Vechten zonder denken te kunnen winnen
Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Na 1 maand denken dat het wel goed komt, gevolgd door 1 maand lang er achter komen dat ik heel veel kan, maar lang niet alles en zeker deze fase niet op mijn manier die ik altijd deed.....had ik mijn intake bij het GGZ.
De stap was best groot, aangezien je van een huisartspost psycholoog ineens naar het "grote werk" gaat waan je jezelf toch ergens een beetje "gek".
Maar soms moet je gewoon toegeven dat het ook niet langer zo gaat. En ergens was ik ook blij dat ik heen mocht. Al heb ik zelf wel moeten bellen om van de wachtlijst te komen, wat dat betreft is het net het UMCG.
Dus ik heen, tsja, en dan? Wat zeg je zo iemand? Wat kan je verwachten?
Ik was het daar niet geheel mee eens, het speelt al veel langer, alleen het stomme is dat ik niet precies weet wat er speelt. Het gevoel van nergens thuis voelen, ongeluk, somberheid, er gewoon niet tussen passen en mezelf afzonderen omdat ik me simpelweg niet goed genoeg voel of niet leuk genoeg.
En als je dat zomaar ineens niet meer hebt omdat je jezelf eindelijk in iets gevonden hebt, en daarna weer keihard onverwacht op een hele rare manier kwijt raakt, dan zie je ineens wat er allemaal mis aan het gaan is in je leven.
Dus ik vertellen, over alles, relaties, ziekte, de enorme onmacht en dat ik steeds maar vecht. Tegen alles in me. Steeds maar dingen doe om mezelf bezig te houden, om niet te denken, om niet te voelen.
En ze vroeg me, waarvoor vecht je? Waarom kan je soms niet accepteren dat het soms nou eenmaal zo gaat ongeacht wat je eigen rol er in is?
En het enige wat ik kon bedenken is: Omdat als ik vecht tegen wat in me zit, ik er niet bij na hoef te denken wat er in me zit aan gevoel of (lichamelijke) pijn.
Maar ik heb ergens FAP altijd gezien als een welkome uitdaging. Ik hoefde niet te vechten tegen dat gevoel van somberheid in mijn hoofd, de negatieve gedachten en het gevoel van ongelukkig zijn. Ik had een heel tastbaar iets om tegen te vechten. Een hele duidelijke oorzaak van iets met een even duidelijk gevolg van iets. En ook al was ik lichamelijk in die tijd zeker niet goed, geestelijk kon ik er goed tegen aan.
Mezelf vastbijten, iedere dag in en voor het ziekenhuis volle bak er tegen aan. Nooit opgeven, nooit stilzitten, nooit denken, gewoon doen.
Ja het was geen pretje, maar het was wel wat ik op een of andere manier nodig had. Een "vijand" om tegen te vechten die niet mij was.
Ik heb FAP ook heel snel geaccepteerd, niet als aandoening, ziekte of wat dan ook, maar als mijn persoonlijke uitdaging. Mijn gevecht dat ik ga winnen en waarin ik nimmer op zal geven of me de baas zal laten zijn. Pouch, stoma, abcessen, ik neem ze allemaal voor lief want het zijn niet mijn beperkingen, het zijn mijn wapens.
Pijn? Pijn hoort er soms bij, dat neem je voor lief en gaat gewoon door.
En dan vind je eindelijk iets waar je letterlijk alles uit kan halen en eindelijk de Ard ziet die er is en dat eigenlijk best een leuk iemand vindt. Dan valt dat weg, de reden maakt niet uit, het is niet jouw schuld, eigenlijk niemands schuld en tegelijk verlies je dat ook.
En je vecht weer, na een dik half jaar niet gevochten te hebben en de batterij weer redelijk vol te hebben heb je die binnen 3 weken volledig opgeblazen, en jezelf er bij.
En nu laadt je niet meer op, en daar komen wij om de hoek kijken.
De somberheid, depressie, burn out, de gevoelens van eenzaamheid, nergens thuis voelen en nergens tussen te passen hebben een hele diepe oorzaak in jou. Wij gaan uit dat je ziekteperiode het alleen maar versterkt heeft, wellicht is er meer, daar komen we dan wel achter.
Dus, het hoge woord kwam er uit, het worden niet simpelweg wat gesprekjes en dan klaar.
