De mens, de hond of de stok? en over het pad dat je bewandeld
Vandaag was ik, zoals de laatste weken wel vaker voor komt met Rex het bos in. Rex is de friese stabij met een vleugje münsterlander van mijn ouders waar ik erg graag mee mag wandelen. Andersom geldt dat ook gelukkig.
Zoals bekend verkeerd mijn leven op het moment een beetje in een onplezierige fase, en dat beetje is de ene dag veel en de andere dag wat minder. Het is ook niet dat ik het echt niet meer zie zitten, ik moet alleen mezelf "even" opnieuw uitvinden en ook in mezelf dat kunnen vinden wat ik elders ook vond samen met iemand.
En nee het is niet volledig opnieuw uitvinden ook. Immers de basis is er al. Je "ik" is datgene wat weinig hoeft te veranderen. Die ik ben je al, in die ik vindt je anderen, vindt je gelijkwaardige energie en leer je hoe het is als daar een andere ik bij komt die er wel heel erg goed bij past. Niet volledig hetzelfde, gelukkig want anders had je echt niks om over te praten, maar wel goede energie.
Nou die goede energie heb ikzelf natuurlijk ook, en daar is het gewoon een beetje mis gegaan de afgelopen jaren. Dat heb ik genegeerd, uitgeput, weggestopt en heb me zo keihard op van alles gericht dat ik mezelf daarin gewoon vergeten ben. Heb mezelf wel teruggevonden samen met, en door een ander, maar ik moet dat zelf allemaal ook kunnen voor ik weer volledig verder kan gaan met het spelletje genaamd "leven".
Dus het bos in, en laat ik de laatste tijd nogal in een filosofische kijk naar de wereld kijken. Ja ook dat hoort bij je mid-life-crisis-burn-out. En dat is ergens ook mooi, want dan ga je gewoon heel anders naar dingen kijken. Je neemt tijd, stelt vragen aan jezelf en je ervaart gewoon anders. Wellicht is het voor anderen volledige onzin, dat mag, dat is helemaal niet erg. Je mag op elk gewenst ogenblik stoppen met lezen en me een zwevende boomknuffelaar vinden, dat is jouw mening en die mag je hebben.
In het bos is er voor Rex geen groter plezier om een stok te zoeken en die voor mijn voeten neer te leggen, zodat ik hem weggooi. Hij rent er als een malle achteraan en brengt hem terug en zo lopen we langzaam door het bos. Soms gooi ik hem, soms laat ik hem voor mijn voeten liggen zodat hij hem zelf oppakt en een honderd meter verderop hetzelfde nog eens een keer probeert.
Iedere keer gooien, vooral als je zo slecht bent in gooien als ik ben, dat is ook niks. Dan zijn we over 4 uur nog niet eens klaar met het eerste rondje. Ik blink nou eenmaal niet uit in sport achtige dingen.
En terwijl ik zo met Rex bezig ben, begin ik een andere kijk op het spelletje dat we spelen te krijgen. Hoe gooien met een stok voor een hond ineens een soort metafoor kan worden in relatie met je eigen leven. Het wie ben ik?
Ben ik de mens die door het bos loopt met zijn hond. De situatie onder controle, in staat beslissingen te maken of hij links of rechtsaf slaat. Zelf bepalen wanneer hij de stok oppakt en deze weggooit zodat de hond er achter aan kan gaan. Bewust van de omgeving, zelfs wetende waar het bos is waar hij loopt en in staat om al deze eerder genoemde dingen te ervaren en daar allemaal rust uit te halen en te genieten van dit moment, de rust om hem heen en een hond die het ook allemaal fantastisch vindt.
Ben ik de hond? Die maar heel graag mee gaat het bos in, de mens volgt want hij is trouw aan die mens en vertrouwd hem op alle fronten. Wachtend op de stok die gegooid wordt dartelt hij om de ander heen, in de hoop dat hij krijgt wat hij zo graag wil. Dan wordt de stok gegooid en rent hij er snel met volle inzet achteraan om hem zo snel mogelijk te pakken zodat het nog weer een keer kan. Pakt de ander de stok niet op dan pakt de hond de stok op en volgt weer en legt om de zoveel tijd de stok neer als signaal "speel met mij". De hond is zich wel degelijk bewust dat hij in een bos is, maar waar dat bos is weet hij niet en interesseert hem ook niet echt, hij is in een bos dus dat is al mooi genoeg. De hond heeft de beperkte vrijheid om wat van de mens af te dwalen, maar hij zal hem altijd volgen en laten bepalen welke kant de wandeling op gaat. En hoe erg slaafs dit allemaal mag klinken, voor de hond is het dat helemaal niet, hij is hier juist zielsgelukkig mee.
