Ontelbaar veel puzzelstukjes....en geen een past

Dus, daar zit je dan. Binnenkort tik je de 38 jaar aan. Een leeftijd waarop je toch mag verwachten dat je een redelijke inschatting van jezelf kan maken. Dat je een beetje weet welke kant je leven op gaat, dat je een beetje weet wat je wil en dat je geleerd hebt uit je verleden.
Een leeftijd waarop je dingen bereikt zal moeten hebben, dat je een doel hebt gevonden om na te streven, een plek hebt waar je je thuis voelt.

Theoretisch gezien ben ik over de helft van mijn geschatte levensverwachting. Dan moet je toch weten wat je wil,wat je kan en gewoon een basis hebben voor de persoon in je?

Het zijn vragen, wellicht onderstellingen waar ik geen antwoord op weet of niet weet hoe ik er aan moet voldoen.

Ik kijk terug op mijn verleden. Recent en verder weg.

Voor mij zie ik een enorme bult puzzelstukjes. Allemaal fragmenten uit mijn leven. Allemaal onderdeel van mij.

Ik probeer de puzzel te maken, maar het lijkt wel alsof geen een van de stukjes bij elkaar past.

Wat is het plaatje?

Wat is het plaatje dat deze puzzel moet voorstellen? Ik dacht dat ik het wist. Maar het is nu domweg gissen en maar stukjes aan elkaar leggen. Elke dag weer projecteer ik het mentaal voor me. Nooit lukt het me de puzzel te maken.
Soms schijnen stukjes te passen, je denkt aan de woorden die gezegd zijn, de dingen die gebeurd zijn, en alles wat voor jou toen de waarheid was zoals hij je verteld werd. Het was je wereld en je leefde er in. En waarom zou je er ook aan twijfelen? Het is gebaseerd op woorden en dingen waar je op dat moment niet aan twijfelde. Want als je twijfelt aan die dingen, dan lieg je. Het is waar, het moet toch waar zijn? Want waarom worden ze anders gezegd, en gebeurt er wat er gebeurt?

Maar dan probeer je die stukjes die bij elkaar passen te koppelen aan de andere stukjes die ook bij die fase horen......en ineens past geen enkel stukje meer. Ze vallen uit elkaar en je kijkt er naar.
Hoe kan het dat dit en dit onderdeel is van diezelfde puzzel? Het klopt niet, het rijmt niet, het druist in tegen alles wat je geloofde en wat voor jou waar was.

En dan komt de twijfel ineens. Je wantrouwt jezelf. Waren sommige herinneringen van ver weg dan wel waar? Zijn ze echt zo gebeurd of heeft mijn hoofd ze anders verpakt omdat ik het anders maar niet met rust kon laten?
Is het wel echt zo gebeurd? Kan ik zo ver terug denken en met zekerheid zeggen dat wat ik me voor de geest haal een correcte weergave is van toen? Hoe ver kan ik terugdenken en met zekerheid zeggen....ja zo ging het?

Past niks omdat ik misschien niet wil dat ze passen?

Speelt mijn eigen geest trucjes met mij? Hebben ze dingen verkeerd opgeslagen en passen ze daardoor niet?  Wil ik misschien niet dat ze passen? Het eeuwige denken, malen en piekeren blijft maar gaan en gaan.
Wie ben ik eigenlijk? Als ik alle stukjes los bekijk.....welk beeld schetst het dan? Kan ik daar wat mee? Je voelt je leeg, want die puzzel moet jou zijn....maar dat is hij niet.
De leegte voelt koud aan, hoe kan ik die vullen? In het recente verleden was die leegte ook gevuld. Met alles wat goed was, ja en ook wat slecht was maar je kon er mee leven. En dan ineens komt er een tornado door je heen. Je zag hem niet aankomen, volledig onverwacht....nog steeds voel je de impact. Elke dag.

En de puzzel viel uit elkaar.

Nee het is niemand zijn schuld behalve de jouwe. Je deed het verkeerd. Ergens wist je dat die puzzel helemaal niet zo goed was gelegd. Sommige stukken werden in elkaar geramd en met duct tape hield je de boel bij elkaar.
Je had zelf geen enkel idee hoe kwetsbaar je was en hoe fragiel alles er bij hing. Je kon het voor jezelf wel wegduwen. Maar helemaal weg was het nooit.

