De "leegte" vullen
Het blijft ergens een steeds terugkerend thema, maar ik ben daar vast niet de enige in.
Soms voel je gewoon een soort "leegte" in jezelf. Niet dat je het gevoel hebt dat je leven volledig mislukt is, of zelfs daar iets in de buurt van, maar er mist een soort drive.
Soms vind je die drive in een ander, soms in een "iets" en soms vind je hem helemaal niet en sta je een beetje doelloos te kijken op datgene wat je jouw leven noemt. Jezelf afvragende "waarom is het ooit zo ver gekomen?". En waarom is dat zo? Heb ik een hekel aan mezelf? Nee, verre van eigenlijk.
Zonder arrogant te klinken, ik heb best goede eigenschappen.
Ik ben een lief iemand met hele brede interesses die elke dag maar breder worden, luister graag naar mensen, praat graag met mensen over alles maar vooral over de diepere zaken des levens. Ik heb een positieve inborst die soms ook tegen me werkt helaas, hoor ook van velen dat ik "midden in het leven sta", ik heb veel voor anderen over en eigenlijk ook veel voor mezelf. Ik mag graag creëren op iedere mogelijke manier (okay mijn fijne motoriek is niet alles maar daar zit soms ook schoonheid in), mag ook heel graag nadenken, filosoferen en kan enorm genieten van de kleine dingen. Gewoon zoiets als een kop koffie en een sigaret op een vroege morgen en kijken hoe de wereld ontwaakt.
Simpel, ik denk dat er een reden is dat ik mezelf al jaren een simpele boer noem, want.....Moet het allemaal maar steeds méér zijn? Moeten we maar steeds streven naar "de volgende grote stap"? Moeten we maar steeds meer en meer en meer willen van dit leven en vooral van onszelf?
Is dat wellicht de reden waarom ik soms dat gevoel van leegte heb in mij? Omdat ook ik soms mee ga in de stroom van meer. Maar leidt meer altijd naar gelukkiger? Moet het allemaal sneller, mooier, beter, groter? Is het niet eens tijd om tegen de hele wereld te zeggen van: HO! ik wil helemaal niet meer zijn?
Ik geloof dat dat een val is waar ik zelf ook in gelopen ben. Ik moet maar van mezelf blijven doen, blijven streven en verplicht groeien. Zonder er bij stil te staan wat dat groeien nou echt inhoud.
Wat geeft een ander het recht om zo over mij te oordelen alleen op het feit dat ik dat als werk heb?
Ja ik heb wel wat dingen, naja genoeg eigenlijk, maar die zijn verre van oplosbaar. Eigenlijk is dat heel erg goed op te lossen. Dan heb je nog kuddes en kuddes mensen die zeggen "daar heb je toch helemaal geen uitdaging meer in?", en weet je, ergens klopt dat ook. Maar zie daar een mooie taak in weggelegd voor jezelf. Dan ga je toch nieuwe uitdagingen vinden in dat werk! Dan wordt je maar creatief in je eigen vak. En ja het is een vak, want dat is alles wat er aan werk is, alles is een vak. Mensen moeten er alleen wat meer voor open staan.
En alleen al het feit dat ik het 18 jaar doe geeft ook wel aan dat ik er echt wel iets uit haal, meer dan geld alleen. Kijk ik doe het niet voor de sociale status, ik doe het niet voor het geld en ontwikkelen doe je elke dag op elke manier dus ook daarin. Maar soms moet je wel even zelf de mindset maken.
Ik weet het, ik was erg dicht bij overgang naar een andere baan die meer bij mijn interesses paste. Veel klussen, affiniteit met voedsel, veel oplossingsgericht denken en heel hard werken. Allemaal dingen die ik graag mag doen.
Maar moet ik die allemaal doen in arbeidsverband? Is het dát wat ik zoek in het leven? Wat blijft er dan nog over als ik dat allemaal in mijn werk moet gaan doen? Haalt dat de lol van het uitdagen er niet af?
Begrijp me niet verkeerd, het kan prima, maar het moet niet. Ja je baan is ontwikkelen, maar dat is het leven ook en waarom niet in beide doen?
Dus vindt ik mijn werk wel leuk? De vraag achtervolgd mij al een hele tijd, en ik zette mezelf heel erg voor het blok. Ik wilde meer zijn dan benzinepomp medewerker. Maar vooral voor anderen, om eens te zeggen dat ik ook echt werk had en me daarin ontwikkelde en groeide en fuck it heel veel meer.
