Jij schrijft veel hé
"Jij schrijft veel hé?", ze stelde het meer als een stelling dan een vraag. En het klopt, ik bevestigde het.
"En helpt het?", ik vertelde haar dat het me enorm helpt. Dat het goed is voor mij om gewoon te zitten en mijn gedachten langzaam op het scherm te zien komen. Soms wetende wat er komt, soms totaal verrast zijn door wat je ziet verschijnen. Dat het is alsof mijn handen en geest een eigen leven leiden en ik een toeschouwer ben van wat er op het scherm gebeurt.
"Hoe komt dat eigenlijk?", die is moeilijk. "Ik denk," zei ik "dat het er gewoon is, dat het er altijd al gezeten heeft en dat ik ook letterlijk denk zoals ik schrijf. Ik hou me nergens in, filter niks, wat in mij zit komt er uit. Ik voel me er goed bij, ongeacht waar ik over schrijf. En ik schrijf inderdaad veel, heel veel, soms wel 2x per dag, maar zeker elke dag".
"En je publiceert alles hé, is dat niet ergens een beetje raar dat je anderen, zelfs mensen die je niet kent in jouw hoofd laat kijken?". Hmmmm als je het zo stelt is het raar denk ik ergens. En dat antwoord ik ook, maar ik voeg er bij:"Het is gewoon wie ik ben, wat ik altijd gedaan heb en waarschijnlijk ook altijd zal blijven doen. Ik heb ellenlange dingen geschreven die nooit gepubliceerd zijn, dat is waar. En die worden ook nooit gepubliceerd ook. Maar dit hele proces, ja dat gaat elke dag online. En elke dag lezen minstens 200 mensen wat ik schrijf. Ik ken geeneens 200 mensen. Misschien zijn het ramptoeristen, misschien zijn het mensen die er iets in herkennen. Ik weet het niet. Stel ik me open voor voyeurisme op een ander niveau? Vast wel. Maar het zijn slechts flarden van mijn gedachten natuurlijk. En een stukje filosoferen over dingen, over woorden die gezegd zijn, dingen die gebeurd zijn en weet ik veel wat meer. Ik doe het omdat ik me er goed bij voel. Dus ik doe dit voor mij. Ongeacht wat anderen er van vinden, ik heb gewoon iets gevonden wat van mij is. En dat ik dat deel met wie het maar wil lezen veranderd daar niks aan, het blijft van mij".
"Dat is heel mooi, heel open, schaamteloos en eerlijk, je geeft jezelf bloot. En ik denk ook wel dat mensen die in een soortgelijke situatie er wat aan hebben. Ik vind het dapper"
Nou er is niks dappers aan denk ik, het is wie ik ben. Ik ben niet dapper, ik doe ook maar wat in me op komt. Dit is er een van de dingen van.
En ik vertelde over iemand die ik heb leren kennen met heel veel overeenkomsten met mij. Die erg onzeker was en in een situatie zat die niet goed voelde op dat moment voor haar.
Over hoe we uren gepraat hebben, en van elkaar geleerd hebben.
Over hoe je met iemand kan praten en hoe diegene uiteindelijk ziet dat ze het allemaal wel kan. Dat ze echt we slim is, echt wel dingen kan doen, en dat ze alles mee heeft.
Het mooie is gewoon dat diegene het helemaal zelf doet. Het enige wat je hoeft te doen is wat vragen te stellen en wat door te vragen. Ik vind namelijk zelf dat ik niks bijzonders gedaan heb, alles was dr al. Ik zag het alleen maar, en merkte het op.
Soms zijn we gewoon blind voor wat we zelf hebben en kunnen en lopen we vast in een patroon dat op een of andere manier op ons afgekomen is. Niemand weet waarom,niemand weet hoe, het is er nou eenmaal.
En soms heb je gewoon even iemand nodig die je de spiegel eens voorhoudt en je laat zien wat je allemaal wel hebt.
Maar het werk hé, dat doe je gewoon zelf. Het zware werk doe je zelf en soms is het zware werk misschien helemaal niet zo zwaar.
Ja, het was een fantastische tijd toen, waar ik ook veel over mezelf geleerd heb. De wisselwerking, de spiegel gaat beide kanten op.
