Nooit zoals gepland, nooit zoals verwacht, als dingen anders gaan dan ze "zouden moeten gaan"

 Tegenslag hoort nou eenmaal bij het leven. Ik zou willen dat het anders was, maar helaas, tegenslag weet me altijd te vinden.

Het is ook wel kenmerkend voor mij, en ik zal vast niet de enige zijn, maar vaak loopt het voor mij anders af dan het zou "moeten" volgens de voortekenen. En dat is niet altijd per definitie leuk, vaak is dat juist heel naar.En vreemd genoeg, het houdt me ook weer niet tegen om te blijven geloven in dingen, ongeacht hoe vaak ik op mijn muil ga.

Het is immers niet alleen de val waarvan je leert, maar ook het opstaan.

En soms krabbel ik snel op, en soms stop ik tonnen energie en mezelf in dingen terwijl ik ergens al weet dat ik aan het vallen ben. Maar zo lang ergens in mij een klein gedeelte er nog in geloofd blijft dat zo, tot ik val.

Een nare eigenschap, die tegelijkertijd ook goede kanten heeft, vaak alleen niet voor mij.

Beetje ziek

Een jaar of 13 geleden besloot ik eindelijk eens naar de dokter te gaan, na jaren van pijn in de darmen en gewoon me niet fit voelen. Iedere keer ging het na een tijdje wel weer, dus gewoon meer energie er in stoppen, kaken op elkaar en doorzetten.

Zo deed ik dat a jaren immers, niet al te veel aandacht aan besteden en harder je best doen.

Maar ook dat houdt een keertje op, dus al mijn moed bij elkaar geraapt en toch eens heen.

2 weken later kreeg ik een omderzoek en al snel bleek er toch wel iets serieus mis te zijn, en had ik een zeldzame ziekte waar ik nog nooit van gehoord had.

Wat volgde waren een aantal jaren vol operaties, revalidatie, nog meer ziekte en letterlijk alles in mijn leven opnieuw uitvinden.

En ik ben er heel eerlijk in, tot op de dag van vandaag is dat nog steeds niet 100% gelukt, het blijft constant finetunen, de ene dag wat meer dan de andere, maar ik zou liegen als ik zeg dat het altijd goed gaat.

Vaak als ik het gevoel heb dat het juist heel goed gaat, dan gaat het vrij snel daarna weer heel erg mis.

Ergens ben ik ook wel een beetje bang als alles heel goed gaat, dat betekend vaak dat niet snel daarna dingen heel erg mis gaan.

Aan de andere kant, het maakt me wel weer creatief, het moet me ook wel creatief maken want anders wordt het bij de pakken neerzitten en ook al is dat makkelijk om alles behalve mezelf de schuld te geven, ik schoiet er natuurlijk niks mee op.

Het is eigenlijk al 13 jaar lang vallen en opstaan op dat vlak, en ik heb niet het idee dat dat op dat punt ooit nog anders gaat worden.

Maar vreemd genoeg heb ik daar ook een soort van vrede mee gesloten.

Carriere?

Carriëre is een vreemd woord voor mij eigenlijk. Ik ben gewoon niet van carriëre maken, ik vind mijn werk leuk, werken ook leuk. Maar het is werk en als werk de enige plek moet zijn waar ik me ontplooi of waar ik een "sociale status" vandaan kan halen, dan doe ik simpelweg niet mee.

Toch heb ik wel pogingen gedaan, en best goede ook wel, maar niet al te succesvolle.

Ik heb veel tijd en energie er in gestoken om ooit jongerenwerken te zijn, werkte met taakgestrafte jongeren inde tijd dat het PGB nog alles kon regelen en er weinig controle was op de uitvoering. Ik was werkzaam bij een bedrijf dat daar heel goed gebruik van maakte, had dat alleen wat te laat door en ben uiteindelijk daar weggegaan met een hele nare smaak in de mond.

Na mijn revalidatie kreeg ik op mijn werk de kans om manager te worden. Dat ging op zich prima, maar ik werd er op een best smerige manier uitgezet, terwijl de week ervoor mij nog verteld werd dat de functie permanent de mijne werd met eventueel zicht op meer.

Dat resulteerde in een beste crash tussen mij en wat leidinggevenden, en heb ik ook alle kansen op verdere promotie min of meer in brand gestoken want zo laat ik me niet behandelen.

Laatst deed ik een poging tot bijscholing in het gebied van coaching en begeleiden, iets waar mijn hart echt wel ligt.

Maar anno nu is het grootste gedeelte van dat veld vol "life coaches" die zo ongeveer elke dag nieuwe content online plaatsen over welke geweldige oplossing zij hebben om jouw leven leuk te maken en hoe geweldig het allemaal maar kan zijn als je hun geld geeft.

Hoewel ik coaching en begeleiden echt geweldig vind, heb ik helemaal niks met die zelfgemaakte goeroes die alles "fantastsch en leuk leuk leuk" maken.

Mijn stijl is veel meer dat het uit de ander moet komen en ik samen met diegenen de antwoorden en uitdagingen zoek ipv "geweldige leefstijltips en selfawareness" ga geven. En dan zeker niet allemaal via online content.

Maar ja, dat is wel hoe dat veld er nu bij staat, en ik doe daar niet aan mee.

Dat alles heeft me min of meer de keuze laten maken om gewoon géén carriëre meer na te streven, en ook anders tegen werk aan te kijken.

Niet dat dat sociaal zo vaak gewaardeerd wordt heb ik het vermoeden, immers mijn werk brengt nou niet echt status mee.

