Over toegeven, zwak zijn en ook een beetje over stoma´s
Vandaag was het, naar alle waarschijnlijkheid, mijn één na laatste groepssessie. Wederom het gevoel van "hier heb ik niks aan", en ook het gedeelte wat ze bestempelen als psychotherapie vind ik meer basiskennis die iedereen waarschijnlijk wel weet. Kortom het therapeutische aspect was voor mij goed zoek.
Maar terwijl ik daar zat, kwam bij mij een enorme draaierigheid op. Ik begon onscherp te zien en er was een hele vreemde vorm van hoofdpijn die ik nog niet eerder ervaren heb. Heel gericht op de linkerkant van mijn hoofd, ergens niet pijnlijk maar wel aanwezig en irritant. Ik merkte dat ik steeds een soort van weg zonk in gedachten en ook niet helemaal aanwezig was.
Dus eens even gevraagd of dat een bijwerking kan zijn van de medicatie.
en dat kon heel goed, de meesten hebben de eerste week last van bijwerkingen, blijkbaar ik de derde week. Het zou ook een teken kunnen zijn dat ze gaan werken en het een fase is.
Het woord fase hoor ik bijna dagelijks, blijkbaar ga ik er nu door heel veel. Al dan niet chemisch opgewekt.
En dat is ook iets wat best logisch is. Kijk eens wat ik de afgelopen dagen gedaan heb, ik kan heel stellig zeggen dat het allemaal niet veel is.....maar dan lieg ik.
Het waren best energierovende dagen, goede dagen ook, maar wel een aanslag op mijn voorraadje.
En dan komt er bij dat ik de nodige kilo's kwijt ben door veel te weinig te eten. Iets dat ik donders goed weet maar toch niet de nodige aandacht geef. Ik slaap nog steeds te weinig en ik geef teveel energie aan dingen die simpelweg op dit moment niet nodig zijn. Vooral aan piekeren en denken.
Laat ik gewoon voor vandaag eens stoppen met vechten, zeg ik tegen mezelf.
En zowaar vind ik het een goed idee.
Ik weet dat vechten me heel ver gebracht heeft, en ook zeker niet altijd slecht is. Maar nu vecht ik niet voor, maar tegen mezelf. En wat denk ik daar mee te bereiken? Laat ik eens realistisch kijken naar hoe mijn lijf er voor staat op een dag als vandaag.
Dus rust. Blijf thuis, en doe alleen dingen die je leuk vindt. En ja ik vindt schrijven leuk, dus doe ik dat, en wel nu. En daarna? Gewoon op de bank zitten, wellicht wat tekenen, wellicht wat documentaires kijken. Ik heb er immers een paar hele toffe over metal.
En dat is eigenlijk de eerste keer dat ik "zwak" durf te zijn voor mezelf. Dat ik nee zeg tegen die drang in mij om maar steeds harder en harder te willen gaan. Vandaag niet! Ja er zijn honderdduizend dingen die ik zal kunnen doen om maar niet stil te zitten, om maar bevestiging te zoeken voor iets wat ik zelf niet eens weet te benoemen.
En om dat eeuwige piekeren en denken maar stop te zetten.
Maar waarom? Laat ik me zelfs maar eens zwak opstellen tegen dat piekeren en denken. Ik ben het beu! Zo simpel is het ook nog eens.
Ja ik heb wellicht veel dingen verkeerd gedaan, ik heb niet altijd de juiste beslissingen genomen en ja ik zit verdomme nog in een rouwfase (weer die fases hé)....... Laat mij dat dan ook gewoon even erkennen. Hoe ongelukkig ik er ook van wordt, het is gewoon wél wat gebeurd is en nooit veranderd kan worden. Dus moet ik het een plek geven, hoe dan ook. Als het geen plek krijgt, krijgt het geen afsluiting. Krijgt het geen afsluiting dan achtervolgd het je, dan laat het je nooit meer los.
Kortom, ik moet niet beginnen met het willen loslaten. Ik weet dat dat geen enkele zin heeft. Immers, het heeft geen plek. Dus hoe hard ik ook wil loslaten, dat kan nu niet.
En een plek geven is iets wat ik op dit moment ook niet kan, er zijn gewoon teveel vragen. Máár ik kan het verdomme voor mezelf wel even erkennen dat het die plek nog niet heeft.
Laat me maar eens zwak zijn. Niemand kan eeuwig sterk zijn. En zeker niet voor jezelf, ook al heb je geen keuze, ook al heb je geen tijd en ook al heb je er helemaal geen zin in, dat doet er allemaal niet toe. Je hoofd maalt wel door hoor, dus vroeg of laat komt de klap. Of je nu wil of niet, je hebt geen keuze, hij komt.
