Je dacht dat de achtbaanrit bijna over was, maar eigenlijk begint hij nu pas
Gisteren was het zo ver. Mijn intake voor de dagbehandeling.
Met toch ergens wat tegenzin ging ik er naar toe. Pfffff, hoe diep kan een mens zinken dat het tot dit gekomen is? Hoor ik mezelf denken. Tegelijk denk ik, dit is goed, het moet en het moet al heel lang. En net zoals met mijn FAP heb ik hier zo lang mee doorgelopen dat het de hardere oplossing wordt. Tsja, veel leerdoelen, weinig geleerd zullen we maar zeggen.
We beginnen bij het gewone verhaal, wat ik ondertussen al 4 keer verteld heb. Vier keer met best wel wat moeite. En iedere keer gaat degene er tegenover dieper op in.
Deze man ging tot het bot er op in.
De recente problematiek, de periode van mijn ziekte (waar hij al snel bij door had dat daar het probleem niet het grootst was), mijn jeugd, mijn school. Daadwerkelijk alles en op alles doorvragen. Iedere fase van mijn leven, en wat ik er bij dacht, er bij voelde, wat het met me deed en hoe ik er mee om ging.
Als ik het niet begreep, werd de vraag steeds weer anders geformuleerd tot ik er een antwoord op kon geven. En dat gaat best hard. Ik werd nergens gespaard, en er zat best veel waarvan ik dacht.....maar dat is toch normaal?
"Ard, jouw manier van denken is het hele probleem. Je hebt geen aandoening, geen psychiatrisch iets, geen hersenziekte of wat dan ook. Jouw denken, die je jezelf aangeleerd hebt in al die jaren, dat breekt je nu op. Jij denkt jezelf weg, je gaat te vol, je analyseert alles tot in de puntjes, je slaat alle herinneringen op zonder waarde of juist met teveel waarde. En je pleegt een enorme roofbouw op je mentale gesteldheid door maar steeds te willen geven en geven, door meer met anderen bezig te zijn dan met jou. En daardoor, heb jij in al die jaren ook totaal geen realistisch beeld van jezelf. Ja je weet wat voor persoon dat je bent en dat weet je wel heel goed, dat is wel heel mooi.
Maar van wat je kan, wat van je verwacht wordt, waar je grenzen liggen, waar je rustpunten zouden moeten liggen, hoe je oplaad en hoe je voor jezelf leeft, die dingen die missen bij jou. Bijna letterlijk. Je zit met torenhoge verwachtingen van jezelf, wil jezelf volledig onder controle hebben en je luistert niet eens naar je eigen lichaam, je bent er compleet doof voor. Jouw zelfbescherming treedt pas nu in werking. Pas op dit ogenblik zegt er iets in jou.....hey dit klopt niet, ik kan niet meer. En dat had je eigenlijk al zeker 15 jaar geleden moeten hebben."
Dat was wel even schrikken......maar je herkent jezelf er wel in. Ja het gaat al tijden niet meer.....maar als ik gewoon 2 stappen harder loop dan voel ik dat toch niet? Als ik volledig voor iemand ga, dan ga ik toch ergens voor? Als ik iedere dag gewoon 200% mijn energie gebruik dan beteken ik wat voor de wereld, iemand, of wat dan ook.....en ik ben s avonds zo moe dat dat ellendige denken uit gaat en ik val in slaap.
"Ja Ard, in sommige gevallen werkt dat. En het is een heel normaal iets om een keer te doen als het niet lekker gaat. Niks mis mee. Maar niet om dat je dagelijkse routine te maken. Met deze manier van denken en doen heb je jezelf zo uitgeput, dat zelfs moe zijn niet meer werkt. Dat je ongecontroleerd over alles gaat nadenken en dat je nergens meer de zin van in ziet. Inclusief jezelf.