Maar je geloofde het allemaal wel, jouw puzzel kon je wegduwen en geloven in een nieuw begin. Gewoon helemaal geen puzzelstukjes meer maar een heel klaar plaatje. De contouren dan, die waren uitgezet. Hoe het geheel er precies kwam uit te zien was onbekend. Maar er was een plaatje, dus is er hoop.

Niet meer naar die rare puzzel kijken die er maar een beetje stom bijhangt.

Heb ik ooit in mezelf geloofd?

En dan vraag je je af he.....als je zo eens kijkt naar wat er nu allemaal gebeurd is. Heb ik ooit in mezelf geloofd? Of heb ik me laten leven af en toe? Niet bewust, maar gewoon, zonder dat iemand het weet, zelfs jijzelf niet?
Nee vast niet. Ik heb heel bewust dingen gedaan omdat ik tot de dag van vandaag er in geloof dat ze de juiste beslissing waren voor dat moment.
Of is dat ook goedpraten?

Heb ik ooit écht geloofd dat er voor mij ook dat plekje is waar ik gelukkig kan zijn, waar alles automatisch gaat en waar voelen intens is en je een thuis hebt?
Of gunde ik diep vanbinnen mezelf dat niet en heb ik daardoor alles in het honderd laten lopen?

Wat gun ik mezelf eigenlijk? En dan echt, ik weet echt wel wat ik heel graag wil.....maar gun ik het mezelf wel? Diep van binnen, om dat te hebben?

Hele complexe gevoelens maken zich meester van me en ik weet dat ik de komende tijd daar nooit een antwoord op zal vinden. Tenminste niet met deze manier van denken.

Dat anders denken

Het gaat een lange weg worden om dat allemaal goed  op een rij te krijgen. De hoop dat het lukt is er, het geloof neemt helaas wat af.
Dat wat ze specialistische hulp noemen, kwam op mij meer over als een lichtere aanpak dan dat er gepland stond. In een groep werken aan jezelf met af en toe persoonlijke coaching. Heel veel gericht op grip op je leven krijgen in de vorm van bezigheden en interactie met anderen.
Maar daar ligt voor mijn gevoel mijn probleem niet. Ik zie niet in hoe dat mij anders kan leren met mijn gedachten om te gaan. Om mij te helpen deze enorme puzzel op te lossen.......of me de kracht en vorm van denken geeft die zegt "gooi alles gewoon weg, geef het geen waarde en begin overnieuw".

Want beiden kan ik niet. Niet zelf.
Er is niks ergers dan sceptisch te zijn over een plan waarvan iedereen zegt: dat hebben de mensen die er verstand van hebben voor je bedacht.
Ik weet dat ik ergens moet beginnen, en dat ik het allemaal over me heen moet laten komen.

Ik had alleen gehoopt dat er ook naar de chaos in mijn hoofd gekeken werd, en niet alleen naar hoe ik functioneer. Ik functioneer namelijk best wel goed. Voor iemand met de diagnose depressie, burn out (ja en licht tot matig suïcidaal) voldoe ik tegelijk ook niet aan de diagnose. Ik zit niet elke dag op de bank te huilen. Toegegeven er zijn echt momenten dat ik natte ogen heb. Maar ik zonder me niet af, ik zoek hulp en ik pak aan. Want aanpakken......dat is wat ik altijd doe.

Ik kan oprecht lachen, er zijn ook echt genoeg momenten dat ik niet zwart denk en ik onderneem ook echt wel dingen.

Maar die oncontroleerbare chaos van denken in mijn hoofd, dáár zit het probleem. En dat wil ik graag leren controleren. En dan het liefst zelf, zonder medicatie. En dat is een hele lange weg.

En daarna komt er een nog langere weg.
Ik noem het "de rest van mijn leven", en die zou ik toch echt graag willen doorbrengen met iemand die ik heel graag mag en snap en liefheb en altijd op kan bouwen. En die iemand moet ikzelf zijn.

En dat ben ik nu simpelweg niet. Dat ga ik worden.