En vandaag loop ik niet weg voor de klap, laat hem maar gewoon komen. Wat mij betreft zit ik straks een half uur of langer op de bank te janken, dan is dat maar zo. Het moet er blijkbaar uit, mijn lijf zegt vandaag nee en mn kop ook. Dus is het nee.
Ik heb geen zin meer dr tegen te vechten.
Door me zwak te tonen tegen mezelf, maak ik ook kennis met die kant van mezelf. En voor nu is dat wellicht ruk plus, maar op de langere termijn zal mij dat sterker maken. Dan weet ik dat ook ik die kant heb. En erkennen van die kant is mezelf erkennen, dus geef maar toe.
Én dan zit ik maar op de bank straks, mooi toch, wordt die ook eens gebruikt.
Ik heb die vrijheid om dat te doen. Ik hoef mij niet schuldig te voelen dat ik die heb. Dat besef heb ik ook. Met de beste wil van de wereld kan het feit dat ik wel die vrijheid heb niets te doen hebben met wie zijn situatie waar dan ook. Dat mag ook wel eens erkent worden.
Hoe creatief ik ook denken kan en hoeveel miljoenen plannen ik ook in mijn hoofd heb voor elke denkbare situatie, het feit dat ik bepaalde vrijheden en luxes heb staat daar volledig los van.
En ik heb verrekte hard gewerkt voor die vrijheden en luxes, ze komen niet uit het niets of zo. Dat heeft echt jaren werk gehad en nou zou ik er niks mee doen zeker?
Dus ik gun mezelf dat nu, vanmiddag en wellicht morgen en wanneer dan ook ga ik gewoon bezig met wat mij op dat moment even een goed gevoel geeft. Heb ik ook wel es verdien niet?
Dat stoma van mij loopt al weken niet lekker.
En een dagje of 2 á 3 wil echt wel eens voorkomen. Dat is ook geen ramp, dat hoort er bij en ik wordt er niet ziek van of wat dan ook. Maar een week of 2 is wel even andere koek. Dat merk je wel, dat mat af.
Er mist bij mij een heel stuk van "de riolering", dikke darm, wat dunne darm, endeldarm, ze liggen allemaal in de biobak bij het UMCG. En geloof me ik functioneer prima zonder die dingen. In mijn geval zelfs beter dan met want het moest er niet voor niks uit.
Ik kan praktisch doen wat ieder mens kan doen, het is echt geen enkele beperking voor mij, noch iets waar ik me voor schaam of wat dan ook.
Máár als ik bepaalde signalen te lang negeer dan pleeg ik wel roofbouw op mezelf. En dan telt alles wel even dubbel. Te weinig eten, te weinig drinken, medicatie, het is wel een aanslag op dat ding. Nou ja op mij dus.
En het heeft geen zin daar "doorheen" te jagen want ook dat is iets wat ik niet ga winnen.
De huid rondom de stoma ziet er slecht uit, zo simpel is het. Hij loopt onregelmatig en het ruikt al nooit naar bloemetjes maar nu is het echt een enorme putlucht.
Allemaal tekenen dat ik echt meer werk moet maken van eten en drinken en dat ik mezelf beter moet verzorgen.
Allemaal dingen die heel simpel te vermijden zijn, en die ik al veel eerder had moeten opmerken. ik bedoel ik heb dat ding nu 6 jaar of zo. Ik ken de regels, ik ken mn lijf.
Met dat stoma kán ik alles doen wat ik wil en wat ieder mens kan.......áls ik me aan de spelregels hou.
Dus mijn laatste activiteit van vandaag was de groente afdeling van de Lidl eens goed leegkopen, alarmen zetten op mijn telefoon voor eet en drink momenten (want als ik het zelf negeer dan moet ik maar zorgen dat er een alarm staat), en gewoon rust nemen dus voor de rest van de dag.
Zou dat nou dat luisteren naar je lijf zijn waar ze het over hebben?
ik weet gewoon dat ik vandaag helemaal niks te bewijzen hoef aan wie dan ook. Immers aan wie ben ik dat verschuldigd? Ik heb denk ik echt wel laten zien waar ik toe in staat ben.
En nu laat ik ook zien dat ik tot wat anders in staat ben.
Rust, gewoon niks doen qua inspanning en toegeven aan die lege batterij.
Maar terwijl ik daar zat, kwam bij mij een enorme draaierigheid op. Ik begon onscherp te zien en er was een hele vreemde vorm van hoofdpijn die ik nog niet eerder ervaren heb. Heel gericht op de linkerkant van mijn hoofd, ergens niet pijnlijk maar wel aanwezig en irritant. Ik merkte dat ik steeds een soort van weg zonk in gedachten en ook niet helemaal aanwezig was.
