaam gaan, maar ja ik hou van snel.
De specialist die vanaf volgende week mijn hoofdbehandelaar wordt zei ook dat het nu gewoon finetunen is en vasthouden. Dat het zeker niet een proces van een paar weekjes is, maar ook niet van de rest van het jaar als dit zo blijft door gaan.
Ik moet nog veel leren, dat weet ik.
En één van die dingen is omgaan met complimenten, mezelf ook belangrijk genoeg vinden daarvoor. Leren waarderen.
Nou vanmiddag heb ik een goede les gekregen want ik ben dr mee overladen. Had bijna mn schoenen uitgedaan en was dr naast gaan lopen.
Maar even zonder gekheid:
Ja ik ben trots op mezelf!
Zo, die is er uit! Voor het eerst ben ik gewoon trots op wat ik bereikt heb. Ik! Ja ik heb hulp gehad, maar zonder hulp komt een mens nergens. Alleen doen is nooit de beste manier in dit soort dingen. en ik heb met die hulp gedaan wat ik nodig had.Ik was degene die in duidelijke woorden vertelde wat er mis was en wat ik wilde bereiken. Samen met de mensen van Lentis ben ik er mee bezig gegaan....en ook al ben ik er nog niet helemaal......fuck it, ik kom dr aan!
Reacties
Een reactie posten