De chemobox
Ik zit nu bijna drie weken aan de medicatie. Persoonlijk blijft het nog steeds de stap te ver, maar ik heb gezegd dat ik deze keer eens goed wilde afrekenen met "de dingen in me" en het niet weer zoals vanouds ook maar weer goedpraten en wegstoppen. Dan komt onherroepelijk weer een keer in mijn leven dat de boel boem gaat en dat wil ik mezelf besparen.
Maar toch knaagt het wel. Maar wat me ook een ver van mijn bed show blijft is wat ze nou precies gaan doen met mij. Het slaapmiddel is ondertussen in dosis verhoogt van 25 mg naar 50 mg en ik moet zeggen dat ik daar nog niet veel van merk. Okay ik slaap wel meer dan 5 uur, soms zelfs 7, maar dat was voorheen ook wel wat ik uit mezelf deed. Een echte lange slaper ben ik nooit geweest, en een vast ritme heb ik zelden (maar dat komt natuurlijk ook door mijn werk).
Maar ik geef het het voordeel van de twijfel, wellicht werken ze toch iets en heb ik er wel wat aan.
Zoals eerder gezegd, ik zou niet weten wat ze nou moeten doen en ik voel me ook niet anders dan anders.
Wat ik bedoel is dat ik weer terugval in mijn oude patroon. Gewoon veel doen, liefst zoveel mogelijk, en ook merk dat ik de dingen gewoon weer wegdruk. Dat ik wel klaar ben met hoe het de laatste maanden gaat en dat de "hulp" van het GGZ het effect heeft dat ik denk van:"ja als dit is wat jullie gaan doen dan ga ik wel lekker mijn eigen plan trekken en zo snel mogelijk weer aan het werk".
En dat is natuurlijk juist wat ik niet moet doen. Simpelweg ik ben er nog niet klaar voor.
Ik denk dat ik er klaar voor ben maar dat is gewoon niet zo.
Soort van voor jezelf erkennen dat je de boel aan het ontkennen bent.
En dan? Ik bedoel dan ben je aan het werk en dan? Er is heel veel meer dan werk, en ik moet gewoon leren daar ook een plek aan te geven. Daar ook rust te kunnen vinden en daar ook in te kunnen opladen en niet alleen maar geven.
Maar werk is natuurlijk wel belangrijk. Naast dat het een vast inkomen geeft, is het ook de activiteit die ik het meeste doe in de week. Gemiddeld 40 uur per week, en dat wil ik graag op de 40 uur houden deze keer. Okay ik heb een vaste week van 48 uur, maar die andere 3 weken dan. Je kan niet alles hebben en het hoort ook gewoon bij het werk. Wil je dat niet, moet je wat anders zoeken. Ik weet ondertussen niet beter.
En het is gewoon makkelijker je leven wat in te richten als die 40 uur weer terug is. Ik bedoel ik kan de wildste ideeën hebben over wat ik allemaal ga oppakken, maar het moet ook realistisch blijven natuurlijk. Ik kan niet van de situatie van nu uit gaan maar ook het oog op de toekomst richten.
Wanneer die ook moge beginnen.
Ik ben altijd wars geweest van medicatie. Een soort laatste redmiddel als de boel echt niet wil.
Na mijn operaties kreeg ik altijd tramadol en andere pijnstillers mee, ik heb ze nog nooit gebruikt. Vond altijd dat het er nou eenmaal bij hoorde dat je wat voelde, ze hebben immers niet niks gedaan met je lijf. En de pijn, ach wat is pijn nou? Gewoon de tanden op elkaar zetten en door gaan.
In dit geval helpt tanden op elkaar zetten en doorgaan dus niet, sterker nog het is de reden dat ik nu zo zit. Maar ik krijg mijn hoofd er maar niet omheen. Hoe werken antidepressiva? Het verhoogt wat stofjes waardoor je minder piekert, je "blijer" gaat voelen en meer zin in dingen krijg.
Het blijft me in de oren klinken als een of andere drug.
En de denker in mij begint dan te zeggen: De laatste tijd gaat het best wel goed, niet perfect maar als je kijkt naar de diagnose, beter dan verwacht. Maar zal dat dan door die chemobox komen, of doe ik het zelf?
Zelf analyse helpt me echt niet, maar ik neem aan dat ik niet de enige ben die daar aan doet.
En dat zorgt dan weer, jawel, dat je juist daar weer over na gaat denken. Dat eeuwige denken ook hé.
ik ben iemand van de harde aanpak, en ik heb het gevoel dat ze me heel rustig aanpakken. Dat heeft voor mij nog nooit gewerkt, ben ik te koppig voor.
Ondertussen zijn we bijna 3 maanden verder na de eerste hulpvraag. En als ik mezelf vergelijk met de mij van die tijd is het echt een wereld van verschil.
