Ah, typisch!
Het is natuurlijk mooi om steeds meer over jezelf te weten te komen, en nog mooier dat al blijkt dat je enorm veel weet over jezelf.
Maar dat is ook een rare zoektocht in je eigen ik die soms best wel vraagtekens oplevert. Ergens is dat heel goed, want vragen kunnen beantwoord worden.
Maar sommige vragen zullen altijd open blijven staan. Beste is natuurlijk die met rust te laten.
Samen met mijn behandelaars kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk best atypisch ben op heel veel punten. Schrik niet, heel veel mensen hebben atypische dingen. Atypisch is gewoon afwijkend van het gemiddelde. En het gemiddelde slaat vaak alleen op de statistiek, tenminste zo zie ik het een beetje.
Maar mijn atypische dingen spelen me wel op want het ene vecht tegen het andere, ik heb een rare mengelmoes in me van goede punten die tegelijk ook mijn zwakke punten zijn.
Er schijnen meerdere vormen van depressies te zijn heb ik me laten vertellen, de atypische is er een van. Het vermoeden is dat het een depressie is die voortkomt uit een eerdere depressie waar ik nooit aandacht aan heb gegeven en ook nooit volledig van herstelt ben. Ik heb het simpelweg "weggedrukt" en totaal geen ruimte gegeven. Het grote voordeel is dan wel dat ik geen manische neigingen heb dus de bipolaire stoornis is al heel vroeg van de lijst afgestreept. Het depressieve is gewoon dat "monster dat me achtervolgde en ik kan nu niet meer wegrennen, het heeft me ingehaald".
Het atypische van mij is dat ik heel veel kenmerken heb van een depressie, maar ook dingen doe en voel die daar weer een totaal ander beeld van geven. Ik vecht tegen de depressie en tegelijk wil ik me er volledig aan over geven. Mijn hoofd is in een soort onmogelijke spagaat en de ene dag vliegt het de ene kant op, de andere dag de andere. Vechten en toegeven tegelijk, en dat is best een nare ervaring.
Het atypische van mijn burn-out is ook dat ik het fysiek nog best wel goed doe. Ja ik moet erkennen dat er wel degelijk fysieke klachten zijn, en dat daar de balans ook volledig zoek is. Mijn lichaam zegt soms "genoeg!", maar mijn hoofd blokkeert dat en dat gaat best een tijdje goed en dan stort ik weer een dag in. Het voelt een beetje alsof je in een diepe donkere put zit waar je uit aan het kruipen bent. En net als je de rand bereikt hebt en de zon op je lichaam voelt schijnen, val je weer terug in het donkere.
Ook hier is het net alsof ik in een spagaat zit en mijn hoofd niet precies weet welke kant ie moet kiezen, dus dan maar alle kanten tegelijk kiest.
En dat geeft die overkill aan gedachten, die tornado die me mee voert en me alle herinneringen weer volledig overnieuw laat beleven. Kortom, de balans in alles is volledig zoek en er is nog veel te verwerken en een manier om mee om te gaan in te vinden.
Ik heb ook enorm veel kenmerken van een HSP-er, ik ervaar prikkels heel intens, ervaar emoties van anderen heel intens, maar tegelijk kan ik dat ook relativeren in sommige gevallen. Een voet op het gas, de andere op de rem. Er zijn dagen dat ik super moe wordt van alles prikkels, er zijn dagen dat ze me niet van mijn stuk brengen. Atypisch, maar ja dat ben ik dus in heel veel dingen.
Ik ben immers een normaal denkend persoon die gewoon te lang teveel genegeerd heeft en betaal daar nu de prijs voor. Kan ik het maar beter goed doen ook.
Ik hoef ook helemaal geen "kant" in mij te kiezen in al die spagaten. Ik moet leren er balans in te brengen. Rust te vinden, lichamelijk en ook mentaal.
en ik wil natuurlijk in alles te vol, te snel en teveel. Zoals altijd.
Vandaag merk ik bijvoorbeeld dat ik al de hele dag draaierig ben, niet goed gefocust en steeds het gevoel heb "weg te vallen".
