Niks kan, niks mag, ik kan helemaal niks doen!

 Niet schrikken, dit is niet mijn uitspraak

Een tijd terug had ik een zoveelste gesprek over "hoe erg het soms is" met mijn toenmalige, nou vriendin is een groot woord eigenlijk, iets in die hoek.

En met de beste wil van de wereld kon ik haar niet bewegen om zelf eens het initiatief te nemen en creatief te worden. Natuurlijk, alle covid restricties vind ik ook niet leuk, en ik mag evenveel niet als iedere ander, maar hoe je daar me om gaat is helemaal aan jezelf.

Ik kan helemaal niks!

Wat is er?

"Ik ben nu echt helemaal klaar met alles. Ik kan gewoon helemaal niks! Niet op mijn werk, niet thuis, niet met de kinderen, alles wat leuk is, wat ik deed en leuk vond dat kan gewoon niet meer en ik word daar gek van nu!"

Ja ik snap je wel hoor, het is ook gewoon kutplus, niemand heeft hier om gevraagd en de wereld is een best stuk anders geworden, maar is alles niet een groot woord?

"Hoe bedoel je dat?"

Nou dat letterlijk alles niet kan of mag gaat ook wat ver toch? Er kan nog best veel maar soms moet je creatief zijn of gewoon nieuwe dingen proberen en zien of dat wat is of niet.

"Nou op mijn werk zijn we constant bezig met het uitvinden van het wiel én het werk tegelijk te doen, iedereen is er wel klaar mee nu!"

Dat snap ik ook wel, maar heeft de Hanze dat ook niet een klein beetje aan zichelf te danken?

"Wat bedoel je daar nou mee?"

Nou ze hadden de eerste lockdown gehad, en er werken daar allemaal slimme mensen die andere mensen opleiden tot hoge functies en managers. Die hadden toch allang moeten zien aankomen dat zoiets een tweede keer kan gebeuren en daar een draaiboek voor maken. Wellicht geen perfecte, maar in elk geval een opzet? Het laatste half jaar had je iedere dag wel 1 of 2 vergaderingen en er kwam niet echt iets bijzonders uit. En de meeste vergaderingen waren prima als mail te versturen. Daarnaast ben je docent, en ik hoor je al maanden zeuren over dat er teveelmanagers zijn, je teamleider niet goed functioneerd en er teveel managerwerk op jouw bord komt ipv het lesgeven wat je werk is.

Maar dat zeg je wel tegen mij, maar niet in die vergaderingen.

Je mag daar ook wel eens zeggen dat als dit het crisismanage niveau is van de grootse Hogeschool van Nederland ze wellicht een aantal opleidingen moeten laten vallen want zelf bakken ze er nou niet echt veel van.

"Ja dat is makkelijk praten voor jou, jij zit er niet tussen he, wij moeten dit doen, elke dag weer en er veranderen steeds regels en richrlijnen en niemand weet waar ie aan toe is"

Ja maar heb je er wel eens bij stil gestaan dat dat voor zo ongeveer iedere sector geldt nu?Of het nu horeca is, winkels,zorg en zelfs mijn werk, iedere dag stuiten we op problemen en nieuwe regels en iedere keer passen we ons aan en gaan we door. En dan zitten jij en ik nog in sectoren waar het werk nog enigszins door kan gaan, er zijn er zat die dat niet kunnen zeggen

"Ja dat weet ik wel, klopt ook wel, maar er gebeurt gewoon te weinig en er wordt teveel gevraagd van ons en dat geeft me gewoon stress en ik weet ook wel dat ik het te hoog opneem,maar die stress kan ik ook niet kwijt behalve dan een beetje door met jou te praten af en toe. Maar jij bent soms ook wel keihard"

Euh ja dat weet ik van mezelf, excuses daarvoor en t komt er vaak harder uit da ik bedoel.

Maar hoe bedoel je dat je de stress niet kwijt kan?

"Ik wil winkelen! Ik wil het terras op! Ik wil de kroeg in! Ik wil zemmen met de kinderen! Ik wil skaten en met dit rotweer kan zelfs dat niet, alles wat ik wil en leuk vind dat kan ook niet!"

Ja ook daar snap ik je punt hoor, en ik mis ook veel van die dingen, maar hoe graag ik ook wil, ik kan ook daar niks aan veranderen. Kun je niet op zoek naar andere dingen om je stress in kwijt te raken of om je in op te laten gaan? 

"Ja wat dan?"

Dat ga ik niet beantwoorden voor jou, maar er zijn nog zat dingen die wel kunnen en veel er van kan je relatief simpel proberen toch?

"Geef dan eens voorbeelden!"

Ik bengin met een heel ander voorbeeld: 12 jaar geleden krege ik te horen dat ik door operaties en ziekte best veel van wat ik altijd deed niet meer kan doen, en het laatste jaar is daar echt wel wat bij gekomen. Of ik dat nou leuk vindt of niet, ik kan het niet meer en hoe meer ik het wel doe hoe meer ik mezelf kapot maak. 