Terwijl ik simpelweg had móeten zeggen: Ik werk al achttien jaar op een benzinestation, het bevalt me, ik doe het met plezier, ik kan het goed en het geeft me de voldoening die ik zoek in werk. Dat een ander daar niks in ziet is het probleem van de ander. Je hoeft mijn leven niet te leven. Dat doe ik al. En ik ontwikkel mezelf buiten mijn werk genoeg, zelfs in, maar mijn werk zegt minder over mij dan je te weten zou kunnen komen in een goed gesprek.
Dus de volgende stap? Soms is het niet zetten van een stap een hele bewuste volgende stap. Waarom zou ik weglopen van iets wat me bevalt? Simpelweg omdat ik mezelf gek heb laten maken met dat het elders beter is? Het is vast heel veel beter op heel veel plaatsen en dat is heel mooi voor die mensen daar. Maar ik kan mn gram kwijt in wat ik doe, klinkt raar maar is zo.
Als een ander dat "leeg" noemt, stellen ze wellicht de verkeerde vraag, want werk is werk. En ik ben ik.
Misschien moeten we wat vaker de vraag "wat voor wek doe je?" vermijden, want dat is een van de meest voorkomende vragen die er gesteld worden, en die vervangen door "wat vind je leuk om te doen?". Kom je uiteindelijk veel meer te weten over de persoon met wie je praat.
Haal eerst de leegte weg die geen leegte is en dán zul je ervaren dat je nóg oprechter, intenser en op veel meer niveaus kan genieten. Want je ahd al heel veel aanvullen, maar ook wat opvullen. Nu is het alleen maar aanvullen, en dat is uiteindelijk wat iedereen toch wil? Ik ben niet afhanelijk van jou voor mijn geluk, maar je maakt het samen met mij gewoon méér geluk.
Dus de leegte die ik beschreef, dat gevoel van altijd iets missen. Ik zocht het in van alles en nergens vond ik het antwoord echt. Tot ik besefte wat ik mistte. Mij!
Zo lang ik in mij geen mij kan zijn, zal er altijd leegte zijn. Zo lang ik mezelf niet serieus neem en ontplooi en gewoon daar van leer houden zal dat altijd een echo in het niets zijn.
Ja het is prima om je even een andere vorm van "leeg" te voelen als je alleen bent na een hele tijd samen. Werkt andersom ook zo, we blijven mensen immers, we voelen nou eenmaal. Maar de echte leegte, dat is het missen van de jou in jou. Zo lang die er niet zit kan je nooit dingen voor jezelf opvullen. Er is geen jezelf waar je van houdt.
En hou ik van mezelf? Ook daar heb ik heel lang aan getwijfeld. Totdat ik bedacht, laat ik mij eens wat redenen geven om juist níet van mezelf te houden. En ja dr zijn dr wel wat, ik ben vaak te koppig, te veeleisend naar mezelf en ook best vaak kortzichtig.....maar dat ben ik wel in heel rap tempo aan het afleren.
Ik ben creatief, ik ben open minded, ik ben leergierig, zelfs muzikaal, handig en zo zijn er nog veel meer dingen. Maar vooral ik groei. Niet in lengte ik ben maar klein hoor. Maar ik groei elke dag meer en leer elke dag meer.
Ja ik heb echt wel terugvallen, maar zelfs daarin groei ik.
Ik heb een hele specifieke manier van doen en ik pas me prima aan aan mezelf.
En ik schrijf, jij leest het nu, wellicht vindt je het leuk wellicht bullshit en gezever. Dat mag, ik schrijf wel door hoor.
Ja ik sta bekend om te weinig rust nemen, door te willen gaan als een ongeleid projectiel. Dat is al aan het veranderen, maar ergens zal ik altijd dat houden. Dat is gewoon onderdeel van mij. Maar ik ben tegelijk ook het totaal tegenovergestelde daar van, want ik kan dus ook prima een dag "niks" doen. Tenminste, een ander zal het niks doen noemen, ikzelf geniet intens wat ik doe op mijn manier juist weer heel veel door heel weinig te doen.
