Geradbraakt, en het plan
De afgelopen week was best een zware week. Fysiek en metaal.
Nou is warmte voor de stomapiloot natuurlijk al vijand nummer 1, maar dat stoma had duidelijk zijn week niet. Of eigenlijk al een langere periode. 10 Lekkages in 12 dagen, ook voor mij een nieuw record. Had niet zo gehoeven, maar helaas, soms doe je er niks aan.
De huid is goed aan het ontsteken, dus die heeft het even wat zwaarder dan normaal, en er geen plak op doen is geen optie.
Gelukkig is er nieuw materiaal onderweg, maar toch, 10 keer midden in de nacht jezelf en het bed verschonen mat af.
Het begon eigenlijk dinsdag al.
Kwam een kennis tegen op straat en die zei "Goh, Vaderdag zou voor jou nu vast ook wel leuk zijn nu je een klein meisje er bij hebt". Ik vertelde hem dat dat verleden tijd was en rondde het gesprek snel af.
Ik weet nog steeds niet waar die vraag zo vandaan kwam en waarom hij gesteld werd.....maar het bracht me goed van mijn stuk.
Alles kwam weer los, ik wilde het deze keer toelaten. Niet vechten, kom maar op met dat verdriet. Onderga het maar dan is het er uit, hopelijk.
Maar hoe goed ik mijn best ook deed, er kwam niks uit me.
Het was niet dat ik niet wilde, ik wilde dolgraag alles uitten. Huilen, schreeuwen, whatever, ik wilde erkennen en......het lukte maar niet.
In plaats daarvan bleef het maar een klap die steeds opnieuw uitgedeeld werd. En ik kon er niet mee om gaan. Het vrat me volledig op en ik verloor ook steeds de grip op mijn gedachten. Voelde me eenzaam, verlaten en onbegrepen. Voornamelijk door mezelf. Hoe kan het toch dat ik, steeds als ik een paar beste stappen gemaakt heb, iedere keer zo uit mijn evenwicht gehaald wordt door dat soort dingen?
Ik dacht de boel redelijk onder controle te hebben, voor mijn gevoel ging ik best goed.....maar zomaar weer volledig terug bij af.
Praten met mensen, in t echt of digitaal, het hielp wel voor even maar steeds die negatieve spiraal. En vrijdag barstte de bom in mijn hoofd goed.
Ik voelde alle emoties in me en ik kon ze maar niet uitten. In plaats van dat vraten ze me op, hoe graag ik ook wilde, het lukte niet. Ergens in me zei een stem "Je bent het ook niet waard, geluk is niet voor je weggelegd en je kan het niet eens accepteren laat staan uitten".
En dan komt je hoofd ineens op hele enge en nare plekken, en dan gaat het goed mis. En waar ik normaal mezelf dwing om dan dingen te doen om er maar uit te raken.....nu werkte niks. Ik had geen energie meer, geen puf iets te doen. Ik herkende mij niet in mij en werd bang. Zal ik nu de crisisdienst bellen? Maar wat kunnen die doen dan? Ik doe dit mezelf toch aan? Ik ben een zeur! Nee schop mezelf er maar doorheen, of anders maar niet.
Na wat digitaal gepraat te hebben met mensen koelde het allemaal enigszins af. Dood en dood moe was ik, dus dat werd vroeg slapen.
Hoe kan dit zo diep zitten? Hoe kan het dat ik de grip op mijzelf zo kwijt raak?
Vandaag had ik de energie ook niet meer. Om 03:00 wakker door wéér een lekkage. Weer de boel en mezelf verschonen. En vanaf dan alleen maar naar het plafond staren. Helemaal niks hielp, en gewoon de puf niet om uit bed te komen. Laat mij maar liggen ik wil niks, ik voel me ellendig en ik wil janken en zelfs dat wil niet.
Contact gezocht met stoma deskundigen om over de lekkage te praten. Praktische zaken, iets waar ik altijd goed in ben, ik ben een praktische denker.
Toch nog wat energie gevonden om me er uit te schoppen. Op naar het werk. Na slechts anderhalf uur kón ik het gewoon niet meer. Ik was niet vooruit te brandden, ik had geen zin, ik voelde die grote bal emoties in me rond dolen....niks maakte zin. Ik was op, al weer een hele tijd en ik kon gewoon niet doorgaan. Voelde me leeg, en super vol tegelijk. Balans dus weer volledig weg.
Het ging zo goed en ik had zulke goede weken gehad en dan nu ineens dit.
"Hoe kan het dat jij zo de grip kwijtraakt?", ik antwoordde dat ik het ook niet wist. Het ging zo goed en ik was zo stabiel en dan ineens.....externe factor en boem.
