Doelloos, met doel.
Ik had net mijn beste vriend over de vloer. Spontaan besluiten om samen hamburgers te bakken, want hamburgers zijn nou eenmaal het beste voer ooit.
We hebben het weer even over mijn situatie gehad en de dingen zoals ze gaan. Lucht altijd op, en hij begrijpt me vaak prima want qua karakter zitten we nogal snel op één lijn.
Ook kregen we het over het hebben van doelen in het leven. Iets wat mij ooit bij therapie gevraagd werd.
We kwamen beiden tot de conclusie dat we eigenlijk niet echt doelen hebben. En dat we het ook wel prima vinden dat niet te hebben.
Het klinkt wellicht heel raar, want overal hoor je dat mensen een doel hebben of zoeken in hun leven. Een punt om naar toe te werken, bucketlists, dingen die men absoluut wil doen. Allemaal wensen en dingen om na te streven.
Als ik het puur op mezelf betrek.....Ik heb dat niet, nooit gehad ook. Ben ik dan een doelloos iemand? Ikzelf vind van niet. Volgens mij is er geen beter voorbeeld van leven in het moment, dan het niet hebben van een doel om na te streven. Ik moet niet zo nodig iets, ik prijs me gelukkig met wat ik heb.
Ik ben van nature iemand die impulsief is, die dingen op zijn pad ziet komen en dat gewoon grijpt, of niet. Dingen gebeuren met een reden, dat ik het niet altijd snap (okay vaak niet) is heel wat anders. Maar ik ben iemand die gewoon niet zijn hele leven naar iets toe kan leven en daar alles voor doet en opzij voor zet.
Waarom zou ik? Ik leef toch nu?
Natuurlijk heb ik wel een soort van dromen, maar als ik die niet behaal is het ook goed. Ik heb een dak boven mn hoofd, een vast inkomen, een gevulde koelkast, een auto voor de deur. Wat meer heb ik nodig?
Wordt mijn leven zo anders van die wereldreis? Natuurlijk lijkt het me leuk, maar als het niet gebeurd, ook goed.
Ja ik wil best wel een grote Amerikaanse auto, en als ik er goed voor spaar heb ik hem ook echt wel in een aantal jaar. Maar, dat is bezit, wordt ik daar nou echt zo gelukkig van?
Bucketlists vind ik ook ergens een beetje triest. Ik wil dit doen! En als je het niet doet, stelt je leven dan niks voor?
Ik zie mezelf best leven in een Tiny House, lijkt me geweldig! Maar, ik woon nu ook prima (en superklein) en dat Tiny House is leuk, maar ik ga er niet iedere dag mee bezig. Ik heb wel andere dingen aan mijn kop.
Ik heb respect voor mensen die het kunnen hoor, zich volledig focussen op een doel, echt waar.
Ikzelf geniet meer van de vrijheid dat niet te hebben, ik ben wellicht te simpel, of te alleen, wie zal het zeggen.
Maar ik leef gewoon in de vrijheid om te doen en laten wat ik wil, en het enige doel wat ik nu echt heb is uit mijn depressie te komen. En dat is dan weer een doel waar je wel aan kan werken.....maar dat gewoon tijd nodig heeft.
En ja natuurlijk wil ook ik graag een relatie en daar gelukkig in zijn, maar dat soort doelen zijn, in mijn ogen dan, dingen die je overkomen of niet. Alles gebeurt met een reden hé. Dat zijn geen doelen waar een routekaart voor is. Dus streef ik ze niet na, ik wacht af wat op mijn pad komt.
Uiteindelijk heb ik dus wel een doel, en dat is geen doel hebben, leven zoals het op je af komt. Niet toeleven naar iets, maar gewoon.....leven. Nu is nu, morgen kan dr een bus over me heen rijden.
Een ander naar iets van een doel lijkt me hem te halen......is je leven daarna doelloos?
Okay ik heb een depressie en een burn-out en ja heel veel dingen voelen voor mij leeg, nutteloos en doelloos......maar dat is heel wat anders, dat is wat bij deze fase hoort.
Wat is er mis met het niet hebben van een doel om voor te gaan, maar te leven in de spontane momenten? Ik ben ook niet zoekende naar een doel, als hij er is openbaart hij zichzelf wel aan mij.
