De donkere kant
Natuurlijk, ik probeer in het positieve te denken. Tenminste dat is wat ik mezelf vertel, en steeds vaker ook.
Maar soms, som lukt het maar niet en komt alles dubbel hard binnen, krijgen dingen geen plek en maal je maar en maal je maar.
Nergens vind ik een antwoord, en vragen blijven komen. Zoveel dingen die niet afgesloten zijn, zoveel antwoorden die ik zoek maar nooit zal vinden.
En wat zoek ik? Voornamelijk rust in mijn hoofd, zeker nu. Hij maakt overuren en ik hou het niet bij.
Niks komt binnen en mijn gedachten worden steeds donkerder en de controle is ver te zoeken.
Waarom overkomt mij dit op deze manier? De schuldige vingen gaat al snel naar mezelf, maar de zelf analyse is natuurlijk niet toepasbaar. Je hoofd zit totaal verkeerd dus wat denk je te bereiken. Laat het toch! Het is wat het is, je zult door moeten en er zullen nooit antwoorden komen.
Hoezo? Spelen mijn gevoelens geen rol dan? Is er geen enkele ruimte om eens stil te staan wat het met iemand doet? Het geeft je het gevoel van volledig waardeloos te zijn, is dit dan wat ik ben? Een middel om iets te vinden, middel uitgewerkt, middel weg en de gedachten er bij ook? Want wat heb je er nu aan? Nu is alles anders?
Je weet dat het niet zo bedoeld is dus je probeert het van je af te zetten.
Ik moet? Hmmmm, ik heb nooit tegen iemand gezegd hoe ze moeten denken, ik zoek meer het dialoog op want dan kan je dieper in op de dingen. Niemand heeft het goed en niemand heeft het fout, dat is een beetje mijn kijk denk ik.
De tornado woedt als een malle door het koppie heen en de ene nare gedachte volgt de andere op. Waarom? Waarom waarom?
Iets niet kunnen afsluiten op een voor jou begrijpbare manier is iets wat hele nare dingen met je doet. Dat is ook wat de psycholoog tegen me zij. Er zitten redelijk wat onafgesloten dingen in je hoofd en ze nemen je over. De laatste was de druppel, de trigger. Er gebeurd iets wat je niet op die manier zag aankomen. Al je gevoel gaf je een heel ander beeld en dan gebeurd er iets op een totaal voor jou onverwachte manier en rijt het alle wonden in je open.
Dat zijn er nogal wat.
Je twijfelt aan alle dingen die je ooit afgesloten hebt voor je gevoel en komt tot de conclusie dat die waarschijnlijk ook allemaal jouw schuld zijn. Het is geen rouw, het iets wat vele malen dieper in je zit en het moet er allemaal uit. Je voelt je niet alleen totaal oneerlijk en onterecht behandeld, in heel veel gevallen is dat ook zo en dan kun je ze ook voor je gevoel niet goed afsluiten. Dan jagen ze je na.
Ongeacht de reden, die speelt nu even niet mee, je moet nu kijken wat het voor jou is. En zeker niet wat een ander zegt wat het voor je moet zijn. Iemand anders kan niet voor jou bepalen hoe jij dingen moet zien. Dat recht heeft niemand, zelfs ik als psycholoog niet zei ze. Ik ga samen met jou werken aan de oplossing en dan vinden we daar een manier van kijken in. Maar moeten werkt niet. Dan begeef je je op een gevaarlijk pad want dan projecteer jij jouw beeld op de ander, in plaats van samen met de ander aan dat beeld werken. Aan alles valt te werken, en soms is dat gewoon loodzwaar. Maar soms he, soms moet je gewoon ook eens iets voor een ander doen. Je laten verplichten tot een manier van denken die een ander je oplegt is niet de oplossing.
Het is alsof ik tegelijk met twee voeten op het gaspedaal sta en twee voeten op de rem. HSP noemde ze het, hoog sensitief persoon. En dan de senatiezoeker variant, de HSS. Ik mocht de sensatiezoeker gelijk vergeten.
Het is een vrij nieuwe term en hij geeft eigenlijk niet aan dat je een adrenalinejunk bent. Je zoekt sensatie en prikkels, contact en vooral je beleefd emoties heel erg intens en slaat alles op.Je hebt behoefte aan uitdagingen en rust tegelijk en die tweestrijd is heel moeilijk als je niet weet hoe je er mee om moet gaan.
Nou ben ik niet de tekstbook HSS, maar er is ook geen maat op schijnt. En de kans is er ook dat ik het niet ben maar wel heel veel trekjes van hebt. Bevestiging zoeken in alles, vasthouden aan wat bevestigd is en de "drang" om te geven.