"Dit klinkt allemaal totaal niet als jij, dit gaat zo tegen alles in waar jij voor staat. Waarom heb je mij, of de crisis niet gebeld?". Tsja, ik voel me dan een zeur, vind me dat niet waard en weet ook niet wat zij kunnen doen.
"Beloof me één ding, als je dit weer hebt, bel je! Maakt niet uit welke dag en hoe laat, er is altijd iemand die je te woord kan staan"
We hebben mijn signaleringsplan doorgenomen. Ik had veel geschreven over wat er in mijn hoofd allemaal gebeurd en welke fases dat ik dan door ga.
"Er komt hier heel duidelijk iets naar voren, onmacht. Er is iets met jou gebeurd dat je in het allerdiepste van je ziel geraakt hebt, en dat heeft je compleet omver geblazen. En je was al best omver van alles wat er allemaal door je jaren heen met je gebeurd is. En het is duidelijk dat dat allemaal gebeurd is uit een situatie van onmacht. Je hebt geen enkele controle gehad, er werd geen rekening met jou gehouden en het geeft je een enorm gevoel van onmacht, verdriet, ontkenning van jou als persoon en onbegrip. Jouw kernwaarde is dat jij altijd geloofd wat iemand zegt, en daar vol voor gaat. Je geeft er alles voor wat er in je zit, en je hebt teveel gegeven en dan gebeuren er dingen die juist tegen dat alles in gaan.....en dan komt die onmacht en komen die hele nare gedachten".
Ja, het is voornamelijk de onmacht naar mezelf toe. Ik heb alles waarschijnlijk wel verdiend, ik was niet goed genoeg. Ik weet het ook niet, het is allemaal zo onwerkelijk ergens.
"Maar je weet juist dan weer wel heel goed wie je bent. Jij kan in klinkklare taal heel goed vertellen: Dit ben ik! Dat is iets wat we de afgelopen weken gewoon gezien hebben. Ard weet dondersgoed wie Ard is. Ard houd alleen niet genoeg rekening met Ard. Je laat anderen dan ook daar teveel van nemen, je geeft ook een deel van jezelf geen ruimte. Soms moet je ook gewoon keihard zeggen: Hey! Zo ga je niet met mij om! Dit heb ik niet verdiend! En dat moet je ook gewoon eens tegen jezelf zeggen".
Ja, maar dat durf ik dan weer niet he. De ander zal er vast een reden voor hebben, ik zal wel gewoon niet goed of leuk genoeg zijn.
Weet je, daar kunnen we het nog wel een keer over hebben. Maar ik wil in elk geval leren hoe ik mijn emoties die ik graag wil uitten kán uitten. Want nu vreten ze me op.
En dat is dus iets waar we aan gaan werken. En het voelt echt weer alsof ik tig stappen terug gedaan heb.
ik twijfel weer aan alles wat ik zo zeker wist. Ik weet niet meer zo goed waar ik sta in mijn eigen leven. De depressie die wat milder werd is weer opgelaaid. Ja het zijn fases waar je doorheen moet.
Maar de laatste tijd mis ik gewoon alle energie er voor. Het is gewoon alsof ik niks heb om voor te gaan, en mezelf niet echt de moeite waard meer vind om voor te gaan. Anderen gingen toch ook niet voor mij, waarom zou ik dat dan wel doen? Zal vast wel een reden hebben.
Kortom deze fase moet ik door komen. Tijd geven, en das eng. Ik wil weer te snel. Vraag weer teveel van mezelf, en put uit.
Met mijn coach heb ik een plan gemaakt wat ik moet doen als ik merk dat mijn hoofd door de verkeerde fases gaat. Nu hopen dat het werkt.
Morgen gaan we de medicatie weer bekijken. Of het nog nut heeft en of het ook een reden van aanslag op mijn darmen en energie kan zijn.
En verder ga ik maar eens op zoek naar een hobby die me geen dag kost, maar ook even "snel gepakt" kan worden. Volgens mijn coach moet me dat wel gaan lukken aangezien ik zeer breed geïnteresseerd ben.
Ik weet het nog niet, maar als er mensen zijn met tips.....Graag! (mail maar naar devries,ard@gmail.com )
Nou is warmte voor de stomapiloot natuurlijk al vijand nummer 1, maar dat stoma had duidelijk zijn week niet. Of eigenlijk al een langere periode. 10 Lekkages in 12 dagen, ook voor mij een nieuw record. Had niet zo gehoeven, maar helaas, soms doe je er niks aan.
De huid is goed aan het ontsteken, dus die heeft het even wat zwaarder dan normaal, en er geen plak op doen is geen optie.