Als ik alleen maar stil sta bij alles wat ik niet meer kan, maak ik mezelf gek, dan kan ineens niks meer gevoelsmatig en is alles teveel. Ik probeer zo goed en zo kwaad dat te accepteren en ja ook ik heb mijn momenten dat dat meer dan slikken is. Maar dat zijn momenten.

Ik kies er voor diezelfde energie die ik in treuren kan steken, te gaan steken in oplossingen zoeken. Dingen die ik wel kan, dingen die ik eerst als niet leuk zag (zonder ze ooit gedaan te hebben) of als saai of gewoon nog niet eens over nagdacht heb.

Fietsen was voor mij 1,5 jaar geleden niks meer dan transporteren van a naar b, ik vond het niet superleuk, niet erg maar ik was geen fan ook al deed ik het wel eens wat fanatieker.

Ik heb het nog een kans gegeven en toen sloeg het ineens wel aan, ik heb een vorm gevonden die bij mij past en ik heb daar écht een stukje van mezelf gevonden waar ik geen weet van had.

Had ik gelijk opgegeven en gedacht dat het niks voor mij was zonder er iets meer tijd en aandacht aan te besteden dan was het heel anders gegaan. Soms moet je ook gewoon even doorbijten.

"Jij hebt makkelijk praten, ik vind fietsen niet leuk, hardlopen trouwens ook niet, buiten zijn nog wel maar het stadspark is dichterbij ik hoef echt niet te rijden voor een bos dat doe ik wel met de kinderen, ik ben een teamsporter en dat kan nu ook niet, alles wat ik leuk vind kan gewoon niet snap dat toch eens!"

Nou je vind met de kinderen naar het bos al leuk, dat is al een. En zij vinden het leuk om met jou het bos in te gaan en als moddermannetjes terug te komen, het is dan geen zwemmen, maar ze doen iets met jou en daar gaat het hun meer om dan de wat ze doen hoor.

En ga jij mij n u vertellen dat je niet verder kan kijken dan wat je weet? Dat je blijft bij alles wat je weet dat je leuk vind en al het andere, en er is veel anders, is per definitie niet leuk? Omdat je hardlopen en fietsen niet leuk vind en skaten leuker in een team en met mooi weer?

Je bent een wetenschapper, je hebt meerdere titels in de biologie en scheikunde, je kennis van dingen als DNA en bloedsamensetelling en eiwitsynthese is enorm, en je geeft daar les in en dat gaat je goed af ook. 

Maar iets relatiefs simpels als open staan voor iets anders dan je weet en nieuwe dingen proberen om te zien of dat wat is dat is je vreemd?

Hoe ben jij dan bij het RIVM gekomen? Of de Hanze? Door te stellen ik weet wat ik weet en ik heb daar een tunnelvisie op en al het andere is slecht en ik hou niet van onderzoeken?

"Moet je dat echt nu zo hard zeggen? ik snap totaal niet wat je bedoeld en ik kan er ook helemaal niks mee"

Wat doe jij met een student in je klas die iets niet weet? Moedig je aan tot actie, onderzoek, verder kijken en nieuwe dingen, inzichten en standpunten te vinden........of zeg je dan okay nou dan was dat het dan want tsja hier kan ik niks mee in mijn klas hoor

"Wat is dat nou voor vraag! Naturlijk daag ik de student uit, het niet weten is geen antwoord, er zijn homderden manieren om ergens achter te komen, je moet er alleen wel wat voor doen anders lukt het niet"

Okay, nu heel simpel, alles wat ik net zei en wat jij net zei hé, en zet daar die laatste zin van je eens tegenover.

"Fuck!"

Misschien moet je gewoon eens wat onderzoek doen en wat experimenteren in plaats van voor de zoveelste keer dit gesprek te hebben want iedere keer komen we hier op uit.

En iedere keer zeg je ja dat ga ik doen, en iedere keer doe je helemaal niks, behalve klagen en dan hebben we weer een variatie op dit gesprek en kom je zelf tot dezelfde conclusie.

"Wat doe jij in hemelsnaam op een benzinepomp? "

Werken, en onderdeel zijn van het echte leven wat niet in boekjes staat of uit boekjes te leren valt.

Niet heel veel later was het ook over tussen ons. Het ging iedere keer dee kant op op heel veel zaken, heel veel zeggen, en totaal niks doen en dan weer klagen en instorten en heel veel zeggen en niks doen en dan weer het inzicht krijgen.....en niks doen.

Ik trek dat best lang, maar naar verloop van tijd was ik er ook wel klaar mee en ben ik wellicht iets te hard geweest in: en nu ga je het doen ook! 

Wellicht was ik daar ioets te hard in, aan de andere kant, een vrtiendin van me had haar al de mooie bijnaam "het dode paard", wat later "het domme dode paard" werd gegeven.

Ergens ben ik het daar wel mee eens