Maar die donkere kant he, die neemt steeds meer over merk ik. Gedachten stoppen niet en blijven maar komen zonder er een rem op te vinden. En met de gedachten de herinneringen en de grote vraag waarom? Waarom is het als dit en dit en dit gebeurd en gezegd wordt, dat en dat de uitkomst? Die dingen passen gewoon niet bij elkaar! Er is geen enkele lijn in te zien.
Behalve dan de lijn dat het allemaal mijn schuld is.
Als ik beter mijn best gedaan had, dan was het anders gegaan.
De donkere kant in mij is de kant waar ik eerlijk gezegd erg bang voor ben, en heeft me in mijn hoofd anders gemaakt dan ik mezelf ken. Ieder grammetje positiviteit wordt volledig de grond in geboord. De tornado raast, en hij raast superhard. Raakt me overal en dan zegt die donkere kant: zie je, alles is jouw schuld, jij kan dit niet aan. Wil je dr uit? Doe dat dan gewoon, want wil je dit nu echt elke dag meemaken? Ik dacht het ook niet. Je hebt je gedachten niet onder controle, andersom wel en het mat je in hoog tempo af.
De wil om weerstand te geven neemt elke dag af en je vraagt je af hoe lang het nog duurt voor je jezelf volledig verliest.
Aan de andere kant....zo lang je denkt dat je gek aan het worden bent, ben je het nog niet is mij verteld door de hele aardige mensen van Sensoor.
Die vertellen me ook dat het allemaal heel normaal is dat ik nu zo zit en dat het met wat er allemaal gebeurd is een hele natuurlijke reactie is.
Er is hulp nodig, maar je bent niet onbehandelbaar. Gelukkig vermijden ze de oneliners die iedereen op me afvuurt en dat alleen is al fijn.
Maar toch is ook hun advies.....meldt dit bij je huisarts morgen. Je bent geen zeur en je hebt echt wel wat.
Dus tsja.....ergens voel ik me nog steeds gek hoor
Maar soms, som lukt het maar niet en komt alles dubbel hard binnen, krijgen dingen geen plek en maal je maar en maal je maar.
Nergens vind ik een antwoord, en vragen blijven komen. Zoveel dingen die niet afgesloten zijn, zoveel antwoorden die ik zoek maar nooit zal vinden.
En wat zoek ik? Voornamelijk rust in mijn hoofd, zeker nu. Hij maakt overuren en ik hou het niet bij.
Niks komt binnen en mijn gedachten worden steeds donkerder en de controle is ver te zoeken.
Waarom overkomt mij dit op deze manier? De schuldige vingen gaat al snel naar mezelf, maar de zelf analyse is natuurlijk niet toepasbaar. Je hoofd zit totaal verkeerd dus wat denk je te bereiken. Laat het toch! Het is wat het is, je zult door moeten en er zullen nooit antwoorden komen.
Je moet
Het ergste is wanneer er dan gezegd wordt tegen je: Ik wil dat je het zo ziet, je moet anders gaan denken dus denk anders en zie het zo want zo is het.Hoezo? Spelen mijn gevoelens geen rol dan? Is er geen enkele ruimte om eens stil te staan wat het met iemand doet? Het geeft je het gevoel van volledig waardeloos te zijn, is dit dan wat ik ben? Een middel om iets te vinden, middel uitgewerkt, middel weg en de gedachten er bij ook? Want wat heb je er nu aan? Nu is alles anders?
Je weet dat het niet zo bedoeld is dus je probeert het van je af te zetten.
Ik moet? Hmmmm, ik heb nooit tegen iemand gezegd hoe ze moeten denken, ik zoek meer het dialoog op want dan kan je dieper in op de dingen. Niemand heeft het goed en niemand heeft het fout, dat is een beetje mijn kijk denk ik.
Tornado
Maar je neemt het wel mee, denk ik verkeerd? Ja, zeker weten want ik kan niet verder met deze manier van denken. Maar het is niet zo simpel van "gewoon anders denken". Als ik dat kon had ik het al gedaan.De tornado woedt als een malle door het koppie heen en de ene nare gedachte volgt de andere op. Waarom? Waarom waarom?
Iets niet kunnen afsluiten op een voor jou begrijpbare manier is iets wat hele nare dingen met je doet. Dat is ook wat de psycholoog tegen me zij. Er zitten redelijk wat onafgesloten dingen in je hoofd en ze nemen je over. De laatste was de druppel, de trigger. Er gebeurd iets wat je niet op die manier zag aankomen. Al je gevoel gaf je een heel ander beeld en dan gebeurd er iets op een totaal voor jou onverwachte manier en rijt het alle wonden in je open.
Dat zijn er nogal wat.
