Terugvallen, het blijft maar gebeuren

Soms he, soms dan val je terug.

Helaas niet soms, best wel vaak de afgelopen dagen. En ik kan de vinger er maar niet op leggen waar het weg komt.

Ik pakte mn werk wat op, heb een heel leuk feestje op scouting gehad, heb wat dingen rondom scouting afgerond en ik dacht “ik kom dr wel”.

En dan ineens vanuit het niets breek je zomaar weer. Je mist de persoon waartegen je wil zeggen “kijk, ik maak vooruitgang, ik kom weer tot bloei, ik groei en ontwikkel”. Je weet donders goed dat de enige waar dat echt voor uitmaakt jezelf is.

Maar gedachten komen nou eenmaal, en soms hou je ze niet tegen.

Natuurlijk is het heel simpel om te zeggen van “het zijn maar gedachten, het is niet jij, laat ze los”. Maar hoe laat je los aan wat heel diep van binnen zit? Het zijn meer dan gedachten, het is ook gevoel en ook heel erg het schuldgevoel dat je de ander niet kon geven wat ze zo graag wilde. Wat ikzelf ook wilde en wat er wel degelijk was ook. Alleen bestond het niet altijd maar alleen in de momenten samen.

Waarom kon ik die momenten niet meer “kracht” geven voor haar? Maar ligt dat aan mij? Kans groot van niet, maar toch je neemt het jezelf schuldig.

En tadaaa, terugval naar een paar weken geleden.

Alleen is het deze keer wel anders, je kan het een beetje plaatsen maar nog niet genoeg.

Gevoelens van “waarom hebben we hier nooit over gesproken face to face, en letterlijk nooit meer elkaar gezien om het er eens “echt” over te hebben”. Of wellicht gedachten.

Is het werk, ziekte van vroeger niet goed verwerkt en alles daaromheen waar ik mezelf zo schuldig in voel wat me in een burn out geplaatst heeft, of is het simpelweg dit wat er gebeurd is de afgelopen maanden? Een situatie waar ik nul grip op kon krijgen en degene met wie je alles deeld en denkt  samen er uit gekomen te zijn......maar dat bleek toch totaal anders.

Klamp ik me teveel vast aan wat mensen me zeggen, en hou ik dat vast? Ook al laten ze via een andere manier weten dat het toch anders is? Ben ik te complex, is de wereld te complex?

Het enige wat ik wilde is gelukkig zijn, een thuis hebben, werken aan een toekomst en hoe slecht de dingen soms gaan daar gewoon over kunnen denken “ach, maar ik heb een plek en daar put ik energie uit dus het valt best mee”. Als die plek ineens wegvalt, op de manier die je zelf nooit verwacht had, zien aankomen en je gaat uit van wat er je gezegd wordt als je samen bent.......ben ik dan gewoon niet te naïef? Nog steeds?

En vooral, waarom is het juist dit ene wat mij zo gigantisch tegenwerkt? Dat op het moment dat ik denk een stap gezet te hebben......ik er weer twintig terugneem? En ergens blijf hopen op dat het ooit allemaal wel weer goed komt? Ik moet eerst mezelf goed hebben voor ik wat dan ook maar goed kan aanpakken. Maar ik dacht juist dat ik dat was, en alleen maar beter werdt ook.

Het is heel raar te ervaren hoe je gedachten kunnen werken. Meditatie leert je gedachten weg te denken, en dat werkt op het moment van wel, maar daarna komen ze allemaal weer dubbel zo hard terug.

Ik weet dan ook, dat ik nu, bijna 2 maanden later, nog steeds volledig in de “rouwfase” zit, en dat ik die dacht afgesloten te hebben. Maar niks is minder waar, juist door de complexheid en voor mij volledige ongrijpbaarheid van de hele situatie kan ik het maar niet een plekje geven.

Is 2 maanden wellicht te kort om dat te willen? Of te kunnen?

En hoe geef ik dat plek? Hoe kan ik dat afsluiten om verder te kunnen? Terwijl mijn hoofd gewoon met regelmaat denkt “maar waarom? Ik snap het nog steeds niet?”.

Ik bedoel ik weet dat ik wel verder moet voor ik mezelf nog gekker maak met die gedachten, alleen hoe? En soms denk ik ook zelfs, waarom?

Overal waar ik kijk zie ik herinneringen, en in mn slaap jagen ze me na. Waarom ben ik zo’n emotioneel persoon die daar geen grip op kan krijgen?

Allemaal vragen die maar blijven herhalen en ik vind in mezelf geen passende antwoorden.

Kortom, nog iets van 2 weken hopelijk en dan kan ik voor de intake van een gespecialiseerde psycholoog en hopelijk kan die me wat leren. Al denk ik ook, hoe dan? Ik lees en beoefen genoeg dingen die zouden moeten helpen.......maar die helpen maar even of helemaal niet want ik kan ze maar niet onder de knie krijgen.

En daardoor leg ik de schuld weer helemaal bij mij neer.

Ik ben niet goed genoeg geweest, voor mij, voor haar, voor veel meer. Ik kan het niet en weet niet waarom.

Terwijl ik ook weet, dat ik het wel kan want.....ik kon het toch ooit?