Rust

Rust. Een woord dat ik eigenlijk nooit echt met mezelf associeerde. Ik ben wild, ik ga snel, overal vol in, geen terughouding en immer en altijd minimaal 200% inzet.

Maar rust, is eigenlijk wat me heel goed bevalt. Nee, niet de rust van het verplicht “thuis zitten”, of de rust van het “alleen zijn”. De eerste heb ik een hekel aan, de tweede kom ik later op terug.

Maar rust in mn hoofd. Mijn gedachten pakten al jaren de rust van me af. Steeds maar weer vooruit denken, denken of je wel goed genoeg bent, twijfel, schuld, gebrek aan zelfvertrouwen, of gewoon toekomst invullen uitgaande van het slechte. Allemaal eigenschappen die iedereen heeft, maar als ze het beste van je pakken, zijn het niet je sterkste punten.

Dus rust, simpelweg leren anders denken. Klinkt heel moeilijk, is het ergens ook maar tegelijk ook helemaal niet. Nou als dat niet raar klinkt weet ik t ook niet he.

Okay, het moeilijke: het loslaten van je eigen gelijk. Het open staan voor dat het toch echt even anders moet, anders ben je over n paar maand wel weer goed genoeg, maar klap je onherroepelijk weer een burn out in.

Dus wat leer je dan? Nou om te beginnen tijd nemen voor jezelf en je gedachten over jezelf. We denken allemaal dat we onszelf heel goed kennen, maar als je je open stelt voor een gesprek met iemand de heel goed is je te laten nadenken over jezelf kan dat nog wel es vies tegenvallen.

En heb je een beeld van wat je nou echt belangrijk vindt voor jezelf, leg dat beeld eens over wat je altijd gedaan hebt tot nu toe. Komt het een beetje overeen? In mijn geval, klopte er best wel veel, vooral de laatste maanden, maar dat stuk daarvoor. Naja niet echt.

Dus je weet wat je wil, en willen is al 1 ding. Kunnen is heel wat anders.

En ik ging natuurlijk vol op het kunnen want ik wil altijd te snel.

En toen kwam de enigszins dwingende tip: neem rust voor jezelf. Je hoeft niet snel, sterker nog, hoe sneller je wil, hoe langzamer het gaat.

Laat alle onmogelijkheden los. Je weet wat je wil en waarom zou je jezelf dat niet gunnen?

Liefde, niet meer alleen zijn, je thuis voelen, open staan, verder kunnen, weer kunnen werken, je tijd alleen goed doorkomen en niet als doelloos zien. Allemaal goede punten, maar je vergeet de rust die je nodig hebt om daar te komen.

Waarom ben je zo bang voor rust? Naja bang voor rust is t niet echt. Ik kwam dr achter dat ik prima rust kon nemen, maar niet alleen. Samen op de bank hangen of een halve, sosm driekwart dag in de keuken zitten en praten, tot de middag in bed liggen en praten over vanalles. Ja dat kon ik heel goed en vond ik heel veel rust in, samen. Maar nu moet ik dat alleen kunnen.

Hoe dan?

Simpelweg door anders te leren denken dus. Laat je niet gek maken door je eigen gedachtes. Je hebt ze, maar geef ze teveel ruimte en je wordt ze. Het is heel makkelijk om in een negatieve bui de negatieve gedachtes te voeren en ze komen in overvloed en je verliest er alle controle over.

Maar wat als je in plaats van dat eens rustig gaat zitten, en je gedachten erkent als gedachten, maar meer ook niet. Probeer los te laten en focus je op je ademhaling en zoek rust in je denken. Forceer niet maar probeer het.

Eerste wat ik dacht was: Ja hoor, zweverig persoon heb ik weer getroffen. Natuurlijk ben ik mn gedachtes en andersom. Ik ben gewoon compleet naar de kloten en ik wil dr uit, en niet zitten en nadenken over het nadenken. Hier schiet ik toch niks mee op zo?