Toen was ik stuk, letterlijk gebroken en ik kon niet veel. Dat was vooral een ding wat ik als heel heftig ervoer. Ik wilde wel, maar ik knapte simpelweg als ik dingen deed.
Ik kon het gewoon niet voor elkaar krijgen, mijn lijf zei ja en mijn hoofd blokkeerde alles in me. een heel eng en naar gevoel. Het schijnt de definitie van een burn out te zijn. Niks meer kunnen, niks meer leuk vinden. Afgebrand, leeg en doelloos voelen.
Kijk ik naar nu dan is het een heel ander verhaal. Ik pak werk weer op, ik onderneem nieuwe activiteiten, ik kom de deur uit. Ik ben nog ver weg van volledig herstel. En ik heb begrepen dat een burn out iets is wat je je hele leven meedraagt. Maar ik merk vooruitgang.
Maar nu komt voor mij het moeilijkste, nu moet ik niet te snel gaan. Nu moet ik niet doen wat ik altijd doe. Nu moet ik in de rust blijven hangen en ook leren wat die rust is en met me doet. Nu moet ik leren om anders tegen dingen en vooral mezelf aan te kijken. Het geven moet minder worden, het nemen wat meer. Kortom balans.
En daar heb ik hulp bij nodig, want juist dát is iets wat niet van nature in me zit. Ik ben een denker, een piekeraar, iemand die altijd de max van zichzelf verlangt, en iemand die veel geeft.
Als ik dat niet verander zal ik dus altijd in dat patroon blijven hangen en brand ik mezelf weer op.
Dus daar, op dat punt, hoop ik hulp te krijgen van het GGZ. En ik zal eens gaan praten met mijn coach wat ze juist daar voor mij kunnen betekenen.
Niet met pillen, niet met groepssessies, maar gewoon voor mij. En nu neem ik dus, nu ga ik eens vragen aan een ander van: geef me maar wat ik nodig heb.
Of het helpt? Veel minder kan het niet worden toch?
O ja en deze week ook een gesprek met een psychiater. Het hoort er bij, maar het blijft een vreemd gevoel dat ik naast een psycholoog ook een psychiater erbij moet hebben.
Maar ik heb best veel vragen, dus laat het maar komen.
Blijkbaar is het nodig, nu niet eigenwijs zijn tot het bot. Een beetje mag, maar sla niet door in het nemen, geef ze ook wat ruimte daar.
Balans.
Maar toch knaagt het wel. Maar wat me ook een ver van mijn bed show blijft is wat ze nou precies gaan doen met mij. Het slaapmiddel is ondertussen in dosis verhoogt van 25 mg naar 50 mg en ik moet zeggen dat ik daar nog niet veel van merk. Okay ik slaap wel meer dan 5 uur, soms zelfs 7, maar dat was voorheen ook wel wat ik uit mezelf deed. Een echte lange slaper ben ik nooit geweest, en een vast ritme heb ik zelden (maar dat komt natuurlijk ook door mijn werk).
Maar ik geef het het voordeel van de twijfel, wellicht werken ze toch iets en heb ik er wel wat aan.
Zoals eerder gezegd, ik zou niet weten wat ze nou moeten doen en ik voel me ook niet anders dan anders.
Mental reset
Wat ik ook merk in mezelf, is dat ik een soort van "mental reset" ervaar. Klinkt vaag hé.Wat ik bedoel is dat ik weer terugval in mijn oude patroon. Gewoon veel doen, liefst zoveel mogelijk, en ook merk dat ik de dingen gewoon weer wegdruk. Dat ik wel klaar ben met hoe het de laatste maanden gaat en dat de "hulp" van het GGZ het effect heeft dat ik denk van:"ja als dit is wat jullie gaan doen dan ga ik wel lekker mijn eigen plan trekken en zo snel mogelijk weer aan het werk".
En dat is natuurlijk juist wat ik niet moet doen. Simpelweg ik ben er nog niet klaar voor.
Ik denk dat ik er klaar voor ben maar dat is gewoon niet zo.
Soort van voor jezelf erkennen dat je de boel aan het ontkennen bent.
En dan? Ik bedoel dan ben je aan het werk en dan? Er is heel veel meer dan werk, en ik moet gewoon leren daar ook een plek aan te geven. Daar ook rust te kunnen vinden en daar ook in te kunnen opladen en niet alleen maar geven.
Maar werk is natuurlijk wel belangrijk. Naast dat het een vast inkomen geeft, is het ook de activiteit die ik het meeste doe in de week. Gemiddeld 40 uur per week, en dat wil ik graag op de 40 uur houden deze keer. Okay ik heb een vaste week van 48 uur, maar die andere 3 weken dan. Je kan niet alles hebben en het hoort ook gewoon bij het werk. Wil je dat niet, moet je wat anders zoeken. Ik weet ondertussen niet beter.