Die derde bak koffie en derde peuk en gewoon niks om me heen? Ja, graag! S avonds een goede whiskey en espresso en daar meer dan een uur over doen op de bank en gewoon nadenken en filosoferen met jezelf over de gekste onderwerpen? Echt dat is mijn ding.
En dit dus, aan een bureau zitten en typen. Gewoon stil zitten en je hersens en je geest en ziel laten spreken en van jezelf leren over jezelf door dit soort dingen te doen. Als dat geen groeien en ontwikkelen is weet ik het ook niet meer.
Er is geen leegte, tenminste ik vindt van niet, zeker niet als ik straks mijn werktafel thuis klaar heb en vanuit mijn woonkamer van alles kan maken en typen en tekenen en weet ik veel watten.
Misschien dat een ander het als een leegte ziet omdat ze dat wat ze als leegte zien voor mij geen leegte is. En dat is prima, want dat soort dingen he, dat soort dingen zijn prima onderwerpen voor lange gesprekken aan diezelfde werktafel. Filosoferen over wat "is" en wat het voor de een en de ander betekend en hoe je dat ziet en wellicht ook hoe je het ongewild (zelfs zonder dat je het weet) invult voor een ander. Dat is helemaal niet erg, dat is een mooi uitgangspunt om te ontwikkelen en te groeien.
Geen TV aan, gewoon zitten en praten. Glas wijn dr bij, en ik kook wel want dat kan ik en vind ik leuk. Je mag meehelpen als je wilt.
En voor degene die dat echt aandurft, u kunt reageren en er komt echt een uitnodiging.
Soms voel je gewoon een soort "leegte" in jezelf. Niet dat je het gevoel hebt dat je leven volledig mislukt is, of zelfs daar iets in de buurt van, maar er mist een soort drive.
Soms vind je die drive in een ander, soms in een "iets" en soms vind je hem helemaal niet en sta je een beetje doelloos te kijken op datgene wat je jouw leven noemt. Jezelf afvragende "waarom is het ooit zo ver gekomen?". En waarom is dat zo? Heb ik een hekel aan mezelf? Nee, verre van eigenlijk.
Zonder arrogant te klinken, ik heb best goede eigenschappen.
Ik ben een lief iemand met hele brede interesses die elke dag maar breder worden, luister graag naar mensen, praat graag met mensen over alles maar vooral over de diepere zaken des levens. Ik heb een positieve inborst die soms ook tegen me werkt helaas, hoor ook van velen dat ik "midden in het leven sta", ik heb veel voor anderen over en eigenlijk ook veel voor mezelf. Ik mag graag creëren op iedere mogelijke manier (okay mijn fijne motoriek is niet alles maar daar zit soms ook schoonheid in), mag ook heel graag nadenken, filosoferen en kan enorm genieten van de kleine dingen. Gewoon zoiets als een kop koffie en een sigaret op een vroege morgen en kijken hoe de wereld ontwaakt.
Simpel, ik denk dat er een reden is dat ik mezelf al jaren een simpele boer noem, want.....Moet het allemaal maar steeds méér zijn? Moeten we maar steeds streven naar "de volgende grote stap"? Moeten we maar steeds meer en meer en meer willen van dit leven en vooral van onszelf?
Is dat wellicht de reden waarom ik soms dat gevoel van leegte heb in mij? Omdat ook ik soms mee ga in de stroom van meer. Maar leidt meer altijd naar gelukkiger? Moet het allemaal sneller, mooier, beter, groter? Is het niet eens tijd om tegen de hele wereld te zeggen van: HO! ik wil helemaal niet meer zijn?
Ik geloof dat dat een val is waar ik zelf ook in gelopen ben. Ik moet maar van mezelf blijven doen, blijven streven en verplicht groeien. Zonder er bij stil te staan wat dat groeien nou echt inhoud.
Een volgende stap kan ook bewust geen stap zetten zijn
Ik neem mezelf als uitgangspunt, want dat is iemands die ik door en door ken. Heel simpel iets, werk. Werk is iets wat we min of meer allemaal doen en we hangen daar een soort status aan vast en een ideaalbeeld. Hoe vaak heb ik wel niet een soort schaamte bij mensen gezien als ik zeg dat ik ondertussen al 18 jaar lang voor een benzinepomp werk. Dan kijken ze je aan alsof je nog te dom bent om te poepen. Maar waarom? Wat zegt dat nou echt over mij? Dat ik geen stap verder kom in mijn leven want ik werk voor een benzinepomp, simpel ongeschoold werk wat iedereen kan doen en een sociale status heeft van straatveger.Wat geeft een ander het recht om zo over mij te oordelen alleen op het feit dat ik dat als werk heb?
