wie het weet mag het zeggen

Voor het eerst in jaren, voel ik me alleen.

Waarom? Die vraag dreunt door mijn hoofd  en ik krijg het er niet uit.

Waarom is iets wat het mooiste was wat er was, geëindigd in een mineur die zijn weerga niet kent.

Niet alleen voor mij, ik denk voor beiden.

Er was altijd een ooit, zelfs toen ik een tijd geleden, volgens mij een maand, vroeg van kom je nog een keer langs. Kreeg ik het antwoord ik kan je nu nog niet geven wat je wil. En de vlam van hoop werd weer een volledig vuur in mij. Lieverd, ik denk aan je zei je me ook. En een lieverd wilde ik zijn want dat zit in mij.

Ik heb eigenlijk nooit geweten wie ik was, totdat jij me maakte wie ik ben, want met jou was ik iemand. En we vulden elkaar aan op alle plekken.

De situatie, de afstand, de….alles….alles zat ons tegen en heeft uiteindelijk van 2 mensen die zielsveel van elkaar houden, 2 mensen die nog evenveel van elkaar houden maar die gevoelens iets anders in elkaar losmaakte gemaakt.

En nooit hebben we echt gepraat daarna. Er is nooit een kans geweest. En dat is waarschijnlijk mijn schuld.

Ik stond net onder de douche en zoals het water over me heen viel en ik het niet vast kon pakken…..zo voelde het. Ik wilde je vastpakken maar het glipte iedere keer door mn vingers heen.

Ik heb nog nooit zo lang onder de douche gestaan, de boiler was leeg en de douche was koud en ik probeerde het water te pakken. Zo voelde het ook, het glipte iedere keer weg en iedere keer als er een opleving was, kwam er weer een klap.

Voor jou, voor mij, door jou, door mij. Het was een slachtveld en de slachtoffers waren we zelf.

En toch is er liefde, en niemand behalve jij en ik die dat snappen.

Er is een en nu? Maar er is geen antwoord.

Wie zijn we geworden? En wie waren we überhaupt?

De laatste foto’s die ik van je zag, waren anders. Ik zag iemand die vaag op je leek, maar niet jou was. Je uiterlijk was  niet alleen anders, je straalde ook wat anders uit.

Ik denk dat jij ook zo naar mij kijkt, zoekende, hopende iets te vinden dat je nog herkend aan me.

Ik weet het, ik ben ook veranderd. Van iemand naar niemand.

Ik was lief, aardig, geduldig, ik heb langer dan 3 jaar gewacht dus dat geduld is er nog. Maar wachtte ik ook op mezelf? Heb ik wellicht zoveel van mezelf gegeven, dat nu het weg is, ik dat ook niet meer heb?

Ik kon ooit versjes schrijven, hoopte ze ooit samen met jou te vertellen aan kinderen. Ik heb zelfs gedroomd van een kinderboek schrijven samen met jou. Ik de versjes, jij de plaatjes van wat kan je goed tekenen.

Dat soort stomme dingen denk ik.

Ik droom nog steeds, en dan droom ik van je. Van de jou zoals je was, van de ik zoals ik was. De wereld lag aan onze voeten en het was aan ons om hem te betreden, hoe moeilijk het ook zou worden. Ik zou je beschermen, mijn armen om je heen en niemand doet je pijn.

Maar er was 1 iemand van wie ik je niet kon beschermen en dat was ikzelf.

Hoe graag ik ook die iemand wil zijn die je in mij zag, het gemis van je maakte me een ander. En de neerwaartse spiraal is nooit veranderd sinds de beslissing kwam, maar de belofte om te praten nooit ingelost werd.

En ik snap het nog steeds niet. Waar ging het toen precies mis?

Ik had die dag moeten blijven en je hand vastpakken, ik had geen andere keuze en toch….deden we beide datgene wat we deden.

Je zei me dat als je iemand zoende, je wist dat hij de juiste was. En bij mij voelde je dat zei je. Ik deed wellicht wat droog daarover, maar je hebt uiteindelijk gelijk. Toen je mij zoende wist ik dat ook, want dat gevoel heb ik bij niemand gehad ooit. Hoe een hartstochtelijke zoen toch meer kan zijn, dat weet ik nu. Het maakt me nog steeds gek.

Ja ik hou nog steeds van je en ik vrees dat dat niet weg gaat, dat er ook geen ander voor in de plaats komt. Ik heb je mijn hart gegeven, het is van jou en ik kan het niet terugnemen ook al zou ik het willen.

Ik zit nu mijn hart leeg te typen, wetende dat het niks uitmaakt. Hoe lang is het geleden dat ik schreef? Heel lang. Ik schreef voor jou, ieder woord was een verklaring van liefde voor de vrouw die mij mij maakte. Of het nou gewoon een droogkloterig stukje was om je te laten lachen, of dat het verhalen waren die ik graag met je wilde meemaken, hoe ik jou en mij beschreef en tot op de dag van vandaag denk dat we dat ook allemaal hadden kunnen doen, en meer. Verhalen die een ander nooit zal lezen noch snappen, en verhalen die zo intens waren dat het maar beter is ook.

Ik heb je beloofd een boek te schrijven, en weet je? Dat heb ik ook gedaan. Ik heb het mooiste liefdesverhaal ooit geschreven vlinder, het was alles wat ik voor jou geschreven heb. Die duizenden berichtjes. Ik heb het ooit geteld weet je nog? Als het een boek was zou het meer dan 4000 pagina’s zijn.

