Open staan begint met open staan voor jezelf

Is het erg? Dat is de vraag die ik me vanmorgen eens stelde. Daar lig je dan in bed, eindelijk eens uitgeslapen. Meer dan 7 uur slaap uit mezelf halen is al de eerste overwinning van de dag en ik ben net wakker! Een nul voor mij, nu al.

Is het erg? Ja, natuurlijk is het erg dat alles zo gelopen is. Natuurlijk had het ook heel anders kunnen verlopen, sterker nog er zijn miljoenen mogelijkheden hoe het had kunnen lopen, en uiteindelijk heb je daar niks aan want he loopt zoals het loopt. Acceptatie begint bij het erkennen dat het voor nu nou eenmaal zo is. Bad luck, not a bad life.

Telefoontje met de hulpverlener gehad. Was eigenlijk best een goed gesprek, ook al was het over de telefoon. Erken gewoon de situatie waar je in zit, anders kan je er ook nooit uit komen. Klinkt zoals zoveel dingen heel simpel, is zoals evenveel dingen heel moeilijk. Maar toch zal het moeten en lukt het me steeds beter.

Iedere dag is weer een stap. Soms groot, soms klein. Soms vooruit, soms tien terug. Het geeft voor nu even niet, een stap is een stap.

Ik merk ook dat het me helpt om dingen op te typen. Gewoon zitten en typen en dan zie ik mijn gedachten, want niks van dit alles is ooit voorbedacht. Het komt zoals het komt.

En blijkbaar is het iets herkenbaar. De afgelopen weken zag ik dat heel veel mensen dit lezen, meer dan ik ken of ooit zal kennen. Hoe ze dit blog vinden weet ik niet, maar ze vinden het.

Mailtjes en berichten van onbekenden die er inspiratie uit halen om ook eens kritisch hun eigen leven te bekijken. Die ook problemen hebben met omgaan met teleurstelling en verdriet en dit weggestopt hebben en maar “sterk zijn voor het sterk zijn”....tsja we zij maar mens en ooit komt dat moment als je zo blijft doen dat je knapt. Depressie, burn out, zenuwinzinking, geef het beestje maar een naam. Je zult toch jezelf kwetsbaarder moeten opstellen dan en het erkennen. Ook al is het alleen maar voor jezelf. Je kwetsbaar opstellen naar jezelf kan helpen.

En hulp zoeken is niet toegeven dat je “gek” bent, of een psychiatrisch patiënt in de dop. Dat zijn hele andere dingen en voor 99.9% van iedereen die dit meemaakt in zijn leven geldt gewoon dat je geen psychiatrisch patiënt bent. Het gaat gewoon even niet en dat is erg, en niet erg tegelijk. Je komt er wel uit. Maar je zult er wel wat voor moeten doen. En dat is aan jou en niemand anders. Niemand kan jou letterlijk zeggen wat je moet doen of denken. Maar ze kunnen je wel gereedschap geven, het is aan jou dat te gebruiken op jou manier, wat voor jou helpt. Er is geen goede of slechte manier, zolang je jezelf maar als centrum neemt.

Niet  dat je als een super narcist jezelf als het centrum van de wereld moet zien en alles en iedereen zich maar aan jouw wensen moet aanpassen. Het leven is altijd geven en nemen, stel jezelf daar ook voor open. Het is namelijk heel goed om iets voor een ander te doen. Vergeet alleen ook jezelf niet.

Mijn manier? Tsja, ik “kloot” momenteel ook maar wat aan hoor. Ik loop met de hond, ik lees boeken, ik mediteer op mijn eigen manier. Ja dat laatste is misschien heel erg niet mij. Maar soms moet je iets niet-jou doen om te ondervinden dat het wel jou is.

Ik “leer mezelf” (met behulp van een app hoor, ik heb wel richtlijnen nodig), om een half uur per dag op een stoel stil te zitten. Concentreren op ademhalen en ,mn gedachten als gedachten te zien en die te erkennen maar ze niet te vast te pakken. Helpt het? Voor rust? Ja heel erg. Voor de gedachten te controleren? No way. Hoe meer ik niet probeer te denken hoe meer ik denk en voor me zie. Om de 3 ademhalingen moet ik weer opnieuw beginnen te tellen van de ademhaling want er schieten enorm veel “filmpjes” van de afgelopen tijd door mn hoofd. Maar ik leer dr ook van te genieten want het was ook een hele mooie tijd. En dat mag ik ook niet vergeten.

Na dat half uur ben ik meestal wat warrig en pas na een kwartier ofzo merk ik dat ik wat rustiger ben. En dan is het ook wel okay.Ik heb mijn eigen gedachten gezien, ze erkent en ik merk dat ik ze niet vast hou, niet krampachtig, maar ik kan genieten van de momenten zoals ze waren. En dat is fijn.

Komt het ooit een stap verder als dat? Weet ik veel. Ik mer gewoon dat het me helpt. Is het voor een ander weggelegd? Weet ik ook niet, probeer het es een paar week zou ik zeggen en dan kom je dr vanzelf achter.

En verder? Ik klus mijn huis wat op. Ik heb hier natuurlijk een tijdje niet heel vaak gezeten. En de inrichting was in strakke grote lijnen wel klaar, maar niet af. Dus dat laatste ben ik nu aan het doen. En ook daar vindt ik wat geluk in.

Ik praat meer met mensen, niet alleen hulpverleners hoor. Minder appen, meer praten en meer inhoud met directe communicatie. Ik merk ook dat dat me heel goed bevalt.

En..... ik begin heeeeeel rustig aan weer met werken. Okay 2 dagen per week, niks vast gezet en gemiddeld 3 a 4 uur. Maar toch, het is een begin. Ik merk dat ik na 3,5 uur wat duizelig wordt en onvast. Dat is niet erg, dat is een grens die ik leer kennen. Ik, de man zonder grenzen, leer grenzen kennen van mezelf. Beter laat dan nooit. En leer ik mijn grenzen kennen, leer ik die van een andere ook beter kennen. Zie daar, wisselwerking in alles.

Nu moet ik gewoon zorgen dat ik niet als altijd guns blazing snel dr in ga en mezelf stuk werk. Dan ben ik weer terug bij af. Maar ik heb goede hoop, want ik merk dat ik veel meer open sta. Voor alles.

Ik doe wat ik al jaren wilde doen, en doe het nu ook zonder terughouding. Weer “rommel” in mijn woonkamer zetten? Ja leuk, gewoon doen, wil ik al jaren dus waarom nooit gedaan?

Richten op meditatie en mindfulness en de werken van Boeddha?Ja, altijd al interessant gevonden dus waarom niet? Ik zie het niet als religie, ik pak gewoon wat mij aanspreekt. Vind het tof, dan maar een zweverige simpele boer.

En die wenkbrauwpiercing? Ja vind ik mooi, ja wil ik al heeeeeel lang, dus ja ik doe het gewoon.

Mag je van dit alles een mening hebben? Natuurlijk, wie ben ik om te zeggen wat jij moet denken? Maar ongeacht wat je mening ook is, respecteer de mijne ook en dan komt het wel goed. En leer ook dat meningen en grenzen altijd veranderen. Ik kan het weten, ik had altijd een hele sterke starre mening, heb ik nu ook niet meer. Ik ben rustiger geworden op een bepaalde manier. Niks is onmogelijk.

Immers, zoals deze simpele boer al jaren zegt: Onmogelijkheden zijn dingen die we onszelf opleggen.