Ben ik de stok? De stok ligt alleen maar in het bos. Ooit was hij onderdeel van een boom, maar dat laten we even los, we zien hem simpelweg als stok. De stok wordt gegooid door de mens, gepakt door de hond en is een onderdeel van dit spel tussen de mens en hond. Een belangrijk onderdeel, dat wel, maar er liggen ontelbare stokken in dit bos en hij is er slechts een van. Een die het geluk heeft gehad om door de hond uitgekozen te zijn, maar nog steeds een van de vele.
En hoezeer de stok ook onderdeel uitmaakt van het spel, deelnemen kan hij niet. Hij kan alleen maar ondergaan, hopen dat de hond niet zijn interesse in hem verliest, of de mens de hond duidelijk maakt dat het spelletje over is en de stok ergens achter blijft in het bos. Meer is zijn rol in het geheel helaas voor de stok niet.
Dus wie ben ik als ik uit deze drie mag kiezen? Ik denk dat er momenten in mijn leven geweest zijn dat ik ze wel alle drie was. Niet tegelijk maar wel afzonderlijk. Ik ben de mens geweest die bewust was en routes en keuzes maakte, ik ben de hond geweest die maar wat blij was mee te mogen doen, en ik ben de stok geweest die alleen maar het middel was.
En is dat erg? Niet altijd, zo lang je de stok maar niet bent. Het is ook prima de hond te zijn af en toe, en alleen maar plezier te hebben en niet stil te staan bij dat je niet de bepalende factor bent en gewoon te volgen. Ook daar kun je veel plezier uit halen.
Maar ik beschouw mezelf toch het meeste als de mens in dit verhaal, en ik heb zeker het idee dat ik dat de afgelopen jaren ook ben. En ook zeker geweest ben met anderen die ook gewoon de mens waren in dit verhaal en samen met de hond speelden in het bos.
Soms gooi ik met een stok en dan brengt hij die terug, maar ook vaak genoeg vermaakt hij zichzelf in het water door te happen naar het opspattend water van zijn eigen "boeggolf". Een erg grappig gezicht moet ik bekennen.
Na een twintig minuten vind ik het meestal wel mooi genoeg en gaan we weg. Maar steeds vaker besluit ik om dezelfde route nog eens te lopen. Het is een mooi rondje en ik heb de tijd, dus waarom niet? Rex vindt het fantastisch, en ik ook want ik hou nou eenmaal van bossen. In het bos kan ik goed nadenken en met mijn gedachten zijn zonder dat ze me verteren.
Lopend over het pad, bedenk ik me dat ik het ook helemaal niet saai vindt om dezelfde route nog een keer te lopen. Ook al loop ik hem twee keer, of vaker, geen enkele keer is hij hetzelfde. Er is altijd wat anders te zien en je loopt he nooit hetzelfde.
En is dat ergens ook niet zo met het leven? Op een bepaalde manier? We hebben niet altijd de vrijheid om het pad te kiezen wat we lopen. Soms gebeuren er buiten jou om dingen die je nou eenmaal op dat pad doen belanden. Soms goede, soms slechte. Maar het is nou eenmaal je pad en je bewandeld hem. Op jouw manier.
En je kan ook dat pad zo behandelen als jij het wil. Kom je een stuk tegen dat moeilijk begaanbaar is omdat er takkenbende op ligt, kun je deze weghalen. Je kan er ook omheen of overheen lopen. Er is geen boom zo breed in het bos dat als hij omvalt, hij zo hoog is dat je er niet overheen kan klimmen.
Waterplas op je pad? Je kan er omheen of doorheen, wellicht krijg je natte voeten, maar deze drogen ook wel weer op. En zo zijn er ontelbare manieren om de obstakels op jouw bospad te omzeilen, zo lang je er maar de tijd voor neemt om er over na te denken, en nog belangrijker, ze erkent. Anders val je straks op je snufferd in een plas modder omdat je het gewoon niet gezien hebt. Is ook leren hoor, maar je had t kunnen vermijden.
En zo zijn er veel manieren om op dat pad gelukkig te worden, jezelf te worden en jezelf te zijn.
En dan komt dat pad ineens weer uit bij het beginpunt in het bos. Je cyclus is geweest, je hebt de route voltooid. Beviel de route? Neem hem gewoon nog een keer.
