Een lang en pijnlijk proces

Er zijn teveel dingen waar we zo graag naar streven en willen maar juist dat zijn de dingen die we niet zelf in de hand hebben.

Daar mee leren omgaan is een lang en pijnlijk proces genaamd het leven

Dat klinkt hard hé.Is het ook wel. Maar natuurlijk is het leven veel meer dan dat. Maar je kan pas écht open staan voor de goede dingen, als je de slechte dingen ook weet te accepteren.
En hoe logisch dat ook klinkt, het is alles behalve makkelijk.

Want willen we die slechte dingen wel accepteren voor wat ze zijn? En hoe kijken we er tegenaan? En wat zijn ze eigenlijk nou precies?
Allemaal vragen waar heel vaak geen antwoorden op zijn. Maar dat maakt de vragen niet minder, eigenlijk steeds meer. En dan zijn wij als mens heel bedreven in doordenken, malen en van alles jezelf de schuld te geven. Immers, wij hebben het zelf gedaan. Wij zijn over onze grenzen gegaan, wij hebben geloofd in de wereld zoals die bestond voor ons.

En we willen het, we willen het zo graag dat het bijna als een tastbaar iets in ons aanwezig is. Dat streven naar geluk.
En als je het eenmaal bereikt hebt, dan werkt het als een verslavende drug in op jezelf. Je ziet het overal in en je neemt het overal mee naar toe. En soms maakt het je blind voor wat er ook nog is.
En dan komen ineens die tegenstrijdigheden en soms, soms vluchten we daar dan ineens uit weg. Zo maar. "Ik kan het niet handelen, er is teveel en mijn hersenen kunnen dit niet aan".

En in die vlucht neem je heel veel mee. Emoties die te veel worden, gedachten die je niet de baas kan. Je vecht en vecht en vecht tot je niet meer kan. Ik begrijp dit niet! Dat schreeuwt je hoofd tegen jezelf.
Als dit en dit waar was, hoe kan dat en dat dan ook waar zijn? Een van die twee moet niet klopppen, welke?

Ik heb het allemaal verkeerd gedaan! Stop het weg het doet pijn! Ik ga wel harder werken, meer doen, meer van alles want als ik bezig ben voel ik de pijn niet. Stop!

Boem!

En omdat we alles niet de baas kunnen, gaat het boem!
Hoe kan ik leren anders met tegenslagen om te gaan. Hoe kan ik leren te accepteren dat het niet mijn schuld was, ook al druist het tegen alles in waar ik in geloofde en voor leefde?
Hoe kan ik mezelf leren accepteren dat het gegaan is zoals het is, dat het me overkomen is. Dat het los staat van mij en wie ik ben. Dat er geen schuldige is, dat soms de naarste dingen nou eenmaal gebeuren. Dat lijden bij leven hoort en dat je daar een manier in moet vinden.
Niet door het weg te drukken als: het zijn maar emoties en het zijn maar gedachten.
Dat is te kort door de bocht. Immers ze komen uit jou dus ze zijn daadwerkelijk wel onderdeel van je. Of je nu wil of niet. Je ben niet je gedachten, je bent niet je emoties......maar ze zijn zeer zeker wel onderdeel van wie je bent.

Het is beter ze leren te begrijpen. Een manier te vinden ze te accepteren. Of je er nu wat mee doet of niet, of je ze jou laat leiden of dat je er niet aan toe geeft. Maar het ontkennen heeft geen zin, daar doet je hoofd simpelweg niet aan mee.
Het is ook de kunst van het accepteren dát je soms helemaal fout zat en totaal de verkeerde beslissing genomen hebt. Maar dan nog dat het geen schuldvraag is, ook beslissingen die verkeerd genomen zijn maken jou. Beter is ook die te accepteren.

De verkeerde beslissingen kunnen je immers leren je waarden bij te stellen. En er is soms zelfs een mogelijkheid om die beslissing eens te heroverwegen. Een soort reset. Had ik het wel bij het juiste eind? ik dacht dat ik dit wilde, maar was ik daar wel juist in?
Geef geen schuld, accepteer en leer.

Moeilijk 

En ik kan dat allemaal héél makkelijk zo neerzetten, maar het is heel moeilijk om te doen. Voor mij dan, want accepteer maar eens dat het allemaal anders loopt dan dat waar je in geloofde. Dat wat je zag als de toekomst nu vervlogen is. En niet voor de eerste keer, maar voor de zoveelste keer.

Je hebt het geluk vastgehouden. Je mocht het ruiken, proeven, omarmen en dan.....zo snel als het kwam ging het weer weg. Is het geluk zoals ik het zocht gewoon niet voor mij weggelegd? Wat doe ik toch iedere keer verkeerd?
Waarom overkomt het mij steeds maar weer en zie ik om me heen dat het bij bijna iedereen die ik ken wel goed gaat?

Dan ligt het toch aan mij?