Veel liefde en herkenning, ook heel veel serieuze dingen en zeker ook veel humor. Humor is natuurlijk ook belangrijk. Niet het weglachen, maar het geeft een beetje ademruimte.
Het voelt goed om dat voor iemand te kunnen doen, zeker als het ook goed voelt voor de ander dat je het doet.
In zo'n geval kun je volgens mij ook niet spreken van alleen maar geven. Dat is te krom, je krijgt er namelijk ongelooflijk veel voor terug. Dingen die een ander wellicht niet eens ziet of merkt, maar jij wel.
En diegene betekend nog steeds heel veel voor me, op een andere manier, dat wel. Wellicht wel meer zelfs nu.
Ik heb nog steeds spijt van hoe het op het laatst ging, dat was gewoon het verkeerde uit beide mensen. Het paste niet bij ons, maar soms gebeurd ook dat.
En ik blijf het jammer vinden dat ik nog steeds geen colonne roze wasberen heb kunnen vinden, want dat heb ik beloofd aan haar.
En dan raakt de balans ook zoek, maar zoek die fout niet altijd in jezelf. Natuurlijk zal je er aandeel in hebben, wellicht onbewust, maar jouw schuld? Jij was er klaar voor, jij stond open."
Hmmm zo had ik het nog nooit bekeken.
"En nou nog wat anders"
Nou, ik maak mn borst nat
"Zie je wat je net allemaal verteld hebt? Zie je dat jij alles wat ik hier een beetje doe met jou, jij ook gewoon met een ander kan doen? Het zit allemaal in je, je hebt zelf heel veel gereedschap aan boord hoor. Wordt het niet eens tijd dat voor jezelf te gebruiken? Ik bedoel, wij kunnen je helpen, wij weten ook heel veel methodes. Maar je komt zelf al een heel end, we hebben immers net geconstateerd dat je geen gever pur sang bent. Je neemt ook, alleen op een hele gevoelige manier. Als dat niet duidelijk is naar anderen dan kan je inderdaad als gever gezien worden. Maar wat jij neemt, is gewoon heel mooi hoor. Je verwacht niks, dat is ook mooi, en je kan het waarderen als je wat krijgt. Maar er meer over praten zou ook mooi zijn. En ja een keer inhouden ook.
Maar vooral, blijf doen wat je karakter je ingeeft. Wat je gevoel je zegt, en doe het vooral ook voor jezelf. Je was er echt wel klaar voor om stappen te maken hoor. Maar je zat teveel jezelf de schuld van alles te geven.
Nu is het tijd weer op te krabbelen, je te realiseren dat je nou eenmaal bent wie je bent. Daar vrede mee te krijgen en meer voor jezelf leren te doen.
Dat is voor jou vast moeilijk, maar daar ligt ook een mooie bijkomstigheid, jij houd van uitdagingen.
En uitdagingen ga ik je genoeg geven de komende weken"
En ik realiseer me dat dit de eerste dag is in maanden dat ik ook gewoon echt thuis ben en niet bij een dokter, psycholoog, werk, of waar dan ook ben. Ik ben in mn eigen huis, de hele dag, en vermaak me prima. Pas nu besef ik me dat.
Dit weekend maar weer eens proberen, kijken of dat kunstje me vaker lukt.
"En helpt het?", ik vertelde haar dat het me enorm helpt. Dat het goed is voor mij om gewoon te zitten en mijn gedachten langzaam op het scherm te zien komen. Soms wetende wat er komt, soms totaal verrast zijn door wat je ziet verschijnen. Dat het is alsof mijn handen en geest een eigen leven leiden en ik een toeschouwer ben van wat er op het scherm gebeurt.
"Hoe komt dat eigenlijk?", die is moeilijk. "Ik denk," zei ik "dat het er gewoon is, dat het er altijd al gezeten heeft en dat ik ook letterlijk denk zoals ik schrijf. Ik hou me nergens in, filter niks, wat in mij zit komt er uit. Ik voel me er goed bij, ongeacht waar ik over schrijf. En ik schrijf inderdaad veel, heel veel, soms wel 2x per dag, maar zeker elke dag".
