Schrijven als uitlaatklep
Jawel een nieuwe naam.
Past beter er bij vind ik zelf. En zelfs een nieuwe lay out. Het blijft een standaard opmaak die ik kon aanklikken, maar toch, persoonlijk vind ik het beter staan.
Schrijven is nou eenmaal mijn uitlaatklep en die naam past er zeker de laatste maanden veel beter bij.
Lang nagedacht over een nieuwe naam, en wellicht vind ik nog een betere of weet jij een betere.
Ardman, dat is de naam die ze me bij scouting jaren geleden gegeven hebben. Begonnen als een geintje met de hike and seek wedstrijden ergens beginjaren 2000. Richard, Egbert en ik deden mee als "seeker". Het spel van hike and seek is dat er groepjes mensen in een bepaald gebied lopen en coördinaten bezoeken om punten te scoren. Dat zijn de hikers.
Dan heb je nog de mensen die door deze gebieden rijden om de hikers op de gevoelige plaat vast te leggen en daar punten mee scoren, de seekers. Speluitleg in het kort zonder al te veel op de details in te gaan.
Wij gingen dus als seeker en aangezien er geen thema is op hike and seek, hadden we zelf het thema "Low budget superheroes" bedacht. Een laken om, een maskertje voor, hoppa!
Wat ik niet wist is dat de anderen bedacht hadden dat we "Ardman en Jongens" gingen heten.
Maar zo geschiedde het dus dat ik de naam Ardman toebedeeld kreeg, en sinds die dag heb ik hem binnen onze scoutingclub nog steeds.
Al weet je vast al veel, aangezien ik ook schrijf over, jawel, mezelf. Over hoe ik tegen dingen aankijk, en wat er allemaal in mijn hoofd gebeurt. En er gebeurt genoeg de laatste tijd.
Ik ben Ard, op het moment nog 37 jaar. Eigenlijk heb ik een heel simpel leven. Ik werk bij een 24 uurs benzine station in Groningen, waar ik ook woon. Wist je allang denk ik.
Ik woon in een klein huisje met 2 kamers, een keuken en uiteraard een toilet en een douche. 33 vierkante meter telt het, dus officieel heb ik een soort tiny house maar dan in een portiekwoning.
Ik woon daar samen met 2 katten die sinds kort bij me zijn. Wonky, een blauwe rus van anderhalf jaar en Ushi, een kruising siamees met cyperse kat van tien maanden oud.
Verder ben ik lid van Scouting de Jutters, waar ik de laatste tijd het onderhoud van ons eiland doe.
Mijn passie is koken, ik mag graag voor en met anderen koken. Ben dol op proeven, smaken ontdekken en daarnaast maak ik zelf (droge) worst en mag ik ook erg graag met een weber BBQ of een Kentucky smoker spelen. Vlees is zeker een onderdeel van mijn passie.
Ik speel basgitaar, omdat ik het leuk vindt, niet omdat ik goed ben. Ik heb jaren in een band gespeeld, en dat was echt een geweldige ervaring. Ondertussen speel ik al heel veel jaar gewoon voor de hobby thuis. Muziek is zeker nog steeds een van mijn passies, en ik zeg niet dat ik nooit weer in een punk of metal band ga spelen hoor, maar ik ben er op het moment ook niet actief naar op zoek.
Verder ben ik de trotse bezitter van een ileostoma. Je weet wel zo'n zakje voor je buik waar je poep in gaat. Het is een kadootje van de aandoening familiaire adenomateuze polyposis. Die naam mag je gelijk vergeten hoor, ik hoorde er ook pas 7 jaar geleden over.
Dankzij dat ileostoma kan ik een (zo goed als) normaal leven leiden, heb ik geen pijn en nare dingen meer. Kortom het heeft mijn leven stukken aangenamer gemaakt, en ik ben er dus ook heel blij mee.
Sinds ongeveer mijn 17e schrijf ik, over alles wat me bezighoudt. Ik heb korte verhalen geschreven, gedichten, kinderverhalen, absurdistische dingen, fantasy/horror achtige dingen, en nog veel meer. Het meeste is allemaal verloren gegaan in meerdere verhuizingen en simpelweg kwijt geraakt.
Iets wat ik nu erg jammer vind, maar toch onomkeerbaar is.
En nu?
Nu schrijf ik over de situatie waar ik me in bevind. En die situatie is een burn out annex depressie.
Na een, voor mij, best wel heel heftige relatiebreuk, besloot ik me vol op andere dingen te richten om de pijn niet te voelen. In plaats van acceptatie vocht ik tegen alles in me.
Dat resulteerde dan weer naar een moment dat ik letterlijk knapte.
