De dag van inzichten krijgen
Vandaag had ik mijn eerste afspraak voor PMT (PsychoMotore Theraphie), en voor dat je denkt wat de F is dat.....zo staat het op de site van Lentis beschreven:
Psychomotore Therapie (PMT) is een
behandeling die je zowel individueel als in groepsverband kan volgen.
Bij PMT gaat het om de wisselwerking tussen lichaam en geest waarbij er
via het lichaam gewerkt wordt. De behandeling kan zich richten op het
vergroten van lichaamsbewustzijn en leren luisteren naar de signalen van
je lichaam.
Er wordt van verschillende technieken gebruikt gemaakt: ontspanningsoefeningen, sensory awarenessoefeningen, hartcoherentie, mindfulness technieken, verschillende massagevormen en yoga. In overleg stellen we samen de inhoud van de behandeling vast.
Klinkt wellicht wat vaag hé, maar na mijn eerste keer kan ik je zeggen, wauw! Dat was echt wel even heel gaaf.
De man die me ging helpen was een super aardige vent waar ik al heel snel een klik mee had. We gingen eerst een kennismakingsgesprek doen, over de aard van mijn problemen, mijn leefstijl en ook natuurlijk mijn stoma. Tijdens het gesprek kreeg ik al een reflectie over mijn houding, ademhaling en manier van praten. En zowaar klopten ze allemaal. "Je zit in de stoel alsof je in de startblokken staat, je ademhaling vergeet je bijna tijdens het praten en je praat duidelijk maar snel, wel goed verstaanbaar hoor maar alsof je haast hebt. Kun je dat eens proberen te veranderen?"
En ja, als ik me daar bewust van ben dan veranderd ik dat dus ook heel snel, dat viel hem ook op. "Zie je dat het nu veel beter gaat al met hoe je zit en praat, dit is al rust hé. Je hoeft niks, rustig zitten en praten."
Ja klinkt logisch, maar iemand die gewend is aan vol gas all the time, die merkt dat zelf niet eens. Behalve als ik me er mezelf bewust van maak.
We gingen daarna een hele simpele oefening doen. Hij gooit ballen naar me, en ik stop ze in een bak. Hij zet een tempo en ik geef aan of dat te snel of te langzaam is.
Voordat hij de bak pakte moesten er wat dingen aan de kant. Dus ik deed wat ik altijd van nature doe, ik help een handje mee. Blijkbaar is dat iets wat niet iedereen heeft. Hij kon daar al uit opmaken wat een paar van mijn karakter eigenschappen waren.
"Jij helpt graag anderen hé. Ik vraag je niks en uit jezelf help jij mee met spullen pakken. Er zijn er heel veel die dat niet doen en afwachten wat ik aan het pakken ben. Jij ziet wat ik doen, snapt de handeling en helpt gelijk mee. Dat is een hele goede eigenschap, maar dat is ook iets wat je kan afmatten. Je kan niet altijd helpen, je moet ook om jezelf leren denken. En dat gaan we ook met deze vorm van therapie aan je leren. Puur door je te leren wat je lichamelijk gedrag zegt over jou".
"Jij houdt echt van snel werken hé, maar houdt je snelheid altijd vol? We gaan het nog een keer doen en nu vertel je me weer wat ik moet doen".
En weer geef ik aan dat het sneller moet. En sneller kreeg ik, te snel zelfs voor mij. Ik gaf daarna duidelijk aan dat de bal gegooid kon worden op het moment dat ik de andere bal in de bak aan het gooien was. En zo werkten we in een snel maar efficiënt tempo een stuk of 20 ballen weg.