Gelukkig is er nieuw materiaal onderweg, maar toch, 10 keer midden in de nacht jezelf en het bed verschonen mat af.
Het mentale aspect
Mentaal zat ik er vrijdagavond helemaal doorheen. Ik was finaal aan gort en mijn hoofd wilde maar niet stoppen met denken en steeds maar weer een film voor mijn ogen afspelen. Gek werd ik er van.Het begon eigenlijk dinsdag al.
Kwam een kennis tegen op straat en die zei "Goh, Vaderdag zou voor jou nu vast ook wel leuk zijn nu je een klein meisje er bij hebt". Ik vertelde hem dat dat verleden tijd was en rondde het gesprek snel af.
Ik weet nog steeds niet waar die vraag zo vandaan kwam en waarom hij gesteld werd.....maar het bracht me goed van mijn stuk.
Alles kwam weer los, ik wilde het deze keer toelaten. Niet vechten, kom maar op met dat verdriet. Onderga het maar dan is het er uit, hopelijk.
Maar hoe goed ik mijn best ook deed, er kwam niks uit me.
Het was niet dat ik niet wilde, ik wilde dolgraag alles uitten. Huilen, schreeuwen, whatever, ik wilde erkennen en......het lukte maar niet.
In plaats daarvan bleef het maar een klap die steeds opnieuw uitgedeeld werd. En ik kon er niet mee om gaan. Het vrat me volledig op en ik verloor ook steeds de grip op mijn gedachten. Voelde me eenzaam, verlaten en onbegrepen. Voornamelijk door mezelf. Hoe kan het toch dat ik, steeds als ik een paar beste stappen gemaakt heb, iedere keer zo uit mijn evenwicht gehaald wordt door dat soort dingen?
Ik dacht de boel redelijk onder controle te hebben, voor mijn gevoel ging ik best goed.....maar zomaar weer volledig terug bij af.
Het achtervolgt me
De hele week bleef ik er last van hebben. Ik probeerde te werken, ik probeerde dingen te doen. Maar de kop wilde niet meewerken. Steeds dat gevoel van "ik moet weg, ik hoor hier niet". Je weet dat het niet klopt, en dan nog? Waar moet ik heen?Praten met mensen, in t echt of digitaal, het hielp wel voor even maar steeds die negatieve spiraal. En vrijdag barstte de bom in mijn hoofd goed.
Ik voelde alle emoties in me en ik kon ze maar niet uitten. In plaats van dat vraten ze me op, hoe graag ik ook wilde, het lukte niet. Ergens in me zei een stem "Je bent het ook niet waard, geluk is niet voor je weggelegd en je kan het niet eens accepteren laat staan uitten".
En dan komt je hoofd ineens op hele enge en nare plekken, en dan gaat het goed mis. En waar ik normaal mezelf dwing om dan dingen te doen om er maar uit te raken.....nu werkte niks. Ik had geen energie meer, geen puf iets te doen. Ik herkende mij niet in mij en werd bang. Zal ik nu de crisisdienst bellen? Maar wat kunnen die doen dan? Ik doe dit mezelf toch aan? Ik ben een zeur! Nee schop mezelf er maar doorheen, of anders maar niet.
Na wat digitaal gepraat te hebben met mensen koelde het allemaal enigszins af. Dood en dood moe was ik, dus dat werd vroeg slapen.
Geen energie meer om me die trap onder mn reet te geven
Zondag heb ik de halve dag in bed gelegen. Pas tegen de middag kon ik me er uit werken. Nul energie, nergens zin in en die kop bleef maar doorgaan. En het is niet dat de kop naar standje kritiek ging, maar rustig was hij niet.Hoe kan dit zo diep zitten? Hoe kan het dat ik de grip op mijzelf zo kwijt raak?
Vandaag had ik de energie ook niet meer. Om 03:00 wakker door wéér een lekkage. Weer de boel en mezelf verschonen. En vanaf dan alleen maar naar het plafond staren. Helemaal niks hielp, en gewoon de puf niet om uit bed te komen. Laat mij maar liggen ik wil niks, ik voel me ellendig en ik wil janken en zelfs dat wil niet.
Contact gezocht met stoma deskundigen om over de lekkage te praten. Praktische zaken, iets waar ik altijd goed in ben, ik ben een praktische denker.
Toch nog wat energie gevonden om me er uit te schoppen. Op naar het werk. Na slechts anderhalf uur kón ik het gewoon niet meer. Ik was niet vooruit te brandden, ik had geen zin, ik voelde die grote bal emoties in me rond dolen....niks maakte zin. Ik was op, al weer een hele tijd en ik kon gewoon niet doorgaan. Voelde me leeg, en super vol tegelijk. Balans dus weer volledig weg.
