Meedenken

Een tijdje geleden werd ik benaderd door een therapeut of ik er wat voor voelde om mee te werken aan een nieuw programma. Een nieuwe opzet voor mensen en kinderen die om wat voor reden dan ook vast zaten in een "depressie". En ik gebruik bewust aanhalingstekens want het gaat over het hele spectrum heen, depressie vind ik persoonlijk meer een verzamelterm waar heel veel dingen onder vallen waar geen betere termen voor zijn.

Komt natuurlijk ook uit de eigen ervaring. Ik kreeg dat stempel ook opgedrukt ooit, niet dat het een  niet passend begrip was, maar het was ook wel een beetje kort door de bocht.

Ik heb zelf natuurlijk de nodige dingen meegemaakt bij therapeuten, en het grappige is dat we er al snel achter kwamen dat het niet een echte burn out noch een echte depressie was. En ook ik heb de foute diagnose perikelen meegemaakt.
Genoeg over geschreven ook.
Vooral de groepstherapie vond ik maar een vreemd iets. Niet dat ik denk dat groepen niet werken, de mens is een kuddedier en zoekt vaak naar gelijkdenkenden in groepen, kijk alleen maar naar forums en facebookgroepen.
Maar een groep kan ook negatief werken en de negatieve effecten versterken als de mineur overheerst. In dat geval is de groepswerken vooral bezig brandjes te blussen en schiet er op inhoudelijk gebied niet echt iets op.

Ik had maar 2 ochtenden nodig om er achter te komen dat een groep voor depressie en burn out in sommige gevallen het effect versterkt. Niet bij mij persoonlijk, eerlijk is eerlijk, ik had moeite om de boel soms serieus te nemen.\
Maar mensen die zo vast zaten dat zelfs 1 of 2 ochtenden in de week naar een groepssessie al teveel gevraagd was, en daar ook nog eens moesten doornemen hoe ze de volgende dag gingen plannen.......dat werkt niet heel goed. Dan zorg je juist voor onzekerheid en wegloopgedrag, en staat er ook nog eens een hele groep te kijken.

"Wat ga jij morgen doen?" En dan kwamen de dingen als opstaan en niet in bed blijven liggen. Boodschappen, huishouden, the lot zeg maar. Maar echt activeren deed het die mensen niet.
Ik heb ook wel mensen van de groep naar de opvang zien gaan. Raakt je best wel.

Zelf was ik meer een denker slash doener en het ging me allemaal te langzaam. Dus exit groep en verder met wat individuele gesprekken. Die hielpen wel hoor, maar het was niks wat ik zelf ook al niet wist. Wat veel leuker was, was om met de hulpverkeners een kritisch naar hun aanpak te kijken.

Of zoals mijn coach zei: Het helpt natuurlijk ook niet dat jij een verleden in de hulpverlening hebt want jij weet dondergoed wat ik nu ga zeggen.

Activeren door doen

Wat wel hielp waren de sessie met PMT, gewoon door te doen een koppeling maken tussen actie en geest. Waarom reageer ik zo op die opdracht en waarom voer ik het zo uit?

En opdracht klinkt heel wat, maar het waren veelal simpele dingen als gooi een bal door een hoepel.

Ik ondervond dat ik veel meer van mezelf leerde door simpelweg naar mijn gedrag te kijken dan naar mijn denken. En vanaf daar de terugkoppeling maken en dat als uitgangspunt nemen.

De kuddes wandtegelteksten, lijstjes die je moet bijhouden en patronen in het denken die je jezelf abstract moet leren begrijpen terwijl je stil in een stoel zit die hebben mij nooit geholpen.

En met de therapeut die ik had kwam dat al snel naar boven. Het is simpeler om te kijken naar: waarom doe ik wat ik doe, dan te kijken naar waarom denk ik wat ik denk. Doen is namelijk zichtbaar, denken soms voor jezelf al niet.

En met mijn ervaring met scouting en zmlk kinderen heb ik een redelijke bak aan opdrachten bij me waaraan je heel simpel kan zien hoe iemand dingen doet. Veelal onbewust.

Als je datgene zichtbaar maakt voor iemand, en dan bespreekt: hey waar komt dat weg, waarom doe je dat zo, kom je ineens uit bij het denken achter de actie.

Met hele simpele aanpassingen, en altijd het initiatief voor de oplossing bij de ander te leggen(oplossing als in: hoe zou je dat anders kunnen doen?) en vanuit daar dezelfde opdracht anders te geven aan iemand, dwingt iemand op dat moment om anders te doen en dus heel bewust na te denken over zijn acties.

Klinkt allemaal heel logisch hé, maar het gevolg is wel dat iemand juist door doen veel meer inzage in denken krijgt. En dán heb je dus ook een gesprek waar je dat kan koppelen.

En zo kun je met hele simpele oefeningen en kleine veranderingen een compleet ander inzicht krijgen in hoe je denkt.

En ik had het er vaker over met hun: Ik had de pmt bewust aangevraagd, maar veel mensen in depressie houden het bij het traditionele, een deel gaat richting mindfulnes en alles wat daarmee te maken heeft. Ik zeg niet dat dat verkeerd is, als dat helpt is het goed, iedereen is anders. Maar mijn idee was, wat als je nou iemand die in een "depressie" zit en inactief is en veel licht en nadenkt en piekert en denkt en alles overdenkt nou gewoon eens in een gymlokaal zet en zegt: "hier is een probleem (de opdracht), los het maar op (doe het)".

Of zoals ik het letterlijk zei: soms moet je gewoon iemand die zijn problemen als een last ziet en daardoor in staat "ik wil niks en ik kan niks" zit nog een probleem er bij geven, maar wel een hele simpele en ook gelijk aan die oplossing werken.

Dat liet zo'n goede indruk achter, dat ik nu dus serieus mee ga denken om die "enigszins botte manier" van mij ook echt om te zetten in een plan van aanpak.

Onderbreek het denken, ga doen, evalueer het doen en waarom je denkt dat het doet, bespreek hoe je , doe het anders zou kunnen doen op een manier die beter bij je past, doe dat, en koppel juist dát weer terug aan denken.

De beste manier om iemand van die stoel af te krijgen, is ze er soms gewoon van af te halen ;-)