"Jij bent een teamwerker hé, je zocht met mij het dialoog op net. Het ging mis, je signaleerde dat en in plaats er wat van te zeggen gaf je duidelijk aan wat je graag zou zien en vroeg je of ik dat kon waarmaken. Je was op zoek naar de wisselwerking en vond die heel snel op een natuurlijke manier. Je werkt nog steeds snel en blijkbaar is dat jouw tempo en ben je er goed in. Daar gaan we later een keer nog mee bezig. Wat ik het mooiste vond is hoe duidelijk jij op zoek bent naar wisselwerking, dialoog en samenwerking. Hét moment dat een conflict dreigt grijp je in op een hele kalme manier. Kortom, je kent best wel je grens en in de juiste situatie doe je er ook wat mee. De kunst is nu om dat in jezelf nog te leren. En dat gaan we de komende weken leren door meer van dit soort simpele oefeningen waarbij jij je eigen gedrag leert kennen én je eigen lichaam".
Ik gaf de goede dingen aan, en eerlijk is eerlijk ik hád echt een hele goede week. Ja er waren echt wel momenten dat de kop weer goed los ging en er allemaal herinneringen voorbij kwamen waar ik naar terug wilde. Maar ik liet me er niet gek door maken, niet al te gek in elk geval.
"Je waardenkompas geeft echt een heel mooi beeld van wie je bent hé, heb je dat zelf ook door? Ik kijk er naar en alles wat daar staat daar denk ik ook bij: Ja dat ben jij! In al onze gesprekken komt dit heel goed naar boven. Jouw zelfkennis is echt heel goed, je kan duidelijk verwoorden wat jij belangrijk vind in het leven, en ook waarom. Je kan even duidelijk zeggen wat je niet belangrijk vind en dat komt allemaal heel goed overeen met hoe wij hier jouw karakter inschatten."
Ja ik moest toegeven dat ze best gelijk had, mijn probleem is niet dat ik niet weet wie ik zelf ben. Mijn probleem is dat ik niet weet hoe ik meer naar mijn eigen waarden moet leven. Dat constante pushen, dat constante geven, de hele balans, daar gaat het mis.
"Het gaat bij jou mis bij grenzen bewaken, je wil teveel voor anderen doen en daardoor gaat het soms mis. Tegelijk grijp je ook niet in als iemand over jouw grens heen gaat maar pas je je aan aan de situatie. Dat kan soms werken, maar je loopt wel jezelf voorbij dan. En ja ik zie ook dat je succeswaardes heel laag hebt staan bij bepaalde dingen, zoals het relaxen, maar je bent ook wel heel streng voor jezelf. Ik zal ze hoger zetten, maar het is jouw kompas. Je leert jezelf kennen dus leer ook dat je soms wel kei en keihard bent voor jezelf. Je mag wel wat milder zijn.
Zeg maar zoals je ook voor anderen bent.
Maar zie je nu zelf ook welke stappen je genomen hebt? En hoe goed jij bezig bent met jezelf? Iedere week leer je meer en meer over hoe jij denkt en hoe jij in elkaar zit. En volgens mij zie ik hier iemand enorm groeien en steeds meer realiseren dat hij best wel houd van degene die hij is. Balans is het woord dat jij moet leren."
Ik was het wel heel erg met haar eens. Mijn manier van denken is niet perfect, maar zeker niet standaard verkeerd. En het is ook niet steeds het geven waar het mis gaat. Soms mag je ook van een ander verwachten dat ze open staan voor je en ook snappen dat het niet geven is. Het dialoog, mijn heilige kern van hoe ik tegen de wereld aan kijk. Praten is belangrijk, face to face, dat is zeker een van mijn grootste kernwaarden. In dat dialoog kan je elkaar opzoeken en aangeven hoe je dingen ziet en wellicht dat de ander er heel anders tegenaan kijkt, maar ook dat is leren. Leren van elkaar. Maar daar zijn wel 2 partijen voor nodig die er beiden voor open staan.
Gelukkig doe je het niet, maar ieder mens heeft maar zoveel wilskracht. Ook jij hebt daar een grens aan.