Tot die tijd geniet ik van doelloos zijn, met doel.
We hebben het weer even over mijn situatie gehad en de dingen zoals ze gaan. Lucht altijd op, en hij begrijpt me vaak prima want qua karakter zitten we nogal snel op één lijn.
Ook kregen we het over het hebben van doelen in het leven. Iets wat mij ooit bij therapie gevraagd werd.
We kwamen beiden tot de conclusie dat we eigenlijk niet echt doelen hebben. En dat we het ook wel prima vinden dat niet te hebben.
Het klinkt wellicht heel raar, want overal hoor je dat mensen een doel hebben of zoeken in hun leven. Een punt om naar toe te werken, bucketlists, dingen die men absoluut wil doen. Allemaal wensen en dingen om na te streven.
Als ik het puur op mezelf betrek.....Ik heb dat niet, nooit gehad ook. Ben ik dan een doelloos iemand? Ikzelf vind van niet. Volgens mij is er geen beter voorbeeld van leven in het moment, dan het niet hebben van een doel om na te streven. Ik moet niet zo nodig iets, ik prijs me gelukkig met wat ik heb.
Ik ben van nature iemand die impulsief is, die dingen op zijn pad ziet komen en dat gewoon grijpt, of niet. Dingen gebeuren met een reden, dat ik het niet altijd snap (okay vaak niet) is heel wat anders. Maar ik ben iemand die gewoon niet zijn hele leven naar iets toe kan leven en daar alles voor doet en opzij voor zet.
Waarom zou ik? Ik leef toch nu?
Natuurlijk heb ik wel een soort van dromen, maar als ik die niet behaal is het ook goed. Ik heb een dak boven mn hoofd, een vast inkomen, een gevulde koelkast, een auto voor de deur. Wat meer heb ik nodig?
Wordt mijn leven zo anders van die wereldreis? Natuurlijk lijkt het me leuk, maar als het niet gebeurd, ook goed.
Ja ik wil best wel een grote Amerikaanse auto, en als ik er goed voor spaar heb ik hem ook echt wel in een aantal jaar. Maar, dat is bezit, wordt ik daar nou echt zo gelukkig van?
Bucketlists vind ik ook ergens een beetje triest. Ik wil dit doen! En als je het niet doet, stelt je leven dan niks voor?
Ik zie mezelf best leven in een Tiny House, lijkt me geweldig! Maar, ik woon nu ook prima (en superklein) en dat Tiny House is leuk, maar ik ga er niet iedere dag mee bezig. Ik heb wel andere dingen aan mijn kop.
Ik heb respect voor mensen die het kunnen hoor, zich volledig focussen op een doel, echt waar.
Ikzelf geniet meer van de vrijheid dat niet te hebben, ik ben wellicht te simpel, of te alleen, wie zal het zeggen.
Maar ik leef gewoon in de vrijheid om te doen en laten wat ik wil, en het enige doel wat ik nu echt heb is uit mijn depressie te komen. En dat is dan weer een doel waar je wel aan kan werken.....maar dat gewoon tijd nodig heeft.
En ja natuurlijk wil ook ik graag een relatie en daar gelukkig in zijn, maar dat soort doelen zijn, in mijn ogen dan, dingen die je overkomen of niet. Alles gebeurt met een reden hé. Dat zijn geen doelen waar een routekaart voor is. Dus streef ik ze niet na, ik wacht af wat op mijn pad komt.
Uiteindelijk heb ik dus wel een doel, en dat is geen doel hebben, leven zoals het op je af komt. Niet toeleven naar iets, maar gewoon.....leven. Nu is nu, morgen kan dr een bus over me heen rijden.
Een ander naar iets van een doel lijkt me hem te halen......is je leven daarna doelloos?
Okay ik heb een depressie en een burn-out en ja heel veel dingen voelen voor mij leeg, nutteloos en doelloos......maar dat is heel wat anders, dat is wat bij deze fase hoort.
Wat is er mis met het niet hebben van een doel om voor te gaan, maar te leven in de spontane momenten? Ik ben ook niet zoekende naar een doel, als hij er is openbaart hij zichzelf wel aan mij.
Tot die tijd geniet ik van doelloos zijn, met doel.
Reacties
Een reactie posten