Ik krijg EMDR therapie wat me kan helpen om negatieve gedachten patronen en trauma's (heb ik trauma's?) anders te benaderen en ze niet meer als negatief te zien, tenminste dat heb ik er van begrepen.
En tevens ook cognitieve gedragstherapie om te leren hoe ik anders moet/kan denken over dingen.
Een kort programma zit er niet in zei ze, het worden minimaal 12 weken en gedurende die tijd zullen we kijken hoe het gaat.
Vooral de eerste weken zullen heel zwaar zijn, want we laten je alles herbeleven wat je zelf zo hard wegdrukt en zullen alle gevoelens die je hebt bij langs gaan. Dit zodat jij ze een betere plek kunt geven, kan afsluiten en kan leren om voor en met jezelf te leven.
Want zoals je zei, je bent best een hele leuke, lieve, aardige en vriendelijke man, maar ergens in je leven ben je compleet de regie kwijtgeraakt. En die gaan we nu samen weer oppakken.
En geloof me, ook over een tijd, we zeggen niet hoe lang, ben jij op het punt dat je jezelf weer durft te zien en niet constant vecht en leert luisteren naar jezelf, voor jezelf.
Tsja en dan is het nog 3 weken wachttijd voor we gaan beginnen. 3 weken van malen en denken vrees ik. Maar eigenlijk voel ik me dus niet gek, het is heel normaal dat mijn hoofd dit soort dingen doet.
Het is ook even normaal om daar hulp bij te zoeken en het op te lossen.
Nu hopen dat ik dát nou niet weer als gevecht ga beschouwen.
De stap was best groot, aangezien je van een huisartspost psycholoog ineens naar het "grote werk" gaat waan je jezelf toch ergens een beetje "gek".
Maar soms moet je gewoon toegeven dat het ook niet langer zo gaat. En ergens was ik ook blij dat ik heen mocht. Al heb ik zelf wel moeten bellen om van de wachtlijst te komen, wat dat betreft is het net het UMCG.
Dus ik heen, tsja, en dan? Wat zeg je zo iemand? Wat kan je verwachten?
Ze zei helemaal niet heel veel, maar tegelijk wel
ik zat bij de psycholoog en ze zei: wat wil je? Dat ik je vraag of dat jij gewoon begint? Ik vroeg haar wat ze al wist en ze zei wat de huisarts globaal doorgegeven had. Dat er heel veel was, en dat ze het vermoeden hadden dat het grootste gedeelte vanuit mijn operatietijd kwam.Ik was het daar niet geheel mee eens, het speelt al veel langer, alleen het stomme is dat ik niet precies weet wat er speelt. Het gevoel van nergens thuis voelen, ongeluk, somberheid, er gewoon niet tussen passen en mezelf afzonderen omdat ik me simpelweg niet goed genoeg voel of niet leuk genoeg.
En als je dat zomaar ineens niet meer hebt omdat je jezelf eindelijk in iets gevonden hebt, en daarna weer keihard onverwacht op een hele rare manier kwijt raakt, dan zie je ineens wat er allemaal mis aan het gaan is in je leven.
Dus ik vertellen, over alles, relaties, ziekte, de enorme onmacht en dat ik steeds maar vecht. Tegen alles in me. Steeds maar dingen doe om mezelf bezig te houden, om niet te denken, om niet te voelen.
En ze vroeg me, waarvoor vecht je? Waarom kan je soms niet accepteren dat het soms nou eenmaal zo gaat ongeacht wat je eigen rol er in is?
En het enige wat ik kon bedenken is: Omdat als ik vecht tegen wat in me zit, ik er niet bij na hoef te denken wat er in me zit aan gevoel of (lichamelijke) pijn.
FAP is meer een welkom iets dan een nare ziekte
Daar waar zij zei dat ik wellicht heel veel uit mijn ziekteperiode meegenomen heb in mijn hoofd, twijfelde ik daar zelf aan. Okay, jij hebt er voor geleerd en ik zit hier ook niet zonder reden, dus laten we dat dan maar als uitgangspunt nemen.Maar ik heb ergens FAP altijd gezien als een welkome uitdaging. Ik hoefde niet te vechten tegen dat gevoel van somberheid in mijn hoofd, de negatieve gedachten en het gevoel van ongelukkig zijn. Ik had een heel tastbaar iets om tegen te vechten. Een hele duidelijke oorzaak van iets met een even duidelijk gevolg van iets. En ook al was ik lichamelijk in die tijd zeker niet goed, geestelijk kon ik er goed tegen aan.