Maar ik heb besloten, en hopelijk lukt dat, om mezelf en mijn werk niet meer te verdedigen.

Dit is wat ik doe, ik verkoop benzine, en ik vind dat leuk, en het betaald de rekeningen en buiten mijn werk om ontwikkel ik me liever dan in mijn werk. Punt

Werken

En dan het werken an sich. Ik heb dit jaar een hele nare periode meegemaakt waarin alles goed in diggels lag. Op alle punten ging het gewoon mis en ik kon gewoon niet bijbenen, ik was moe, opgebrand en kon geen nieuwe energie aanmaken. En ik zat in iets wat ook nog eens tonnen energie vrat.

Dus moest ik een oplossing vinden, en die oplossing was: Minder werken.

Dat was, en is, voor mij een enorm heet hangijzer geweest waar meerdere slapeloze nachten overheen gingen.

Ik moest toegeven dat ik gewoon niet 100% meer arbeidsgeschikt was voor mijn vak. Okay het is 95% geworden uiteindelijk.

Maar het voelde alsof al die jaren vechten en werken en tomeloze energie er in stoppen om ergens te komen........in slechts 3 maanden volledig aan gort waren gegaan.

Ik moet zeggen dat het écht serieus beter bevalt, maar toch, het is nog steeds iets dat best veel pijn deed en doet en dat accepteren is niet makkelijk.

Relaties

Ook zo'n punt, begint altijd zo mooi, eindigt altijd zo slecht. Ik weet ze ook wel te vinden zeggen mijn beste vrienden dan.

Vrouwen die niet zo goed zitten, en iemand vinden die alle tijd en aandacht voor ze nemen en er altijd zijn, ze leren zichzelf te accepteren en weer die lach te hebben en dat goede gevoel.

Ja diegene ben ik, en als dat allemaal achter de rug is dan is alle inzet heel mooi, maar toch weer tijd voor wat anders.

Okay ik zeg het heel zwart/wit nu hoor. Maar het kenmerkt me ook wel, als ik ergens voor ga, iemand blij kan maken en goed doen voelen dan ga ik ook all in. En zo vaak ten koste van mezelf, een goede eiegenschap die een slechte kan worden voor mij. Want ik trek altijd aan het kortste end.

En tot heden heb ik die nare eigenschap nog niet afgeleerd, of wat weten te minderen. Ja in de beginpeiode wel, maar als er dan meer beroep gedaan wordt, dan ga ik al snel te ver er in door.

En iedere keer als er dingen beloofd worden, worden ze niet heel veel later net zo hard weggenomen. Eigenlijk is het ook daar wel op het moment dat het juist heel goed gaat, komt al snel de val.

En dat soort vallen doet zeer.

En het is niet altijd enorm piep, ik heb mijn beste vriendin overgehouden aan een mislukte relatie, we moesten elkaar alleen wel even 4 jaar niet zien of spreken.

En soms ontmoet je iemand met wie je echt super kan praten en lachen en dingen delen en beiden zijn heel blij........maar dan komt de echte klik niet en zijn beiden daar heel verdrieitg over. Alleen deze keer stap je er nog niet in, want wellicht heb ook ik ondertussen geleerd dat liefde niet te forceren is en hoe graag ik ook wil, soms leuk maar beter is.

Toch blijft het bij mij, als de deur dicht is, kan het raam wel open staan.

Oplossingen

Eigenlijk ben ik al jaren bezig met oplossingen zoeken voor dingen die eigenlijk niet zouden moeten bestaan als je de voortekenen bekijkt.

En ik ga vaak op mijn muil.

Ik leer er alleen wel van. Op het ene punt wat meer (werk, zelfbeeld en wat vind ik belangrijk), op het andere punt tergend langzaam (relaties, uiteraard).

Het resulteerd vaak in nieuwe wegen die ik eerst niet zag. En het maakt me open minded, ik schrijf niks gelijk af en geef niet snel op. Ik probeer eerst voor ik er wat van vind. Soms werkt dat super, soms komt er uit dat het nks voor me is.

Maar nooit zou ik zeggen dat ik niks deed en wel zeurde.

Als ik wat wil, zou ik wat moeten doen, en dat is hard werken en soms betaal je de hoofdprijs.

Vallen leid ook naar nieuwe wegen, dingen proberen en dingen ontdekken. Als chronisch zieke leere je anders tegen dingen aan te kijken en altijd te zoeken naar opties.

De corona crisis is kut, maar het leerde mij wel wat bealngrijk was voor mij, dat ik ruimte om me heen prima vind. En dat ik een nieuwe hobby/levensstijl gevonden heb in het fietsen. Iets dat me enorm veel gebracht heeft.

Nu mijn auto afgekeurd is, iets wat ik totaal niet zag aankomen, heeft me een keuze laten maken om autoloos verder te gaan straks. Is het de juiste? tijd zal het leren.

Nu ik meer tijd heb door minder werken, heb ik ook meer tijd voor mezelf en leer ik dat werk voor mij helemaal niet belangrijk is.

Iedere val leert me iets, maaar het is hard werken, het is soms vechten en het is soms over het randje gaan en de afgrond in pleuren.

En iedere keer leer ik wel iets en neem ik er iets uit mee, iedere keer leer ik mezelf aan te passen aan mezelf.

Tegelijk moet ik ook wel zeggen, het zou ook wel eens fijn zijn als iets voor de verandering zou gaan zoals het voorspeld is en zoals het gepland is en de verwachting waar maakt.

Want dat zou ik ook wel eens heel graag willen meemaken!