The only way is up! (Het positieve toch maar steeds proberen te zien, desnoods dwing je jezelf daar toe)

Jawel, weer een heel openhartig stuk over hoe het gaat.

Maar hoe gaat het dan? Tsja, heel eerlijk weet ik daar zelf ook het antwoord niet zo op. Ergens denk ik ook omdat ik de interesse in hoe het mij gaat totaal verloren ben de afgelopen tijd. Ik ben, en verder kom ik soms niet. De volledige overkill aan denken en herinneringen die maar blijven vreten hebben me een soort van numb gemaakt. Totaal gevoelloos op sommige momenten, hypergevoelig op de andere momenten. Niet de comforatbly numb van Pink Floyd, meer de andere variant.

En is dat erg? Ik denk van wel.
Afgelopen weekend werd mij maar weer eens heel erg duidelijk dat mijn emoties soms de overhand krijgen en ik ze domweg niet in de hand hou. Ik moet forceren, en forceren kost energie. En energie heb je niet altijd.
En als er dan zomaar ineens steeds de stem komt die zegt: Het is genoeg nu, stop! Dan kost dat ook energie om daar weerstand aan te geven. En ook die energie ebt weg.

Heel erg diep, zo diep dat ik ook niet weet waar

Dus ik heb vanmorgen toch weer contact opgenomen met het GGZ. Het hoofdstuk schaamte ligt al ver achter me. Sterker nog, ik merk dat ik zo erg neig naar zelfbehoud ondanks alles wat me somber en negatief maakt, dat ik er trots op ben ergens. Ja ik loop bij het GGZ, ja ik praat met psychologen en krijg therapie. Nee dat is geen pretje, maar ja dit doe ik nou eindelijk eens voor mij.
Na jaren alles maar opgepropt te hebben en gewoon geen enkele ruimte geven aan wat ik voel is het er uit gekomen.
Ik wil gewoon een normaal leven, eentje waar ikzelf belangrijk in ben voor mij. Eentje waar ik weet wat ik kan, wil en vooral waar mijn grens ligt.

Vanmorgen een heel goed gesprek gehad met een van mijn therapeuten. Een heftig gesprek, maar een goede. Hij zei ook "Het zit heel diep in je, ergens zit iets wat jij niet verwerkt hebt en wegdrukt en dat beïnvloed alles in jou. Dat heeft nooit een plek gekregen en er is de laatste jaren alleen maar meer bij gekomen. En dat brengt die hele nare en negatieve spiraal in jou los en op dit ogenblik zit je volledig op het diepste punt waar je maar kan zijn. Het punt waarop je zelf bijna geen weerstand kan geven aan welke negatieve gedachte ook."

En hij heeft gelijk. Natuurlijk het is zijn werk, maar ik zie het zelf ook in. Er is maar een etage dieper zinken dan dit en zo ver wil ik het niet laten komen. De vraag hoe het ooit zo ver heeft kunnen komen kan ik niet beantwoorden, het is nou eenmaal zo.
En ja het zit diep, zo diep dat ik ook niet weet waar. Ergens in die enorme blinde vlek die ik heb door volledige desinteresse in mezelf. "Laat mij maar, ik red me toch? heb ik altijd gedaan".

De harde aanpak

Mijn beide psychologen hadden al een overleg gehad over mij, Ze wilden wel het normale traject ingaan met 2 gesprekken per week gedurende 12 weken en zien wat het effect er van zou zijn.....maar ze hadden ergens ook wel twijfels of dat wel genoeg zou zijn. Of dat voor mijn problemen wel de juiste manier zou zijn.
Ergens schrok ik heel erg. Die 12 weken zouden al super intensief worden, als dát al niet helpt.....wat is de volgende stap dan?

Nou de volgende stap......die gaan we dus zetten.
Gezien de ontwikkelingen van het afgelopen weekend, zetten ze beiden in op dagbehandeling. Aangezien ik op dit moment op een bepaalde manier een gevaar vorm voor mezelf, de kans op is niet heel groot, maar wel groot genoeg om serieus te nemen, lijkt het hun beter om mij in de dagbehandeling te zetten.

De harde aanpak voor een hard probleem. Mijn somberheid en depressieve aard van de laatste maanden zijn tekenen dat het gewoon grondig aangepakt moet worden.
Dus de komende weken zal ik dagelijks behandeld worden met meerdere vormen van therapie om mijn kop weer te krijgen daar waar hij hoort.

