Kaart en kompas
Ik zit sinds mijn jonge jeugd al bij Scouting, al meer dan dertig jaar. Het is ondertussen niet alleen een hobby, het is een manier van leven geworden.
Het simpele, "basic" kijken naar wat je nodig hebt, teamwerk, verantwoordelijkheid, omgangsnormen, en nog veel meer dingen die je daar leert hebben mij deels gevormd wie ik ben. en ik ben daar heel dankbaar voor. Vriendschappen voor het leven met mensen die dezelfde "gekte" hebben heb ik er ook aan overgehouden.
Ik vind kamperen nog steeds prachtig, en het liefst zo primitief mogelijk. Van kinds af aan al geleerd. Een tent, alles wat je nodig hebt bouw je zelf van hout en palen. Geen electra, geen stromend water, koken op houtvuur en schijten in een gat in de grond (wie herinnerd zich de "echte ouderwetse HUDO nog?). Tegenwoordig zijn het de porta potti's en ik weet nog steeds niet of dat een vooruitgang is.
Bij scouting heb ik geleerd dat het niet gaat om wát je hebt, maar wat je er mee doet. Hoe minder je hebt, hoe meer je er mee kan doen. Een instelling die ik nog steeds heb. Wellicht dat mijn voorliefde voor BBQ-en daar ook wel weg komt. Het is immers toch wel een van de meest primitieve manieren van koken.
En bij een hike hoort een routeboek. En dat bestaat uit verschillende routetechnieken. Van bolletje pijltje, strippenkaart, en tig andere dingen. Maar dé favoriet wat toch wel werken met kaart en kompas.
Geen voorgekauwde route, maar een kaart, coördinaten die je moest opzoeken, en dan zelf je route bepalen. Vrijheid!
Ik was al snel geobsedeerd van alle mogelijkheden die er waren in routetechnieken. En ik heb ook samen met mijn scouting-vriend aan alle mogelijke wedstrijden meegedaan. En niet zonder resultaat, we stonden altijd op het podium bij elke categorie en elke wedstrijd waar we aan mee deden.
We waren jong, streberig, hongerig naar prijzen en we waren bloed en bloedfanatiek.
Maanden voor de wedstrijden aan begonnen onze voorbereidingen. Zelf een tent maken from scractch, logboeken bedenken, hoe en wat we gingen koken bedenken. Bedenken hoe we zo min mogelijk spullen mee konden nemen in de rugzak (want minder gewicht meezeulen is sneller lopen). Aan alles werd gedacht.
Ik ben leiding geworden en heb mijn kennis overgedragen aan kinderen die er even gretig in waren. Echt fantastisch.
Ondertussen ben ik én geen leiding meer, en doe ik alleen nog maar ondersteunende taken bij scouting. Ook ben ik geen organisatie meer of posthouder bij wedstrijden.
Ik ben van menig dat je zoiets niet te lang moet doen, je moet de jongere generatie ook een kans geven om nieuwe dingen te bedenken. En met zo'n oude lul als ik die het al z'n hele leven doet kan dat verandering in de weg staan.
Maar ik heb er echt veel plezier aan beleefd. Zeker het zelf uitzetten en bedenken van routeboeken.
Ik ben er immers mee opgegroeid, weet hoe je ze moet gebruiken en vindt ze gewoon erg mooi.
Ik heb altijd al een verzameling kompassen gehad, maar nu staan ze ook weer te pronken in mijn huis. Mijn boeken met oude routes en stafkaarten laat ik wel in de lades liggen want deze zijn oud en kunnen niet meer veel hebben. Maar ik ben er wel trots op en blader ze graag door.
Ondertussen heb ik mijn verzameling wat uitgebreid. Voorheen was er wat lastig aan te komen en als je al wat vond betaalde je de hoofdprijs.
Maar tegenwoordig is het "in", en hoe graag ik geen hipster ben......het heeft zo zijn voordelen. Het spul is met een beetje zoekwerk nu volop te krijgen en over de prijzen kun je vaak wel onderhandelen.
Zo heb ik een hele oude houten globe, met opgeplakt papier, iets wat ze heel vroeger deden. Ik weet niet eens in welke taal hij is en de kaart klopt niet eens, dus oud. Ik vind hem prachtig.
Ook heb ik oude schoolkaarten. Europa in de jaren 60 (met BRD, DDR, Tsjechosolwakije, Joegoslavië en de USSR), en een kaart van Nederland uit 1555. Heel erg blij mee.
Mijn volgende zoektocht wordt een sextant (ook een oud navigatiemiddel), en natuurlijk altijd meer oude kompassen!
