Revalideren is topsport
Zoals sommigen wel weten ben ik 12 december geopereerd in het UMCG aan mijn darmen (verwijdering dikkedarm en endeldarm, aanleg tijdelijk stoma en pouch), en ben ik ondertussen alweer redelijk op weg naar het moment dat het allemaal nog goed was.
6 Weken na de ingreep begon ik alweer rustig aan met werken en mn sociale leventje op te pakken, en als we dit schrijven heb ik mn eerste 2 weken op 100% er alweer op zitten op t werk.
Klinkt allemaal goed, maar soms moet je wel even inhouden en eens proberen zo objecjectief mogelijk te kijken hoe het nu écht gaat. En soms is dat het zwaarste van het hele revalidatieproces.
Afgelopen week heb ik mijn eerste 3 nachtdiensten gedraaid, en dan kom je er toch weer even achter dat je lichaam totaal anders reageerd op alles dan voor de ingreep.
Eerlijk toegegeven is dat natuurlijk volkomen logisch, maar dat erkennen is toch niet zo simpel als t lijkt.
Ik ben kortom helemaal gesloopt en vandaag is t geen dag om veel te ondernemen. Jammer? Wellicht maar wel weer een wijze les geleerd. Je kan niet zomaar aannemen dat het "ineens" allemaal weer normaal gaat zo snel als je wat meer kan dan het rustig aan tempo van de afgelopen weken.
Revalideren is topsport, en bij topsport hoort ook vallen en opstaan, ook wel de leermomenten genoemd.
Voorheen was het heel simpel voor me, alles geven wat je hebt, op 200% er tegen aan gaan en dan komt het wel goed. He ondertussen geleerd dat dat er de komende tijd niet meer in zit.
Ik zal toch echt op zoek moeten naar de balans tussen werk en privé en ook de prioriteiten stellen daarbinnen.
Nu dus op zoek naar hoe ik mn werken, scouting, sociaal leven, huishouden, en andere dingen die ik vast vergeet kan combineren met mn nieuwe lichaam en op zoek naar de juiste prioriteiten daarin.
Het is nog wel moeilijk omdat ik alles gewoon weer wil doen, maar helaas dat zit er nog niet in dus.
Net als topsport bereik je dat maar op 1 manier en dat is keihard trainen.
Er is dus werk genoeg aan de winkel de komende tijd! Gelukkig hou ik van een uitdaging
6 Weken na de ingreep begon ik alweer rustig aan met werken en mn sociale leventje op te pakken, en als we dit schrijven heb ik mn eerste 2 weken op 100% er alweer op zitten op t werk.
Klinkt allemaal goed, maar soms moet je wel even inhouden en eens proberen zo objecjectief mogelijk te kijken hoe het nu écht gaat. En soms is dat het zwaarste van het hele revalidatieproces.
Afgelopen week heb ik mijn eerste 3 nachtdiensten gedraaid, en dan kom je er toch weer even achter dat je lichaam totaal anders reageerd op alles dan voor de ingreep.
Eerlijk toegegeven is dat natuurlijk volkomen logisch, maar dat erkennen is toch niet zo simpel als t lijkt.
Ik ben kortom helemaal gesloopt en vandaag is t geen dag om veel te ondernemen. Jammer? Wellicht maar wel weer een wijze les geleerd. Je kan niet zomaar aannemen dat het "ineens" allemaal weer normaal gaat zo snel als je wat meer kan dan het rustig aan tempo van de afgelopen weken.
Revalideren is topsport, en bij topsport hoort ook vallen en opstaan, ook wel de leermomenten genoemd.
Voorheen was het heel simpel voor me, alles geven wat je hebt, op 200% er tegen aan gaan en dan komt het wel goed. He ondertussen geleerd dat dat er de komende tijd niet meer in zit.
Ik zal toch echt op zoek moeten naar de balans tussen werk en privé en ook de prioriteiten stellen daarbinnen.
Nu dus op zoek naar hoe ik mn werken, scouting, sociaal leven, huishouden, en andere dingen die ik vast vergeet kan combineren met mn nieuwe lichaam en op zoek naar de juiste prioriteiten daarin.
Het is nog wel moeilijk omdat ik alles gewoon weer wil doen, maar helaas dat zit er nog niet in dus.
Net als topsport bereik je dat maar op 1 manier en dat is keihard trainen.
Er is dus werk genoeg aan de winkel de komende tijd! Gelukkig hou ik van een uitdaging
Reacties
Een reactie posten