Het goede, met een beetje van wat "slechts"

Vandaag een lange werkdag gemaakt. Ja ik weet het dat is niet altijd het beste wat je kan doen in een burn out. Maar ik had vandaag de vrijheid om zelf mijn werk te bepalen (okay die heb ik best vaak hoor) dus ben ik een hele dag buiten bezig geweest.

Ik merk toch dat ik dat erg fijn vindt. Gisteren ben ik een uurtje of 5 bezig geweest met het grasmaaien bij het Scouting gebouw van De Jutters en dat voelde ook goed. Lekker je eigen ding doen en resultaat zien. Hou ik van.

Vandaag was mijn zelf opgelegde opdracht om het terrein buiten weer spik en span te krijgen. Dat betekend vuil werk, hogedrukspuit, veel schrobben, veel vegen, veel zweten en gewoon hard werken. Maar dat is wel hetgene waar ik me het beste bij voel. Even hersenloos stampen. Het is zeker niet het mooiste werk en je moet het echt niet elke dag willen doen. Maar soms “moet” het gewoon even. Even knallen. Moe worden, en trots zijn op je resultaat.

En 9 uur later was er een blinkend terrein, alle vlaggen vervangen, alles buiten netjes weer opgestapeld en up to date. Ja ik hou daar gewoon van, even een dag helemaal je eigen ding doen.

Dus moe, vies, bezweet en best voldaan stap ik in de auto. En merk dat ik bijna de verkeerde afslag pak. Uit gewoonte, nog steeds richting de Friesestraatweg willen. Nee, snel weer van rijbaan wissellen, ik ga naar mijn huis, ook al was dit veelal de dag dat ik “altijd” daar heen ging.

En dan kom je in je huis en dan merk je pas echt de stilte en wat je mist. Een leeg huis voelt een stuk leger aan zonder dat warme welkom en gevoel van “thuis komen”.

Geen omhelzing van een 5 jarig meisje, geen kus en praten en gewoon de boel achter je laten en weer jezelf zijn nadat je je “werk” zelf geweest bent.

Kortom een veel goed gevoel vandaag, maar nu ik weer een volle werkdag gedraaid heb merk je toch even bikkelhard die leegte.

Okay je weet dat het voor beiden beter is om eerst de eigen boel weer op orde te hebben voor je überhaupt weer eens richting toekomst met alle opties open kan denken.

Dus je neemt het zoals het is, bestempeld de gedachte als gedachte en zet de espresso aan en rolt een shaggie en  bedenkt je wat je in huis hebt om eten te maken.

Dat werken gaat prima lukken de komende tijd, het opbouwen naar weer volledig 40-48 uur per week te werken (daar zet ik de grens deze keer hoor, ik heb geleerd). Maar ik bemerk ook dat bij dat opbouwen aan het naar het werk gaan iets heel anders komt kijken.

Het wennen aan in mijn eigen huis te komen en zelf weer de rest van de dag na het werken doorbrengen.

Dat is iets waar ik helemaal geen rekening mee gehouden had.

Maar ook dat moet weer helemaal goed gaan, en dat gaat het vast ook wel.

Erkennen is immers de eerste stap, en onmogelijkheden zijn dingen die we onszelf opleggen. Zelfs ik, als simpele boer.