En nee het is niet de schuld van de relatiebreuk. Dat was gewoon de zoveelste drup in een emmer die al jaren aan het overstromen was. De enige die daar schuld aan heeft ben ikzelf vind ik.
Ik heb teveel mezelf voorbij gelopen en te weinig voor mijzelf geleefd en gedaan. En vooral, heel veel weggestopt en roofbouw op mijn ik gepleegt.
Daar betaal je een keer de prijs voor, en die betaal ik nu.
Omdat er in deze samenleving nog steeds een taboe hangt over dingen als naar een psycholoog gaan, therapie krijgen of medicatie gebruiken, heb ik besloten minstens een keer per dag er wat over te schrijven. Over hoe het is om in zo'n situatie te zitten.
In onze samenleving worden we doodgegooid met dingen die geluk uitstralen. Kijk maar naar reclame's, tv, films en verder. Overal de glimlach.
Maar wat als die glimlach niet lukt. Wat als het je niet lukt om jezelf weer bij elkaar te rapen en door te gaan? Daar heerst nog steeds de taboe op.
Als je bij het GGZ loopt dan spoor je niet, heb je een psychische afwijking, of ben je misschien zelfs wel gevaarlijk!
Niks is natuurlijk minder waar. Uiteraard zijn die gevallen er, maar die zijn uitzondering en geen regel. In de stad Groningen spreek je eigenlijk ook niet over het GGZ, maar over Lentis. Een grote welzijnsorganisatie die het GGZ beleid uitvoert hier.
Als je via de huisarts naar een psycholoog doorverwezen wordt, kom je hier dus gewoon bij Lentis terecht. Je kan ook naar een privé praktijk gaan, maar dat kost je klauwen vol geld en die bieden niet zoveel mogelijkheden als Lentis kan.
Dus ben ik onder behandeling van het GGZ? Technisch gezien, ja.
En ja ik slik zelfs ook (nog) medicatie. Antidepressiva en slaaptabletten. Die gaan mij helpen om mijn hersenen rust te geven, zodat ik ze kan trainen om beter om te gaan met mijn emoties en gedachten. Maken die medicijnen mij een gevaarlijke gek? Nee, en dat ben ik ook niet. Ik slik ze om het randje er af te halen, zoals dat heet.
Maakt het mij anders? Ook weer een nee, ik ben nog steeds dezelfde persoon als ik altijd al was. Het veranderd eigenlijk niks anders dan dat je rustiger in het denken wordt (al is het nog maar de vraag of ze bij mij aanslaan hoor).
Op dit moment zit ik een een traject van deels gesprekken met mijn coach, acceptance and commitment therapie, en nog een deel groepstherapie. Maar dat heb je wellicht wel gelezen.
Ik zit gewoon even "vast" in mijn emoties en gedachten en gevoelens en dat wordt gewoon teveel voor mij om mee om te gaan. Alles wat allemaal weggedrukt is, komt superhard weer terug nu en simpelweg: Ik weet niet waar ik zelf sta in mijn eigen leven, en ik kan de tornado van gedachten niet aan.
Kom ik er uit? Natuurlijk kom ik er uit! En sterker ook nog, maar de weg is lang. Ik dacht 3 maanden geleden dat ik "dit wel even zou doen". Nou daar ben ik keihard op terug gekomen. Ik zet me maximaal in, maar ook ik moet erkennen, deze dingen kosten tijd. En tijd gaf ik het nooit.
En ja, jullie mogen allemaal meelezen.
Waarom? Nou niet omdat ik zo verzot op aandacht ben hoor.
Denk je van wel, mag je dat denken. Dat ik mijn eigen podium creëer en met mijn vingertje de hele wereld aanwijs en zeg "daar ligt de schuld!", als je dat wil denken, denk dat dan gewoon. Voor mij maakt het niet uit.
Ik weet als geen ander dat je iemand zijn denken toch niet kan beïnvloeden, als dat is wat je wil denken dan is dat dat, gewoon doen, vind ik prima.
ik schrijf het gewoon openbaar om het deels uit de taboe te halen, en deels om te laten zien hoe snel het mis kan gaan als je jezelf negeert.
En er gaan ook echt wel andere dingen de revue passeren hier hoor.
Maar voor nu blijft het een tijdje op deze lijn denk ik.
Dus dit ben ik, wie ben jij?
Past beter er bij vind ik zelf. En zelfs een nieuwe lay out. Het blijft een standaard opmaak die ik kon aanklikken, maar toch, persoonlijk vind ik het beter staan.
Schrijven is nou eenmaal mijn uitlaatklep en die naam past er zeker de laatste maanden veel beter bij.