Dus eens even gevraagd of dat een bijwerking kan zijn van de medicatie.
en dat kon heel goed, de meesten hebben de eerste week last van bijwerkingen, blijkbaar ik de derde week. Het zou ook een teken kunnen zijn dat ze gaan werken en het een fase is.
Het woord fase hoor ik bijna dagelijks, blijkbaar ga ik er nu door heel veel. Al dan niet chemisch opgewekt.
Vechten!
En het eerste wat in me op komt is: vechten! Vecht tegen dat nare gevoel en geef er vooral niet aan toe! Maar tegelijk besef ik ook, jawel ik leer, dat dit een zinloos gevecht gaat worden. Dus waarom zal ik mijn, toch wel kostbare, energie gaan gebruiken daarvoor. Zo heel veel energie heb ik namelijk niet vandaag.En dat is ook iets wat best logisch is. Kijk eens wat ik de afgelopen dagen gedaan heb, ik kan heel stellig zeggen dat het allemaal niet veel is.....maar dan lieg ik.
Het waren best energierovende dagen, goede dagen ook, maar wel een aanslag op mijn voorraadje.
En dan komt er bij dat ik de nodige kilo's kwijt ben door veel te weinig te eten. Iets dat ik donders goed weet maar toch niet de nodige aandacht geef. Ik slaap nog steeds te weinig en ik geef teveel energie aan dingen die simpelweg op dit moment niet nodig zijn. Vooral aan piekeren en denken.
Laat ik gewoon voor vandaag eens stoppen met vechten, zeg ik tegen mezelf.
En zowaar vind ik het een goed idee.
Ik weet dat vechten me heel ver gebracht heeft, en ook zeker niet altijd slecht is. Maar nu vecht ik niet voor, maar tegen mezelf. En wat denk ik daar mee te bereiken? Laat ik eens realistisch kijken naar hoe mijn lijf er voor staat op een dag als vandaag.
Dus rust. Blijf thuis, en doe alleen dingen die je leuk vindt. En ja ik vindt schrijven leuk, dus doe ik dat, en wel nu. En daarna? Gewoon op de bank zitten, wellicht wat tekenen, wellicht wat documentaires kijken. Ik heb er immers een paar hele toffe over metal.
Toegeven
En dat, dat is gewoon toegeven aan je lijf. Niet de sterke willen uithangen. Niet steeds dat masker op waarmee je die sterke Ard lijkt die alles wel even aan kan en alles wel eens even zal doen. Nee! Vandaag gewoon fokking even niet.En dat is eigenlijk de eerste keer dat ik "zwak" durf te zijn voor mezelf. Dat ik nee zeg tegen die drang in mij om maar steeds harder en harder te willen gaan. Vandaag niet! Ja er zijn honderdduizend dingen die ik zal kunnen doen om maar niet stil te zitten, om maar bevestiging te zoeken voor iets wat ik zelf niet eens weet te benoemen.
En om dat eeuwige piekeren en denken maar stop te zetten.
Maar waarom? Laat ik me zelfs maar eens zwak opstellen tegen dat piekeren en denken. Ik ben het beu! Zo simpel is het ook nog eens.
Ja ik heb wellicht veel dingen verkeerd gedaan, ik heb niet altijd de juiste beslissingen genomen en ja ik zit verdomme nog in een rouwfase (weer die fases hé)....... Laat mij dat dan ook gewoon even erkennen. Hoe ongelukkig ik er ook van wordt, het is gewoon wél wat gebeurd is en nooit veranderd kan worden. Dus moet ik het een plek geven, hoe dan ook. Als het geen plek krijgt, krijgt het geen afsluiting. Krijgt het geen afsluiting dan achtervolgd het je, dan laat het je nooit meer los.
Kortom, ik moet niet beginnen met het willen loslaten. Ik weet dat dat geen enkele zin heeft. Immers, het heeft geen plek. Dus hoe hard ik ook wil loslaten, dat kan nu niet.
En een plek geven is iets wat ik op dit moment ook niet kan, er zijn gewoon teveel vragen. Máár ik kan het verdomme voor mezelf wel even erkennen dat het die plek nog niet heeft.
Laat me maar eens zwak zijn. Niemand kan eeuwig sterk zijn. En zeker niet voor jezelf, ook al heb je geen keuze, ook al heb je geen tijd en ook al heb je er helemaal geen zin in, dat doet er allemaal niet toe. Je hoofd maalt wel door hoor, dus vroeg of laat komt de klap. Of je nu wil of niet, je hebt geen keuze, hij komt.