Ja ik heb wel wat dingen, naja genoeg eigenlijk, maar die zijn verre van oplosbaar. Eigenlijk is dat heel erg goed op te lossen. Dan heb je nog kuddes en kuddes mensen die zeggen "daar heb je toch helemaal geen uitdaging meer in?", en weet je, ergens klopt dat ook. Maar zie daar een mooie taak in weggelegd voor jezelf. Dan ga je toch nieuwe uitdagingen vinden in dat werk! Dan wordt je maar creatief in je eigen vak. En ja het is een vak, want dat is alles wat er aan werk is, alles is een vak. Mensen moeten er alleen wat meer voor open staan.
En alleen al het feit dat ik het 18 jaar doe geeft ook wel aan dat ik er echt wel iets uit haal, meer dan geld alleen. Kijk ik doe het niet voor de sociale status, ik doe het niet voor het geld en ontwikkelen doe je elke dag op elke manier dus ook daarin. Maar soms moet je wel even zelf de mindset maken.
Ik weet het, ik was erg dicht bij overgang naar een andere baan die meer bij mijn interesses paste. Veel klussen, affiniteit met voedsel, veel oplossingsgericht denken en heel hard werken. Allemaal dingen die ik graag mag doen.
Maar moet ik die allemaal doen in arbeidsverband? Is het dát wat ik zoek in het leven? Wat blijft er dan nog over als ik dat allemaal in mijn werk moet gaan doen? Haalt dat de lol van het uitdagen er niet af?
Begrijp me niet verkeerd, het kan prima, maar het moet niet. Ja je baan is ontwikkelen, maar dat is het leven ook en waarom niet in beide doen?
Dus vindt ik mijn werk wel leuk? De vraag achtervolgd mij al een hele tijd, en ik zette mezelf heel erg voor het blok. Ik wilde meer zijn dan benzinepomp medewerker. Maar vooral voor anderen, om eens te zeggen dat ik ook echt werk had en me daarin ontwikkelde en groeide en fuck it heel veel meer.
Terwijl ik simpelweg had móeten zeggen: Ik werk al achttien jaar op een benzinestation, het bevalt me, ik doe het met plezier, ik kan het goed en het geeft me de voldoening die ik zoek in werk. Dat een ander daar niks in ziet is het probleem van de ander. Je hoeft mijn leven niet te leven. Dat doe ik al. En ik ontwikkel mezelf buiten mijn werk genoeg, zelfs in, maar mijn werk zegt minder over mij dan je te weten zou kunnen komen in een goed gesprek.
Dus de volgende stap? Soms is het niet zetten van een stap een hele bewuste volgende stap. Waarom zou ik weglopen van iets wat me bevalt? Simpelweg omdat ik mezelf gek heb laten maken met dat het elders beter is? Het is vast heel veel beter op heel veel plaatsen en dat is heel mooi voor die mensen daar. Maar ik kan mn gram kwijt in wat ik doe, klinkt raar maar is zo.
Als een ander dat "leeg" noemt, stellen ze wellicht de verkeerde vraag, want werk is werk. En ik ben ik.
Misschien moeten we wat vaker de vraag "wat voor wek doe je?" vermijden, want dat is een van de meest voorkomende vragen die er gesteld worden, en die vervangen door "wat vind je leuk om te doen?". Kom je uiteindelijk veel meer te weten over de persoon met wie je praat.
Er is geen leegte
Klinkt raar he, er is geen leegte. Zit ik net te zeuren over de leegte die ik voel, beweer ik nu dat er geen leegte is. Maar simpelweg is die er niet, je máákt hem zelf. Geen mens is echt leeg, maar velen maken de leegte wel. Vullen hem op met van alles waarop ze steunen, behalve zichzelf. Ja het is fijn, zeer fijn om de leegte te vullen met een ander. Echt waar, intens van genoten. Maar het maakt de leegte niet anders. De gekozen leegte laat je nu vullen door een ander en eigenlijk is dat een verantwoording die je niemand wil aandoen. Want dat maakt jou afhankelijk en de ander, naast allemaal hele oprechte en eerlijke gevoelens toch ook ergens heel erg benauwd.Haal eerst de leegte weg die geen leegte is en dán zul je ervaren dat je nóg oprechter, intenser en op veel meer niveaus kan genieten. Want je ahd al heel veel aanvullen, maar ook wat opvullen. Nu is het alleen maar aanvullen, en dat is uiteindelijk wat iedereen toch wil? Ik ben niet afhanelijk van jou voor mijn geluk, maar je maakt het samen met mij gewoon méér geluk.