Aan slaap kan het niet liggen, ik heb er bijna 10 uur gehad vandaag. Mijn lichaam is uitgerust, ik voel geen moeheid in mijn fysiek. Ik heb goed ontbeten en heb een dosis ORS gehad (zoutoplossing die helpt je vochtbalans te reguleren. Essentieel met warm weer voor mensen zonder dikke darm), dus mijn mineralen zijn op peil. Heb zelfs wat extra zoetigheid genomen om een bloedsuikertekort uit te sluiten.
Het is gewoon mijn hoofd wat moe is. En ik heb nog niet ondervonden waarvan, waarschijnlijk van alles tegelijk dus moet ik mezelf in elk geval fysieke rust geven vandaag.
Een van de vragen van gisteren was:"huil je wel eens? je hebt genoeg verdriet en redenen toe. Laat je het wel eens toe?".
Tsja, een paar maand geleden toen ik echt knapte wel hoor. Maar nu, nee, hoe graag ik soms ook wil. Dat ik denk, jank maar en gooi het er maar uit! Maar het lukt niet, en dat frustreert me ergens ook. Ik wil het er juist uit hebben, ik wil juist die tranen eens laten lopen.
Wat is datgene in mij dat zo keihard vecht tegen mijn emoties aan de ene kant, en datgene wat ze zo graag wil omarmen en uitten aan de andere kant. En dan vooral de negatieve emoties, alle positieve emoties heb ik nul problemen mee van uitten. De negatieve, die worden gewoon weggedrukt tot ze je kop gek maken......en nog geef ik er niet aan toe, hoe graag ik ook wil.
Constant vechten tegen jezelf, het maakt het er niet makkelijker op, ook al weet ik dat ik zéker de juiste weg ingeslagen ben!
Maar dat is ook een rare zoektocht in je eigen ik die soms best wel vraagtekens oplevert. Ergens is dat heel goed, want vragen kunnen beantwoord worden.
Maar sommige vragen zullen altijd open blijven staan. Beste is natuurlijk die met rust te laten.
Samen met mijn behandelaars kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk best atypisch ben op heel veel punten. Schrik niet, heel veel mensen hebben atypische dingen. Atypisch is gewoon afwijkend van het gemiddelde. En het gemiddelde slaat vaak alleen op de statistiek, tenminste zo zie ik het een beetje.
Maar mijn atypische dingen spelen me wel op want het ene vecht tegen het andere, ik heb een rare mengelmoes in me van goede punten die tegelijk ook mijn zwakke punten zijn.
Atypische burn-out, atypische depressie
Om te beginnen, ja ik heb wel degelijk een burn-out en ik heb wel degelijk een depressie. Maar tegelijk heb ik ook dingen die weer lijnrecht tegen de klassieke symptomen in gaan.Er schijnen meerdere vormen van depressies te zijn heb ik me laten vertellen, de atypische is er een van. Het vermoeden is dat het een depressie is die voortkomt uit een eerdere depressie waar ik nooit aandacht aan heb gegeven en ook nooit volledig van herstelt ben. Ik heb het simpelweg "weggedrukt" en totaal geen ruimte gegeven. Het grote voordeel is dan wel dat ik geen manische neigingen heb dus de bipolaire stoornis is al heel vroeg van de lijst afgestreept. Het depressieve is gewoon dat "monster dat me achtervolgde en ik kan nu niet meer wegrennen, het heeft me ingehaald".
Het atypische van mij is dat ik heel veel kenmerken heb van een depressie, maar ook dingen doe en voel die daar weer een totaal ander beeld van geven. Ik vecht tegen de depressie en tegelijk wil ik me er volledig aan over geven. Mijn hoofd is in een soort onmogelijke spagaat en de ene dag vliegt het de ene kant op, de andere dag de andere. Vechten en toegeven tegelijk, en dat is best een nare ervaring.
Het atypische van mijn burn-out is ook dat ik het fysiek nog best wel goed doe. Ja ik moet erkennen dat er wel degelijk fysieke klachten zijn, en dat daar de balans ook volledig zoek is. Mijn lichaam zegt soms "genoeg!", maar mijn hoofd blokkeert dat en dat gaat best een tijdje goed en dan stort ik weer een dag in. Het voelt een beetje alsof je in een diepe donkere put zit waar je uit aan het kruipen bent. En net als je de rand bereikt hebt en de zon op je lichaam voelt schijnen, val je weer terug in het donkere.