Je hersenen, je geest, is op dit punt op een volledige overload terecht gekomen en er is al tijden niks leuk meer, geen voldoening, geen doel, geen toekomst. Er is alleen maar heel veel tijd te vullen en door te komen en omdat jij jezelf als zinloos ziet.......wil je daar niet teveel tijd mee doorbrengen. Dat schept alleen maar meer negatieve gedachten. Maar jouw hoofd kan niet anders denken want dat is wat jij jezelf aangeleerd hebt."
Puzzelstukjes vallen wel op zijn plek, maar toch het kwartje is nog stil op zn plek.
Okay, hier voel ik me thuis, hier zie ik wat in. Klik! Totaal ander gedachtenpatroon.
En toen dat min of meer langzaam aan het wegvallen was, en daarna zomaar verdween.....gebeurde er iets in jouw hoofd. Je oude gedachtenpatroon kwam weer terug, en sterker dan ooit. En deze keer oncontroleerbaar. Wat was het eerste wat jij deed, terwijl je geest en ook je lijf het uitschreeuwde van we kunnen nu niet meer? Je ging werken. Gewoon niet toegeven. Bam volop dr tegen aan.
Met welke energie dan? Het resultaat heb je meegemaakt, en overkill in je hoofd.
Ook jouw hoofd heeft grenzen, en jij zit er al jaren overheen.
En dat, dat is heel erg.....maar het valt af te leren, je kan je geest trainen om anders te denken. Dat gaat niet snel en zeker veel moeite kosten. Maar met de juiste hulp, inzet en oefeningen kun jij jouw eigen geest leren om anders met gedachten om te gaan en anders te gaan doen en denken. Het klinkt nu nog heel vaag, maar het kan. Je zult het zelf moeten doen, maar met een intensieve begeleiding hier en de juiste insteek van jouw kant gaat ook jou dat lukken."
Mooi! Na een hele nare preek dacht ik, nu gaan we los!
De gifbeker was nog lang niet leeg.
Er komt een oudere man binnen, echt zo'n prototype professor. Grote witte haardos, hoornen bril, colbert en pantalon aan van een kleur die geen naam heeft (is dat nou blauw, of is dat nou groen of is dat nou paars?). Hele aardige man die mij eens uitgebreid gaat vertellen hoe mijn hersenen chemisch gezien nu werken, en waar we naar toe gaan.
Op dit moment staan ze in standje overkill, en daar gaat ook therapie je niet meer uit krijgen. Dat station is gepasseerd. Je hersenen zitten nu in een ondoorbreekbare cirklel van steeds het denken, en dat zet weer aan tot meer denken en dat kan je nu niet doorbreken ook al zou je het willen. De noodrem is er af.
En de meneer gaat ze afremmen, niet op de noodrem, maar ze in staat brengen om trainbaar te worden. Zodat ik ze kan leren wat ze moeten doen.
Oftewel, medicatie.
Niet dat ik een psychiatrische aandoening heb, maar wel om de hersenen de komende tijd uit niveau stress te halen. De man kwam met een uitleg.
S avonds schrijf ik u 25 mg Quitiapine voor. In hogere dosis wordt dat gebruikt voor mensen met schizofrenie en psychoses. Maar in een lagere dosering zorgt het er voor dat u minder piekert, u geeft zich makkelijker over aan uw lichaam en u vecht niet tegen het idee te slapen. Het remt prikkels en het bevorderd de nachtrust. En een uitgerust lichaam is iets wat u wel kunt gebruiken. Dit middel gaat u net zo lang gebruiken tot u zelf weer kan slapen uit uzelf.
S morgens schrijf ik u 10 mg escitalopram voor, dat is een antidepressiva en dat zal na een tijdje de nare randjes van het doemdenken afhalen. U zult rustiger denken en u zult ruimte in uw hoofd krijgen om over het denken na te denken, met de hulp van hier.
