Bagatelliseren
Ik was gister aan het digitaal praten met een vriendin, en zij zei in ons gesprek:"wordt jij soms ook niet zo moe van dat bagatelliseren?".
En ik moest zeggen dat ik dat best wel eens heb ja.
Het gesprek ging over een heel ander onderwerp, maar we kwamen er wel op uit.
Soms voel je je zo nietig en onbegrepen, walst iemand volledig over je gevoel heen, dat je zelf niet eens weet waar je het moet zoeken. Het gevoel van.....ja maar....ik praat over mijn gevoel.....waarom praat je daar zo overheen?
Bagatelliseren:
Persoonlijk had ik het laatst met een kennis. Hij vroeg hoe het ging, ik legde in vogelvlucht mijn situatie even uit. "Ach, zie het zo. Vroeger of later was het toch wel gebeurd. Je bent er nu mee bezig en zoals ik je zie staan sta je dr goed bij dus het is gewoon een hobbel. Je bent wel erger gewend."
Nou daar sta je dan. Erger gewend? Vroeger of later toch wel gebeurd? Het is voor mij een beetje heel veel meer dan dat. Geen enkel gevoel zat er bij, meer op de toon van "het valt wel mee".
Ikzelf vind van niet, ik ben er namelijk elke dag mee bezig. Ja het gaat echt de goede kant op, maar dat betekend niet dat het goed is.
Nou kan ik het goedpraten en zeggen dat ik het goed maak ondanks de situatie, maar dan lul ik mezelf gewoon wat voor. Schiet ik ook niks mee op en bagatelliseer ik mezelf zelfs.
Onbegrepen en verrast ben ik maar weer verder gegaan. Het "wie ben jij om mij zo te kleineren" idee.
Kortweg, de kans dat mijn kinderen mijn ziekte krijg is bij mij 98%. Ik had toen al vrij snel besloten dat ik geen kinderen op deze wereld zou gaan zetten. Ik vind t al erg dat ik het heb, maar ik zou het mijn eigen kinderen niet aan doen (of wie dan ook).
Dat betekend echter niet dat ik geen kinderwens heb. Die heb ik, zo simpel is dat. Ik vind kinderen leuk (ja ik weet t, soms halen ze het bloed onder je nagels weg en op zo'n moment denkt iedereen dr even anders over), ik kan enorm genieten van met kinderen praten en spelen en veelal werkt dat van 2 kanten.
Of t nou kinderen van vrienden zijn, mijn neefjes of andere familie.
Maar op wat verdere dingen na (bijvoorbeeld het niet hebben van een relatie), zal ik dus nooit zelf kinderen hebben met een ander.
Toen ik dat vertelde waren er mensen die daar erg luchtig over deden. Beetje het "ach zorg nou eerst maar dat je een vriendin krijgt", "kinderen kosten tijd en geld, dat kun je nu aan jezelf besteden, das toch ook mooi?". En meer varianten passeerden de revue.
Dat soort woorden komen wel even binnen. Je voelt je onbegrepen en je snapt niet dat iemand maar zo even over je gevoel heen kan stappen en daar luchtig over kan doen. Of nog erger, het volledig negeren en maar een mening er op ramt.
En het zorgt er ook voor dat je eigenlijk elke mogelijkheid op een gesprek over dat onderwerp niet meer hebt. Want het is voor de ander totaal onbelangrijk.
En dat doet, simpelweg, pijn.
Hij begreep er het zijne niet van, al had ik ook niet het gevoel dat hij er open voor stond hoe een ander kan denken. Iedere keer als we het over hét punt hadden waar ik nog steeds veel moeite mee heb, was het "ja dat heb je nu al zeker 20 keer verteld, maar misschien moet je het gewoon helemaal niet zo zien, kijk gewoon net als mij naar het leven en ga gewoon door met waar je goed in bent dan komt het vanzelf wel goed"
Tsja, das niet echt een mooi gevoelig antwoord hé. Ik vertelde hem ook dat er ook echt een reden is dat ik het minstens 20 keer vertel, en waarschijnlijk nog wel 50 keer ook als hij zo blijft reageren. Je luistert niet naar wat ik zeg. Je stelt je niet open voor wat het voor mij betekend, je geeft er je eigen waarde aan en je vindt dat ik het ook zo moet zien.
Ik vraag niet van je om het er mee eens of oneens te zijn, dat mag jij zelf weten. Maar ik vertel gewoon hoe het voor mij is, en voelt. Als ik er namelijk zo tegen aan kón kijken had ik dat probleem er immer niet mee, dan ging ik ook gewoon door. Sterker nog ik ga ook gewoon door, máár dat veranderd het hele probleem niet.
Jij ontkent simpelweg mijn gevoel door het te vervangen door de jouwe, dan kan ik het nog wel een miljoen keer vertellen maar dan zal je het nevernooit snappen. Net zoals je ook niet zal snappen dat ik steeds maar weer exact hetzelfde blijf vertellen.
