De Nooit eindigende zoektocht....die per ongeluk toch eindigde en nu weer volop begint
Het moet ongeveer een jaartje of 5 geleden zijn, toen ik dacht:"Ik ga het gewoon helemaal anders doen!".
Ik had best een zware periode meegemaakt, ziekte, stukgelopen relaties, gedoe met werk, kortom ik zat gewoon totaal niet lekker in mijn vel.
In al mijn "wijsheid" besloot ik het roer zo keihard om te gooien en ook zo rigoureus, dat ik er nu nog steeds de vruchten van pluk af en toe. Op een best wel nare manier, verrotte vruchten zeg maar.
Natuurlijk bleef mijn ik ergens wel redelijk hetzelfde, immers de innerlijke ik veranderd eigenlijk weinig. Je houdt van dezelfde muziek, je voorkeuren blijven, je creativiteit blijft, je kijk op de wereld blijft ook redelijk gelijk......maar ik forceerde mezelf heel veel omdat het gewoon "anders" moest.
Dan loop je jezelf dus op alle fronten voorbij. Neem je geen tijd voor jezelf en wat jij wil en het woord ontplooien is je al helemaal vreemd.
En zo zit je ineens in je veels te strakke huis met allemaal dingen die niet jou zijn, met een gaatje in je ziel omdat je gewoon jezelf bent vergeten en met een enorm gat in je hart omdat je eigenlijk nooit echt van jezelf gehouden hebt al die tijd. Je wilde teveel, te anders en klapte constant tegen blinde muren aan.
Sommigen noemen het een midlife crisis, ik noem het gewoon weer "terug naar de basis", en doen wat ik altijd al wilde doen en deed.
Niet meer zoeken naar die ontplooiing of groei dat je hoopt te vinden in dingen als werk en je bankrekening. als je het daar van moet hebben dan gaat er echt iets mis. Nee zoek dat allemaal in jezelf, en als je gelukt hebt vindt je zelfs iemand met wie je nog harder groeit en ontplooit.
Een vrouw met wie ik ooit een relatie had, zeker 15 jaar geleden overigens, vroeg mij op een keer hoe ik mijn toekomst voor me zag. Of wellicht de "onze" toen. Zij had dromen over een groot koophuis met veel grond, een luxe auto en naja nogal heel erg materialistisch gesteld.
Mijn kijk was "ach, een klein huurflatje, een tweedehands auto voor de deur, inrichting met veel leuke dingen, een gevulde koelkast en voor de rest heb je toch niet veel meer nodig om gelukkig te zijn? Waarom moet het geluk komen uit allemaal dingen? Het gaat toch om het gevoel niet het bezit?"
U kunt raden dat de relatie niet echt heel lang geduurd heeft na dat bewuste gesprek.
En vandaag herinnerde ik me dat precieze gesprek weer. En ergens voel ik me trots. Want ik weet niet of zij haar droombeeld van haar toekomst gehaald heeft......maar ik heb de mijne wel bereikt!
Ja ik heb niet veel eigendommen en leef klein en alles is simpel hier en noem maar op. Mooi toch!
En nu er weer zooi is, merk ik ook dat ik ook weer terug kom.
Zowel in mn uiterlijk (ja de oorbellen en ketting en armbanden zin terug van weggeweest, voelt goed!), huishouden (er is van de gehele strakheid niet heel veel meer te vinden gelukkig) en denken en doen. Niks moet meer, die houding heb ik een 10 maand geleden aangenomen en het voelt goed.
En ik leer weer over mezelf, en dat is altijd mooi. Ook ik weet niet alles van mij, maar ik leer dat ik wel heel veel meer mij geworden ben de afgelopen maanden, ongeveer een jaar of zo.
Niet dat ik nooit een mij was hoor, maar de liefde voor mezelf was gewoon weg. Ik nam mezelf alles kwalijk, en nog steeds ergens. Zit niet voor niks in een burn out. En hou kan je van iemand houden die je alles kwalijk neemt? Hoe kan je daar trots op zijn?
Vragen waar ik geen antwoord op heb helaas, maar wel de intentie om ze te vinden en als dat er komt (en dat komt het) begint ook dat houden van weer, en trots zijn op ook weer.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn, het is de eeuwige zoektocht, maar er zullen altijd overeenkomsten zijn. Want hoe meer ik leer over Ik, hoe meer ik ook leer dat de kernwaarden er gewoon altijd zijn. Ik zal diep vanbinnen altijd dezelfde persoon zijn, ik wordt er alleen maar beter in!
Ik had best een zware periode meegemaakt, ziekte, stukgelopen relaties, gedoe met werk, kortom ik zat gewoon totaal niet lekker in mijn vel.
In al mijn "wijsheid" besloot ik het roer zo keihard om te gooien en ook zo rigoureus, dat ik er nu nog steeds de vruchten van pluk af en toe. Op een best wel nare manier, verrotte vruchten zeg maar.
Alles moest anders!