Je twijfelt aan alle dingen die je ooit afgesloten hebt voor je gevoel en komt tot de conclusie dat die waarschijnlijk ook allemaal jouw schuld zijn. Het is geen rouw, het iets wat vele malen dieper in je zit en het moet er allemaal uit. Je voelt je niet alleen totaal oneerlijk en onterecht behandeld, in heel veel gevallen is dat ook zo en dan kun je ze ook voor je gevoel niet goed afsluiten. Dan jagen ze je na.
Ongeacht de reden, die speelt nu even niet mee, je moet nu kijken wat het voor jou is. En zeker niet wat een ander zegt wat het voor je moet zijn. Iemand anders kan niet voor jou bepalen hoe jij dingen moet zien. Dat recht heeft niemand, zelfs ik als psycholoog niet zei ze. Ik ga samen met jou werken aan de oplossing en dan vinden we daar een manier van kijken in. Maar moeten werkt niet. Dan begeef je je op een gevaarlijk pad want dan projecteer jij jouw beeld op de ander, in plaats van samen met de ander aan dat beeld werken. Aan alles valt te werken, en soms is dat gewoon loodzwaar. Maar soms he, soms moet je gewoon ook eens iets voor een ander doen. Je laten verplichten tot een manier van denken die een ander je oplegt is niet de oplossing.
De donkere kant
En toch, na de bemoedigende woorden neemt de donkere kant het weer over. De kant die ik blijkbaar heb, maar nog nooit zo heb ervaren. Hij is getriggerd en goed ook. Hetgeen wat ik altijd onder controle had, wat ook nooit echt mij belemmerde en waar ik eigenlijk nooit weet van had......is los. En gaat goed tekeer in mijn hoofd.Het is alsof ik tegelijk met twee voeten op het gaspedaal sta en twee voeten op de rem. HSP noemde ze het, hoog sensitief persoon. En dan de senatiezoeker variant, de HSS. Ik mocht de sensatiezoeker gelijk vergeten.
Het is een vrij nieuwe term en hij geeft eigenlijk niet aan dat je een adrenalinejunk bent. Je zoekt sensatie en prikkels, contact en vooral je beleefd emoties heel erg intens en slaat alles op.Je hebt behoefte aan uitdagingen en rust tegelijk en die tweestrijd is heel moeilijk als je niet weet hoe je er mee om moet gaan.
Nou ben ik niet de tekstbook HSS, maar er is ook geen maat op schijnt. En de kans is er ook dat ik het niet ben maar wel heel veel trekjes van hebt. Bevestiging zoeken in alles, vasthouden aan wat bevestigd is en de "drang" om te geven.
Maar die donkere kant he, die neemt steeds meer over merk ik. Gedachten stoppen niet en blijven maar komen zonder er een rem op te vinden. En met de gedachten de herinneringen en de grote vraag waarom? Waarom is het als dit en dit en dit gebeurd en gezegd wordt, dat en dat de uitkomst? Die dingen passen gewoon niet bij elkaar! Er is geen enkele lijn in te zien.
Behalve dan de lijn dat het allemaal mijn schuld is.
Als ik beter mijn best gedaan had, dan was het anders gegaan.
De donkere kant in mij is de kant waar ik eerlijk gezegd erg bang voor ben, en heeft me in mijn hoofd anders gemaakt dan ik mezelf ken. Ieder grammetje positiviteit wordt volledig de grond in geboord. De tornado raast, en hij raast superhard. Raakt me overal en dan zegt die donkere kant: zie je, alles is jouw schuld, jij kan dit niet aan. Wil je dr uit? Doe dat dan gewoon, want wil je dit nu echt elke dag meemaken? Ik dacht het ook niet. Je hebt je gedachten niet onder controle, andersom wel en het mat je in hoog tempo af.
De wil om weerstand te geven neemt elke dag af en je vraagt je af hoe lang het nog duurt voor je jezelf volledig verliest.
Aan de andere kant....zo lang je denkt dat je gek aan het worden bent, ben je het nog niet is mij verteld door de hele aardige mensen van Sensoor.
Sensoor
En dat is dus iets wat ik nooit gedaan heb, maar het helpt wel voor even. Sensoor bellen. Een instelling waar mensen naar toe kunnen bellen als je het echt niet meer ziet zitten. Hele aardige mensen die luisteren, en dat heel goed kunnen ook.Die vertellen me ook dat het allemaal heel normaal is dat ik nu zo zit en dat het met wat er allemaal gebeurd is een hele natuurlijke reactie is.
Er is hulp nodig, maar je bent niet onbehandelbaar. Gelukkig vermijden ze de oneliners die iedereen op me afvuurt en dat alleen is al fijn.
Maar toch is ook hun advies.....meldt dit bij je huisarts morgen. Je bent geen zeur en je hebt echt wel wat.
Dus tsja.....ergens voel ik me nog steeds gek hoor
Reacties
Een reactie posten