Mezelf vastbijten, iedere dag in en voor het ziekenhuis volle bak er tegen aan. Nooit opgeven, nooit stilzitten, nooit denken, gewoon doen.
Ja het was geen pretje, maar het was wel wat ik op een of andere manier nodig had. Een "vijand" om tegen te vechten die niet mij was.
Ik heb FAP ook heel snel geaccepteerd, niet als aandoening, ziekte of wat dan ook, maar als mijn persoonlijke uitdaging. Mijn gevecht dat ik ga winnen en waarin ik nimmer op zal geven of me de baas zal laten zijn. Pouch, stoma, abcessen, ik neem ze allemaal voor lief want het zijn niet mijn beperkingen, het zijn mijn wapens.
Pijn? Pijn hoort er soms bij, dat neem je voor lief en gaat gewoon door.
Was de batterij al leeg?
Je batterij is leeg Ard, je batterij is al jaren leeg en jij laadt niet meer op. Je moet echt een andere manier vinden om jezelf hier in te zien want anders maak je jezelf alleen maar erger. Zonder enkele reden want je doet het immers goed genoeg. Waar komt al dat doorzetten weg? Waarom heb jij de drang om voor iedereen alles te willen doen en betekenen, maar zo snel het op jezelf aan komt geef je er niks om. Met gevolg dat je jezelf isoleert en afbreekt.En dan vind je eindelijk iets waar je letterlijk alles uit kan halen en eindelijk de Ard ziet die er is en dat eigenlijk best een leuk iemand vindt. Dan valt dat weg, de reden maakt niet uit, het is niet jouw schuld, eigenlijk niemands schuld en tegelijk verlies je dat ook.
En je vecht weer, na een dik half jaar niet gevochten te hebben en de batterij weer redelijk vol te hebben heb je die binnen 3 weken volledig opgeblazen, en jezelf er bij.
En nu laadt je niet meer op, en daar komen wij om de hoek kijken.
De somberheid, depressie, burn out, de gevoelens van eenzaamheid, nergens thuis voelen en nergens tussen te passen hebben een hele diepe oorzaak in jou. Wij gaan uit dat je ziekteperiode het alleen maar versterkt heeft, wellicht is er meer, daar komen we dan wel achter.
Niet "zo maar over"
Het is heel goed dat je hier bent, al ben je zeker jaren te laat. Het is iets wat heel diep zit en niet zo maar weg is. Wat niet betekend dat het niet weg kan gaan, want ik schat je goed genoeg in om dat te kunnen. Maar je wil het ook te graag en te snel en schiet weer volop in vechters modus.Dus, het hoge woord kwam er uit, het worden niet simpelweg wat gesprekjes en dan klaar.
Ik krijg EMDR therapie wat me kan helpen om negatieve gedachten patronen en trauma's (heb ik trauma's?) anders te benaderen en ze niet meer als negatief te zien, tenminste dat heb ik er van begrepen.
En tevens ook cognitieve gedragstherapie om te leren hoe ik anders moet/kan denken over dingen.
Een kort programma zit er niet in zei ze, het worden minimaal 12 weken en gedurende die tijd zullen we kijken hoe het gaat.
Vooral de eerste weken zullen heel zwaar zijn, want we laten je alles herbeleven wat je zelf zo hard wegdrukt en zullen alle gevoelens die je hebt bij langs gaan. Dit zodat jij ze een betere plek kunt geven, kan afsluiten en kan leren om voor en met jezelf te leven.
Want zoals je zei, je bent best een hele leuke, lieve, aardige en vriendelijke man, maar ergens in je leven ben je compleet de regie kwijtgeraakt. En die gaan we nu samen weer oppakken.
En geloof me, ook over een tijd, we zeggen niet hoe lang, ben jij op het punt dat je jezelf weer durft te zien en niet constant vecht en leert luisteren naar jezelf, voor jezelf.
Tsja en dan is het nog 3 weken wachttijd voor we gaan beginnen. 3 weken van malen en denken vrees ik. Maar eigenlijk voel ik me dus niet gek, het is heel normaal dat mijn hoofd dit soort dingen doet.
Het is ook even normaal om daar hulp bij te zoeken en het op te lossen.
Nu hopen dat ik dát nou niet weer als gevecht ga beschouwen.
Reacties
Een reactie posten