Kijk ik zal er wellicht ooit een andere manier van kijken in hebben, wellicht ooit een plek kunnen geven. Daar ga ik wel van uit,ik werk er hard aan. Maar het gevoel dat er bij hoort, dat zal altijd blijven.
Maar hoe ik ook probeerde, hij kon er maar niet voor open staan. Het druiste tegen zijn visie op de wereld in en daardoor kwam hij niet verder dan het te bagatelliseren.
Het goed praten voor jezelf dat je iets voelt wat je liever niet wil voelen. Opkroppen, wegstoppen en zeggen tegen jezelf dat het wel mee valt.
Als je dat lang genoeg doet, knap je vanzelf een keer. Iedere keer maar zeggen: ach het komt wel goed, het valt wel mee, als ik het eens zo zie dan stelt het weinig voor, het was de situatie....en ik kan dr nog een miljoen bijschrijven.
Weet je, op de lange termijn hé, werkt het niet.
Soms ben je gewoon fokking verdrietig, wees dan ook verdrietig. Soms ben je boos, wees dan ook boos. Praat het niet goed, doe niet of er niks aan de hand is.
Fok ik, het gaat hier om mij en mijn gevoelens, mijn emoties en nu worden ze gewoon even te veel.
Ik hoef geen zwembad vol te janken, ik hoef geen tafel in een bult te trappen.
Eigenlijk hoef ik maar 1 ding te doen, en dat is accepteren dat ik dat ben. Voor dat moment, en laat het mij maar zijn ook. Dan is het er en krijgt de emotie vanzelf wel een plek. Maar stop het niet weg.
Ga niet jezelf bagatelliseren. Dat doen soms anderen wel voor je.
Ik moet heel eerlijk zeggen, het lukt mij nog steeds niet altijd. Maar het begin is er.
En ik moest zeggen dat ik dat best wel eens heb ja.
Het gesprek ging over een heel ander onderwerp, maar we kwamen er wel op uit.
Soms voel je je zo nietig en onbegrepen, walst iemand volledig over je gevoel heen, dat je zelf niet eens weet waar je het moet zoeken. Het gevoel van.....ja maar....ik praat over mijn gevoel.....waarom praat je daar zo overheen?
Bagatelliseren
Voor degenen die denken dat ik mijn stoma schoongemaakt hebt met de bladzijden van het woordenboek. Bagatelliseren, het is meer dan een mooi scrabble woord (of moet ik wordfeud zeggen tegenwoordig?).Bagatelliseren:
- iets onbeduidend voorstellen of behandelen
- 1) Afzwakken 2) Als iets onbeduidend voorstellen 3) Als onbelangrijk voorstellen 4) Geringschatten 5) Iets onbeduidend voorstellen 6) Minimaliseren 7) Onderschatten 8) ...
- [Nederlands] Kleiner voordoen / als onbelangrijk afdoen
- Eng: to trivialize / to smooth over [burgerlijk recht] de zaak kleiner, onbeduidender voorstellen dan die in werkelijkheid is…
- als iets onbetekenends voorstellen
Persoonlijk had ik het laatst met een kennis. Hij vroeg hoe het ging, ik legde in vogelvlucht mijn situatie even uit. "Ach, zie het zo. Vroeger of later was het toch wel gebeurd. Je bent er nu mee bezig en zoals ik je zie staan sta je dr goed bij dus het is gewoon een hobbel. Je bent wel erger gewend."
Nou daar sta je dan. Erger gewend? Vroeger of later toch wel gebeurd? Het is voor mij een beetje heel veel meer dan dat. Geen enkel gevoel zat er bij, meer op de toon van "het valt wel mee".
Ikzelf vind van niet, ik ben er namelijk elke dag mee bezig. Ja het gaat echt de goede kant op, maar dat betekend niet dat het goed is.
Nou kan ik het goedpraten en zeggen dat ik het goed maak ondanks de situatie, maar dan lul ik mezelf gewoon wat voor. Schiet ik ook niks mee op en bagatelliseer ik mezelf zelfs.
Onbegrepen en verrast ben ik maar weer verder gegaan. Het "wie ben jij om mij zo te kleineren" idee.
Onbegrepen
Toen bij mij mijn ziekte werd vastgesteld, officieel via een DNA screening, werd me ook mede gedeeld dat ik een dominant overerfbare variant heb.Kortweg, de kans dat mijn kinderen mijn ziekte krijg is bij mij 98%. Ik had toen al vrij snel besloten dat ik geen kinderen op deze wereld zou gaan zetten. Ik vind t al erg dat ik het heb, maar ik zou het mijn eigen kinderen niet aan doen (of wie dan ook).
Dat betekend echter niet dat ik geen kinderwens heb. Die heb ik, zo simpel is dat. Ik vind kinderen leuk (ja ik weet t, soms halen ze het bloed onder je nagels weg en op zo'n moment denkt iedereen dr even anders over), ik kan enorm genieten van met kinderen praten en spelen en veelal werkt dat van 2 kanten.
