Voorkomen is beter dan genezen, maar blijkbaar moet je eerst zieker worden voordat die regel in gaat.

 

Gisteren had ik eindelijk mijn gastroscopische ingreep en controle.

Vanwege de corona is dat 4,5 maand uitgesteld. En dat merkte ik best wel, ieder jaar rondom de periode dat het moet gebeuren merk ik gewoon dat ik steeds minder en minderenergie heb en me eigenlijk gewoon ziek voel. Mijn darmen (alle twee) werken niet zoals het moet en dat vreet gewoon energie en dat werkt weer door op de persoon die er omheen zit, namelijk ik.

Wat ze doen is eigenlijk heel simpel, het is echt geen enorm zware ingreep op zichzelf. Ik lig onder sedatie op een tafel (zo noemen ze het bed van de ingreep nou eenmaal), er gaan meerdere scopes in me om de boel te bekijken en om poliepen weg te halen.

Bij de eerste scope ben ik altijd wel een beetje “bij”, prettig is het niet maar het is ook wel interessant om jezelf eens van binnen te zien. Dat geeft mij ook een beeld van wat ik nou precies heb.

Gisteren was het een korte scopie.

Ik kreeg fase 1 best goed mee en ik kon ook wel zien dat er meer zat dan verwacht. Iets wat mij niet verbaasde want ik gaf al 4 maanden aan dat het gewoon niet lekker aan voelde en dat ik gewoon niet de energie had die ik normaal gewend ben van mezelf. Moe, futloos, lusteloos, nergens zin in en gewoon af en toe ziek.

De symptomen zijn wel bestreden, kuurtje her en der, maar verder ging men niet echt, want ivm corona deden ze eigenlijk niks.

In mijn duodenum (12 vingerige darm) zitten de poliepen waar ik last van krijg. En als die gewoon wat gesnoeid worden, dan is het weer een jaartje goed en kan ik er weer tegenaan. Na de ingreep voel ik mij ook een stuk beter en heb ik tonnen energie. Okay, niet dezelfde dag, of de dag er na, maar meestal na 2 dagen merk ik gewoon dat mijn lichaam weer goed zit.

Het duodenum is maar 25 cm lang, de mijne ongeveer 23 want ik ben nou eenmaal niet zo lang, en als daar poliepen zitten dan werkt het gewoon door op een klein stukje darm en dat merk ik aan alles.

Bij de eerste scope ronde werd gezien dat het aantal poliepen veel hoger was dan verwacht, en ook al snel dat deze ingreep niet voldoende was om alles weg te halen. Vooral de grote poliepen waren een probleem, de kleine kunnen simpel en snel weg.

Ik kreeg mijn tweede dosis sedatie en daar was ik wel even van weg. Al was ik wel weer bij op het einde van de scopie, kon mijn mondkapje weer opzetten en werd naar de recovery gereden. Daar heb ik nog wel een half uurtje geslapen en toen was het grotendeels ook wel weer klaar.

Mijn MDL arts kwam op de recovery langs. Dat is iets wat ik nog nooit meegemaakt heb, meestal vind ik gewoon een briefje met een korte samenvatting.

Hij deelde mij mede dat er een vervolg ingreep nodig was, want ja er was meer aangetroffen dan verwacht. Niet dat het gelijk gevaarlijk was, maar toch, het hoorde er niet en het was ook wel de reden dat de boel niet echt goed liep.

Wanneer die ingreep komt kon hij niet zeggen, ze liepen nogal achter. Iets wat mij wel opviel, want normaal is het niet heel druk op het scopiecentrum. Nu was ieder bed bezet en was er heel veel personeel, en aan de kleuren van de outfits te zien ook wel van iedere discipline.

Maar het mooie is wel, dat ook al is er niet heel veel gebeurd aan grote dingen gisteren, de kleine dingen merk ik bijna gelijk. Ik was niet heel diep onder sedatie dus ik was gisteren ook niet helemaal van de wereld na het hele verhaal, en ik stond vanmorgen ook wel fris op.

En, voor het eerst in maanden stond ik op met trek!

De laatste maanden at ik pas ergens tegen of in de middag, want ik had geen trek. Mijn maag voelde vol en zwaar aan en mijn stoma liep 's ochtends niet goed door.

Nogal logisch, met de kennis van nu, want het stukje dat voor de doorvoer moest zorgen deed zijn werk gewoon niet goed.

En die hele kleine verandering er in heeft al voor een wereld van verschil gezorgd.

Eigenlijk deden ze gisteren wat ze jaren geleden ook deden, en van die scopies had ik ook helemaal niet veel last. Stond ik een dag later weer te werken, en zo hoort het eigenlijk ook vind ik zelf.

En wat me ook gelijk opvalt, mijn stoma loopt een stuk beter. Nu al, en dit was nog maar de light variant van wat ze gaan doen.

De ontlasting ziet er stukken beter uit, en vooral het ruikt weer naar wat ik gegeten heb, en niet naar een vieze zurige drab waar zelfs ik bijna van over mijn nek ga.

Dus al met al een prima resultaat verdeelt over 2 stappen: Ja mijn duodenum is een stuk meer aangetast dan verwacht was en ik zit nu een classificatie hoger op de risico ladder (Spiegelman 4, hoger gaat hij niet).

Maar vreemd genoeg, omdat ik juist een stap hoger op die ladder sta, wordt er juist beter naar gekeken en meer mee gedaan.

Dus ik ben op papier “zieker”, daardoor worden de ingrepen beter op maat gemaakt en er meer mee gedaan waardoor ik in praktijk juist weer veel beter kan functioneren.

Geloof me, ik probeer dit al een aantal jaren te snappen, waarom ze zoiets niet gewoon in Spiegelman 2 of 3 doen, maar ik krijg mn hoofd er niet bij.

Alsof ze eerst zeggen: Okay je bent nog niet ziek genoeg, je red je wel en succes er mee En nu zeggen ze: Ow je bent nu wel in de hoogste risico categorie, nu gaan we er alles aan doen om te zorgen dat het niet gevaarlijk wordt en krijg je de zorg op maat die beter bij je past zodat je eigenlijk prima kan functioneren.

Blijkbaar moet ik eerst zieker worden, om daarna weer beter te worden. Maar alles wat ze nu gaan doen, dat hadden ze ook prima 5 jaar geleden kunnen doen hoor, maar ja toen was ik nog niet in de hoogste risico categorie dus toen waren dit soort ingrepen niet voor mij weggelegd want ik was “nog niet ziek genoeg”.

Voorkomen is beter dan genezen, maar ook daar zitten weer gradaties in blijkbaar.