Het is jouw pad, en je bewandeld hem nooit twee keer hetzelfde. Iedere stap is anders dan de vorige, ieder uitzicht is anders dan het andere. Er is altijd wel wat veranderd, soms een detail, soms heel veel.
Maar de essentie van dat pad zal altijd hetzelfde zijn.
Het zal altijd door het zelfde bos gaan, het zal altijd hetzelfde karakter hebben, het zal altijd door jou bewandeld worden.
Zo is je ik ook. Natuurlijk zullen er altijd wat dingen veranderen, Natuurlijk zal er af en toe een obstakel liggen. Natuurlijk zal er iets zijn wat je heel graag wil, maar niet kan. Het komt wel goed, je bewandeld je pad, je kan er wat aan doen.
Ja dingen veranderen, ja dingen zullen nooit meer hetzelfde zijn. Maar dingen kunnen wel verbeteren, een soort van "hetzelfde worden maar dan beter".
Jij zal altijd jij blijven, dat is nou eenmaal wie je bent, dat is jouw energie, dat is wat jouw drijft en vanuit daar gebeuren de dingen om je heen. Met een reden, ook al hoef je deze niet te snappen. Als jij weet waar jij je goed bij voelt, pak dat vast, zet het op je pad en bewandel hem.
Het enige wat je niet op een pad moet doen is stilstaan. Dan kom je letterlijk nergens.
Hij heeft vast geen idee wat mijn hoofd allemaal bedacht heeft de afgelopen 3 uur in het bos maar het zou me nog meer verbazen als hij dat wel wist.
Een ding is zekert, het was een goede morgen. En het heeft voor veel inspiratie gezorgd. En lang schrijven. Iets wat ik ook steeds vaker doe.
Neem de tijd, voor schrijven, lezen, fuck it alles. Neem de tijd en geniet van de momenten. Want soms zijn de momenten alles wat je nog hebt, dan kun je maar beter zorgen dat het de goede momenten zijn.
Durft na dit alles nog niemand een keer een rondje mee te gaan het bos in? 
Zoals bekend verkeerd mijn leven op het moment een beetje in een onplezierige fase, en dat beetje is de ene dag veel en de andere dag wat minder. Het is ook niet dat ik het echt niet meer zie zitten, ik moet alleen mezelf "even" opnieuw uitvinden en ook in mezelf dat kunnen vinden wat ik elders ook vond samen met iemand.
En nee het is niet volledig opnieuw uitvinden ook. Immers de basis is er al. Je "ik" is datgene wat weinig hoeft te veranderen. Die ik ben je al, in die ik vindt je anderen, vindt je gelijkwaardige energie en leer je hoe het is als daar een andere ik bij komt die er wel heel erg goed bij past. Niet volledig hetzelfde, gelukkig want anders had je echt niks om over te praten, maar wel goede energie.
Nou die goede energie heb ikzelf natuurlijk ook, en daar is het gewoon een beetje mis gegaan de afgelopen jaren. Dat heb ik genegeerd, uitgeput, weggestopt en heb me zo keihard op van alles gericht dat ik mezelf daarin gewoon vergeten ben. Heb mezelf wel teruggevonden samen met, en door een ander, maar ik moet dat zelf allemaal ook kunnen voor ik weer volledig verder kan gaan met het spelletje genaamd "leven".
De mens, de hond, of de stok?
Dus het bos in, en laat ik de laatste tijd nogal in een filosofische kijk naar de wereld kijken. Ja ook dat hoort bij je mid-life-crisis-burn-out. En dat is ergens ook mooi, want dan ga je gewoon heel anders naar dingen kijken. Je neemt tijd, stelt vragen aan jezelf en je ervaart gewoon anders. Wellicht is het voor anderen volledige onzin, dat mag, dat is helemaal niet erg. Je mag op elk gewenst ogenblik stoppen met lezen en me een zwevende boomknuffelaar vinden, dat is jouw mening en die mag je hebben.
In het bos is er voor Rex geen groter plezier om een stok te zoeken en die voor mijn voeten neer te leggen, zodat ik hem weggooi. Hij rent er als een malle achteraan en brengt hem terug en zo lopen we langzaam door het bos. Soms gooi ik hem, soms laat ik hem voor mijn voeten liggen zodat hij hem zelf oppakt en een honderd meter verderop hetzelfde nog eens een keer probeert.
Iedere keer gooien, vooral als je zo slecht bent in gooien als ik ben, dat is ook niks. Dan zijn we over 4 uur nog niet eens klaar met het eerste rondje. Ik blink nou eenmaal niet uit in sport achtige dingen.