Stempel

En ja, zoiets zet een stempel op je, toch? Je loopt niet alleen in therapie, je het de volgende vorm al te pakken. Je gaat dagelijks heen en blijft daar 7,5 uur per dag.
Das best heftig he, om dat jezelf te realiseren. Ik ben door wat voor reden dan ook, aangekomen op een punt in mijn leven dat ik dus 7,5 uur therapie per dag nodig heb gedurende een x aantal weken om weer daar te zijn waar ik wil zijn. Nee sterker nog, om eerst te weten waar ik wil zijn.....en er dan nog eens komen ook.
Dat is een heel heftig moment voor jezelf. Ik, die dacht alles te kunnen, alles onder controle te hebben, te kunnen doen en laten wat ik wil. Die ik die zo stevig in zijn schoenen staat, die massa's shit over zich heen gekregen heeft en altijd weer op krabbelde......die ik....mijn dierbaarste bezit......die is stuk. En die moet klaar, en dat kost tijd. En daarvoor komt er dus dagelijkse therapie.

Het stempel van GEK had ik al bijna op mezelf gedrukt. Een vol medicatie gepropt persoon die straks half kwijlend mislukte bloemen staat te schilderen op een papiertje. Dat idee. Zo had ik mijn toekomst dus nevernooit voor me gezien.

Mijn laatste visie op een mogelijke toekomst werd me voorgehouden om samen door dit leven te gaan, hoe kut de situatie om ons heen ook was en de momenten van geluk te nemen en te voelen.
We kunnen stellen dat dat beeld toch wel heel erg buiten beeld geraakt is.

Maar gek ben ik niet. Immers ik heb geen waanideeën, ik heb een redelijk rationeel vermogen, ik kan me staande houden in de maatschappij, en ook al ken ik mijn precieze plek in deze wereld nog niet helemaal, ik weet dat er ook voor mij een plek is om gelukkig te zijn en te groeien. Ik moet hem alleen nog even vinden.

Alleen de nooit stoppende somberheid van de afgelopen maanden, het volledig negatief zelfbeeld en dat eeuwige denken heeft zijn tol geëist. En vanmorgen kwam Charon de tol opeisen.

Niet altijd somber

Nou moet je niet denken dat ik altijd iedere minuut somber ben hoor. ik heb echt wel goede momenten. Ik kan nog altijd prima met mensen praten, lachen, grapjes maken en mijn humor is er niks minder op geworden. Ik ben ook niet altijd negatief in situaties of zie overal het slechte in. Ik zie juist heel veel goeds in dingen en oordeel niet heel snel sowieso.

Maar als het puur op de mij aankomt, hoe ik mezelf zie.....ja dan gaan we de hele sombere kant op, en de negatieve.
Maar weet je? Ook die is niet altijd aanwezig. Vanmiddag heerlijk bij een vriendin gezeten, gepraat, worst gebracht en met de baby daar wat gespeeld. Zelf over dit onderwerp hierboven gepraat en er was geen moment dat ik me somber voelde. Hoe ik me wel voelde weet ik niet, maar zeker niet somber.
En zo zijn er veel meer momenten dat ik gewoon weer de mij ben die ik eigenlijk ben. Maar als ik hele dagen alleen zit dan knapt het. Als ik mezelf teveel belast knapt het. Als ik teveel geef, knapt het.

En weet je, laat ik die 3 dingen nou net heel veel doen.

Tijd om dat maar te doen dan ook he, want vanaf dit moment is er nog maar 1 kant waar je naar toe kan. Omhoog! Uit het diepe donkere nare dal.

Ik ben Ard, en morgen start mijn dagbehandeling van het GGZ. Ik ben niet gek, ik ben geen psychiatrisch patiënt en ik heb geen psychische aandoening. Ik ben gewoon iemand die 37 jaar lang veels teveel gegeven heeft, en nu ga ik leren wat balans is.

Merk jij dat jij soms ook de balans wat kwijt bent? Dat je dingen soms niet meer goed kan plaatsen en dat je opkropt, wegdrukt en wegvlucht. Alleen maar geeft en nooit rust vindt? En kan je verder nog prima uit de voeten met jezelf? Wellicht dat je dan toch even tijd moet zoeken om met iemand te praten. Wellicht is het heel makkelijk te verhelpen, je bent niet gek je bent gewoon jezelf maar je put jezelf uit.
Loop er niet zo lang mee door als ik, want dan komen de hardere dingen op je pad.
En geloof me, zo ver wil je het niet laten komen.
Ik ook niet zelfs, daarom ga ik er aan werken.