Om mijn nek hangt een replica van een astrolabium als hanger. Het oudste zeenavigatie middel op navigeren puur op de sterren na. Hier zoek ik nog steeds een echte van, maar die dingen zijn veelal meer dan duizend jaar oud en voor de normale sterveling niet te betalen.
Mijn andere oplossing: Zelf er een maken. Maar dat wordt een meerjarenproject hoor!
Maar toch, ik mis de romantiek van het echte navigeren soms wel een beetje.
En ik ben er zelf ook wel een beetje de kunst van verleerd merk ik soms. Of liever gezegd, niet verleerd, maar ik ben teveel gewend aan de luxe van de GPS.
Ik kan mij nog goed herinneren hoe ik, voor mijn gevoel, half Friesland ben doorgereden op de meest onmogelijke achteraf zandpaadjes midden in de nacht. Allemaal omdat ik de verkeerde afslag van een rotonde genomen had en mijn GPS even geen ontvangst had.
Ik schaam me er nog voor. Ik werk al mijn hele leven met kaarten en kompassen, en nu ik afhankelijk ben van moderne navigatie ging het juist fout. Had ik zelf het via kaart en kompas gedaan, was het vast goed gegaan.
Naast romantisch blijft het dus ook nog steeds een goede basis om te hebben.
Ow en ik wil ook ooit nog een keer leren navigeren op de sterren, dé oudste manier van navigeren. En de moeilijkste nu, dat omdat lichtvervuiling de zichtbaarheid wat aangetast heeft.
Maar toch, dat lijkt mij ook dé ultieme vorm van je weg bepalen.
Ondertussen droom ik fijn verder over hoe ik een werkend astrolabium ga maken. Enige nadeel er van......het is niet voor niks overbodig geworden door de uitvinding van het sextant.....er zat een enorme designfout in waardoor hij alles behalve nauwkeurig was. Maarja, vroeger wist men nog weinig van de draaiing van de aarde en het noordelijk en zuidelijk halfrond.
En toch willen hebben hé
Het simpele, "basic" kijken naar wat je nodig hebt, teamwerk, verantwoordelijkheid, omgangsnormen, en nog veel meer dingen die je daar leert hebben mij deels gevormd wie ik ben. en ik ben daar heel dankbaar voor. Vriendschappen voor het leven met mensen die dezelfde "gekte" hebben heb ik er ook aan overgehouden.
Ik vind kamperen nog steeds prachtig, en het liefst zo primitief mogelijk. Van kinds af aan al geleerd. Een tent, alles wat je nodig hebt bouw je zelf van hout en palen. Geen electra, geen stromend water, koken op houtvuur en schijten in een gat in de grond (wie herinnerd zich de "echte ouderwetse HUDO nog?). Tegenwoordig zijn het de porta potti's en ik weet nog steeds niet of dat een vooruitgang is.
Bij scouting heb ik geleerd dat het niet gaat om wát je hebt, maar wat je er mee doet. Hoe minder je hebt, hoe meer je er mee kan doen. Een instelling die ik nog steeds heb. Wellicht dat mijn voorliefde voor BBQ-en daar ook wel weg komt. Het is immers toch wel een van de meest primitieve manieren van koken.
Routetechnieken
Maar er was één ding wat ik nog leuker vond dan bouwen, en dat was hikes lopen. Speurtochten zo u wilt, maar dan "on steroids".En bij een hike hoort een routeboek. En dat bestaat uit verschillende routetechnieken. Van bolletje pijltje, strippenkaart, en tig andere dingen. Maar dé favoriet wat toch wel werken met kaart en kompas.
Geen voorgekauwde route, maar een kaart, coördinaten die je moest opzoeken, en dan zelf je route bepalen. Vrijheid!
Ik was al snel geobsedeerd van alle mogelijkheden die er waren in routetechnieken. En ik heb ook samen met mijn scouting-vriend aan alle mogelijke wedstrijden meegedaan. En niet zonder resultaat, we stonden altijd op het podium bij elke categorie en elke wedstrijd waar we aan mee deden.
We waren jong, streberig, hongerig naar prijzen en we waren bloed en bloedfanatiek.
Maanden voor de wedstrijden aan begonnen onze voorbereidingen. Zelf een tent maken from scractch, logboeken bedenken, hoe en wat we gingen koken bedenken. Bedenken hoe we zo min mogelijk spullen mee konden nemen in de rugzak (want minder gewicht meezeulen is sneller lopen). Aan alles werd gedacht.