Beide middelen zijn tijdelijk, maar wel voor langere termijn. Net zo lang tot u zelf in staat bent dat te gaan doen wat we nu eerst met medicatie doen. En daar staat vooralsnog geen tijd op. Maar u heeft ze nodig omdat anders uw gedachten met u aan de haal gaan. En dat zal zonde zijn.
U mag in elk geval een week geen auto rijden.
Ow fijn.
U plant elke dag, ieder dagdeel en zorg dat daar regelmaat in zit. Regelmatige tijden voor nu. Want regelmaat in de dag, leert ook regelmaat in de hersenen. Loopt alles onregelmatig dan lopen de hersenen dat ook. Dat wilt u niet dus doe dat gewoon (hij weet vast niet wat voor werk ik doe).
Hmmmm, en daar zit je dan. Toonbeeld van impulsiviteit, en nu moet ik voor de komende weken strak gaan plannen. Naja per dagdeel. Maar toch. En hele vaste slaap en opsta momenten doen.
O ja.....en pillen......
Ik heb gezegd, genoeg is genoeg, ik ga dit doen ongeacht wat de opdracht is......de opdracht is ook medicatie....laat ik me er dan maar aan overgeven ook.
Maar dat je er eerst wat suffig van wordt snap ik nu maar al te goed! Ik ga écht niet autorijden
Met toch ergens wat tegenzin ging ik er naar toe. Pfffff, hoe diep kan een mens zinken dat het tot dit gekomen is? Hoor ik mezelf denken. Tegelijk denk ik, dit is goed, het moet en het moet al heel lang. En net zoals met mijn FAP heb ik hier zo lang mee doorgelopen dat het de hardere oplossing wordt. Tsja, veel leerdoelen, weinig geleerd zullen we maar zeggen.
Wéér een intake
En daar zit je dan, tegenover me een specialistisch psycholoog met naast hem een psychiatrisch verpleegkundige. Slik.We beginnen bij het gewone verhaal, wat ik ondertussen al 4 keer verteld heb. Vier keer met best wel wat moeite. En iedere keer gaat degene er tegenover dieper op in.
Deze man ging tot het bot er op in.
De recente problematiek, de periode van mijn ziekte (waar hij al snel bij door had dat daar het probleem niet het grootst was), mijn jeugd, mijn school. Daadwerkelijk alles en op alles doorvragen. Iedere fase van mijn leven, en wat ik er bij dacht, er bij voelde, wat het met me deed en hoe ik er mee om ging.
Als ik het niet begreep, werd de vraag steeds weer anders geformuleerd tot ik er een antwoord op kon geven. En dat gaat best hard. Ik werd nergens gespaard, en er zat best veel waarvan ik dacht.....maar dat is toch normaal?
Begrijpelijk, maar niet iets wat je altijd moet doen
Na een dik uur werd het teruggekoppeld."Ard, jouw manier van denken is het hele probleem. Je hebt geen aandoening, geen psychiatrisch iets, geen hersenziekte of wat dan ook. Jouw denken, die je jezelf aangeleerd hebt in al die jaren, dat breekt je nu op. Jij denkt jezelf weg, je gaat te vol, je analyseert alles tot in de puntjes, je slaat alle herinneringen op zonder waarde of juist met teveel waarde. En je pleegt een enorme roofbouw op je mentale gesteldheid door maar steeds te willen geven en geven, door meer met anderen bezig te zijn dan met jou. En daardoor, heb jij in al die jaren ook totaal geen realistisch beeld van jezelf. Ja je weet wat voor persoon dat je bent en dat weet je wel heel goed, dat is wel heel mooi.
Maar van wat je kan, wat van je verwacht wordt, waar je grenzen liggen, waar je rustpunten zouden moeten liggen, hoe je oplaad en hoe je voor jezelf leeft, die dingen die missen bij jou. Bijna letterlijk. Je zit met torenhoge verwachtingen van jezelf, wil jezelf volledig onder controle hebben en je luistert niet eens naar je eigen lichaam, je bent er compleet doof voor. Jouw zelfbescherming treedt pas nu in werking. Pas op dit ogenblik zegt er iets in jou.....hey dit klopt niet, ik kan niet meer. En dat had je eigenlijk al zeker 15 jaar geleden moeten hebben."