Lang nagedacht over een nieuwe naam, en wellicht vind ik nog een betere of weet jij een betere.
Ardman, dat is de naam die ze me bij scouting jaren geleden gegeven hebben. Begonnen als een geintje met de hike and seek wedstrijden ergens beginjaren 2000. Richard, Egbert en ik deden mee als "seeker". Het spel van hike and seek is dat er groepjes mensen in een bepaald gebied lopen en coördinaten bezoeken om punten te scoren. Dat zijn de hikers.
Dan heb je nog de mensen die door deze gebieden rijden om de hikers op de gevoelige plaat vast te leggen en daar punten mee scoren, de seekers. Speluitleg in het kort zonder al te veel op de details in te gaan.
Wij gingen dus als seeker en aangezien er geen thema is op hike and seek, hadden we zelf het thema "Low budget superheroes" bedacht. Een laken om, een maskertje voor, hoppa!
Wat ik niet wist is dat de anderen bedacht hadden dat we "Ardman en Jongens" gingen heten.
Maar zo geschiedde het dus dat ik de naam Ardman toebedeeld kreeg, en sinds die dag heb ik hem binnen onze scoutingclub nog steeds.
Over mij
En aangezien ik het bovenstaande geschreven heb over de naam, laat ik dan ook maar eens wat vertellen over mezelf.Al weet je vast al veel, aangezien ik ook schrijf over, jawel, mezelf. Over hoe ik tegen dingen aankijk, en wat er allemaal in mijn hoofd gebeurt. En er gebeurt genoeg de laatste tijd.
Ik ben Ard, op het moment nog 37 jaar. Eigenlijk heb ik een heel simpel leven. Ik werk bij een 24 uurs benzine station in Groningen, waar ik ook woon. Wist je allang denk ik.
Ik woon in een klein huisje met 2 kamers, een keuken en uiteraard een toilet en een douche. 33 vierkante meter telt het, dus officieel heb ik een soort tiny house maar dan in een portiekwoning.
Ik woon daar samen met 2 katten die sinds kort bij me zijn. Wonky, een blauwe rus van anderhalf jaar en Ushi, een kruising siamees met cyperse kat van tien maanden oud.
Verder ben ik lid van Scouting de Jutters, waar ik de laatste tijd het onderhoud van ons eiland doe.
Mijn passie is koken, ik mag graag voor en met anderen koken. Ben dol op proeven, smaken ontdekken en daarnaast maak ik zelf (droge) worst en mag ik ook erg graag met een weber BBQ of een Kentucky smoker spelen. Vlees is zeker een onderdeel van mijn passie.
Ik speel basgitaar, omdat ik het leuk vindt, niet omdat ik goed ben. Ik heb jaren in een band gespeeld, en dat was echt een geweldige ervaring. Ondertussen speel ik al heel veel jaar gewoon voor de hobby thuis. Muziek is zeker nog steeds een van mijn passies, en ik zeg niet dat ik nooit weer in een punk of metal band ga spelen hoor, maar ik ben er op het moment ook niet actief naar op zoek.
Verder ben ik de trotse bezitter van een ileostoma. Je weet wel zo'n zakje voor je buik waar je poep in gaat. Het is een kadootje van de aandoening familiaire adenomateuze polyposis. Die naam mag je gelijk vergeten hoor, ik hoorde er ook pas 7 jaar geleden over.
Dankzij dat ileostoma kan ik een (zo goed als) normaal leven leiden, heb ik geen pijn en nare dingen meer. Kortom het heeft mijn leven stukken aangenamer gemaakt, en ik ben er dus ook heel blij mee.
Over het schrijven
En als het dan gaat over passies, is schrijven er zeker ook één van. En degene die ik het meeste doe de laatste tijd.Sinds ongeveer mijn 17e schrijf ik, over alles wat me bezighoudt. Ik heb korte verhalen geschreven, gedichten, kinderverhalen, absurdistische dingen, fantasy/horror achtige dingen, en nog veel meer. Het meeste is allemaal verloren gegaan in meerdere verhuizingen en simpelweg kwijt geraakt.
Iets wat ik nu erg jammer vind, maar toch onomkeerbaar is.
En nu?
Nu schrijf ik over de situatie waar ik me in bevind. En die situatie is een burn out annex depressie.
Na een, voor mij, best wel heel heftige relatiebreuk, besloot ik me vol op andere dingen te richten om de pijn niet te voelen. In plaats van acceptatie vocht ik tegen alles in me.
Dat resulteerde dan weer naar een moment dat ik letterlijk knapte.