Alles moest en zou anders, mijn houding, mijn huis, zelfs mijn kleding en noem maar op. Ik had het briljante idee dat als ik maar genoeg veranderde dat het wel mooi de goede kant op zou gaan. Te naïef om te leren en gelijk jezelf onmogelijke doelen stellen. Recipe voor disaster kan ik wel zeggen.Natuurlijk bleef mijn ik ergens wel redelijk hetzelfde, immers de innerlijke ik veranderd eigenlijk weinig. Je houdt van dezelfde muziek, je voorkeuren blijven, je creativiteit blijft, je kijk op de wereld blijft ook redelijk gelijk......maar ik forceerde mezelf heel veel omdat het gewoon "anders" moest.
Dan loop je jezelf dus op alle fronten voorbij. Neem je geen tijd voor jezelf en wat jij wil en het woord ontplooien is je al helemaal vreemd.
En zo zit je ineens in je veels te strakke huis met allemaal dingen die niet jou zijn, met een gaatje in je ziel omdat je gewoon jezelf bent vergeten en met een enorm gat in je hart omdat je eigenlijk nooit echt van jezelf gehouden hebt al die tijd. Je wilde teveel, te anders en klapte constant tegen blinde muren aan.
Hallo ik!
En het zou ongeveer een maandje of 10 geleden zijn dat ik besefte dat dat gewoon niet werkte. Ik moest stoppen met degene te zijn die ik mezelf voorhield en gewoon weer beginnen mij te zijn. Niet meer zo je vormen naar meningen of oordelen van anderen, hoe goed bedoeld ze soms ook zijn. Gewoon weer terug naar alles waar ik van hou, wat mij mij maakt en wat goed voelt.Sommigen noemen het een midlife crisis, ik noem het gewoon weer "terug naar de basis", en doen wat ik altijd al wilde doen en deed.
Niet meer zoeken naar die ontplooiing of groei dat je hoopt te vinden in dingen als werk en je bankrekening. als je het daar van moet hebben dan gaat er echt iets mis. Nee zoek dat allemaal in jezelf, en als je gelukt hebt vindt je zelfs iemand met wie je nog harder groeit en ontplooit.
Minder
Het moet niet allemaal meer, groter, beter, sneller. Eigenlijk moet het veel minder van het "normale", en meer van het "mij". Ik heb altijd al een iets andere kijk op het leven gehad dan de gemiddelde, voor zover die er is.Een vrouw met wie ik ooit een relatie had, zeker 15 jaar geleden overigens, vroeg mij op een keer hoe ik mijn toekomst voor me zag. Of wellicht de "onze" toen. Zij had dromen over een groot koophuis met veel grond, een luxe auto en naja nogal heel erg materialistisch gesteld.
Mijn kijk was "ach, een klein huurflatje, een tweedehands auto voor de deur, inrichting met veel leuke dingen, een gevulde koelkast en voor de rest heb je toch niet veel meer nodig om gelukkig te zijn? Waarom moet het geluk komen uit allemaal dingen? Het gaat toch om het gevoel niet het bezit?"
U kunt raden dat de relatie niet echt heel lang geduurd heeft na dat bewuste gesprek.
En vandaag herinnerde ik me dat precieze gesprek weer. En ergens voel ik me trots. Want ik weet niet of zij haar droombeeld van haar toekomst gehaald heeft......maar ik heb de mijne wel bereikt!
Ja ik heb niet veel eigendommen en leef klein en alles is simpel hier en noem maar op. Mooi toch!
Zooi
Ondertussen is mijn huisje zich weer langzaam aan het vullen met "zooi". En dat is goed, mijn oude hobby van de zoektocht in tweedehands winkels, markten en andere rariteitendingen is weer begonnen want het was te leeg. Ik was te leeg.En nu er weer zooi is, merk ik ook dat ik ook weer terug kom.
Zowel in mn uiterlijk (ja de oorbellen en ketting en armbanden zin terug van weggeweest, voelt goed!), huishouden (er is van de gehele strakheid niet heel veel meer te vinden gelukkig) en denken en doen. Niks moet meer, die houding heb ik een 10 maand geleden aangenomen en het voelt goed.
En ik leer weer over mezelf, en dat is altijd mooi. Ook ik weet niet alles van mij, maar ik leer dat ik wel heel veel meer mij geworden ben de afgelopen maanden, ongeveer een jaar of zo.
Niet dat ik nooit een mij was hoor, maar de liefde voor mezelf was gewoon weg. Ik nam mezelf alles kwalijk, en nog steeds ergens. Zit niet voor niks in een burn out. En hou kan je van iemand houden die je alles kwalijk neemt? Hoe kan je daar trots op zijn?
Vragen waar ik geen antwoord op heb helaas, maar wel de intentie om ze te vinden en als dat er komt (en dat komt het) begint ook dat houden van weer, en trots zijn op ook weer.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn, het is de eeuwige zoektocht, maar er zullen altijd overeenkomsten zijn. Want hoe meer ik leer over Ik, hoe meer ik ook leer dat de kernwaarden er gewoon altijd zijn. Ik zal diep vanbinnen altijd dezelfde persoon zijn, ik wordt er alleen maar beter in!
Reacties
Een reactie posten