Dat was wel even schrikken......maar je herkent jezelf er wel in. Ja het gaat al tijden niet meer.....maar als ik gewoon 2 stappen harder loop dan voel ik dat toch niet? Als ik volledig voor iemand ga, dan ga ik toch ergens voor? Als ik iedere dag gewoon 200% mijn energie gebruik dan beteken ik wat voor de wereld, iemand, of wat dan ook.....en ik ben s avonds zo moe dat dat ellendige denken uit gaat en ik val in slaap.
"Ja Ard, in sommige gevallen werkt dat. En het is een heel normaal iets om een keer te doen als het niet lekker gaat. Niks mis mee. Maar niet om dat je dagelijkse routine te maken. Met deze manier van denken en doen heb je jezelf zo uitgeput, dat zelfs moe zijn niet meer werkt. Dat je ongecontroleerd over alles gaat nadenken en dat je nergens meer de zin van in ziet. Inclusief jezelf.
Je hersenen, je geest, is op dit punt op een volledige overload terecht gekomen en er is al tijden niks leuk meer, geen voldoening, geen doel, geen toekomst. Er is alleen maar heel veel tijd te vullen en door te komen en omdat jij jezelf als zinloos ziet.......wil je daar niet teveel tijd mee doorbrengen. Dat schept alleen maar meer negatieve gedachten. Maar jouw hoofd kan niet anders denken want dat is wat jij jezelf aangeleerd hebt."
Puzzelstukjes vallen wel op zijn plek, maar toch het kwartje is nog stil op zn plek.
Maar je kan het dus wel
"En weet je wat het stomme is Ard? Je kan het wel hé. Je hebt een aantal keren de afgelopen maanden gewoon vanuit het niet, zomaar ineens een omschakeling gemaakt naar een goed denkpatroon. Nee niet volmaakt, maar zoals jij vertelde, daar werkte alles ineens prima in je hoofd. Dingen kregen zin, jij kreeg zin, je zag een toekomst en een doel en je hersenen werden rustiger. En in die tijd heb jij een enorme groei meegemaakt. Dat is heel bijzonder voor iemand met jouw gedachtenpatroon. In een bepaalde situatie schakel jij gewoon zomaar over naar hoe je geest zou moeten denken over jou. Zonder moeite ook nog.Okay, hier voel ik me thuis, hier zie ik wat in. Klik! Totaal ander gedachtenpatroon.
En toen dat min of meer langzaam aan het wegvallen was, en daarna zomaar verdween.....gebeurde er iets in jouw hoofd. Je oude gedachtenpatroon kwam weer terug, en sterker dan ooit. En deze keer oncontroleerbaar. Wat was het eerste wat jij deed, terwijl je geest en ook je lijf het uitschreeuwde van we kunnen nu niet meer? Je ging werken. Gewoon niet toegeven. Bam volop dr tegen aan.
Met welke energie dan? Het resultaat heb je meegemaakt, en overkill in je hoofd.
Ook jouw hoofd heeft grenzen, en jij zit er al jaren overheen.
En dat, dat is heel erg.....maar het valt af te leren, je kan je geest trainen om anders te denken. Dat gaat niet snel en zeker veel moeite kosten. Maar met de juiste hulp, inzet en oefeningen kun jij jouw eigen geest leren om anders met gedachten om te gaan en anders te gaan doen en denken. Het klinkt nu nog heel vaag, maar het kan. Je zult het zelf moeten doen, maar met een intensieve begeleiding hier en de juiste insteek van jouw kant gaat ook jou dat lukken."
Mooi! Na een hele nare preek dacht ik, nu gaan we los!