Maar ik heb de tips opgevolgd, keurig een meditatie app gedownload en de eerste 8 keer vond ik het kutplus de luxe. Zitten en letten op je ademhaling en je gedachtes “wegduwen”....man man man ik ging alleen maar  méér denken, werdt alleen maar onrustiger en nog gekker van t alleen zijn en mezelf.

Maar stijfkop als ik ben zet ik wel door, want mezelf gelijk laten kennen is ook niet mijn ding.

Dus eerst 1x per dag, toen 2x per dag want ik dacht wellicht moet t vaker. En ineens, ik weet niet meer wanneer, merkte ik dat die oersaaie tien minuten zo voorbij waren. En dat ik daadwerkelijk rustiger er uit kwam en gewoon niet aan van alles gedacht had.

Ik was voor even een momentje rustig.

Zou die zweefdokter dan toch gelijk hebben?

Ik ging met behulp van de app (die ik nog steeds gebruik, maar niet lang meer gok ik) er meer tijd voor nemen. Ochtend, middag, avond, gewoon even zitten en niks.

Ik voel me niet een zweverige wierook zwaaier ofzo, ik ben al lang blij dat ik dus 3x per dag 20 minuten stil kan zitten.

En ook al lukt het niet elke keer en zal ik het vast niet volgens de juiste manier doen (ik zit gewoon op een stoel hoor, geen lotushouding voor mij, er zijn grenzen), ik doe het op mijn manier en het werkt.

En wat ook werkt is dat de rust doorzet. Ik kán dus ook ineens gewoon even stil zitten, even genieten van het moment en even de “gedachten uit zetten”.

Het hoeft niet allemaal meer zo snel.

Het is niet zo erg om alleen in dit huis rond te hangen of ergens naar toe te gaan. Ja samen is inderdaad leuker, maar alleen is ook niet erg.

Ik hoef niet steeds “wat als.....” te denken, want ik heb nul invloed op welke “wat als” dan ook. Ik ben gewoon ik en ik hou me eerst even bezig met mij en vanuit dat punt bekijk ik de wereld wel.

Niet dat ik als giga narcist ga kijken, maar gewoon, rustig observeren, niet te snel mn bek open trekken en laat de boel maar gewoon gebeuren.

Ja ik heb nog zat momenten dat ik te snel wil, maar ik leer ze af. Ik ben amper halvewege mn herstel gok ik, dus nog veel te leren.

Maar wat ik zeker merk, en dat vind ik raar maar ook mooi:

Ik heb mn hele leven al een hoge hartslag. Rond de 98 in rust is geen uitzondering voor mij. Dokters en verpleegster werden er wel eens gek van, maar ze zeiden ook, als het altijd zo is dan is het iets wat bij je hoort en niet erg.

Maar het rare is, kwam ik vandaag achter, dat sinds ik gewoon rustiger denk, rustiger en bewuster met mn gedachtes bezig ben....is mijn hartslag dus ook serieus lager.

Ik merkte het bij het fietsen, had mn hartslag band om en schrok toen ik m uitlas.

Daar waar ik normaal rond de 170-180 zit bij inspanning, zit ik nu ineens rond de 144-154 en heel enkel een uitschieter naar de 160. En dat terwijl ik vergelijkbare tijden en snelheden rijd als de afgelopen 5 jaar. Ik heb alle logs nog. En gewenning door training kan het ook niet zijn. Er waren maanden dat ik dat fietsen 6x per week of meer deed. Met een veel hogere hartslag.

Dus vandaag de band eens omgehouwen en wat lees ik af? Mijn hartslag is daadwerkelijk 20-25 slagen langzamer en in het “normale” gekomen.

En ik voel me ook minder gejaagd, dat klopt ook.

Nou geef ik al dat verplicht anders denken en wat er bij hoort niet gelijk de hoofdreden, wellicht is er meer aan de hand.....maar toch.....het is wel raar, maar ook mooi.