En nee het is niet de schuld van de relatiebreuk. Dat was gewoon de zoveelste drup in een emmer die al jaren aan het overstromen was. De enige die daar schuld aan heeft ben ikzelf vind ik.
Ik heb teveel mezelf voorbij gelopen en te weinig voor mijzelf geleefd en gedaan. En vooral, heel veel weggestopt en roofbouw op mijn ik gepleegt.
Daar betaal je een keer de prijs voor, en die betaal ik nu.
Ow nee een GGZ patiënt!
Omdat er in deze samenleving nog steeds een taboe hangt over dingen als naar een psycholoog gaan, therapie krijgen of medicatie gebruiken, heb ik besloten minstens een keer per dag er wat over te schrijven. Over hoe het is om in zo'n situatie te zitten.
In onze samenleving worden we doodgegooid met dingen die geluk uitstralen. Kijk maar naar reclame's, tv, films en verder. Overal de glimlach.
Maar wat als die glimlach niet lukt. Wat als het je niet lukt om jezelf weer bij elkaar te rapen en door te gaan? Daar heerst nog steeds de taboe op.
Als je bij het GGZ loopt dan spoor je niet, heb je een psychische afwijking, of ben je misschien zelfs wel gevaarlijk!
Niks is natuurlijk minder waar. Uiteraard zijn die gevallen er, maar die zijn uitzondering en geen regel. In de stad Groningen spreek je eigenlijk ook niet over het GGZ, maar over Lentis. Een grote welzijnsorganisatie die het GGZ beleid uitvoert hier.
Als je via de huisarts naar een psycholoog doorverwezen wordt, kom je hier dus gewoon bij Lentis terecht. Je kan ook naar een privé praktijk gaan, maar dat kost je klauwen vol geld en die bieden niet zoveel mogelijkheden als Lentis kan.
Dus ben ik onder behandeling van het GGZ? Technisch gezien, ja.
En ja ik slik zelfs ook (nog) medicatie. Antidepressiva en slaaptabletten. Die gaan mij helpen om mijn hersenen rust te geven, zodat ik ze kan trainen om beter om te gaan met mijn emoties en gedachten. Maken die medicijnen mij een gevaarlijke gek? Nee, en dat ben ik ook niet. Ik slik ze om het randje er af te halen, zoals dat heet.
Maakt het mij anders? Ook weer een nee, ik ben nog steeds dezelfde persoon als ik altijd al was. Het veranderd eigenlijk niks anders dan dat je rustiger in het denken wordt (al is het nog maar de vraag of ze bij mij aanslaan hoor).
Op dit moment zit ik een een traject van deels gesprekken met mijn coach, acceptance and commitment therapie, en nog een deel groepstherapie. Maar dat heb je wellicht wel gelezen.
Ik zit gewoon even "vast" in mijn emoties en gedachten en gevoelens en dat wordt gewoon teveel voor mij om mee om te gaan. Alles wat allemaal weggedrukt is, komt superhard weer terug nu en simpelweg: Ik weet niet waar ik zelf sta in mijn eigen leven, en ik kan de tornado van gedachten niet aan.
Kom ik er uit? Natuurlijk kom ik er uit! En sterker ook nog, maar de weg is lang. Ik dacht 3 maanden geleden dat ik "dit wel even zou doen". Nou daar ben ik keihard op terug gekomen. Ik zet me maximaal in, maar ook ik moet erkennen, deze dingen kosten tijd. En tijd gaf ik het nooit.
En dat bloggen van je?
Nou dat is dus letterlijk mijn uitlaatklep. Het helpt me mijn gedachten te zien, er mee te spelen en me te laten kijken naar wat ik wil. Niet wat ik kan, dat komt nog wel.En ja, jullie mogen allemaal meelezen.
Waarom? Nou niet omdat ik zo verzot op aandacht ben hoor.
Denk je van wel, mag je dat denken. Dat ik mijn eigen podium creëer en met mijn vingertje de hele wereld aanwijs en zeg "daar ligt de schuld!", als je dat wil denken, denk dat dan gewoon. Voor mij maakt het niet uit.
Ik weet als geen ander dat je iemand zijn denken toch niet kan beïnvloeden, als dat is wat je wil denken dan is dat dat, gewoon doen, vind ik prima.
ik schrijf het gewoon openbaar om het deels uit de taboe te halen, en deels om te laten zien hoe snel het mis kan gaan als je jezelf negeert.
En er gaan ook echt wel andere dingen de revue passeren hier hoor.
Maar voor nu blijft het een tijdje op deze lijn denk ik.
Dus dit ben ik, wie ben jij?
Reacties
Een reactie posten