Maar wat ook een feit is, er is geen mens die zomaar van fase 0 naar fase 3 gaat. Er is altijd een fase 1 en fase 2 er tussenin waarin je met simpele oefeningen en technieken er voor kan zorgen dat je weer terug komt bij fase 0. En ik weet zeker dat jij dat ook kan, want je manier van denken is goed genoeg om dat te begrijpen. Daarnaast heb je een heel open en vriendelijk karakter wat we je ook gaan leren voor jezelf te gebruiken.
Maar de opdracht die ik je nu mee geef is, leer de signalen te herkennen. Leer wanneer jij in fase 1 zit, of fase 2, en ga bij jezelf eens na wat er de trigger van kan zijn. Lukt dat jezelf niet dan gaan we het samen doen. Maar jou kennende wil je dit eerst zelf proberen voor je er hulp bij wil met het zoeken".
Ik beaamde dat, ja eerst zelf doen. Ook mijn levensmotto een beetje.
Ik beloofde dat als ik er niet uit kwam en ik voelde dat ik weer controle begin te verliezen ik zou stoppen met er over na te denken.
Maar echt, ik vond het een superdag vandaag bij Lentis. Ik heb veel geleerd, en vooral geleerd dat ik al heel veel weet. Nu moet ik leren signaleren en balans vinden.
Ja een lange weg te gaan, maar we hebben het ook al over de vervolgroute gehad. Want er werd ook wel duidelijk dat ik snel ga en stappen maak, dus dat ik over een paar weken ook niet meer bij de crisis thuis hoor. Ja ook dat doe ik snel. Maar tot de tijd dat we nog geen duidelijk vervolgtraject hebben blijf ik gewoon waar ik nu ben, bij de specialisten.
En weet je?Ik mag die specialisten best wel!
Er wordt van verschillende technieken gebruikt gemaakt: ontspanningsoefeningen, sensory awarenessoefeningen, hartcoherentie, mindfulness technieken, verschillende massagevormen en yoga. In overleg stellen we samen de inhoud van de behandeling vast.
Klinkt wellicht wat vaag hé, maar na mijn eerste keer kan ik je zeggen, wauw! Dat was echt wel even heel gaaf.
De man die me ging helpen was een super aardige vent waar ik al heel snel een klik mee had. We gingen eerst een kennismakingsgesprek doen, over de aard van mijn problemen, mijn leefstijl en ook natuurlijk mijn stoma. Tijdens het gesprek kreeg ik al een reflectie over mijn houding, ademhaling en manier van praten. En zowaar klopten ze allemaal. "Je zit in de stoel alsof je in de startblokken staat, je ademhaling vergeet je bijna tijdens het praten en je praat duidelijk maar snel, wel goed verstaanbaar hoor maar alsof je haast hebt. Kun je dat eens proberen te veranderen?"
En ja, als ik me daar bewust van ben dan veranderd ik dat dus ook heel snel, dat viel hem ook op. "Zie je dat het nu veel beter gaat al met hoe je zit en praat, dit is al rust hé. Je hoeft niks, rustig zitten en praten."
Ja klinkt logisch, maar iemand die gewend is aan vol gas all the time, die merkt dat zelf niet eens. Behalve als ik me er mezelf bewust van maak.
We gingen daarna een hele simpele oefening doen. Hij gooit ballen naar me, en ik stop ze in een bak. Hij zet een tempo en ik geef aan of dat te snel of te langzaam is.
Voordat hij de bak pakte moesten er wat dingen aan de kant. Dus ik deed wat ik altijd van nature doe, ik help een handje mee. Blijkbaar is dat iets wat niet iedereen heeft. Hij kon daar al uit opmaken wat een paar van mijn karakter eigenschappen waren.
"Jij helpt graag anderen hé. Ik vraag je niks en uit jezelf help jij mee met spullen pakken. Er zijn er heel veel die dat niet doen en afwachten wat ik aan het pakken ben. Jij ziet wat ik doen, snapt de handeling en helpt gelijk mee. Dat is een hele goede eigenschap, maar dat is ook iets wat je kan afmatten. Je kan niet altijd helpen, je moet ook om jezelf leren denken. En dat gaan we ook met deze vorm van therapie aan je leren. Puur door je te leren wat je lichamelijk gedrag zegt over jou".
