Onwerkelijk, een beetje

Het was een hele drukke periode afgelopen tijd. En dat is niet erg hoor, ik heb tegelijk ook goed voor mezelf gezorgd en ik merk dat ik daardoor die drukte ook veel beter aan kan. Ik schiet er niet in door, ik neem het niet mee naar huis, of in mijn hoofd.
Ik heb er gewoon controle over.

Op de momenten dat het druk is, voornamelijk werk, sta ik ook toe dat het dan ook druk is. Dan is het gewoon volle bak er in gaan en niet zeuren.
Tegelijk kan ik ook als die volle bak geweest is de knop gelijk omgooien naar standje rust.
Ik zit niet meer thuis na de drukte en neem de drukte mee waardoor ik thuis, of waar dan ook, ook in drukte moet zitten anders "voelt het niet goed".

Waar ik voorheen mezelf schaamde voor mezelf als ik geen zin had om rust te nemen want in rust maal ik door, kan ik nu schaamteloos na een drukke dag niks doen. Genieten van wat ik gedaan heb en tegelijk de beslissing nemen dat het dan ook wel mooi genoeg geweest is en de rest van wat er van de dag over is nuttig gaan besteden aan mezelf.

En ja dat betekend soms ook dat het huishouden een standje lager gaat en ik ook schaamteloos een maaltijd bestel want ik heb wel genoeg gedaan. En in de rustperiodes pak ik het wel weer op.

Natuurlijk heb ook ik mijn "moetjes" net als ieder ander mens. Maar waar ik voorheen al die moetjes in 1 moment perste omdat het MOEST verdeel ik ze nu over meerdere dagen en heb ik veel meer tijd voor mij. En waar dat eerst een enge gedachte was, is dat nu zeer welkom.

Onwerkelijk, maar eigenlijk niet

En dan denk ik weer terug aan waar ik een anderhalf jaar geleden was. Ik voelde me gewoon ronduit kut. Had het idee dat alles waar ik waarde aan hechtte en alles wat belangrijk voor mij was, dat ineens niet meer was en waar ik voor stond en in geloofde was ineens niet meer tastbaar en ik kon simpelweg niks meer ineens.

Ik had het idee dat ik er nooit uit zou komen, dat na jarenlang vechten, volhouden en doorbijten het nu wel gewoon klaar was. Ik hoef niet meer, ik wil niet meer, ik heb het mijn beste best gegeven en het was niet genoeg.

En nu?

Nu doe ik meer dan ik ooit deed, heb hobby's (nieuwe en de oude weer opgepakt), sociaal veel actiever, veel rustiger in mijn doen en laten en vooral stabiel. Zin in wat er op me af komt, en niet te beroerd de mindere dingen dan maar te accepteren als mindere dingen.

Balans is gevonden zeg maar.

En tegelijk ook het vermogen om die balans af en toe los te laten als de omstandigheden daar om vragen, maar weer op te pakken als het niet nodig is.

En ergens is dat onwerkelijk, als ik dat vergelijk met hoe het toen was.

Maar hard werken loont, en weet je....rust nemen ook.

Veel meer energie, veel meer alles

En door die hele situatie heb ik nu veel meer energie dan ik ooit had. Zelfs meer dan toen ik mezelf pushte en pushte. Dat was eigenlijk roofbouw en geen energie.

Ik doe ook veel meer. Zo ben ik de afgelopen en komende week nog bezig voor mijn ZZP bij een bedrijf van vrienden. Dat is hard werken, maar leuk werk.

En omdat ik het leuk vind is dat harde werken ook niet erg. En omdat ik na dat harde werken de balans weer oppak is het ook niet schadelijk voor mij.

Ik heb mij nog nooit zo hard ingespannen zonder roofbouw op mijn lichaam of energie te plegen.

En dat voelt goed.

Zeker nu ik ook dat gedeelte ZZP er bij heb.

In mijn normale werk voor de pomp werk ik natuurlijk ook voor mezelf, zei het in dienst van een een bedrijf.

Maar de dagen dat ik ZZP is het toch anders. Dan doe ik dat "echt" voor mij. En werk is natuurlijk werk, en het is meer een gevoel, maar wél een goed gevoel.

Een stukje trots, en een overwinning.

Het ZZP werk zou namelijk mijn baan gaan worden, ik zou voor dat bedrijf in dienst treden. Maar omdat mijn gezondheid dat op lange termijn niet vol kan houden heb ik dat moeten afzeggen. En dat deed heel veel pijn en was een hele erge teleurstelling.

Maar nu doe ik het af en toe, op een manier die bij mij past en ook nog eens op eigen titel.

Ik weet niet wat het is, maar dat voelt toch een beetje als: Zie je, het is me tóch gelukt.

Misschien niet op de manier zoals ik voor ogen had, misschien niet op de manier die ik eerst wilde. Maar ik heb de hoop nooit opgegeven en uiteindelijk is er van beide kanten een manier gevonden om het toch te doen.

En beide kanten zijn tevreden, en ja daarom mag ik best wel een beetje trots zijn op mezelf.

En wellicht is dat een beetje onwerkelijk als ik het vergelijk met hoe ik het ooit wilde doen, maar zo moet je nooit kijken naar dingen, of tenminste zo moet ik nooit kijken heb ik geleerd.

Laat los wat was, en zoek naar mogelijkheden in wat is, en als je er in gelooft en in jezelf geloofd, dan vinden mensen manieren om dat wat eerst bestempeld werd als "onmogelijk" toch te laten werken.

En goed ook!