Met de mond vol tanden staan

Vandaag was mijn tweede "dag" behandeling van het GGZ.
Zoals je wellicht gelezen hebt, was mijn eerste ervaring met groepstherapie eentje die ik niet heel erg als nuttig zag. Dus ik was vandaag heen met het idee "laat het gewoon over me heen komen, erger dan de vorige keer kan het toch niet worden, wellicht begin je nu te zien wat ze ook doen".

Ik kon niet meer ongelijk hebben ongeacht hoe hard ik mijn best ook doe.

We begonnen weer met een rondje "wat heb je gedaan sinds de vorige keer hier'. Deze keer werd ik er ook in betrokken en ik mocht beginnen met feedback te geven. Degene voor me had niet zo'n goede week gehad, maar toch wat dingen gedaan.
Ik heb al mijn pedagogische kennis er eens bij gepakt en een reflectie gegeven waarin ik het positieve benoemde, over het negatieve vroeg hoe zij dat een volgende keer anders zou kunnen doen, en er aan toe gevoegd dat 2 slechte dagen soms nou eenmaal gebeuren maar dat je daar niet de nadruk op moet leggen maar moet kijken hoe je zoiets in het vervolg kan voorkomen.

Dat had als effect dat de therapeute er eigenlijk helemaal niks aan toe te voegen had, en onder de indruk was van de reflectie. Ik dacht "tsja ik heb ook echt wel opgelet op school hoor, is misschien wat lang geleden dat ik ook dit soort dingen leerde, maar ik kan het best".

Mijn beurt

Dus toen kon ik mijn dagen vertellen. En ik vertelde van de eetclub (goh wat goed dat je zelf sociale contacten legt.....ja dat doe ik altijd al), van het werken (6 uur? Ga je dan niet over een grens heen? Nee deze keer niet, het voelde goed en ik ging voldaan naar huis dus wat is dan de grens? "Ja dat is ook weer waar") en dat ik het allemaal best wel okay vond gaan nu.
Hoe dat zo komt? Heeft het met deze groepssessies te maken? Euh nee dat heeft niks te maken met dat ene uurtje groepsgesprek dat is gewoon wat ik altijd doe.

Ik had er nog net niet aan toe gevoegd "en daar zit het hele probleem ook niet in, ik moet gewoon leren tegen dingen anders aan te kijken en leren die tornado een plek te geven. Het doen, activiteiten ondernemen en sociale contacten dat doe ik wel, en meer dan ooit zelfs. Het punt zit hem in het denken."
Maar ik hield me in. ik dacht, dinsdag een gesprek met mijn coach, daar maar eens meer lering uit halen.

Weer een planning maken

Dus daarna weer een planning maken, nu t/m disndag. Wederom had ik al mijn  dagen gevuld, en er bij gezet "maar als ik wat anders bedenk wat ik leuker vindt doe ik dat gewoon". Die hadden ze nog niet gezien. Of ik zo makkelijk een planning kon omgooien? Met het grootste gemak van de wereld zei ik. Ik ben flexibel en als iemand belt van "goh ga je mee dit doen vandaag" dan gooi ik graag mijn planning zo om. Dat is een vrijheid die ik heb en ik hou daar van.

"Maar ga je dan niet de hele dag niks doen en piekeren bijvoorbeeld, als je zo makkelijk een planning los maak?". Nee ik doe juist om niet te piekeren. Dus het ligt niet aan het doen, het ligt aan het piekeren. En dat piekeren moet maar een keer stoppen.

Tsja, we kwamen niet echt wat verder op deze manier. Gelukkig werd het pauze. we waren ook al zéker een dikke 5 kwartier bezig!

En toen had ik de bek vol tanden staan

Na de pauze kwamen we terug in het lokaal. We gingen wat ontspannend doen werd er gezegd. Wie wil er wandelen en wie wil een spel doen?
En ik stond met de bek vol tanden. Wat? Is dit therapie? Ik mag graag wandelen hoor, maar daarvoor kom ik hier niet.

Dus ik ben met 4 anderen gaan wandelen. Beetje gepraat met n mede cliënt. Die was blij met de dagbesteding want dan was er in elk geval een activiteit die dag.

Ja ik snap dat die groep er is, echt, ik snap daar het nut ook voor van dit.
Maar zelf val ik daar niet onder. Ik heb niet moeite met dingen doen, de deur uit komen en activiteiten zoeken. Ik moet mezelf gewoon weer terugvinden, dingen plaatsen en meer van mezelf leren houden. Afleren steeds te geven en balans te vinden in mij.

Maar of dit de juiste manier is? Het voelt allemaal als een tutor groepje van school. En zelfs daar zag ik toen het nut niet van in.

Toen we na een half uurtje wandelen terugkwamen, zat de rest aan het rummicubben. "Als jullie klaar zijn mogen jullie weg" werd er gezegd.

Dat was niet tegen dovemansoren. Ik wist niet hoe snel ik weg moest gaan.

Mantra voor mezelf: volgende week heb ik mijn 1 op 1 therapie, dáár ga ik wat aan hebben.

Ik geef dit nog een kans, het is nog maar 2x geweest. Maar als ik dit nog 5 weken moet doen vrees ik dat ik rijp ben voor opname.

Gelukkig heb ik vanmiddag iets leuks. Dan ga ik gewoon met eten bezig.