Ballen gooien
Toen kwam dus de ballen gooi oefening. Super simpel, hij gooit mij ballen aan en ik stop ze in een bak. Na 2 ballen gevangen te hebben gaf ik aan dat het tempo omhoog mocht. In een stevig tempo gingen we door. Kijk daar hou ik van, aanpakken."Jij houdt echt van snel werken hé, maar houdt je snelheid altijd vol? We gaan het nog een keer doen en nu vertel je me weer wat ik moet doen".
En weer geef ik aan dat het sneller moet. En sneller kreeg ik, te snel zelfs voor mij. Ik gaf daarna duidelijk aan dat de bal gegooid kon worden op het moment dat ik de andere bal in de bak aan het gooien was. En zo werkten we in een snel maar efficiënt tempo een stuk of 20 ballen weg.
"Jij bent een teamwerker hé, je zocht met mij het dialoog op net. Het ging mis, je signaleerde dat en in plaats er wat van te zeggen gaf je duidelijk aan wat je graag zou zien en vroeg je of ik dat kon waarmaken. Je was op zoek naar de wisselwerking en vond die heel snel op een natuurlijke manier. Je werkt nog steeds snel en blijkbaar is dat jouw tempo en ben je er goed in. Daar gaan we later een keer nog mee bezig. Wat ik het mooiste vond is hoe duidelijk jij op zoek bent naar wisselwerking, dialoog en samenwerking. Hét moment dat een conflict dreigt grijp je in op een hele kalme manier. Kortom, je kent best wel je grens en in de juiste situatie doe je er ook wat mee. De kunst is nu om dat in jezelf nog te leren. En dat gaan we de komende weken leren door meer van dit soort simpele oefeningen waarbij jij je eigen gedrag leert kennen én je eigen lichaam".
Tweede afspraak, mijn coach
Na de PMT kon ik gelijk door gaan naar mijn coach. Een gesprek over de afgelopen week en hoe het gaat en natuurlijk dat waardenkompas.Ik gaf de goede dingen aan, en eerlijk is eerlijk ik hád echt een hele goede week. Ja er waren echt wel momenten dat de kop weer goed los ging en er allemaal herinneringen voorbij kwamen waar ik naar terug wilde. Maar ik liet me er niet gek door maken, niet al te gek in elk geval.
"Je waardenkompas geeft echt een heel mooi beeld van wie je bent hé, heb je dat zelf ook door? Ik kijk er naar en alles wat daar staat daar denk ik ook bij: Ja dat ben jij! In al onze gesprekken komt dit heel goed naar boven. Jouw zelfkennis is echt heel goed, je kan duidelijk verwoorden wat jij belangrijk vind in het leven, en ook waarom. Je kan even duidelijk zeggen wat je niet belangrijk vind en dat komt allemaal heel goed overeen met hoe wij hier jouw karakter inschatten."
Ja ik moest toegeven dat ze best gelijk had, mijn probleem is niet dat ik niet weet wie ik zelf ben. Mijn probleem is dat ik niet weet hoe ik meer naar mijn eigen waarden moet leven. Dat constante pushen, dat constante geven, de hele balans, daar gaat het mis.
"Het gaat bij jou mis bij grenzen bewaken, je wil teveel voor anderen doen en daardoor gaat het soms mis. Tegelijk grijp je ook niet in als iemand over jouw grens heen gaat maar pas je je aan aan de situatie. Dat kan soms werken, maar je loopt wel jezelf voorbij dan. En ja ik zie ook dat je succeswaardes heel laag hebt staan bij bepaalde dingen, zoals het relaxen, maar je bent ook wel heel streng voor jezelf. Ik zal ze hoger zetten, maar het is jouw kompas. Je leert jezelf kennen dus leer ook dat je soms wel kei en keihard bent voor jezelf. Je mag wel wat milder zijn.