Of t nou kinderen van vrienden zijn, mijn neefjes of andere familie.
Maar op wat verdere dingen na (bijvoorbeeld het niet hebben van een relatie), zal ik dus nooit zelf kinderen hebben met een ander.
Toen ik dat vertelde waren er mensen die daar erg luchtig over deden. Beetje het "ach zorg nou eerst maar dat je een vriendin krijgt", "kinderen kosten tijd en geld, dat kun je nu aan jezelf besteden, das toch ook mooi?". En meer varianten passeerden de revue.
Dat soort woorden komen wel even binnen. Je voelt je onbegrepen en je snapt niet dat iemand maar zo even over je gevoel heen kan stappen en daar luchtig over kan doen. Of nog erger, het volledig negeren en maar een mening er op ramt.
En het zorgt er ook voor dat je eigenlijk elke mogelijkheid op een gesprek over dat onderwerp niet meer hebt. Want het is voor de ander totaal onbelangrijk.
En dat doet, simpelweg, pijn.
Sta eens even stil bij waarom ik het zeg
Met een andere vriend van me had ik een gesprek over denken, herinneringen en dingen die maar steeds door je hoofd blijven komen als ware het filmbeelden.Hij begreep er het zijne niet van, al had ik ook niet het gevoel dat hij er open voor stond hoe een ander kan denken. Iedere keer als we het over hét punt hadden waar ik nog steeds veel moeite mee heb, was het "ja dat heb je nu al zeker 20 keer verteld, maar misschien moet je het gewoon helemaal niet zo zien, kijk gewoon net als mij naar het leven en ga gewoon door met waar je goed in bent dan komt het vanzelf wel goed"
Tsja, das niet echt een mooi gevoelig antwoord hé. Ik vertelde hem ook dat er ook echt een reden is dat ik het minstens 20 keer vertel, en waarschijnlijk nog wel 50 keer ook als hij zo blijft reageren. Je luistert niet naar wat ik zeg. Je stelt je niet open voor wat het voor mij betekend, je geeft er je eigen waarde aan en je vindt dat ik het ook zo moet zien.
Ik vraag niet van je om het er mee eens of oneens te zijn, dat mag jij zelf weten. Maar ik vertel gewoon hoe het voor mij is, en voelt. Als ik er namelijk zo tegen aan kón kijken had ik dat probleem er immer niet mee, dan ging ik ook gewoon door. Sterker nog ik ga ook gewoon door, máár dat veranderd het hele probleem niet.
Jij ontkent simpelweg mijn gevoel door het te vervangen door de jouwe, dan kan ik het nog wel een miljoen keer vertellen maar dan zal je het nevernooit snappen. Net zoals je ook niet zal snappen dat ik steeds maar weer exact hetzelfde blijf vertellen.
Kijk ik zal er wellicht ooit een andere manier van kijken in hebben, wellicht ooit een plek kunnen geven. Daar ga ik wel van uit,ik werk er hard aan. Maar het gevoel dat er bij hoort, dat zal altijd blijven.
Maar hoe ik ook probeerde, hij kon er maar niet voor open staan. Het druiste tegen zijn visie op de wereld in en daardoor kwam hij niet verder dan het te bagatelliseren.
Ik deed dat ook voor mezelf
En weet je, ik deed dat ergens ook altijd met mijn eigen emoties. Gewoon bagatelliseren voor jezelf. Ik denk dat we het eigenlijk ook gewoon wegdrukken kunnen noemen als je het voor jezelf doet.Het goed praten voor jezelf dat je iets voelt wat je liever niet wil voelen. Opkroppen, wegstoppen en zeggen tegen jezelf dat het wel mee valt.
Als je dat lang genoeg doet, knap je vanzelf een keer. Iedere keer maar zeggen: ach het komt wel goed, het valt wel mee, als ik het eens zo zie dan stelt het weinig voor, het was de situatie....en ik kan dr nog een miljoen bijschrijven.
Weet je, op de lange termijn hé, werkt het niet.
Soms ben je gewoon fokking verdrietig, wees dan ook verdrietig. Soms ben je boos, wees dan ook boos. Praat het niet goed, doe niet of er niks aan de hand is.
Fok ik, het gaat hier om mij en mijn gevoelens, mijn emoties en nu worden ze gewoon even te veel.
Ik hoef geen zwembad vol te janken, ik hoef geen tafel in een bult te trappen.
Eigenlijk hoef ik maar 1 ding te doen, en dat is accepteren dat ik dat ben. Voor dat moment, en laat het mij maar zijn ook. Dan is het er en krijgt de emotie vanzelf wel een plek. Maar stop het niet weg.
Ga niet jezelf bagatelliseren. Dat doen soms anderen wel voor je.
Ik moet heel eerlijk zeggen, het lukt mij nog steeds niet altijd. Maar het begin is er.
Reacties
Een reactie posten