En het is gewoon makkelijker je leven wat in te richten als die 40 uur weer terug is. Ik bedoel ik kan de wildste ideeën hebben over wat ik allemaal ga oppakken, maar het moet ook realistisch blijven natuurlijk. Ik kan niet van de situatie van nu uit gaan maar ook het oog op de toekomst richten.
Wanneer die ook moge beginnen.
Maar die chemobox hé
Maar toch even weer terug naar die chemobox. Zo noem ik de medicatie altijd.Ik ben altijd wars geweest van medicatie. Een soort laatste redmiddel als de boel echt niet wil.
Na mijn operaties kreeg ik altijd tramadol en andere pijnstillers mee, ik heb ze nog nooit gebruikt. Vond altijd dat het er nou eenmaal bij hoorde dat je wat voelde, ze hebben immers niet niks gedaan met je lijf. En de pijn, ach wat is pijn nou? Gewoon de tanden op elkaar zetten en door gaan.
In dit geval helpt tanden op elkaar zetten en doorgaan dus niet, sterker nog het is de reden dat ik nu zo zit. Maar ik krijg mijn hoofd er maar niet omheen. Hoe werken antidepressiva? Het verhoogt wat stofjes waardoor je minder piekert, je "blijer" gaat voelen en meer zin in dingen krijg.
Het blijft me in de oren klinken als een of andere drug.
En de denker in mij begint dan te zeggen: De laatste tijd gaat het best wel goed, niet perfect maar als je kijkt naar de diagnose, beter dan verwacht. Maar zal dat dan door die chemobox komen, of doe ik het zelf?
Zelf analyse helpt me echt niet, maar ik neem aan dat ik niet de enige ben die daar aan doet.
En dat zorgt dan weer, jawel, dat je juist daar weer over na gaat denken. Dat eeuwige denken ook hé.
Deze week dan maar eens echt praten
Waar ik me nu vooral op richt is dat ik deze week maar eens echt ga praten met mijn behandelaars. Over mij en over mijn behandelplan en diagnose.ik ben iemand van de harde aanpak, en ik heb het gevoel dat ze me heel rustig aanpakken. Dat heeft voor mij nog nooit gewerkt, ben ik te koppig voor.
Ondertussen zijn we bijna 3 maanden verder na de eerste hulpvraag. En als ik mezelf vergelijk met de mij van die tijd is het echt een wereld van verschil.
Toen was ik stuk, letterlijk gebroken en ik kon niet veel. Dat was vooral een ding wat ik als heel heftig ervoer. Ik wilde wel, maar ik knapte simpelweg als ik dingen deed.
Ik kon het gewoon niet voor elkaar krijgen, mijn lijf zei ja en mijn hoofd blokkeerde alles in me. een heel eng en naar gevoel. Het schijnt de definitie van een burn out te zijn. Niks meer kunnen, niks meer leuk vinden. Afgebrand, leeg en doelloos voelen.
Kijk ik naar nu dan is het een heel ander verhaal. Ik pak werk weer op, ik onderneem nieuwe activiteiten, ik kom de deur uit. Ik ben nog ver weg van volledig herstel. En ik heb begrepen dat een burn out iets is wat je je hele leven meedraagt. Maar ik merk vooruitgang.
Maar nu komt voor mij het moeilijkste, nu moet ik niet te snel gaan. Nu moet ik niet doen wat ik altijd doe. Nu moet ik in de rust blijven hangen en ook leren wat die rust is en met me doet. Nu moet ik leren om anders tegen dingen en vooral mezelf aan te kijken. Het geven moet minder worden, het nemen wat meer. Kortom balans.
En daar heb ik hulp bij nodig, want juist dát is iets wat niet van nature in me zit. Ik ben een denker, een piekeraar, iemand die altijd de max van zichzelf verlangt, en iemand die veel geeft.
Als ik dat niet verander zal ik dus altijd in dat patroon blijven hangen en brand ik mezelf weer op.
Dus daar, op dat punt, hoop ik hulp te krijgen van het GGZ. En ik zal eens gaan praten met mijn coach wat ze juist daar voor mij kunnen betekenen.
Niet met pillen, niet met groepssessies, maar gewoon voor mij. En nu neem ik dus, nu ga ik eens vragen aan een ander van: geef me maar wat ik nodig heb.
Of het helpt? Veel minder kan het niet worden toch?
O ja en deze week ook een gesprek met een psychiater. Het hoort er bij, maar het blijft een vreemd gevoel dat ik naast een psycholoog ook een psychiater erbij moet hebben.
Maar ik heb best veel vragen, dus laat het maar komen.
Blijkbaar is het nodig, nu niet eigenwijs zijn tot het bot. Een beetje mag, maar sla niet door in het nemen, geef ze ook wat ruimte daar.
Balans.
Reacties
Een reactie posten