En terwijl ik zo met Rex bezig ben, begin ik een andere kijk op het spelletje dat we spelen te krijgen. Hoe gooien met een stok voor een hond ineens een soort metafoor kan worden in relatie met je eigen leven. Het wie ben ik?
Ben ik de mens die door het bos loopt met zijn hond. De situatie onder controle, in staat beslissingen te maken of hij links of rechtsaf slaat. Zelf bepalen wanneer hij de stok oppakt en deze weggooit zodat de hond er achter aan kan gaan. Bewust van de omgeving, zelfs wetende waar het bos is waar hij loopt en in staat om al deze eerder genoemde dingen te ervaren en daar allemaal rust uit te halen en te genieten van dit moment, de rust om hem heen en een hond die het ook allemaal fantastisch vindt.
Ben ik de hond? Die maar heel graag mee gaat het bos in, de mens volgt want hij is trouw aan die mens en vertrouwd hem op alle fronten. Wachtend op de stok die gegooid wordt dartelt hij om de ander heen, in de hoop dat hij krijgt wat hij zo graag wil. Dan wordt de stok gegooid en rent hij er snel met volle inzet achteraan om hem zo snel mogelijk te pakken zodat het nog weer een keer kan. Pakt de ander de stok niet op dan pakt de hond de stok op en volgt weer en legt om de zoveel tijd de stok neer als signaal "speel met mij". De hond is zich wel degelijk bewust dat hij in een bos is, maar waar dat bos is weet hij niet en interesseert hem ook niet echt, hij is in een bos dus dat is al mooi genoeg. De hond heeft de beperkte vrijheid om wat van de mens af te dwalen, maar hij zal hem altijd volgen en laten bepalen welke kant de wandeling op gaat. En hoe erg slaafs dit allemaal mag klinken, voor de hond is het dat helemaal niet, hij is hier juist zielsgelukkig mee.
Ben ik de stok? De stok ligt alleen maar in het bos. Ooit was hij onderdeel van een boom, maar dat laten we even los, we zien hem simpelweg als stok. De stok wordt gegooid door de mens, gepakt door de hond en is een onderdeel van dit spel tussen de mens en hond. Een belangrijk onderdeel, dat wel, maar er liggen ontelbare stokken in dit bos en hij is er slechts een van. Een die het geluk heeft gehad om door de hond uitgekozen te zijn, maar nog steeds een van de vele.
En hoezeer de stok ook onderdeel uitmaakt van het spel, deelnemen kan hij niet. Hij kan alleen maar ondergaan, hopen dat de hond niet zijn interesse in hem verliest, of de mens de hond duidelijk maakt dat het spelletje over is en de stok ergens achter blijft in het bos. Meer is zijn rol in het geheel helaas voor de stok niet.
Dus wie ben ik als ik uit deze drie mag kiezen? Ik denk dat er momenten in mijn leven geweest zijn dat ik ze wel alle drie was. Niet tegelijk maar wel afzonderlijk. Ik ben de mens geweest die bewust was en routes en keuzes maakte, ik ben de hond geweest die maar wat blij was mee te mogen doen, en ik ben de stok geweest die alleen maar het middel was.
En is dat erg? Niet altijd, zo lang je de stok maar niet bent. Het is ook prima de hond te zijn af en toe, en alleen maar plezier te hebben en niet stil te staan bij dat je niet de bepalende factor bent en gewoon te volgen. Ook daar kun je veel plezier uit halen.
Maar ik beschouw mezelf toch het meeste als de mens in dit verhaal, en ik heb zeker het idee dat ik dat de afgelopen jaren ook ben. En ook zeker geweest ben met anderen die ook gewoon de mens waren in dit verhaal en samen met de hond speelden in het bos.
Het pad
Nadat ik met Rex een rondje door het bos gedaan heb, kilometer of 4 gok ik zo, eindigen we altijd bij een meertje. En Rex is half zeehond, dei kan het water niet zien of hij ligt er in. Hij vindt het heerlijk te zwemmen. En ik vind het mooi om naar te kijken.Soms gooi ik met een stok en dan brengt hij die terug, maar ook vaak genoeg vermaakt hij zichzelf in het water door te happen naar het opspattend water van zijn eigen "boeggolf". Een erg grappig gezicht moet ik bekennen.