En toen kwam dr nog even een beetje slecht overheen
Maar dat viel tegen. Want na al dat praten hadden ze mij ondertussen ook de stempel licht tot matig suïcidaal opgedrukt.....en tsja, dan moet er dus ook een psychiater bij.De gifbeker was nog lang niet leeg.
Er komt een oudere man binnen, echt zo'n prototype professor. Grote witte haardos, hoornen bril, colbert en pantalon aan van een kleur die geen naam heeft (is dat nou blauw, of is dat nou groen of is dat nou paars?). Hele aardige man die mij eens uitgebreid gaat vertellen hoe mijn hersenen chemisch gezien nu werken, en waar we naar toe gaan.
Op dit moment staan ze in standje overkill, en daar gaat ook therapie je niet meer uit krijgen. Dat station is gepasseerd. Je hersenen zitten nu in een ondoorbreekbare cirklel van steeds het denken, en dat zet weer aan tot meer denken en dat kan je nu niet doorbreken ook al zou je het willen. De noodrem is er af.
En de meneer gaat ze afremmen, niet op de noodrem, maar ze in staat brengen om trainbaar te worden. Zodat ik ze kan leren wat ze moeten doen.
Oftewel, medicatie.
Bring out the big guns
Dus laten we het beestje maar bij naam noemen. Antidepressiva.Niet dat ik een psychiatrische aandoening heb, maar wel om de hersenen de komende tijd uit niveau stress te halen. De man kwam met een uitleg.
S avonds schrijf ik u 25 mg Quitiapine voor. In hogere dosis wordt dat gebruikt voor mensen met schizofrenie en psychoses. Maar in een lagere dosering zorgt het er voor dat u minder piekert, u geeft zich makkelijker over aan uw lichaam en u vecht niet tegen het idee te slapen. Het remt prikkels en het bevorderd de nachtrust. En een uitgerust lichaam is iets wat u wel kunt gebruiken. Dit middel gaat u net zo lang gebruiken tot u zelf weer kan slapen uit uzelf.
S morgens schrijf ik u 10 mg escitalopram voor, dat is een antidepressiva en dat zal na een tijdje de nare randjes van het doemdenken afhalen. U zult rustiger denken en u zult ruimte in uw hoofd krijgen om over het denken na te denken, met de hulp van hier.
Beide middelen zijn tijdelijk, maar wel voor langere termijn. Net zo lang tot u zelf in staat bent dat te gaan doen wat we nu eerst met medicatie doen. En daar staat vooralsnog geen tijd op. Maar u heeft ze nodig omdat anders uw gedachten met u aan de haal gaan. En dat zal zonde zijn.
U mag in elk geval een week geen auto rijden.
Ow fijn.
Rust en regelmaat. Ow en wandelen.
Verder gaat u voor elke dag een planning maken. 22:00 uur op bed, even voor achten er af. S ochtens een wandeling, s avonds een wandeling en tussen 13:00 en 14:00 doet u niks. Daar krijgt u tips voor hoe u dat moet doen want alleen kan u dat toch niet, maar toch moet het.U plant elke dag, ieder dagdeel en zorg dat daar regelmaat in zit. Regelmatige tijden voor nu. Want regelmaat in de dag, leert ook regelmaat in de hersenen. Loopt alles onregelmatig dan lopen de hersenen dat ook. Dat wilt u niet dus doe dat gewoon (hij weet vast niet wat voor werk ik doe).
Hmmmm, en daar zit je dan. Toonbeeld van impulsiviteit, en nu moet ik voor de komende weken strak gaan plannen. Naja per dagdeel. Maar toch. En hele vaste slaap en opsta momenten doen.
O ja.....en pillen......
Ik heb gezegd, genoeg is genoeg, ik ga dit doen ongeacht wat de opdracht is......de opdracht is ook medicatie....laat ik me er dan maar aan overgeven ook.
Maar dat je er eerst wat suffig van wordt snap ik nu maar al te goed! Ik ga écht niet autorijden
Reacties
Een reactie posten