Zeg maar zoals je ook voor anderen bent.
Maar zie je nu zelf ook welke stappen je genomen hebt? En hoe goed jij bezig bent met jezelf? Iedere week leer je meer en meer over hoe jij denkt en hoe jij in elkaar zit. En volgens mij zie ik hier iemand enorm groeien en steeds meer realiseren dat hij best wel houd van degene die hij is. Balans is het woord dat jij moet leren."
Ik was het wel heel erg met haar eens. Mijn manier van denken is niet perfect, maar zeker niet standaard verkeerd. En het is ook niet steeds het geven waar het mis gaat. Soms mag je ook van een ander verwachten dat ze open staan voor je en ook snappen dat het niet geven is. Het dialoog, mijn heilige kern van hoe ik tegen de wereld aan kijk. Praten is belangrijk, face to face, dat is zeker een van mijn grootste kernwaarden. In dat dialoog kan je elkaar opzoeken en aangeven hoe je dingen ziet en wellicht dat de ander er heel anders tegenaan kijkt, maar ook dat is leren. Leren van elkaar. Maar daar zijn wel 2 partijen voor nodig die er beiden voor open staan.
Leer de signalen herkennen
"Een hele mooie nuchtere en vriendelijke kijk op mensen en het leven. Maar de keerzijde bij jou is wel dat piekeren. Als dat gebeurd dan slaat het al heel snel om naar teveel gedachten. en teveel gedachten maken je heel erg angstig en verdrietig en je geeft jezelf de schuld van alles en dan komen de hele nare gedachtes. Het voelt voor jou alsof je van de 0 stand, de rustige stand waarin je prima je gedachten kan relativeren en weerstand kan bieden, in 1 keer doorschiet naar stand 3, de kritieke fase. Daar waar jij je gedachten niet meer de baas kan en je bijna geen weerstand meer kan bieden aan alle negatieve dingen die je denkt. En dat is een hele nare fase, want als je daar geen weerstand kan bieden dan weten we beiden wat er gebeurd.Gelukkig doe je het niet, maar ieder mens heeft maar zoveel wilskracht. Ook jij hebt daar een grens aan.
Maar wat ook een feit is, er is geen mens die zomaar van fase 0 naar fase 3 gaat. Er is altijd een fase 1 en fase 2 er tussenin waarin je met simpele oefeningen en technieken er voor kan zorgen dat je weer terug komt bij fase 0. En ik weet zeker dat jij dat ook kan, want je manier van denken is goed genoeg om dat te begrijpen. Daarnaast heb je een heel open en vriendelijk karakter wat we je ook gaan leren voor jezelf te gebruiken.
Maar de opdracht die ik je nu mee geef is, leer de signalen te herkennen. Leer wanneer jij in fase 1 zit, of fase 2, en ga bij jezelf eens na wat er de trigger van kan zijn. Lukt dat jezelf niet dan gaan we het samen doen. Maar jou kennende wil je dit eerst zelf proberen voor je er hulp bij wil met het zoeken".
Ik beaamde dat, ja eerst zelf doen. Ook mijn levensmotto een beetje.
Ik beloofde dat als ik er niet uit kwam en ik voelde dat ik weer controle begin te verliezen ik zou stoppen met er over na te denken.
Maar echt, ik vond het een superdag vandaag bij Lentis. Ik heb veel geleerd, en vooral geleerd dat ik al heel veel weet. Nu moet ik leren signaleren en balans vinden.
Ja een lange weg te gaan, maar we hebben het ook al over de vervolgroute gehad. Want er werd ook wel duidelijk dat ik snel ga en stappen maak, dus dat ik over een paar weken ook niet meer bij de crisis thuis hoor. Ja ook dat doe ik snel. Maar tot de tijd dat we nog geen duidelijk vervolgtraject hebben blijf ik gewoon waar ik nu ben, bij de specialisten.
En weet je?Ik mag die specialisten best wel!
Reacties
Een reactie posten