Die andere vorm van "zelfbescherming"
Gisteren werd ik best duf wakker, het slaapmiddel had zijn werk goed gedaan.
De andere medicatie had ook best een suffige uitwerking op me. Mijn nachtrust was vreemd, maar goed. Wakker van de wekker, dat was ook al tijden niet gebeurd.
Afgelopen nacht was het inslapen toch weer een probleem. Ik weet, het middel heeft een paar weken nodig om te werken, maar toch het koste moeite.
Wakker voor de wekker aan, niet heel veel eerder, maar toch.
Ontbijten, kattenbak verschonen, douchen en wandelen. Want dat moet. Bewegen is ook wel goed, maar ergens zie ik het als nutteloos tijdverdrijf. Daar sjouw je dan, via de koffiestop op je werk weer naar je huis. 2,5 Uur voorbij en bij schatting 11 kilometer verder. Terug op dezelfde plaats.
Het voelt allemaal een beetje leeg en doelloos. Ja de zon schijnt, ja het is mooi weer, ja de vogels fluiten (zelfs in de stad) en ergens denk ik.....dus? En nu? Weer 2,5 uur verspild. Doe ik dit voor mezelf?
Aan de andere kant....wat moet ik anders met mijn tijd? Het zelf invullen voor mezelf is iets wat ik niet gewend ben, en simpelweg ook niet kan. Die conclusie is hard, maar waar.
"Mijn tijd" heb ik nooit gehad. Iets puur voor mezelf doen? Ik doe ze soms wel hoor, maar dan is het tijdsdoding. Ja ik ben ook blij met de dingen die ik dan doe, das waar. Maar anders blij. Weer een uur doorgekomen. Dat idee.
Ik kijk nog eens naar het kwartje, nope, geen beweging te ontdekken.
Naja voldoening? Gewoon bezigheid en tsja...mensen. ik kom niet verder als dat.
Op dit moment is alles leeg. Prikkels komen soms keihard binnen, en soms totaal niet.
Het valt allemaal wel mee? Wat is meevallen eigenlijk. En wat is allemaal?
Allemaal vragen en mijn geest besluit dat er teveel vragen zijn.
Waarom analyseer ik alles ook zo? Ik was toch ooit heel simpel? Hmmm misschien was ik dat nooit en altijd wel heel complex. Te complex voor mezelf?
Weet je, zeg ik, dit heeft geen zin zo.
Blijkbaar ben ik verre van klaar om weer voor 100% in dat leven dat ik had te stappen. Want mij kennende wordt dat toch weer 500% geven, 0% nemen.
Maar wat valt te leren? Je beseft je ineens dat je daadwerkelijk geen enkele voorstelling kan maken van wat er te leren valt. Dat je weet dat je vast zit in je manier van denken, maar je ook niet zal weten hoe je dan anders moet denken.
Ik bedoel, sta zelf eens stil bij hoe je denkt. Das raar he? Wat jij denkt is toch jouw manier van doen? dat komt ergens weg.....maar waar en hoe?
Het hele concept blijft maar vaag voor me, en ik doe hard mijn best er niet aan te denken.
Raar toch hoe het hoofd werkt.
Ik hoop dat ze me goede handvaten geven, want met een beetje wandelen doodt ik tijd, maar niet dat denken.
Ik denk aan wat een vriendin mij laatst zei. Dat zei een psychiater ooit heeft horen zeggen: "De menselijke geest is zo complex, dat het eigenlijk een wonder is dat het zo vaak goed gaat".
Tsja, daar kan ik best wat bij voorstellen.
De mijne is zeker complex, en dat hele idee van anders denken.......het blijft maar een ver van mn bed show hoor. Ik wil het heel graag......al weet ik dus totaal niet wat ik wil. Ja anders denken....maar hoe en wat? Das blanco.
Laat me maar gewoon weer werken. Das mijn zelfbescherming. Doen.
En dat heeft me hier gebracht.
Dus eigenlijk is mijn zelfbeschermingsstand al verkeerd.
Steeds dat denken aan denken he, benieuwd hoe ze me dat gaan afleren....naja hoe IK mij dat ga afleren.
De andere medicatie had ook best een suffige uitwerking op me. Mijn nachtrust was vreemd, maar goed. Wakker van de wekker, dat was ook al tijden niet gebeurd.
Afgelopen nacht was het inslapen toch weer een probleem. Ik weet, het middel heeft een paar weken nodig om te werken, maar toch het koste moeite.
Wakker voor de wekker aan, niet heel veel eerder, maar toch.