"En je publiceert alles hé, is dat niet ergens een beetje raar dat je anderen, zelfs mensen die je niet kent in jouw hoofd laat kijken?". Hmmmm als je het zo stelt is het raar denk ik ergens. En dat antwoord ik ook, maar ik voeg er bij:"Het is gewoon wie ik ben, wat ik altijd gedaan heb en waarschijnlijk ook altijd zal blijven doen. Ik heb ellenlange dingen geschreven die nooit gepubliceerd zijn, dat is waar. En die worden ook nooit gepubliceerd ook. Maar dit hele proces, ja dat gaat elke dag online. En elke dag lezen minstens 200 mensen wat ik schrijf. Ik ken geeneens 200 mensen. Misschien zijn het ramptoeristen, misschien zijn het mensen die er iets in herkennen. Ik weet het niet. Stel ik me open voor voyeurisme op een ander niveau? Vast wel. Maar het zijn slechts flarden van mijn gedachten natuurlijk. En een stukje filosoferen over dingen, over woorden die gezegd zijn, dingen die gebeurd zijn en weet ik veel wat meer. Ik doe het omdat ik me er goed bij voel. Dus ik doe dit voor mij. Ongeacht wat anderen er van vinden, ik heb gewoon iets gevonden wat van mij is. En dat ik dat deel met wie het maar wil lezen veranderd daar niks aan, het blijft van mij".
"Dat is heel mooi, heel open, schaamteloos en eerlijk, je geeft jezelf bloot. En ik denk ook wel dat mensen die in een soortgelijke situatie er wat aan hebben. Ik vind het dapper"
Nou er is niks dappers aan denk ik, het is wie ik ben. Ik ben niet dapper, ik doe ook maar wat in me op komt. Dit is er een van de dingen van.
Vertel eens over eerder
"Vertel eens over eerder, iets wat je een jaar of 4-5 geleden is overkomen. Je noemde het een hele mooie periode, al eindigde die minder. Maar we gaan het over het mooie hebben. Je betekende veel voor iemand, en andersom. Van wat ik begrepen heb, heb je diegene echt wel geholpen met de dingen waar ze toen mee zat. Wellicht zie jij dat anders, maar als ik het zo aanhoor is dat wel wat er gebeurt is".En ik vertelde over iemand die ik heb leren kennen met heel veel overeenkomsten met mij. Die erg onzeker was en in een situatie zat die niet goed voelde op dat moment voor haar.
Over hoe we uren gepraat hebben, en van elkaar geleerd hebben.
Over hoe je met iemand kan praten en hoe diegene uiteindelijk ziet dat ze het allemaal wel kan. Dat ze echt we slim is, echt wel dingen kan doen, en dat ze alles mee heeft.
Het mooie is gewoon dat diegene het helemaal zelf doet. Het enige wat je hoeft te doen is wat vragen te stellen en wat door te vragen. Ik vind namelijk zelf dat ik niks bijzonders gedaan heb, alles was dr al. Ik zag het alleen maar, en merkte het op.
Soms zijn we gewoon blind voor wat we zelf hebben en kunnen en lopen we vast in een patroon dat op een of andere manier op ons afgekomen is. Niemand weet waarom,niemand weet hoe, het is er nou eenmaal.
En soms heb je gewoon even iemand nodig die je de spiegel eens voorhoudt en je laat zien wat je allemaal wel hebt.
Maar het werk hé, dat doe je gewoon zelf. Het zware werk doe je zelf en soms is het zware werk misschien helemaal niet zo zwaar.
Ja, het was een fantastische tijd toen, waar ik ook veel over mezelf geleerd heb. De wisselwerking, de spiegel gaat beide kanten op.
Veel liefde en herkenning, ook heel veel serieuze dingen en zeker ook veel humor. Humor is natuurlijk ook belangrijk. Niet het weglachen, maar het geeft een beetje ademruimte.
Het voelt goed om dat voor iemand te kunnen doen, zeker als het ook goed voelt voor de ander dat je het doet.