Na een twintig minuten vind ik het meestal wel mooi genoeg en gaan we weg. Maar steeds vaker besluit ik om dezelfde route nog eens te lopen. Het is een mooi rondje en ik heb de tijd, dus waarom niet? Rex vindt het fantastisch, en ik ook want ik hou nou eenmaal van bossen. In het bos kan ik goed nadenken en met mijn gedachten zijn zonder dat ze me verteren.
Lopend over het pad, bedenk ik me dat ik het ook helemaal niet saai vindt om dezelfde route nog een keer te lopen. Ook al loop ik hem twee keer, of vaker, geen enkele keer is hij hetzelfde. Er is altijd wat anders te zien en je loopt he nooit hetzelfde.
En is dat ergens ook niet zo met het leven? Op een bepaalde manier? We hebben niet altijd de vrijheid om het pad te kiezen wat we lopen. Soms gebeuren er buiten jou om dingen die je nou eenmaal op dat pad doen belanden. Soms goede, soms slechte. Maar het is nou eenmaal je pad en je bewandeld hem. Op jouw manier.
En je kan ook dat pad zo behandelen als jij het wil. Kom je een stuk tegen dat moeilijk begaanbaar is omdat er takkenbende op ligt, kun je deze weghalen. Je kan er ook omheen of overheen lopen. Er is geen boom zo breed in het bos dat als hij omvalt, hij zo hoog is dat je er niet overheen kan klimmen.
Waterplas op je pad? Je kan er omheen of doorheen, wellicht krijg je natte voeten, maar deze drogen ook wel weer op. En zo zijn er ontelbare manieren om de obstakels op jouw bospad te omzeilen, zo lang je er maar de tijd voor neemt om er over na te denken, en nog belangrijker, ze erkent. Anders val je straks op je snufferd in een plas modder omdat je het gewoon niet gezien hebt. Is ook leren hoor, maar je had t kunnen vermijden.
En zo zijn er veel manieren om op dat pad gelukkig te worden, jezelf te worden en jezelf te zijn.
En dan komt dat pad ineens weer uit bij het beginpunt in het bos. Je cyclus is geweest, je hebt de route voltooid. Beviel de route? Neem hem gewoon nog een keer.
Het is jouw pad, en je bewandeld hem nooit twee keer hetzelfde. Iedere stap is anders dan de vorige, ieder uitzicht is anders dan het andere. Er is altijd wel wat veranderd, soms een detail, soms heel veel.
Maar de essentie van dat pad zal altijd hetzelfde zijn.
Het zal altijd door het zelfde bos gaan, het zal altijd hetzelfde karakter hebben, het zal altijd door jou bewandeld worden.
Zo is je ik ook. Natuurlijk zullen er altijd wat dingen veranderen, Natuurlijk zal er af en toe een obstakel liggen. Natuurlijk zal er iets zijn wat je heel graag wil, maar niet kan. Het komt wel goed, je bewandeld je pad, je kan er wat aan doen.
Ja dingen veranderen, ja dingen zullen nooit meer hetzelfde zijn. Maar dingen kunnen wel verbeteren, een soort van "hetzelfde worden maar dan beter".
Jij zal altijd jij blijven, dat is nou eenmaal wie je bent, dat is jouw energie, dat is wat jouw drijft en vanuit daar gebeuren de dingen om je heen. Met een reden, ook al hoef je deze niet te snappen. Als jij weet waar jij je goed bij voelt, pak dat vast, zet het op je pad en bewandel hem.
Het enige wat je niet op een pad moet doen is stilstaan. Dan kom je letterlijk nergens.
Afdrogen en wegwezen
Na het tweede rondje met Rex , volgt natuurlijk weer een zwempartij. Een half uurtje later doe ik bij de auto een poging om hem droog te krijgen. Twee handdoeken zijn kleddernat, en de hond ook nog best wel. Maar het deert hem niet hij heeft een fantastische lange ochtend gehad, en ik ook.Hij heeft vast geen idee wat mijn hoofd allemaal bedacht heeft de afgelopen 3 uur in het bos maar het zou me nog meer verbazen als hij dat wel wist.
Een ding is zekert, het was een goede morgen. En het heeft voor veel inspiratie gezorgd. En lang schrijven. Iets wat ik ook steeds vaker doe.
Neem de tijd, voor schrijven, lezen, fuck it alles. Neem de tijd en geniet van de momenten. Want soms zijn de momenten alles wat je nog hebt, dan kun je maar beter zorgen dat het de goede momenten zijn.
Durft na dit alles nog niemand een keer een rondje mee te gaan het bos in?
Reacties
Een reactie posten