Ontbijten, kattenbak verschonen, douchen en wandelen. Want dat moet. Bewegen is ook wel goed, maar ergens zie ik het als nutteloos tijdverdrijf. Daar sjouw je dan, via de koffiestop op je werk weer naar je huis. 2,5 Uur voorbij en bij schatting 11 kilometer verder. Terug op dezelfde plaats.
Waar doe ik dit voor?
Het kwartje blijft muurvast op zijn plek liggen. Waar doe ik dit voor? Beetje sjouwen en kijken. "Trainen in het nu door gewoon te kijken en te benoemen voor jezelf wat je ziet", tsja mooie gedachte maar na 3 minuten wordt ik er al gek van. Ik wil niet in nu zijn, ik wil gewoon weer zover zijn dat ik aan het werk kan en vooral doen. Heel veel doen.Het voelt allemaal een beetje leeg en doelloos. Ja de zon schijnt, ja het is mooi weer, ja de vogels fluiten (zelfs in de stad) en ergens denk ik.....dus? En nu? Weer 2,5 uur verspild. Doe ik dit voor mezelf?
Aan de andere kant....wat moet ik anders met mijn tijd? Het zelf invullen voor mezelf is iets wat ik niet gewend ben, en simpelweg ook niet kan. Die conclusie is hard, maar waar.
"Mijn tijd" heb ik nooit gehad. Iets puur voor mezelf doen? Ik doe ze soms wel hoor, maar dan is het tijdsdoding. Ja ik ben ook blij met de dingen die ik dan doe, das waar. Maar anders blij. Weer een uur doorgekomen. Dat idee.
Ik kijk nog eens naar het kwartje, nope, geen beweging te ontdekken.
Het valt allemaal wel mee, laat me maar gewoon weer werken
En dan denk ik gewoon......het valt toch allemaal wel mee? Ik bedoel de neiging om volledig te stoppen is weer een stuk verder weg geduwd. Ik weet dat dat niet de oplossing is, dat wist ik ook wel. Laat me maar weer gewoon werken, gewoon dat doen. Omdat ik anders ook niet weet wat ik moet doen. In werk vindt ik ergens een soort van voldoening.Naja voldoening? Gewoon bezigheid en tsja...mensen. ik kom niet verder als dat.
Op dit moment is alles leeg. Prikkels komen soms keihard binnen, en soms totaal niet.
Het valt allemaal wel mee? Wat is meevallen eigenlijk. En wat is allemaal?
Allemaal vragen en mijn geest besluit dat er teveel vragen zijn.
Waarom analyseer ik alles ook zo? Ik was toch ooit heel simpel? Hmmm misschien was ik dat nooit en altijd wel heel complex. Te complex voor mezelf?
Weet je, zeg ik, dit heeft geen zin zo.
Blijkbaar ben ik verre van klaar om weer voor 100% in dat leven dat ik had te stappen. Want mij kennende wordt dat toch weer 500% geven, 0% nemen.
Het valt te leren
Het valt te leren zeiden ze.Maar wat valt te leren? Je beseft je ineens dat je daadwerkelijk geen enkele voorstelling kan maken van wat er te leren valt. Dat je weet dat je vast zit in je manier van denken, maar je ook niet zal weten hoe je dan anders moet denken.
Ik bedoel, sta zelf eens stil bij hoe je denkt. Das raar he? Wat jij denkt is toch jouw manier van doen? dat komt ergens weg.....maar waar en hoe?
Het hele concept blijft maar vaag voor me, en ik doe hard mijn best er niet aan te denken.
Raar toch hoe het hoofd werkt.
Ik hoop dat ze me goede handvaten geven, want met een beetje wandelen doodt ik tijd, maar niet dat denken.
Ik denk aan wat een vriendin mij laatst zei. Dat zei een psychiater ooit heeft horen zeggen: "De menselijke geest is zo complex, dat het eigenlijk een wonder is dat het zo vaak goed gaat".
Tsja, daar kan ik best wat bij voorstellen.
De mijne is zeker complex, en dat hele idee van anders denken.......het blijft maar een ver van mn bed show hoor. Ik wil het heel graag......al weet ik dus totaal niet wat ik wil. Ja anders denken....maar hoe en wat? Das blanco.
Laat me maar gewoon weer werken. Das mijn zelfbescherming. Doen.
En dat heeft me hier gebracht.
Dus eigenlijk is mijn zelfbeschermingsstand al verkeerd.
Steeds dat denken aan denken he, benieuwd hoe ze me dat gaan afleren....naja hoe IK mij dat ga afleren.
Reacties
Een reactie posten