En vandaag loop ik niet weg voor de klap, laat hem maar gewoon komen. Wat mij betreft zit ik straks een half uur of langer op de bank te janken, dan is dat maar zo. Het moet er blijkbaar uit, mijn lijf zegt vandaag nee en mn kop ook. Dus is het nee.
Ik heb geen zin meer dr tegen te vechten.
Door me zwak te tonen tegen mezelf, maak ik ook kennis met die kant van mezelf. En voor nu is dat wellicht ruk plus, maar op de langere termijn zal mij dat sterker maken. Dan weet ik dat ook ik die kant heb. En erkennen van die kant is mezelf erkennen, dus geef maar toe.
Peptalk om iets niet te doen
En zo geef ik mezelf eigenlijk een peptalk om iets niet te doen. Al doe ik eigenlijk dus heel veel. Niet fysiek maar wel mentaal.Én dan zit ik maar op de bank straks, mooi toch, wordt die ook eens gebruikt.
Ik heb die vrijheid om dat te doen. Ik hoef mij niet schuldig te voelen dat ik die heb. Dat besef heb ik ook. Met de beste wil van de wereld kan het feit dat ik wel die vrijheid heb niets te doen hebben met wie zijn situatie waar dan ook. Dat mag ook wel eens erkent worden.
Hoe creatief ik ook denken kan en hoeveel miljoenen plannen ik ook in mijn hoofd heb voor elke denkbare situatie, het feit dat ik bepaalde vrijheden en luxes heb staat daar volledig los van.
En ik heb verrekte hard gewerkt voor die vrijheden en luxes, ze komen niet uit het niets of zo. Dat heeft echt jaren werk gehad en nou zou ik er niks mee doen zeker?
Dus ik gun mezelf dat nu, vanmiddag en wellicht morgen en wanneer dan ook ga ik gewoon bezig met wat mij op dat moment even een goed gevoel geeft. Heb ik ook wel es verdien niet?
De riolering
Daarnaast is er ook nog een ander iets wat me al een tijdje in de weg zit. En ook dat heb ik te lang genegeerd, want dingen van mezelf negeren is natuurlijk iets waar ik helaas een topper in ben.Dat stoma van mij loopt al weken niet lekker.
En een dagje of 2 á 3 wil echt wel eens voorkomen. Dat is ook geen ramp, dat hoort er bij en ik wordt er niet ziek van of wat dan ook. Maar een week of 2 is wel even andere koek. Dat merk je wel, dat mat af.
Er mist bij mij een heel stuk van "de riolering", dikke darm, wat dunne darm, endeldarm, ze liggen allemaal in de biobak bij het UMCG. En geloof me ik functioneer prima zonder die dingen. In mijn geval zelfs beter dan met want het moest er niet voor niks uit.
Ik kan praktisch doen wat ieder mens kan doen, het is echt geen enkele beperking voor mij, noch iets waar ik me voor schaam of wat dan ook.
Máár als ik bepaalde signalen te lang negeer dan pleeg ik wel roofbouw op mezelf. En dan telt alles wel even dubbel. Te weinig eten, te weinig drinken, medicatie, het is wel een aanslag op dat ding. Nou ja op mij dus.
En het heeft geen zin daar "doorheen" te jagen want ook dat is iets wat ik niet ga winnen.
De huid rondom de stoma ziet er slecht uit, zo simpel is het. Hij loopt onregelmatig en het ruikt al nooit naar bloemetjes maar nu is het echt een enorme putlucht.
Allemaal tekenen dat ik echt meer werk moet maken van eten en drinken en dat ik mezelf beter moet verzorgen.
Allemaal dingen die heel simpel te vermijden zijn, en die ik al veel eerder had moeten opmerken. ik bedoel ik heb dat ding nu 6 jaar of zo. Ik ken de regels, ik ken mn lijf.
Met dat stoma kán ik alles doen wat ik wil en wat ieder mens kan.......áls ik me aan de spelregels hou.
Dus mijn laatste activiteit van vandaag was de groente afdeling van de Lidl eens goed leegkopen, alarmen zetten op mijn telefoon voor eet en drink momenten (want als ik het zelf negeer dan moet ik maar zorgen dat er een alarm staat), en gewoon rust nemen dus voor de rest van de dag.
Zou dat nou dat luisteren naar je lijf zijn waar ze het over hebben?
ik weet gewoon dat ik vandaag helemaal niks te bewijzen hoef aan wie dan ook. Immers aan wie ben ik dat verschuldigd? Ik heb denk ik echt wel laten zien waar ik toe in staat ben.
En nu laat ik ook zien dat ik tot wat anders in staat ben.
Rust, gewoon niks doen qua inspanning en toegeven aan die lege batterij.
Reacties
Een reactie posten