Na het behalen van de maximum deelname leeftijd
De wedstrijden waren altijd tot 18 jaar, maar na je 18e kon je deelnemen als posthouder en organisatie. En dat heb ik jaren gedaan met superveel plezier.Ik ben leiding geworden en heb mijn kennis overgedragen aan kinderen die er even gretig in waren. Echt fantastisch.
Ondertussen ben ik én geen leiding meer, en doe ik alleen nog maar ondersteunende taken bij scouting. Ook ben ik geen organisatie meer of posthouder bij wedstrijden.
Ik ben van menig dat je zoiets niet te lang moet doen, je moet de jongere generatie ook een kans geven om nieuwe dingen te bedenken. En met zo'n oude lul als ik die het al z'n hele leven doet kan dat verandering in de weg staan.
Maar ik heb er echt veel plezier aan beleefd. Zeker het zelf uitzetten en bedenken van routeboeken.
Navigatie materiaal
En dat alles heeft een grote liefde voor navigatie middelen in mij opgewekt. Zeker de ouderwetse dingen. Ik ben dol op oude landkaarten, kompassen en alles wat daar mee te maken heeft.Ik ben er immers mee opgegroeid, weet hoe je ze moet gebruiken en vindt ze gewoon erg mooi.
Ik heb altijd al een verzameling kompassen gehad, maar nu staan ze ook weer te pronken in mijn huis. Mijn boeken met oude routes en stafkaarten laat ik wel in de lades liggen want deze zijn oud en kunnen niet meer veel hebben. Maar ik ben er wel trots op en blader ze graag door.
Ondertussen heb ik mijn verzameling wat uitgebreid. Voorheen was er wat lastig aan te komen en als je al wat vond betaalde je de hoofdprijs.
Maar tegenwoordig is het "in", en hoe graag ik geen hipster ben......het heeft zo zijn voordelen. Het spul is met een beetje zoekwerk nu volop te krijgen en over de prijzen kun je vaak wel onderhandelen.
Zo heb ik een hele oude houten globe, met opgeplakt papier, iets wat ze heel vroeger deden. Ik weet niet eens in welke taal hij is en de kaart klopt niet eens, dus oud. Ik vind hem prachtig.
Ook heb ik oude schoolkaarten. Europa in de jaren 60 (met BRD, DDR, Tsjechosolwakije, Joegoslavië en de USSR), en een kaart van Nederland uit 1555. Heel erg blij mee.
Mijn volgende zoektocht wordt een sextant (ook een oud navigatiemiddel), en natuurlijk altijd meer oude kompassen!
Om mijn nek hangt een replica van een astrolabium als hanger. Het oudste zeenavigatie middel op navigeren puur op de sterren na. Hier zoek ik nog steeds een echte van, maar die dingen zijn veelal meer dan duizend jaar oud en voor de normale sterveling niet te betalen.
Mijn andere oplossing: Zelf er een maken. Maar dat wordt een meerjarenproject hoor!
Romatisch
En ik blijf de romantiek ook mooi vinden. We leven in een tijdperk van Google maps, GPS en de tomtom. En ja ook ik gebruik ze allemaal en ben er heel blij mee.Maar toch, ik mis de romantiek van het echte navigeren soms wel een beetje.
En ik ben er zelf ook wel een beetje de kunst van verleerd merk ik soms. Of liever gezegd, niet verleerd, maar ik ben teveel gewend aan de luxe van de GPS.
Ik kan mij nog goed herinneren hoe ik, voor mijn gevoel, half Friesland ben doorgereden op de meest onmogelijke achteraf zandpaadjes midden in de nacht. Allemaal omdat ik de verkeerde afslag van een rotonde genomen had en mijn GPS even geen ontvangst had.
Ik schaam me er nog voor. Ik werk al mijn hele leven met kaarten en kompassen, en nu ik afhankelijk ben van moderne navigatie ging het juist fout. Had ik zelf het via kaart en kompas gedaan, was het vast goed gegaan.
Naast romantisch blijft het dus ook nog steeds een goede basis om te hebben.
Ow en ik wil ook ooit nog een keer leren navigeren op de sterren, dé oudste manier van navigeren. En de moeilijkste nu, dat omdat lichtvervuiling de zichtbaarheid wat aangetast heeft.
Maar toch, dat lijkt mij ook dé ultieme vorm van je weg bepalen.
Ondertussen droom ik fijn verder over hoe ik een werkend astrolabium ga maken. Enige nadeel er van......het is niet voor niks overbodig geworden door de uitvinding van het sextant.....er zat een enorme designfout in waardoor hij alles behalve nauwkeurig was. Maarja, vroeger wist men nog weinig van de draaiing van de aarde en het noordelijk en zuidelijk halfrond.
En toch willen hebben hé
Reacties
Een reactie posten