Tijd nemen, tijd geven.

Wellicht dat het uit mijn mond niet het meest geloofwaardig klinkt, maar toch ga ik het zeggen. Tijd nemen is goed.

Ik leer het mezelf aan de laatste weken, en waar ik er eerst heel onwennig van werd, lukt het me nu steeds beter. Natuurlijk niet feilloos, maar toch, ook ik leer. Ik ben namelijk een slimme jongen voor mijn lengte.

Waar ik voorheen constant bezig was met denken aan wat te doen, hoe het beter te doen of wel goed genoeg te zijn en vooral: denken. Constant denken, piekeren, malen. Wat ga ik morgen doen, straks, nu? Ben ik wel goed genoeg voor dit werk? Mijn relatie? Mijn vrienden? Mijn familie? Doe ik alles wel goed? Moet het niet sneller? Waarom lukken dingen niet? Wat doe ik verkeerd? Ik moet het allemaal beter doen!

Maar is dat zo? Als ik echt niet goed genoeg ben, dan wordt me dat wel duidelijk gemaakt op een hele andere manier. Waarom wil ik steeds meer, beter en sneller? Waarom kan ik niet gelukkig zijn in wat ik wel heb en vanuit daar verder denken en leven?

En ik kon daar niet echt een passend antwoord op geven voor mezelf. Wellicht omdat er ook geen “goed” antwoord is. Inderdaad waarom? Steeds dat jezelf voorbij rennen, van hot naar her, steeds het beste voor een ander willen doen. Ja dat laatste is wel een goede eigenschap, maar neem ook es de tijd voor jezelf.

Natuurlijk heb ik makkelijk praten, ik weet het. Ik heb een eenpersoons huishouden, dus  ik heb geen zorg voor kinderen, en de enige die hier rommel maakt ben ikzelf. Ik ben er verrekte goed in, maar dan nog is t relatief weinig. Daarnaast loop ik al een maand in de ziektewet met een burn out, dus tsja, tijd is er wel he.

En ik werd gek van al die tijd. Zoveel dag, zo weinig te doen, wat moet ik nu?  Rust nemen? Ik? Ik kan amper 3 seconden stil zitten zonder na te denken over van alles en nog wat.

En toch, ik leer tijd te nemen. Ik merk dat er dingen zijn die gewoon beter gaan als je tijd neemt. Liever meer tijd er voor nemen dan half slecht doen. Voorbeeldje: Ik bel veel vaker en gebruik de watsapp stukken minder, alleen voor snelle “zakelijke” boodschappen (type, hoe laat ergens zijn, en kan ik je even bellen). Dat maakt communicatie al weer stukken persoonlijker en minder plat. En vaak spendeer je trouwens evenveel tijd bellende dan typende. Bellen is beter.

Ik ontspan nu ook veel meer als ik bezig ben met activiteiten. Denk bewuster na met waar ik nu mee bezig ben, om er van te kunnen genieten. In plaats al na te denken over de volgende dingen die ik ga doen. Daarin merk ik ook dat ik bewuster wordt van wat ik aan het doen ben, in plaats van al bezig ben met wat ik nog allemaal moet doen.

Een boswandeling in Windesheim is veel leuker als ik beter let op alles om me heen, mezelf een bewust maak van hoe ik wandel, het contact tussen mij en de wereld om me heen en daar eens bij stil sta.

Terwijk ik eerder in zulkse situaties al bezig was met: Wat ga ik morgen doen? Zal het druk op de weg zijn? Moet ik nog tanken? Heb ik boodschappen in huis? Moet ik die en die even een berichtje sturen om te vragen hoe het is? Wat moet ik allemaal op het werk doen en hoe kan ik dat het beste en snelste doen?

En nu, ja ik voel de gedachten opkomen, maar tegenwoordig adem ik even heel diep in en langzaam uit en bekijk de gedachten en gevoelens gewoon, accepteer ze dat ik ze heb, maar duw ze ook weer rustig weg want.....veranderd het veel aan het nu? Kan ik er daadwerkelijk nu op dit moment wat aan of mee doen? Ik loop in een supermooi stukje natuur en ik denk niet dat de komende 2 uur veel invloed hebben op al die gedachten dus dat kan later ook wel, ik weet zeker dat de wereld me het wel vergeeft. En anders ikzelf wel.

Ook vandaag begon weer te gehaast. Teveel willen. Ik moet en zal vandaag een paar uur werken! Nee, ga je niet doen. Morgen mag, maar vandaag ga je gewoon nog even tijd nemen. Ik heb voor mijn doen uitgeslapen. Kijk dat is al een goed iets, en de dag is nog maar net begonnen. Heb inspiratie te schrijven dus doe ik dat. Rustig een peuk en een bakje koffie doen en ga me niet schuldig lopen voelen dát ik dat doe nu. Ik heb de tijd, ik neem m. Straks gewoon weer de eerste meditatie oefening van de dag doen, want ja ook dat helpt me. En gewoon even een stapje terug, om straks weer stappen te kunnen maken.

Enige waar ik me af en toe schuldig over voel, is dat ik het eigenlijk best goed voor mekaar heb. In de zin van, okay, er is genoeg aan de hand met mn burn out en er zijn nog plenty negatieve gedachten....Maar ik heb de tijd gekregen hier aan te werken, ik heb vrienden en familie die me steunen en helpen. Ik heb hulp gezocht en dat werkt, ik heb de tijd en openheid gevonden om me te richten op dingen als mindfulness en alle shit die daar bij hoort en heb zelfs tijd om volledig andere dingen een keer te doen.

Eigenlijk heb ik het heel goed, in het slechte, ja contradictie, dat weet ik. Maar ik “moet” helemaal niks nu behalve aan mezelf werken. Geen kinderen te verzorgen, geen werk, geen afspraken die moeten, niks behalve mezelf en tijd.

Dat schuldgevoel moet ook weg, want of ik me er nu schuldig om voel of niet......veranderd dat veel aan de situatie?