Coaching
In de middag een gesprek met mijn coach. Ze schrok van mijn verhaal, ik ook.Het ging zo goed en ik had zulke goede weken gehad en dan nu ineens dit.
"Hoe kan het dat jij zo de grip kwijtraakt?", ik antwoordde dat ik het ook niet wist. Het ging zo goed en ik was zo stabiel en dan ineens.....externe factor en boem.
"Dit klinkt allemaal totaal niet als jij, dit gaat zo tegen alles in waar jij voor staat. Waarom heb je mij, of de crisis niet gebeld?". Tsja, ik voel me dan een zeur, vind me dat niet waard en weet ook niet wat zij kunnen doen.
"Beloof me één ding, als je dit weer hebt, bel je! Maakt niet uit welke dag en hoe laat, er is altijd iemand die je te woord kan staan"
We hebben mijn signaleringsplan doorgenomen. Ik had veel geschreven over wat er in mijn hoofd allemaal gebeurd en welke fases dat ik dan door ga.
"Er komt hier heel duidelijk iets naar voren, onmacht. Er is iets met jou gebeurd dat je in het allerdiepste van je ziel geraakt hebt, en dat heeft je compleet omver geblazen. En je was al best omver van alles wat er allemaal door je jaren heen met je gebeurd is. En het is duidelijk dat dat allemaal gebeurd is uit een situatie van onmacht. Je hebt geen enkele controle gehad, er werd geen rekening met jou gehouden en het geeft je een enorm gevoel van onmacht, verdriet, ontkenning van jou als persoon en onbegrip. Jouw kernwaarde is dat jij altijd geloofd wat iemand zegt, en daar vol voor gaat. Je geeft er alles voor wat er in je zit, en je hebt teveel gegeven en dan gebeuren er dingen die juist tegen dat alles in gaan.....en dan komt die onmacht en komen die hele nare gedachten".
Ja, het is voornamelijk de onmacht naar mezelf toe. Ik heb alles waarschijnlijk wel verdiend, ik was niet goed genoeg. Ik weet het ook niet, het is allemaal zo onwerkelijk ergens.
"Maar je weet juist dan weer wel heel goed wie je bent. Jij kan in klinkklare taal heel goed vertellen: Dit ben ik! Dat is iets wat we de afgelopen weken gewoon gezien hebben. Ard weet dondersgoed wie Ard is. Ard houd alleen niet genoeg rekening met Ard. Je laat anderen dan ook daar teveel van nemen, je geeft ook een deel van jezelf geen ruimte. Soms moet je ook gewoon keihard zeggen: Hey! Zo ga je niet met mij om! Dit heb ik niet verdiend! En dat moet je ook gewoon eens tegen jezelf zeggen".
Ja, maar dat durf ik dan weer niet he. De ander zal er vast een reden voor hebben, ik zal wel gewoon niet goed of leuk genoeg zijn.
Weet je, daar kunnen we het nog wel een keer over hebben. Maar ik wil in elk geval leren hoe ik mijn emoties die ik graag wil uitten kán uitten. Want nu vreten ze me op.
En dat is dus iets waar we aan gaan werken. En het voelt echt weer alsof ik tig stappen terug gedaan heb.
ik twijfel weer aan alles wat ik zo zeker wist. Ik weet niet meer zo goed waar ik sta in mijn eigen leven. De depressie die wat milder werd is weer opgelaaid. Ja het zijn fases waar je doorheen moet.
Maar de laatste tijd mis ik gewoon alle energie er voor. Het is gewoon alsof ik niks heb om voor te gaan, en mezelf niet echt de moeite waard meer vind om voor te gaan. Anderen gingen toch ook niet voor mij, waarom zou ik dat dan wel doen? Zal vast wel een reden hebben.
Kortom deze fase moet ik door komen. Tijd geven, en das eng. Ik wil weer te snel. Vraag weer teveel van mezelf, en put uit.
Met mijn coach heb ik een plan gemaakt wat ik moet doen als ik merk dat mijn hoofd door de verkeerde fases gaat. Nu hopen dat het werkt.
Morgen gaan we de medicatie weer bekijken. Of het nog nut heeft en of het ook een reden van aanslag op mijn darmen en energie kan zijn.
En verder ga ik maar eens op zoek naar een hobby die me geen dag kost, maar ook even "snel gepakt" kan worden. Volgens mijn coach moet me dat wel gaan lukken aangezien ik zeer breed geïnteresseerd ben.
Ik weet het nog niet, maar als er mensen zijn met tips.....Graag! (mail maar naar devries,ard@gmail.com )
Reacties
Een reactie posten