In zo'n geval kun je volgens mij ook niet spreken van alleen maar geven. Dat is te krom, je krijgt er namelijk ongelooflijk veel voor terug. Dingen die een ander wellicht niet eens ziet of merkt, maar jij wel.
En diegene betekend nog steeds heel veel voor me, op een andere manier, dat wel. Wellicht wel meer zelfs nu.
Ik heb nog steeds spijt van hoe het op het laatst ging, dat was gewoon het verkeerde uit beide mensen. Het paste niet bij ons, maar soms gebeurd ook dat.
En ik blijf het jammer vinden dat ik nog steeds geen colonne roze wasberen heb kunnen vinden, want dat heb ik beloofd aan haar.
Zie je nou zelf ook dat het niet alleen geven is?
"Misschien hé, kijken we soms te star naar het geven wat je doet. Over wat je net vertelde, is dat wel alleen maar geven? Je nam namelijk ook, het was in balans, in het begin dan. Over de rest kan ik verder niks zeggen, wil ik ook niet. Maar het is bij jou niet altijd geven en nooit nemen. Je kan echt wel nemen, je bent een ideaal persoon voor de wisselwerking met anderen. Maar de ander moet er ook voor open staan. Het ligt niet alleen aan jou dat de balans soms weg is. De ander moet soms ook geven hé. Soms moet je gewoon ook eens iets voor een ander doen. Soms moet de ander ook geven, dan neemt het ook makkelijker. En geven is niet bezit, geven is eigenlijk nooit materieel. Geven is emotie, en soms kan iemand om wat voor reden die emotie, dat gevoel, die wisselwerking niet geven. Hoe erg de ander er voor open staat.En dan raakt de balans ook zoek, maar zoek die fout niet altijd in jezelf. Natuurlijk zal je er aandeel in hebben, wellicht onbewust, maar jouw schuld? Jij was er klaar voor, jij stond open."
Hmmm zo had ik het nog nooit bekeken.
"En nou nog wat anders"
Nou, ik maak mn borst nat
"Zie je wat je net allemaal verteld hebt? Zie je dat jij alles wat ik hier een beetje doe met jou, jij ook gewoon met een ander kan doen? Het zit allemaal in je, je hebt zelf heel veel gereedschap aan boord hoor. Wordt het niet eens tijd dat voor jezelf te gebruiken? Ik bedoel, wij kunnen je helpen, wij weten ook heel veel methodes. Maar je komt zelf al een heel end, we hebben immers net geconstateerd dat je geen gever pur sang bent. Je neemt ook, alleen op een hele gevoelige manier. Als dat niet duidelijk is naar anderen dan kan je inderdaad als gever gezien worden. Maar wat jij neemt, is gewoon heel mooi hoor. Je verwacht niks, dat is ook mooi, en je kan het waarderen als je wat krijgt. Maar er meer over praten zou ook mooi zijn. En ja een keer inhouden ook.
Maar vooral, blijf doen wat je karakter je ingeeft. Wat je gevoel je zegt, en doe het vooral ook voor jezelf. Je was er echt wel klaar voor om stappen te maken hoor. Maar je zat teveel jezelf de schuld van alles te geven.
Nu is het tijd weer op te krabbelen, je te realiseren dat je nou eenmaal bent wie je bent. Daar vrede mee te krijgen en meer voor jezelf leren te doen.
Dat is voor jou vast moeilijk, maar daar ligt ook een mooie bijkomstigheid, jij houd van uitdagingen.
En uitdagingen ga ik je genoeg geven de komende weken"
En dus
En zo ben ik onderhand al de hele dag thuis, rustig met wat dingetjes bezig her en der. Ouders even op visite. Beetje spelen met de katten, beetje niksen. Eigenlijk bevalt me dat wel. T moet niet elke dag hoor, maar gewoon om de zoveel tijd gewoon even niks.En ik realiseer me dat dit de eerste dag is in maanden dat ik ook gewoon echt thuis ben en niet bij een dokter, psycholoog, werk, of waar dan ook ben. Ik ben in mn eigen huis, de hele dag, en vermaak me prima. Pas nu besef ik me dat.
Dit weekend maar weer eens proberen, kijken of dat kunstje me vaker lukt.
Reacties
Een reactie posten