Dus de leegte die ik beschreef, dat gevoel van altijd iets missen. Ik zocht het in van alles en nergens vond ik het antwoord echt. Tot ik besefte wat ik mistte. Mij!
Zo lang ik in mij geen mij kan zijn, zal er altijd leegte zijn. Zo lang ik mezelf niet serieus neem en ontplooi en gewoon daar van leer houden zal dat altijd een echo in het niets zijn.
Ja het is prima om je even een andere vorm van "leeg" te voelen als je alleen bent na een hele tijd samen. Werkt andersom ook zo, we blijven mensen immers, we voelen nou eenmaal. Maar de echte leegte, dat is het missen van de jou in jou. Zo lang die er niet zit kan je nooit dingen voor jezelf opvullen. Er is geen jezelf waar je van houdt.
En hou ik van mezelf? Ook daar heb ik heel lang aan getwijfeld. Totdat ik bedacht, laat ik mij eens wat redenen geven om juist níet van mezelf te houden. En ja dr zijn dr wel wat, ik ben vaak te koppig, te veeleisend naar mezelf en ook best vaak kortzichtig.....maar dat ben ik wel in heel rap tempo aan het afleren.
Ik ben creatief, ik ben open minded, ik ben leergierig, zelfs muzikaal, handig en zo zijn er nog veel meer dingen. Maar vooral ik groei. Niet in lengte ik ben maar klein hoor. Maar ik groei elke dag meer en leer elke dag meer.
Ja ik heb echt wel terugvallen, maar zelfs daarin groei ik.
Ik heb een hele specifieke manier van doen en ik pas me prima aan aan mezelf.
En ik schrijf, jij leest het nu, wellicht vindt je het leuk wellicht bullshit en gezever. Dat mag, ik schrijf wel door hoor.
Ja ik sta bekend om te weinig rust nemen, door te willen gaan als een ongeleid projectiel. Dat is al aan het veranderen, maar ergens zal ik altijd dat houden. Dat is gewoon onderdeel van mij. Maar ik ben tegelijk ook het totaal tegenovergestelde daar van, want ik kan dus ook prima een dag "niks" doen. Tenminste, een ander zal het niks doen noemen, ikzelf geniet intens wat ik doe op mijn manier juist weer heel veel door heel weinig te doen.
Die derde bak koffie en derde peuk en gewoon niks om me heen? Ja, graag! S avonds een goede whiskey en espresso en daar meer dan een uur over doen op de bank en gewoon nadenken en filosoferen met jezelf over de gekste onderwerpen? Echt dat is mijn ding.
En dit dus, aan een bureau zitten en typen. Gewoon stil zitten en je hersens en je geest en ziel laten spreken en van jezelf leren over jezelf door dit soort dingen te doen. Als dat geen groeien en ontwikkelen is weet ik het ook niet meer.
Er is geen leegte, tenminste ik vindt van niet, zeker niet als ik straks mijn werktafel thuis klaar heb en vanuit mijn woonkamer van alles kan maken en typen en tekenen en weet ik veel watten.
Misschien dat een ander het als een leegte ziet omdat ze dat wat ze als leegte zien voor mij geen leegte is. En dat is prima, want dat soort dingen he, dat soort dingen zijn prima onderwerpen voor lange gesprekken aan diezelfde werktafel. Filosoferen over wat "is" en wat het voor de een en de ander betekend en hoe je dat ziet en wellicht ook hoe je het ongewild (zelfs zonder dat je het weet) invult voor een ander. Dat is helemaal niet erg, dat is een mooi uitgangspunt om te ontwikkelen en te groeien.
Geen TV aan, gewoon zitten en praten. Glas wijn dr bij, en ik kook wel want dat kan ik en vind ik leuk. Je mag meehelpen als je wilt.
En voor degene die dat echt aandurft, u kunt reageren en er komt echt een uitnodiging.
Reacties
Een reactie posten