Opkrabbellen

Je weet het, je zit in een burn out. En das kut, zo simpel is het ook nog weer eens.

Een goede 6 weken geleden begon het met iets wat ze een “zenuwinzinking” noemen. Je denkt stabiel te zijn en veel te kunnen hebben en dan zomaar ineens PATS! Zo labiel als het maar kan en een goede 2,5 week helemaal aan gort. Gecombineerd met wat de mensen die er verstand van hebben een “rouwproces” noemen en zo heb je ineens 3 dingen in een keer te pakken die je leven volledig op de kop zetten.

Ja, dat is simpelweg niet leuk en daar kom je ook niet “even” uit.

Maar gaandeweg maak je wel stappen. Ook al wil je het eerst helemaal zelf niet zien, want alles is kut en ik voel me kut en nee er bestaat voor nu even niks goed, de wereld is zwart en ik ben dr goed zat van. Je ego schreeuwt het uit en alles is al te veel. De afgelopen 20 jaar komt even op visite langs en je ziet alleen maar alle slechte dingen en geeft overal jezelf de schuld van. Ik ben er verantwoordelijk voor, ik deed het nooit goed. Punt uit.

Maarja, wat moet je dan? Je auto om een boom vouwen en zeggen: Game over, I lose? Hoe erg dat soms ook als een zinvolle oplossing klinkt, dat is het natuurlijk niet. Je wilt gewoon door, je goed voelen en weer verder daar waar het eerst mis ging.

Tenminste dat wil ik. Heel graag ook.

Dus ga je stappen nemen. Erkennen dat het gewoon nu niet goed gaat, en daar hulp bij zoeken. Das stap 1. En dan gewoon, tijd nemen. Das t moeilijkste hoor.

Tijd nemen om tot rust te komen, dingen doen, niet gaan janken en kniezen. En ja janken en kniezen doe je eerst echt wel hoor.

Maar dan, na een paar weken begin je wat lucht te krijgen. Zomaar. Nouja, niet zomaar, je hebt genoeg dingen gedaan en gelaten om lucht te krijgen. Maar zo ervaar je het niet.

Kleine stapjes gemaakt en dan ben je “ineens” een halte verder.

Zenuwinzinking is weg, je realiseert je dat je stabiel kan denken en niet steeds terugvalt in “ja maar.....” en het rouwproces is niet helemaal afgerond, maar je zit er niet ver van af.

Dingen weer oppakken is dan een goed iets. Maar wel rustig, niet teveel willen. En nog steeds tijd nemen voor rust, op welke vorm dan ook. The M word werkt voor mij, wordt jij blij van een uur achter je playstation zitten, lekker doen. Helpt voor jou dan.

En dan ben je ineens nóg een halte verder. De basis is er, je krijgt meer lucht en meer zin in dingen doen. Je pakt je werk weer wat op. Okay niet elke dag werken, maar 3 dagen per week staan er voor deze week. Vorige week waren het er twee. En ze voelen goed, dus we gaan het op het werk per week gewoon  bekijken. Niks inplannen, maar gewoon nemen zoals t komt.

Ritme is ook belangrijk. Al zal ik nevernooit een vast ritme krijgen, zeker met mijn werk niet. Maar ritme kan ook zijn per dag een soort van invulling. Verdeel de dagdelen en geef ze nut. Ook al is het maar 1 dingetje wat je wil doen, doe dat gewoon. En voelt het niet goed aan, stop dan met dat doen.

En nu de raarste. Evalueer jezelf vanuit het positieve. In het nu en in het toen.

Ook vroeger toen dingen allemaal minder gingen waren er echt wel goede dingen. Ja ik heb een stuk of wat zware operaties gehad en ja dat heeft best wel sporen achter gelaten en ja ik heb dat nooit tijd of plek gegeven en ben als een ongeleid projectiel mezelf in van alles en nog wat gaan storten (de hechtingen waren er nog niet uit en ik was al weer aan het werk, slim hoor....).

Maar ik heb het wel overleefd, ik heb mezelf aangepast aan een “nieuw lichaam” en heb mezelf meerdere keren overwonnen. De manier waarop verdiend wellicht niet de schoonheidsprijs, maar ach, een knappe jongen zal ik immers nooit worden.

En ja ik had een paar jaar geleden een “onmogelijke relatie” (nee niet letterlijk onmogelijk, maar ook niet helemaal normaal), maar daarin heb ik wel én veel van en over mezelf geleerd én heb ik iemand kunnen helpen in een hele moeilijke periode. Dat is ook wat waard, veel zelfs. En ja we kunnen tegenwoordig normaal met elkaar omgaan dus ook dat zegt wel wat.

Ja de weg naar ander werk, op een plek waar ik me helemaal thuis voelde en wat ik echt super zag zitten (en zij daar ook) is vanwege medische dingen uiteindelijk niet doorgegaan. Maar ik heb het tenminste wel geprobeerd, ik heb er van genoten en ik kan nog altijd wat doen voor het bedrijf op een andere manier die beter bij mij past. Hoe dat vorm krijgt zien we wel, maar er is niks definitief over.

Ja mijn relatie is heel plotseling op een best nare manier geëindigd. Maar ik heb wel 7 maand enorm veel samen met iemand kunnen genieten van elkaars gezelschap en kunnen ervaren hoe het is om als gezin samen in een huis te wonen, hoe je met iemand kan groeien en hoe goed het allemaal kán voelen als de puzzelstukjes zomaar op zn plaats vallen. Hoe heftig sommige dingen ook waren die we samen doormaakten, we deden het wel en het bracht ook weer goede dingen. Dat het voor nu zo gelopen is, is jammer en dat wilde niemand zo. Maar we moeten beiden echt aan onszelf werken nu, en wat de toekomst brengt zien we wel. Wat er gebeurd is in de tijd samen neemt niemand me meer af en dat is ook wat waard.

Kortom, trek dingen uit het donker en zie ze in een positiever licht. Het werkt niet altijd, maar het geeft je wel een ander en beter beeld van jezelf.

En mijn huidige oefening? Schrijf van elke dag minimaal 1 positief punt op voor je naar bed gaat. Het liefst 3 en meer mag altijd, en denk er aan dat hoe kut het ook kon zijn die dag, er ook wat positiefs was. Focus je daar op, niet op het kutte. Lastig in het begin, maar zeker te doen. En ergens ben je dan toch wel trots op jezelf.

Mijn dag tot heden? Ik heb meer dan 5 uur gewerkt, vond het leuk en voelde goed. Heb een werkplanning voor de rest van de week gemaakt. Heb mezelf 2 “echte vrije dagen” gegeven voor deze week. Heb koffie gedronken met een vriend en gepraat over scouting, autoracen en alles wat daar tussen in zit.

Ja tot dusver....ondanks dat er nog heel veel kut is, is er eigenlijk ook heel veel best wel goed.

Soms moet je het gewoon even durven te zien.