Weer een droom aan diggelen, weer een klap en ik ben de klappen beu, ik wil hier uit, ik wil geen klappen meer!

Dan moet ik echt leren mezelf sterker te maken, mentaal, vóór mezelf. Ik heb mezelf nooit als sterk gezien, ik deed maar wat de situatie me ingaf. Ik incasseerde elke klap en liep door.
Nooit de tijd genomen om te herstellen, altijd maar door, ik vond dat ik geen keuze had.

Leren er mee omgaan

En nu is het tijd om te leren met die klappen om te gaan. Om al die nare dingen te accepteren. Zodat ik meer tijd heb voor mij. Voor mezelf vinden in de dingen die ik leuk vind.
En dat is eveneens een moeilijk proces want je moet je verrekte kwetsbaar opstellen dan. Juist niet vechten, juist niet sterk zijn. Laat het maar komen.

Als een woeste zee vol hoge golven komen ze op me af. Iedere keer weer een klap van mijn eigen gedachten en emoties. En als ik teveel vecht en teveel weerstand biedt, word ik moe. Dan nemen de golven me mee en wordt ik een speelbal van diezelfde golven. Zonder dat ik ook maar iets kan doen sturen de golven me waar ze me maar willen hebben.
Ik moet de juiste techniek leren om me stevig te verankeren. De golven over me heen laten komen, stuk voor stuk, keer op keer. Zonder teveel te vechten, zonder teveel energie er aan geven. Want de zee blijft toch wel golven geven.

Maar ook een ruige zee wordt wel een keer kalm. En als ik alle golven gehad heb, zal de kalme zee rustig om me heen stromen. Kan ik in het water zwemmen als ik wil (ook al heb ik niks met zwemmen), en zal het me niet aanvallen. De vloed zal eb worden en ik zal op een strand staan. Geen golven, zelfs geen zee. Er zal rust zijn.
Tegelijk heb ik de wetenschap dat er ook altijd weer een vloed komt, ook altijd weer een kans is op ruige golven.

Die wetenschap moet ik accepteren, en niet wegdrukken. Er mee leren omgaan en niet ontkennen en goedpraten.

Vergelijken

ik moet ook stoppen met vergelijken. Nee vergelijken mag wel maar ik moet van mezelf uit gaan. Mij niet vergelijken met mensen die wel een relatie hebben, kinderen, vastigheid en alles wat ik ergens ook zo graag wil.
Ja ik wil het, maar ik heb het simpelweg niet. Ik had het ooit, en nu is het weg. En blijkbaar zag ik alles verkeerd en daardoor ben ik dat gaan geloven. Ik deed het allemaal verkeerd.
Is dat zo? Heb ik mijn eigen grens zo ver geschreden? En waarom wordt met mijn grens geen rekening gehouden? Ben ik dan zo'n slecht persoon dat mijn grens en waardes er gewoon niet toe doen?

Dat is iets wat ik simpelweg niet kan geloven. En dat zal ook de reden niet geweest zijn. En ook al zijn ze dat wel, heb ik er nu wat aan?
Waarom vergelijk ik zelfs de mij van nu met de mij van toen? Okay ik ben op heel veel punten nog steeds dezelfde persoon, dat is waar.

Maar tegelijk weet ik meer van mijn zwaktes, een eng iets maar het is er. Accepteer het.
Ik weet dat de constante zoektocht naar bevestiging iets is wat mensen van nature hebben. En bevestiging ga je in geloven. Ook dat is heel normaal.
Accepteer dat, neem dat mee en pin je dr niet vast op.

Heel veel te leren

Kortom, ik heb heel veel te leren. En heel veel te accepteren, en dat is niet erg. Het is een constant proces waar iedereen in zit. Ik ben geen uitzondering.

Maar ik weet ook, dat als ik dat eenmaal geleerd heb.....dat ik open kan staan voor de goede dingen in het leven en dat ook ik ze ooit zal bereiken. Eerst maar eens mijn goede dingen uitstippelen. Ik heb er eigenlijk al heel veel van bereikt.

En als dat geaccepteerd is, komt ook de manier er vorm aan te geven. Er klaar voor te zijn.

Dan doen situaties, gedachten en wat dan ook er niet toe. Dan vind je altijd een manier want dan ga je uit van jezelf. Wat je wil. Dan speelt van wat is niet heel veel mee. Want wat is, is nou eenmaal en zal wellicht nooit veranderen.
Maar het hoeft geen beperking te zijn op jou, op wat je wil, op wat je na streeft. Er is altijd een manier, je moet hem alleen vinden.

En wegvluchten of vechten zijn beide niet de manieren. Je moet er niet uit, er uit zal je nooit komen je zit er al in. Je hoeft het niet te bevechten, het blijft maar komen dus vecht niet meer.

Accepteer dat en leer meer open voor jezelf te gaan.

Ja ik kan het mooi opschrijven, nu nog het doen.