Het was een leven, is een leven. Het beschreef twee mensen op hun aller aller best, en nooit zouden ze beiden weer zo goed worden. En nooit zal het een vervolg krijgen op die manier.

Het doet pijn, het hart schreeuwt en het hoofd huilt. Letterlijk.

Ik moet dit kwijt en ik weet niet of je het ooit leest en begrijpt.

Ik loop door mijn huis en zie jou, maar het is leger want je bent er niet. Niet dat je er ooit geweest bent na de verbouwing, maar toch was je er altijd. Het is nog steeds ook jouw huis. Het is niet veel maar alles wat ik heb. Hou die sleutel en als je me nodig hebt, dan kan je altijd binnenkomen want ondanks alles ben je welkom. Sta je voor de deur, en kom je binnen dan zal ik er voor je zijn, zoals ik altijd was als je me nodig had. Ik kan je niet laten vallen ook al voelt het wel zo. Jij bent meer mij dan ik ooit was.

En alles in dit huis doet me ook aan jou denken. Is dat niet wat raar? Maar toch is het zo. Jij gaf me vlam om het te maken wat het nu is. En alles heb ik gedaan in overleg met jou. Het voelt alsof we het samen gedaan hebben. Uiteraard is het wat kneuterig want dat ben ik stiekem, en ik weet dat je dat stiekem heel leuk vind aan me.

De lade in de kast is leeg, de cadeau ’s voor jou heb je gekregen, al was het niet de manier waarop we beiden wilde. Je zou ze komen halen, de belofte die steeds maar weer werd herhaald. Maar nooit ingelost werd en zelfs gebroken. Net zoals andere beloftes gebroken werden. Ja dat neem ik je kwalijk, nog steeds. Dat deed pijn. Maar jij neemt mij ook dingen kwalijk en dat is je goed recht.

En nooit zullen we dat uitpraten.

Want hoe raar het ook klinkt, ik denk dat we beiden ook bang zijn, dat als we samen zijn, dat gaat gebeuren wat altijd gebeurd als we samen zijn. En je weet wat ik bedoel.

Het is wellicht iest wat je nooit gezegd heb en ik ook. Maar beiden weten we dat en dan begint het weer van voren af aan.

En ergens hoop ik dat ook, hoe erg het ook is, want ik heb nog heel wat te tonen, in te lossen en nooit een glimp van een kans gekregen.

Of als die er was……..dan ben ik te dom geweest om dat te zien.

Nee je bent ook niet écht weg uit dit huis realiseer ik me nu, ik voel je aanwezigheid ergens. Wetende dat jij ook tranen laat en waarschijnlijk met dezelfde vragen zit als ik.

En nu?

Er is geen en nu want die is er nooit geweest.

Het lot heeft ons bij elkaar gebracht en even hard weer uitelkaar gehaald.

Weet je, ik heb vandaag alleen maar in bed gelegen en tranen gelaten. Dat doe ik anders nooit en ik weet niet waarom ik huil want……..dit was toch de bedoeling. Weer een ruzie en dan nu goed stop?

Maar het is niet stop, want……..het is nooit gestopt, nooit uitgepraat en nooit…..wat eigenlijk?

De vrouw die jij ooit was, de man die ik ooit was, waar zijn ze gebleven? Waarom zij deze 2 mensen die best eng zijn daarvoor in de plaats gekomen?

Waarom kan ik er niet voor jou zijn, en jij niet voor mij?

Van alles wat ik nooit gehad heb, ben jij degene die ik wil. Maar dat weet je en het maakt niks uit, want ……..nu niet nooit niet waren jouw woorden en ondanks dat ik ze niet geloof…….denk ik dat ik me er bij neer moet leggen.

Aan de andere kant heb ik ook 3 jaar lang ooit aangehoord, dus moet ik me ook daarbij neerleggen.

Want toen ik jou zag, de eerste keer, wist ik het net zoals jij het wist.

Dit gaat nooit over

Maar waar gaat het heen?

Was het alle pijn waard? Het enige wat ik kan zeggen is ja, ik zou het allemaal zo over doen, alleen dan nu wel goed.

En al die mensen die me voor gek verklaard hebben, en dat nog steeds doen en heel blij zijn dat “het dan nu eindelijk over is”……die weten een ding misschien niet.

Het is niet over

Het is alleen……..onder de pijn bedolven van 2 mensen die zoveel naar elkaar verlangden dat het ten koste ging van alles.

En alles, alles is iets wat we samen hadden en nooit meer zullen krijgen.

Of toch ooit?

Wie het weet mag het zeggen, ik weet het niet.

Of dit mijn laatste stukje op dit weblog zal zijn?

Ook dat weet ik niet, ik ben geen schrijver meer, ik ben geen beertje meer en ik ben geen liefje meer. En als ik in de spiegel kijk zie ik de schuldige.

En als ik mn ogen dicht doe zie ik jou, niet de jou zoals je nu bent, ik zie de stralende vrouw die je was, die we samen gemaakt hadden naast die stralende man die ik was.

Ja ik ben veranderd, ik hoop dat je het me ooit vergeeft, ik hoop nog een keer te veranderen, in de man die ik toen was samen met jou en dat weer te worden samen met jou.

En ik hoop ook dat je me dat ooit vergeeft, want ik hou nog steeds evenveel van je.