Alle stemmingen tegelijk
De stemmingswisselingen heb ik ook geen last van. Naja wel, maar op een andere manier. Ik ervaar eigenlijk alle stemmingen tegelijk. Ergens in mij is er heel veel verdriet, tegelijk kan ik ook tevreden zijn met hoe het gaat voor nu, voel ik me verschrikkelijk eenzaam maar tegelijk weet ik dat er altijd mensen zijn waar ik heen kan en maakt dat me ook weer minder eenzaam.Ook hier is het net alsof ik in een spagaat zit en mijn hoofd niet precies weet welke kant ie moet kiezen, dus dan maar alle kanten tegelijk kiest.
En dat geeft die overkill aan gedachten, die tornado die me mee voert en me alle herinneringen weer volledig overnieuw laat beleven. Kortom, de balans in alles is volledig zoek en er is nog veel te verwerken en een manier om mee om te gaan in te vinden.
Ik heb ook enorm veel kenmerken van een HSP-er, ik ervaar prikkels heel intens, ervaar emoties van anderen heel intens, maar tegelijk kan ik dat ook relativeren in sommige gevallen. Een voet op het gas, de andere op de rem. Er zijn dagen dat ik super moe wordt van alles prikkels, er zijn dagen dat ze me niet van mijn stuk brengen. Atypisch, maar ja dat ben ik dus in heel veel dingen.
Er mee leren omgaan
En het klinkt misschien alsof ik dus in alle categorieën val en op de lijst kan gaan staan van instabiele personen. Maar dat is ook totaal niet waar. Mijn karakter is stabiel en mijn zelfkennis is goed. Er moet mij alleen geleerd worden hoe ik met deze dingen om ga en hoe ik ze verwerk.Want alles van bovengenoemde is iets wat prima te verhelpen, en dat betekend niet een leven lang medicatie hoor.Ik ben immers een normaal denkend persoon die gewoon te lang teveel genegeerd heeft en betaal daar nu de prijs voor. Kan ik het maar beter goed doen ook.
Ik hoef ook helemaal geen "kant" in mij te kiezen in al die spagaten. Ik moet leren er balans in te brengen. Rust te vinden, lichamelijk en ook mentaal.
en ik wil natuurlijk in alles te vol, te snel en teveel. Zoals altijd.
Vandaag merk ik bijvoorbeeld dat ik al de hele dag draaierig ben, niet goed gefocust en steeds het gevoel heb "weg te vallen".
Aan slaap kan het niet liggen, ik heb er bijna 10 uur gehad vandaag. Mijn lichaam is uitgerust, ik voel geen moeheid in mijn fysiek. Ik heb goed ontbeten en heb een dosis ORS gehad (zoutoplossing die helpt je vochtbalans te reguleren. Essentieel met warm weer voor mensen zonder dikke darm), dus mijn mineralen zijn op peil. Heb zelfs wat extra zoetigheid genomen om een bloedsuikertekort uit te sluiten.
Het is gewoon mijn hoofd wat moe is. En ik heb nog niet ondervonden waarvan, waarschijnlijk van alles tegelijk dus moet ik mezelf in elk geval fysieke rust geven vandaag.
Toegeven aan emoties
En dat is voor vandaag alles wat ik er even mee kan. En dat heb ik maar te accepteren. We gaan nog bezig met het toegeven aan emoties.Een van de vragen van gisteren was:"huil je wel eens? je hebt genoeg verdriet en redenen toe. Laat je het wel eens toe?".
Tsja, een paar maand geleden toen ik echt knapte wel hoor. Maar nu, nee, hoe graag ik soms ook wil. Dat ik denk, jank maar en gooi het er maar uit! Maar het lukt niet, en dat frustreert me ergens ook. Ik wil het er juist uit hebben, ik wil juist die tranen eens laten lopen.
Wat is datgene in mij dat zo keihard vecht tegen mijn emoties aan de ene kant, en datgene wat ze zo graag wil omarmen en uitten aan de andere kant. En dan vooral de negatieve emoties, alle positieve emoties heb ik nul problemen mee van uitten. De negatieve, die worden gewoon weggedrukt tot ze je kop gek maken......en nog geef ik er niet aan toe, hoe graag ik ook wil.
Constant vechten tegen jezelf, het maakt het er niet makkelijker op, ook al weet ik dat ik zéker de juiste weg ingeslagen ben!
Reacties
Een reactie posten